Tíminn - 09.03.1975, Blaðsíða 35

Sunnudagur. 9. marz 1975
TÍMINN
35
Nú er vetur og betra að hafa
rafgeyminn í lagi
SKJNN3K
eymarnir
eitt bekktasta merki
Norðurlanda - fást hjá
okkur i miklu úrvali
eymasambörtd, kaplar, skór og
iskt hreinsað rafgeýmavatn
rz
Einn
Rafg
kem

ARMULA 7 - SIMI 84450
ótakmörkuð viðskipti við er-
lenda.r þjóðir eða ákveðna vernd
þjóðlegra verðmæta. Eru sér-
staklega athyglisverðar þær
hörðu deilur, sem urðu hjá frænd-
um okkar Norðmönnum fyrir fá-
um árum um afstöðu til inngöngu
í Efnahagsbandalag Evrópu, þar
sem annarsvegar stóðu með aðild
meiri hluti stjórnvalda og
embættismenn og hagfræðingar
með reiknistokka sina eða tölvur,
en hinsvegar almenningur i
landinu, ekki si'zt landsbyggðar-
fólkið, sem byggði á eigin
dómgreind og reynslu kynslóð-
anna þá afstöðu að vilja ekki af-
sala fullum rétti á eigin lands-
gæðum fyrir hömlulaus viðskipti
við útlendinga. I þjóðaratkvæða-
greiðslunni i Noregi kolfelldu al-
mennu borgararnir tillögur
meginþorra embættismannanna.
þings og stjórnar um inngöngu i
Efnahagsbandalagið.
Talið er, að útbreidd samtök i
Noregi, svonefnd Græna bylting-
in, þar sem ungt skólafólk var
mjög i forystu, hafi átt drjúgan
þátt i úrslitum atkvæða-
greiðslunnar. En hreyfing þessi
beitti sér einkum fyrir aukinni
náttúruvernd og þjóðrækni, og
hélt þvi fram, að hófsamt lif i
hollu umhverfi væri eftirsóknar-
verðara en hóflaust fjármuna-
kapphlaup og stóriðjutrú, sem
einkennt hefur lifshætti margra
Vestrænna þjóða á siðari timum.
Nú á timum sérstaklega efna-
hagserfiðleika og gjaldeyris-
skorts gæti verið ástæða fyrir
okkur lslendinga að minnast for-
dæmis Norðmanna i þjóðrækni
þeirra og samheldni fyrr og sibar.
Væri nú ekki hollara en betl til
útlendinga, að herða upp hugann
og treysta á okkur sjálf og landið,
og hætta nú að mestu innflutningi
á þvi, sem óþarfast er og á þeim
vörum, sem við getum framleitt i
landinu með nokkrum árangri.
Heilshugar stuðningur við
islenzkan iðnað og allt, sem
islenzkt er, gæti skipt sköpum um
þjóðarhag.
Atvinna fyrir alla landsmenn
og sem jöfnust lifskjör hlytur að
varða mestu, þegar verulega
syrtir i álinn. En þar sem ekki
verður skipt um meira en aflað
er, verður hófsemi og nýtni að
koma til, ef öllum á að geta liðið
vel.
Stjórnvöld og stéttarfélög, sem
fjalla munu um þjóðhagsvandann
næstu vikurnar, mættu sem oftast
hafa i huga sigilt kjörorð ung-
mennafélaganna! lslandi allt.
Björn Stefánsson
FRÁ ÚLTÍMU
Á 2. hæð í Kjörgarði
er nú eitt mesta
úrval karlmannafata, sem
til er í einni verzlun
hér á landi
Auk þess
getið þér valið úr yfir
100 efnistegundum til að fá
saumað úr eftir máli
lUtíma
KJÖRGARÐI
ER ÚRELT AÐ
BYGGJA OG
TREYSTA
Á LANDIÐ?
Umræður I þætti Páls
Heiðars um land-
búnaðarmál 14. febrúar
s.l. hafa trúlega vakið
furðu margra, þar sem
ritstjóri dagblaðsins
Vísis hafði þar helzt til
mála að leggja, i
gjaldeyrisþurrð og at-
vinnuóvissu, að gefa
frjálsan innflutning á
öllum landbúnaðarvör-
um, þar með mjólk og
kjöti. Taldi ritstjórinn
brýna þörf á að fækka
fólki við landbúnaðar-
störf og þá sérstaklega
smábændum eða kot-
bændum, eins og hann
komst að orði. Lagði
hann til, að smábændur
yrðu sem fyrst keyptir
upp frá búum sinum.
Og skoðanir Visisritstjórans
studdu dyggilega i umræðunum
stjórnmálaforinginn og hag-
fræðingurinn Gylfi b. Gislason,
ásamt lærisveini sinum, hag-
sýslu- og bankamanninum Birni
Matthiassyni.
