Tíminn - 09.03.1975, Blaðsíða 33

Sunnudagur 9. marz 1975
TÍMINN
33
Grimúlfur var þungur fyrir og hjó hart, en Gauti var snar I snúningum.
við jafnað þessar sakir
með sverðum okkar.”
Grimúlfur beit i
skeggið af vonzku, en
þingheimur horfði hissa
á Gauta. Enginn hafði
áður heyrt talað svo
djarflega á móti Grim-
úlfi. Flestir fögnuðu,
þótt þeir ekki þyrðu að
láta það i ljósi.
Þegar Gauti sté niður
af steininum, kom til
hans maður, leiddi hann
afsíðis og hvislaði að
honum: ,,Ég ræð þér til
að komast sem skjótast
á braut. Grimúlfur hlífir
þér ekki, þegar þingi
slítur. Þú ert ungur og
óreyndur og enginn er
hér, sem getur talað
máli þinu”.
,,Ég er nú eldri en
tvævetur”, sagði Gauti.
,,Og hérna á ég tryggan
vin, sem aldrei hefur
brugðizt mér”, bætti
hann við um leið og hann
sló á sverðið sitt.
Maðurinn sá, að ekki
tjáði að letja Gauta.
Sleit hann þvi talinu og
gekk burt.
Lögréttu m ennir nir
vissu ekki sitt rjúkandi
ráð. Ekki gátu þeir
stungið málinu undir
stól. Það var fram borið
löglega i áheyrn allrar
alþýðu. Þeir vissu að
Gauti hafði lög að mæla,
en óttuðust vald Grim-
úlfs svo, að þeir þorðu
ekki að dæma i móti
honum. Þarna sátu þeir
í lögréttunni, toguðu i
skeggið og horfðu i
gaupnir sér.
Loks reis formað-
ur lögréttunnar á
fætur og mælti: ,,Þetta
hefur verið vandasamt
mál og erfitt fyrir lög-
réttuna að dæma. Grim-
úlfur er rikur og frænd-
margur, Gauti er djarf-
ur og stórhuga. Báðir
segjast eiga óðalið, sem
deilt er um. Lögréttan
visar þvi málinu frá sér
og úrskurðar það, að
málsaðilar berjist um
það. Munu þá guðirnir
dæma um mál þeirra.
Kváðu nú við fagnaðar-
óp um allt þingið. Hólm-
ganga var mikill við-
burður, og þvi voru allir
ánægðir með þennan úr-
skurð. Ef Gauti sigraði,
yrðu þeir lausir við
grimmdarsegginn, sem
allir voru hræddir við.
En bæri Grimúlfur
hærri hlut, yrði hann i
góðu skapi um tima.
Var nú hasiaður hólm-
ur á nesi einu og þangað
þusti allur þingheimur.
Svo var ákveðið, að þeir
skyldu reyna með sér
þrisvar, og hafði sá beð-
ið ósigur, sem vék út i
vatnið, eða út fyrir
véböndin.
Gauti gekk að læk ein-
um, sem þar rann, en að
þvi búnu gekk hann á
hólminn. Var Grimúlf-
ur, þar kominn og studd-
ist fram á sverð sitt.
„Hvar er drengsnáð-
inn”, sagði hann hæðnis-
lega. „Er hann flúinn
strax, áður en hann hef-
ur séð sverðið mitt!”
„Ekki skalt þú lengi
biða”, sagði Gauti og
gekk fram, „hæðyrði þin
getur þú sparað þér,
þangað til seinna, — ef
þú þá getur talað.”
„Heyr á endemi,”
sagði Grimúlfur. „Ég
held annars, að ég sliðri
sverðið og fái mér
hrisluanga. Mætti þá
vera, að ég gæti kennt
þér að þegja, þegar full-
orðnir menn tala”.
Nú varð hlátur mikill,
en Gauti dró sverð sitt
og veifaði þvi yfir höfði
sér. Grimúlfur þagnaði,
þegar hann sá, hve fim-
lega Gauti fór með
sverðið. Báðir voru þeir
vel vopnum búnir. Gauti
var hærri vexti og hinn
vigalegasti, breiður um
herðar, og vöðvasæltur.
Vigfimur var hann vel,
enda hafði hann æft sig
frá þvi að hann var barn
að aldri. En Grimúlfur
var heldur ekkert barn
að leika sér við. Það
vissu allir. Nú voru lesin
upp hólmgöngulög. Þeir
áttu að reyna með sér
þrisvar, og sá er vann
tvisvar hafði sigur.
