Fréttablaðið - 03.12.2005, Qupperneq 26

3. desember 2005 LAUGARDAGUR26
Það var um borð í bátnum Súð-inni sem Gulli fæddist móður sinni á miðjum Breiðafirði.
„Það gekk víst ágætlega en svo var
okkur móður minni hent í land á
Flatey og þaðan heim til Reykjavíkur,
þar sem ég sleit barnsskónum í
Bergstaðastrætinu, eða allt þar
til ég fór að heiman fimmtán ára í
ballettnám til Kaupmannahafnar,“
segir Gulli, sem minnist góðra og
slæmra tíma á æskuárunum.
„Pabbi kallinn stakk af þegar ég
var fjögurra ára og hefur ekki sést
síðan. Ef ég á að vera hreinskilinn
við sjálfan mig held ég að stundum
hafi ég saknað þess að eiga ekki
pabba. Ég eignaðist stjúpföður
orðinn níu ára, sem var yndislegur
maður sem dáði mig alla tíð, en við
náðum aldrei tilfinningatengslum,
enda ég óskaplega sjálfstætt
barn og fullorðnaðist víst mjög
snemma,“ segir Gulli brosmildur.
Brostnir draumar
„Sjáðu, hann er eins og hind!“, sagði
eldri kona sem var gestkomandi
hjá móður Gulla þar sem hann
dansaði um lítill drengur.
„Upp úr þessu dreif mamma
mig í dansskóla til Rigmor Hansen.
Mamma var víðsýn manneskja, fór
ung til starfa í útlöndum og kom
ekki heim fyrr en þrítug þegar hún
eignaðist mig,“ segir Gulli, sem eyddi
drjúgum stundum bernskuáranna
yfir bókum, þar sem hann skapaði
sinn eigin heim.
„Ég er ekki viss um að hafa
hleypt mörgum inn í þann heim. Ég
þótti öðruvísi og Íslendingar voru
ekki umburðarlyndir fyrir slíku þá.
Eflaust hefur verið erfitt að vera
öðruvísi en ég er ekki sú týpa sem
læt aðra kúga mig til að þóknast fólki
úti í bæ. Ég var afar sjálfsöruggur
og tók það ekki nærri mér,“ segir
Gulli sem hjá Rigmor fann fljótt að
dansinn var það sem draumar hans
snerust um.
„Ég hélt því utan til Kaup-
mannahafnar og hóf nám við
konunglega ballettinn. Um tíma fékk
ég inni hjá frænku minni ytra, en
ekki leið á löngu þar til ég réði mig
sem au pair hjá aðstoðarforstjóra
SAS. Þar gætti ég bús og barna með-
fram ballettnáminu í tvö ár,“ segir
Gulli, sem á þriðja námsári sínu
varð fyrir slysi sem breytti farvegi
lífs hans.
„Ég var að teygja í balletttíma
þegar ég missti tak á slánni, sem gat
alltaf gerst. Við fallið datt ég mjög
harkalega á stóran kassa sem alls
ekki átti að vera þarna og enginn
vissi hvernig stóð á. Við höggið
losnaði nýra og ég varð að hætta að
dansa í heilt ár. Fyrir mig jafngilti
það dauðadómi, en vitaskuld hefði
ég átt afturkvæmt síðar ef ég hefði
verið nógu ákveðinn í því,“ segir
Gulli og aftekur ekki að kassanum
hafi verið komið fyrir í þeim
ásetningi að skaða hann.
„Maður veit í raun aldrei, en
listafólk er grimmur þjóðflokkur.
Ég hef séð ballettdansara setja
lappirnar fyrir prímadonnuballer-
ínu neðan við sviðið, sem sýnir að
þetta er óvæginn heimur óvæntra
uppákoma.“
Kaflaskil
Nú urðu kaflaskil í lífi Gulla. Hjá
frænku sinni hafði hann skemmt
sér við að setja upp hár vinkvenna
hennar og sýndi fádæma listfengi
í höndunum. Því lá beinast við að
hann færi í hárgreiðslunám, þótt
ballettdraumurinn hafi seint viljað
hvika.
„Ég hef alla tíð nagað mig út
af því að hafa ekki snúið aftur.
