Fréttablaðið - 04.03.2006, Blaðsíða 35

4. mars 2006 LAUGARDAGUR4
Ók einn á óbreyttum Kia-jeppa
umhverfis jörðina.
Christer Gerlach er margverðlaun-
aður sænskur methafi og ævin-
týramaður. Hann lauk hinni 27.000
kílómetra löngu ævintýraferð sinni
þegar hann ók algjörlega óbreytt-
um Kia Sorento-jeppa að hliði kon-
ungshallarinnar í Stokkhólmi fjór-
um mánuðum eftir að hann lagði af
stað um miðjan ágúst frá þessari
þekktu sænsku byggingu.
„Ég var sannfærður um að ég
gæti treyst á frammistöðu, gæði og
áreiðanleika bílsins og ég varð ekki
fyrir vonbrigðum,“ sagði hinn 61
árs gamli Svíi glaður í bragði.
Gerlach heimsótti ellefu lönd á
ferð sinni umhverfis jörðina, þar
með taldar afskekktustu byggðir
Kasakstans og Mongólíu, og hann
ók 3.500 km leið í óbyggðum um
ókortlögð svæði í Síberíu á leið til
hinnar þekktu rússnesku hafnar-
borgar Vladivostok. Þaðan tók
hann ferju til Suður-Kóreu og var
þá hálfnaður með þessa einstöku
ævintýraferð.
Gerlach valdi sér sjálfskiptan
Sorento með 3,5 lítra V-6 vél, bíl
sem var algjörlega óbreyttur og
búinn venjulegum vegahjólbörð-
um.
Svíinn treysti algjörlega á aldr-
if bílsins, ók einn síns liðs án stuðn-
ingsliðs og hafði aðeins ein olíu-
skipti á áætluninni, í höfuðstöðvum
Kia í Seúl í Suður-Kóreu. Ekki var
öðrum viðhaldsstörfum sinnt í
þessari gríðarlöngu ökuferð.
Það sýndi sig að Gerlach var
óhætt að treysta á bílinn. Hið eina
óvænta sem kom fyrir á leiðinni til
Kóreu var að tvívegis þurfti að
gera við sprungið dekk og skipta
þurfti um eina ljósaperu og festa
laust ökuljós. Á síðari hluta ferða-
rinnar varð Gerlach aftur að skipta
um ljósaperu en að öðru leyti kom
ekkert fyrir Kia-jeppann.
Seinni hluti ferðarinnar lá um
Bandaríkin og Mexíkó eftir þjóð-
vegi 66. Svo var siglt yfir Atlants-
haf með stærsta flutningaskipi
heims til Bremerhaven í Þýska-
landi og lokaáfanginn lá meðal ann-
ars um hina átta kílómetra löngu
brú yfir Eyrarsund frá Danmörku
til sænsku heimaborgarinnar.
Fjölskylda Gerlachs er vön því
að hann bregði undir sig betri fæt-
inum þegar hann er ekki að störf-
um við blaðamennsku. Hann hefur
tvívegis áður komist í heimsmeta-
bók Guinness fyrir ævintýri sín.
Umhverfis jörðina án
vandræða eða viðgerða
Á óbreyttum Sorento fór Gerlach í kringum hnöttinn án þess að þurfa að standa í alvar-
legri viðgerðum en að gera við sprungið dekk.
Gerlach á ferð um Kasakstan.
Eins og margir aðrir nota ég
leigubíla við og við. Stundum
er maður einfaldlega ekki í
ástandi til að keyra sjálfur og
stundum er bíllinn ekki akkúr-
at þar sem maður þyrfti á
honum að halda. Eins og þegar
maður er í útlöndum, en bíllinn
ekki.
Í Austurríki þáði ég þjón-
ustu tveggja leigubílstjóra
fyrir skemmstu. Ekki samt í
einu.
Sá fyrri sá um að koma mér
og fleiri Íslendingum upp í
fjall eitt kvöld, þar sem sleða-
keppni ein mikil skyldi haldin.
Hann var einstaklega sam-
vinnuþýður og hans eina mark-
mið í lífinu virtist vera að
koma okkur á tilsettan stað á
tilsettum tíma. Því keyrði hann
eins og hann ætti lífið að leysa
upp snarbrattan fjallveg í
fljúgandi hálku, með Íslend-
inga innanborðs sem sitt á
hvað öskruðu „það var lagið“
og „guð minn góður“.
Fyrst vorum við viss um að
hann væri á fjórhjóladrifnum
bíl, negldum dekkjum og með
gott togspil í skottinu, slíkt var
öryggið, rásfestan og hraðinn.
En hann sór að hann væri á
einu drifi, og ónegldur í þokka-
bót. Enda Austurríkisbúar
meira fyrir keðjur, sem okkar
maður var þó ekki með heldur.
Þegar hann sagðist heldur
ekki vera atvinnurallbílstjóri,
og þess síður hafa þegið
kennslu hjá íslenskum jeppa-
mönnum, tókum við hann í
guðatölu.
Sá seinni sá um að lesta
okkur til baka frá fyrrgreind-
um viðburði. Hann var eins
líkur starfsbróður sínum í fasi
og sykurmoli er líkur tunglinu.
Um leið og fyrsti farþeginn
steig um borð byrjaði reiðilest-
urinn og handapatið. Það var
helst að skilja að hann vildi að
við flýttum okkur mikið að
fylla bílinn svo hann gæti
klárað þennan túr. Enda örugg-
lega brjálað fyrir hann að gera.
Bærinn sennilega álíka stór og
Akranes – og þriðjudagskvöld.
Á eftir hverjum fyrirlestri
kom önnur af tveimur setning-
um sem ég kann í þýsku: Skil-
urðu mig? Og ég svaraði á
hinni: Nei, ekki einu sinni
smá.
Eftir mikið stapp og röfl
fylltist bíllinn. Af stað fór hann
og bílstjórinn hélt áfram að
rífast við okkur um eitthvað
sem við skildum hvorki upp né
niður í. Gæti verið veðrið, gæti
verið stríðið í Írak. Eða offram-
boð á Íslendingum í Austurríki
á þriðjudagskvöldum.
Það var ekki fyrr en einn
farþegann þraut þolinmæðin
og bað hann vinsamlegast um
að grjóthalda ká joð, á íslensku,
að hann hætti öskrunum og
keyrði okkur á hótelið.
Næst fer ég með Norrænu.
Og tek bílinn með mér.
Dr. Jekyll og hr. Hyde?
Áfram veginn
Einar Elí Magnússon kemst leiðar sinnar