Særðist annar hvor, svo
að úr blæddi, skyldi
hólmgöngunni vera lok-
ið. Enginn mátti skipta
sér af bardaganum.
Gauti og Grimúlfur
stóðu á miðjum vellin-
um og horfðust i augu.
Nú var gefið merki
og bardaginn byrjaði.
Grimúlfur var þungur
fyrir og hjó hart. Gauti
var snar i snúningum.
Hann lék sér i kringum
Grimúlf, létt og lipurt og
sneið stykki af skildi
hans. Nú fóru margir að
efast um úrslitin.
Allt i einu hljóp
Grimúlfur fram með
skjöldinn fyrir sér og
lagði til Gauta. Kom
þetta svo óvænt, að
Gauti lenti út i vatnið,
þegar hann hljóp undan
laginu. Gauti hafði tap-
að fyrstu atrennunni.
Grimúlfur brosti i
kampinn. Gauti sá, að
svæðið var það lítið, að
hann yrði að gæta sin
betur.
Eftir stutta stund
byrjuðu þeir aftur.
Gauti hjó svo ótt og titt,
að mörgum sýndust þrjú
sverðin á lofti. Grimúlf-
ur sá, að bezt myndi, að
binda enda á leik þenn-
an, fyrr en hann mædd-
ist mjög. Hann æddi að
Gauta og hjó til hans svo
snöggt, að skjöldur
Gauta klofnaði i tvennt.
En Gauti setti þá fótinn
fyrir Grimúlf, svo að
hann hrasaði og datt.
Það hefði nú verið auð-
velt fyrir Gauta að vinna
á fjandmanni sinum, en
hann vildi ekki vega að
honum þar sem hann lá.
Þegar Grimúlfur komst
á fætur logblæddi úr nef-
inu á honum. Var hann
þá allófrýnilegur.
„Hann er særður. Það
blæðir úr honum!” kvað
við.
„Það er ekki við öðru
að búast, úr þvi að hann
notar nefið á sér fyrir
plóg”, sagði Gauti. Nú
varð Grimúlfur reiður.
Hann blés eins og
mannýgur tarfur. Aug-
un hringsnerust i hausn-
um á honum og hann átti
fullt i fangi með að biða,
þangað til þeim var aft-
ur gefið merki. Allir
stóðu á öndinni. Báðir
höfðu unnið einu sinni.
Djúp alvara rikti yfir
öllum. Ekkert heyrðist
nema djúpur og þungur
andardráttur þeirra,
sem börðust, og hávað-
inn af sverðum þeirra.
Allt i einu hjó Grimúlfur
til Gauta og i hjálminn.
Höggið var svo hart, að
hjálmurinn hraut af
honum. Allir stóðu á
öndinni. Nú var öll von
úti, þvi að Grimúlfur
kom með reitt sverðið og
það var auðséð á honum,
að hann taldi sér sigur-
inn visan. En Gauti var
ekki af baki dottinn.
Fljótur eins og elding,
beygði hann sig niður og
lagði til Grimúlfs undir
brynjuna, sverðið gekk
á hol. Grimúlfur rak upp
ógurlegt öskur, snerist
um sjálfan sig og féll svo
— og reis aldrei á fætur
framar.
Fagnaðarlátunum
ætlaði aldrei að linna.
Nú þorðu menn að sýna
hve fegnir þeir voru, að
losna við Grimúlf. Þeir
báru Gauta á skildi til
hafsins og hylltu hann.
Allir lofuðu mjög hreysti
hans og þetta verk.
Gauti fékk nú óðal sitt
aftur og stjórnaði þvi
með dug og dáð. Hann
lifði i friði við syni
Grimúlfs, og aðra
nágranna. Hann var
mikils virtur og höfðingi
i héraðinu alla sína ævi.
(Þýtt úr norsku).
Gauti sté upp á stóran stein, baö sér hijóðs.
Sumarhús — Veiðihús
\ iö hyHííjum of> seljuni suinarbústaói i stöóluóum stæró-
um frá 24,5 l'eriii. Fast verð meö eða án uppsetningar.
Fifíum einnig til lönd. F.rum sérhæfftir meft vélar til vinnu,
þar sein ekki er lafnuH'n. I'egar er komin mjög góft
revns.la íí okkar lnis. I
Sumarhústaftaþjónustan h- Kvöldsimi S-54-4(i.