Fréttablaðið - 04.03.2006, Qupperneq 20

4. mars 2006 LAUGARDAGUR
Allur hagna›ur af sölu plastpoka merktum Pokasjó›i rennur
til uppbyggjandi málefna, en Pokasjó›ur, sem á›ur hét
Umhverfissjó›ur verslunarinnar, veitir styrki til umhverfis-
menningar-, íflrótta- og mannú›armála.
Bæ›i einstaklingar og félagasamtök geta sótt um styrki
úr sjó›num.
Styrkir úr
Pokasjó›i
pokasjodur.is M E R K I U M U P P B Y G G I N G U
Frestur til a› sækja um styrk úr Pokasjó›i
rennur út 10. mars n.k.
Umsóknum skal skila› á www.pokasjodur.is
en flar eru allar uppl‡singar um sjó›inn,
fyrirkomulag og styrki.
A›eins er hægt a› sækja um á
heimasí›u sjó›sins og skal umsókn
send í sí›asta lagi á mi›nætti
flann 10. mars n.k.
UMSÓKNARFRESTUR
RENNUR ÚT 10. MARS
■ MÁNUDAGUR, 27. FEB.
Bollumeistarinn
Í gærkvöldi bakaði ég smjör-
deigsbollur – sem ekki féllu! Það
hefur mér ekki tekist áður, en
þessar voru fullkomnar og hefðu
dugað til að fá hæstu einkunn við
hvaða húsmæðraskóla
sem er! Svo lagði Sól-
veig til rjómann og
sultutauið og dagur-
inn leið í dýrleg-
um fögnuði.
Fékk
loksins
bréf frá
Símanum
sem segir að
ég þurfi að borga fyrir að fá
að geyma afruglarann þótt ég noti
hann ekki og hafi hvergi kvittað
fyrir móttöku hans. Ég viðurkenni
að þetta er mjög sniðugt hjá þeim
og er að hugsa mótleikinn.
■ ÞRIÐJUDAGUR, 28. FEB.
Að gæta hófsemi
Allir mánuðir ættu að vera 28
dagar og enda á sprengidegi. Ég
hef reyndar ekki borðað saltkets-
bita síðan á síðasta sprengidag.
Ástæðan fyrir þessari tólfmánaða
saltketsföstu er sú að ég reyni
eftir megni að forðast að borða
fæðuteg- undir
nema þær
stuðli að
vellíðan og
heilbrigði.
Enda er ég
stálheilbrigð-
ur, sjö, níu, þrettán.
Skrýtið að við sem tökum föst-
una ekki alvarlega skulum gera
svona mikið mál úr því að eta
okkur í spreng áður en hún hefst.
Sennilega hefðum við samt bara
gott af því að hugsa okkar ráð og
gæta hófsemi í 40 daga og 40
nætur.
■ MIÐVIKUDAGUR, 1. MARS.
Fjandinn og árar hans
Þegar ég gekk fram hjá sjón-
varpsskjánum áðan var Jón heil-
brigðisráðherra þar og Sigmar
var að spyrja hann út úr um bunka
af afsláttarkortum sem eru fram-
leidd til að fólk eigi erfiðara með
að fá afslátt í heilbrigðiskerfinu.
Aumingja Jón, þessi góði drengur,
leit út eins og maður sem er búinn
að gera í buxurnar og orðinn von-
daufur um að aðrir komist ekki að
því. Ekki vildi ég vera heilbrigðis-
ráðherra og eiga eftir að byggja
hátæknisjúkrahús á Landspítala-
torfunni og láta Alfreð Þorsteins-
son sjá um peningamálin. Í venju-
legu landi hefði verið spurt:
Vantar okkur nýtt sjúkrahús?
Hvernig sjúkrahús eigum við að
byggja? Hvar er best að hafa það?
Og hver er best til þess
fallinn að halda kostn-
aði í skefjum. Í staðinn
ákvað ríkisstjórnin upp
úr þurru að splæsa millj-
arði í hátækni-
sjúkra-
hús,
tilvilj-
un réði
þeirri
ákvörðun að
hola því
niður á
Landspítala-
torfunni og
ég veit ekki
af hverju Alfreð Þorsteinssyni
var falið að sjá um peningamálin.
Ef ég væri Jón mundi ég nota
föstuna til fara með nesti og nýja
skó inn í Ódáðahraun sem er hvort
sem er í hans kjördæmi og hugsa
ráð mitt fjarri mannabyggðum í
40 daga og 40 nætur. Og biðja
Alfreð og hátæknisjúkrahúsið að
víkja frá mér á meðan.
Það var mikið um dýrðir hjá
ungviðinu á öskudaginn. Kári
vinur minn var upp á búinn sem
Dauðinn með ljá í hendi. Andri
dulbjó sig sem Fjandann. Merki-
legt hvað myrkraöflin eru vinsæl
strax hjá börnum. Ég sá lítið af
englum á ferli.
■ FÖSTUDAGUR, 3. MARS.
Húsaníðingar og ónáttúran
Ég er stundum að velta því fyrir
mér hvort hér á landi sé til sér-
stakur hópur fólks sem hefur sál-
ræna þörf fyrir að níðast á göml-
um húsum, nokkurs konar
húsaníðingar, og níðingar af þessu
tagi séu sérdeilis vel tengdir pól-
itískt eða eigi af einskærri tilvilj-
un marga sálufélaga í borgar-
stjórn.