Rigmor sagði alltaf að ég hefði
verið bölvað fífl að hafa ekki skipt
yfir í nútímaballett en þá væri ég
sennilega bandóður danskennari
með pískinn á lofti sem berði
nemendur til hlýðni, af tómri
öfund,“ segir hann ófeiminn og
skellir upp úr.
„Ég hef alltaf verið flinkur
í höndunum. Móðir mín og
stjúpfaðir fluttu til Stykkishólms
þegar ég var tíu ára. Fljótlega var
ég lagður inn á St. Franciskus-
spítalann með lungnabólgu en þá
vildu nunnurnar eiga mig. Þær
höfðu áður fengið tvö börn gefins
sem þær ólu upp, en móðir mín
hélt nú ekki. Þær systur kenndu
mér svo hvers kyns saumaskap
og hef ég allar götur síðan gert
mörg listaverk í saumaskap og
gefið í tækifærisgjafir,“ segir
þúsundþjalasmiðurinn Gulli og
kímir.
Verndarhjúpur gleðitækna
Eftir hárgreiðslunám hélt Gulli til
Parísar þar sem hann fékk vinnu
á hárgreiðslustofu fína og fræga
fólksins.
„Þá var mér útvegað húsnæði
í Pigalle-hverfinu, á þriðju hæð
íbúðahótels. Ég var svo blautur
bak við eyrun að ég skildi ekkert
í léttklæddu konunum sem
bjuggu þarna, né öllum þeim
herramönnum sem strunsuðu þar
út og inn. Fljótlega komst ég að
raun um að þetta voru gleðitæknar,
eins og ég kallaði þær,“ segir Gulli
og hlær við.
„Þarna átti ég ömmu, mömmu,
systur, frænkur og vinkonur, sem
reyndust bestu lífverðir sem hugsast
gat og höfðu mig undir sínum
verndarvæng ef einhver reyndi að
abbast upp á mig. Ég veit að konur
af þessu tagi fá óskaplega harðan
dóm, en að mörgu leyti dáist ég að
þeim. Vitaskuld er þessi atvinna
ekkert skemmtileg en gleðitæknar
hafa margar geysilega mikinn
karakter og lifa tvöföldu lífi sem
viðskiptavinunum er hulið,“ segir
Gulli alvarlegur í bragði.
„Þegar ég kvaddi París vildi
„amma mín“ gefa mér dagbækur
sem hún hafði haldið síðan hún var
fimmtán ára gömul. Ég hafði ekki
áhuga þá en sé eftir að hafa ekki
þegið þær í dag. Í þá daga gerði ég
mér grein fyrir hættunni að sitja
uppi með slíkar dagbækur enda
í þeim mjög þýðingarmikil nöfn
sem margir vildu ekki að kæmust
upp á yfirborðið.“
Óvæntur sólargeisli
Það var óvænt Guðs gjöf sem dró
Gulla heim árið 1960.
„Þá fékk ég símtal frá ljósmóður
á fæðingadeildinni í Reykjavík sem
sagði mér að drengur væri fæddur
og móðir hans hefði skráð mig
sem föður hans, en áður höfðum
við rætt þann möguleika að ég
ættleiddi ófætt barnið. Ég vissi að
með því væri ég að binda mig, en
þarna var ég búinn að koma mér
í hlutverk sem ég varð að standa
mig í og held mér hafi tekist það
afskaplega vel, að mér skilst af
þeim sem til þekkja,“ segir Gulli,
sem fór heim með fimm daga
hvítvoðung af fæðingadeildinni.
„Ég veit ekki hvernig mér þótti
að vera orðinn pabbi; held ég hafi
aldrei sett mig í neitt sérstakt
pabbahlutverk. Mín skoðun var sú,
og ég hef oft sagt við fólk: „Í Guðanna
bænum, hættið þessum mömmu- og
pabbaleik, en gerist þess í stað vinir
barnanna ykkar með leiðsögn, aga
og virðingu að leiðarljósi,“ segir
Gulli og augun ljóma þegar hann
minnist á son sinn.