Aðalrök þessara manna fyrir
þvi, að draga þyrfti verulega úr
eða jafnvel leggja niður land-
búnaðarframleiðsluna voru þau,
að lsland væri, vegna legu sinnar
og loftslags, litt nothæft til land-
búnaðar.
Við, sem fædd erum og uppalin
i sveit, og flest afkomendur smá-
bænda, eigum áreiðanlega mjög
erfitt með að skilja þau viðhorf,
að störf sveitafólks við ræktun
lands og framleiðslu hollustumat-
væla geti talizt þjóðhættuleg, þeg-
ar vinnulaun við meðalbú eru
metin til jafns við lægst launuð
störf i þjóðfélaginu. Og ekki styð-
ur saga þjóðarinnar þá kenningu,
að land okkar sé óhæft til land-
búnaðarframleiðslu, þar sem bú-
vörur landsmanna brauðfæddu að
miklu leyti landsfólkið i þúsund
ár.
En orsakir liggja til ails, og
einnig til slikra furðuskoðana um
að leggja niður landbúnað.
Með gjörbreytingu á búsetu
fólks á lslandi og mjög auknu
þéttbýli, hefur fólki fjölgað mjög i
nýjum atvinnugreinum. Auk
fjölmennasta atvinnuþáttarins,
iðnaðarins, sem tengdastur er
frumatvinnuvegunum, land-
búnaði og sjávarútvegi þá vinnur
orðið fjöldi landsmanna við ým-
isskonar þjónustustörf. Sam-
kvæmt hagskýrslum starfaði til
dæmis fleira fólk árið 1972 við
verzlun og viðskipti en við land-
búnaðarstörf.
Þó verzlun og viðskipti séu
nauðsynleg, þá má minna á, að
útgjöld við verzlunina hljóta að
takast af afrakstri framleiðsluat-
vinnuveganna, sjávarútvegi,
landbúnaði og iðnaði. Otþensla i
verzlun kallar beinlinis á aukin
útgjöld almennings, og gæti þvi
sýnzt orka meira tvimælis en við-
hald framleiðsluatvinnuveganna.
En áhugasamir kaupsýslu-
menn og umboðsmenn erlends
varnings spara hvorki fyrirhöfn
né fjármuni til að telja fólki trú
um, að hamingja og hagsæld þess
byggist mjög á þvi að kaupa sem
flest frá útlöndum og eyða sem
mestu. Aróður og auglýsingar
kaupsýslunnar eiga áreiðanlega
stærri þátt i neyzluvenjum fólks
en margan grunar. Óprúttnir
umboðssalar erlends varnings
gjöra i áróðri sinum litinn mun á
þörfu og óþörfu, hollu eða heilsu-
spillandi, ágóðinn og umboðs-
launin skipta þá öllu máli.
begar haft er i huga, að eig-
endur dagblaðsins Visis munu
aðallega vera efnaðir kaupsýslu-
menn og umboðsmenn erlends
vamings, þá verður skiljanlegri
áróður ritstjóra blaðsins fyrir
hömlulausum innflutningi land-
búnaðarvara, og gæti beinlinis
stafað af húsbændahollustu.
Mun torskildari er afstaða
Gylfa Þ. Gislasonar, sem i mörg
ár hefur lagt áherzlu á, að fækka
þyrfti fólki við landbúnaðarstörf.
Verður varia komizt hjá að álita,
að hápólitisk viðhorf ráði þar
nokkru, þar sem Alþýðuflokkur-
inn mun eiga fáa fylgjendur i
sveitum. Einnig kann vantrú
Gylfa á gildi landhúnaðar að
stafa af þvi, hversu sáralitið þessi
annars fjölfróði maður mun hafa
kynnzt landbúnaði og sveitaveru
af eigin raun. Þá er það og áber-
andi, að Gylfi Þ. Gislason og fleiri
hagfræðingar virðast telja aukna
kaupgetu og sem mesta fjár-
munaveltu almennings eina
mælikvarða lifsgæðanna. En með
sliku gildismati verður smá-
búskapur i sveit ekki hátt
skrifaður. En þvi eru sveitir enn i
byggð á lslandi, að til er fólk, sem
unir vel hófsömu lifi i umhverfi,
sem þvi þykir vænt um, og nýtur
þess að leggja hart að sér við að
rækta gróður og hirða um dýr.
Börnin úr borg og bæjum, sem
notið hafa sumardvalar i sveit-
um, munu mörg skilja betur gildi
smábýlanna en sumir þeir, sem
eldri eru, þótt þeir eigi langa
skólagöngu að baki.
Á siðari árum hafa orðið all-
mikil skoðanaskipti viða um heim
um gildismat lifsgæða og um
A
Vegna framkominna óska, er
frestur hluthafa til að skró sig
fyrir hlutafjdrsauka, framlengdur
til 15. maí 1975
ALÞÝÐUBANKINN