Samt vita allir að gömul hús
eru ákaflega viðkvæm og tak-
mörkuð auðlind, ekki síst í landi
eins og Íslandi sem var bláfátæk
nýlenda í meira en 600 ár af 1100
ára sögu sinni, og sjaldgæft að
hér risu hús sem verðskulduðu
það nafn. Þau hús eru merkileg og
okkur ber að varðveita þau.
Húsaníðingar þurfa ekki aldeil-
is að læðupokast á internetinu
með ónáttúru sína. Þeir fá sína
útrás fyrir allra augum.
Hérna í Grjótaþorpinu er núna
verið að breyta hinum sögufrægu
Hlaðvarpahúsum í útibú frá Hótel
Plaza. Innfluttir handverksmenn
frá Lithaugalandi starfa þarna
eins og hlutlausir málaliðar sem
stendur á sama um hvað þeim er
falið að leggja í rúst fyrir borgun.
Verklagni og smekk bygging-
araðila er hægt að sjá með því að
skoða Hótel Plaza við Aðalstræti
og Fischersund þar sem áður
stóðu merkilegar byggingar.
Væntanlega í viðurkenningar-
skyni fengu sömu aðilar líka leyfi
til að búa til súrrealíska götumynd
í Grjótaþorpi með því að byggja
göngubrú úr gleri eða plasti yfir
Fischersundið svo að túristar geti
gengið á náttfötum milli Hótel
Plaza og Hlaðvarpans. Þetta ger-
ist allt í hverfi þar sem flest húsin,
þar á meðal Hlaðvarpinn, eru
rammlega friðuð.
Ef ég fengi skyndilega þá flugu
í höfuðið að betur færi um gesti
mína ef ég tæki upp á því að
hækka húsið mitt í leyfisleysi og
héldi því fram að ég kæmist ekki
yfir Fischersundið nema gegnum
glergöng yrði ég sennilega vistað-
ur á Kleppi þar sem ég væri auð-
vitað best geymdur. Nema hvað
borgarráð samþykkti þessa Hlað-
varpaframkvæmd í blóra við íbúa
Grjótaþorps ásamt með 75 sm
hækkun og hafði að engu mót-
mæli þeirra, né áður yfirlýsta
friðunarstefnu. Þessi gáfulega
ákvörðun var tekin á borgarráðs-
fundi 12. maí sl. og auglýst í B-
deild Stjórnartíðinda 8. júní 2005.
Gott og vel. Einhver hefði verið
ánægður með að fá svona fína fyr-
irgreiðslu í vel smurðu borgar-
apparatinu.
En mikið vill meira. Leyfið til
að hækka Hlaðvarpahúsin um 75
sentimetra og byggja stein-
steypukumbalda yfir síðasta
kaupmannsport Reykjavíkur var
greinilega ekki nóg, því að í kyrr-
þey hefa framkvæmdaaðilarnir
bætt hálfum metra ofan á dýrðina
frá eigin brjósti svo að hækkunin
er 130 sentimetrar í stað 75 og guð
má vita hversu margir rúmmetr-
ar umfram leyfið. Þeir hljóta að
hugsa sem svo: Sálu- eða flokksfé-
lagar okkar í borgarkerfinu sem
veittu okkur umbeðin leyfi og
daufheyrðust við mótmælum
nágranna og athugasemdum sem
fram komu við málamynda
grenndarkynningu hljóta að sjá
gegnum fingur sér með smáhækk-
un sem enginn tekur eftir. Hvað
er hálfur metri milli vina? Og
fáeinir rúmmetrar?
Ef einhver vitfirringur keyrði
eftir götum Reykjavíkur og færi
50 km yfir lögboðinn hámarks-
hraða væri hann sviptur ökuleyfi
á staðnum og sektaður í ofanálag.
Sama hlýtur að gilda um aðrar
reglur sem menn eiga að fylgja.
Að stækka hús að vild umfram
lipurlega veittar heimildir ber
ekki bara vott um eindreginn
brotavilja heldur mikla og ein-
læga fyrirlitningu á mannlegu
samfélagi.
Það væri gaman að vita hvort
annars staðar á Vesturlöndum sé
hægt að finna svo afskekktan
útnára að menn geti haft bygg-
ingareglur að engu og byggt eftir
sínu höfði rétt eins og tommu-
stokkur hafi ekki verið fundinn
upp – eða hvort Reykjavík er eina
menningarborg Evrópu þar sem
byggingaryfirvöld eiga ekki
tommustokk.
Það er ómaksins vert fyrir
áhugafólk um umhverfismál að
kíkja niður í Grjótaþorp og virða
fyrir sér þessar sérkennilegu
framkvæmdir í hjarta Reykjavík-
ur. Maður þarf ekki að æða inn í
óbyggðir til að sjá umhverfisslys.
Hvað eru 50 cm
milli vina? Kæra DagbókÞráinn Bertelsson skrifar
Í Dagbók Þráins Bertelssonar er miklast af vel lukkuðum smjördeigs-
bollum, hugsað um vinsældir fjandans, fjallað um húsaníðinga, undrast
hvernig hægt sé að byggja í friði fyrir yfirvöldum án þess að eiga tommu-
stokk og bent á umhverfisslys sem hægt er að skoða án þess að fara inn í
óbyggðir.
HLAÐVARPAHÚSIN Málaliðar
frá Lithaugalandi eru að breyta
þeim í útibú frá Hótel Plaza.