„Auðvitað er einstakt að ala upp
fallegt og vel gefið barn, og Svan
hefur ætíð verið afskaplega mikill
gleðigjafi. Foreldrahlutverkið
er það flóknasta á lífsleiðinni en
einnig það mest gefandi,“ segir
Gulli, sem ferðaðist um heiminn
með Svan lítinn í poka á maganum
og starfaði við fag sitt á meginlandi
Evrópu og í Bandaríkjunum en
hitti litla drenginn brosmildan á
kvöldin.
Undir frægðarsól
Í New York vann Gulli á Kim
Madison Avenue, sem var aðalstofa
stjarnanna í heimsborginni og
þar sem hann kynntist mörgu
frægðarmenninu.
„Þekktust er líklega vinkona
mín Sophia Loren, en einnig Zsa
Zsa Gabor og Elizabeth Taylor. Það
sýnir vel persónuleika Sophiu þegar
bæði vorum í Kaupmannahöfn og
fyrir tilviljun hjá sama feldskera á
Strikinu. Ég kynntist henni fyrst í
París, svo aftur seinna í New York,
en þarna var hún að máta pels eftir
pels með allt starfsfólk búðarinnar
í kringum sig. Skyndilega kemur
hún auga á mig og kemur rigsandi:
„Hello! Do you remember me?
I’m Sophia Loren.“,“ segir Gulli
og brosir að minningunni, en
alls starfaði hann á sex stofum í
Kaupmannahöfn, París, New York
og Los Angeles.
„Í hreinskilni hefur mér þótt
skemmtilegast að starfa á litlu
stofunni minni hér heima. Það er
vegna viðskiptavina minna, sem
eru allt saman afskaplega yndislegt
fólk og tryggir vinir. Ég hef fyrir
reglu að halda þagnarbindindi hvað
varðar viðskiptavini mína og nefni
aldrei nein nöfn, en því er ekki
að neita að flestir eru vel þekktir
og valdamiklir einstaklingar
sem eiga sameiginlegt að vera
sterkir persónuleikar með virtan
lífsferil.“
Tilgangur lífsins
Það eru tímamót í lífi Gulla.
Húsið við Kirkjutorg er komið á
sölu og aðeins götuhæðin óseld
enn. Leigusamningurinn er laus
frá og með 1. maí á næsta ári.
„Satt best að segja hugsa ég
ekkert um þetta, en ég er efins
um að halda áfram með stofuna,“
segir hann einlægur og sáttur við
lífið.
„Lífið hefur að mörgu leyti
verið skemmtilegt og gott, en á
stundum mjög erfitt líka. Ég hef
farið aðrar leiðir en samferðafólk
mitt og geri enn. Lífið hefði getað
orðið öðruvísi, en þó ekki. Ég
er ekki beint forlagatrúar, en
vil þó reikna með örlögunum.
Ég á afskaplega yndislegan son
og þrjár dásamlegar afastelpur
sem allar eru miklir vinir mínir,
og þótt bannsettur kassinn á
ballettæfingunni hefði alveg matt
missa sín hefur þetta líklega átt
að fara svona. Mesta ríkidæmið er
ástvinir manns; að hafa einhvern
til að lifa fyrir. Það er tilgangur
lífsins.“ ■
Sýning í dag!
frá kl. 12 - 18
GRENSÁSVEGI 14 / 108 REYKJAVÍK / 566 6820
Í fyrsta skipti á Íslandi
tískufatnaður frá FOX og THOR.
Komdu við og sjáðu glæsilega fatalínu frá þessum
vinsælu merkjum. Allt fyrir stelpur og stráka.
Einnig verða ný og glæsileg
mótorhjól til sýnis, nýr krossfatnaður
og margt fleira.
Meistarinn
Það þekkja hann flestir í sjón, en sárafáir hinn
raunverulega Guðlaug Jónsson hárgreiðslu-
meistara á Nikk. Í lúnum sófa á Hótel Borg
sat hann með cappuccino, sígarettuveski og
jólasmákökur á undirskál þegar Þórdís Lilja
Gunnarsdóttir tyllti sér með sinn kaffi hjá Gulla.
ÖÐRUVÍSI OG EINSTAKUR Gulli hefur alla tíð vakið óskipta athygli Íslendinga, enda engum öðrum líkur. FRÉTTABLAÐIÐ/TEITUR