Tíminn - 11.09.1977, Blaðsíða 40

f- iiwitlií
( r*"| áá,
Sunnudagur
11. september 1977-
J
r
18-300
Auglýsingadeild
Tímans.
Marks og Spencer
HEIMSÞEKKT GÆOAMERKI
YTRHFATNADUR
Nútíma búskapur þarfnast
jsmnsM.
haugsugu
Guðbiörn
GuAjónsson
Eins og mönnum er kunnugt
hefur hafið göngu sina i sjónvarp-
inu nýr þáttur, sem ber heitið ,,Á
vogarskálum” og á hann að vekja
fólk til umhugsunar um aukakiló
og óþarfa spik. Læknar virðast
reyndar nokkuð sammála um, að
feitt fólk minnki liflikur sinar og
offita sé áhættuþáttur ýmissa
sjúkdóma, svo sem hjarta- og
æðasjúkdóma. Gott og vel! En
eru til aðrar leiðir til þess að eiga
langa og góða ævi? Hver eru
töframeðöl þeirra, sem komnir
eru á niræðisaldur? Við snerum
okkur til fögurra bráðhressra ein-
staklinga á þeim aldri og báðum
þá að segja okkur allt af létta.
v__________________________________
,, Skiptar
skoðanir
meðal
lækna um
f ituna’ ’
segir Jón ívarsson
Ég hef þær lifsvenjur, sem ég
ólst upp vió ug hef titið breytt út
frá þeim. Mér finnst gotf hvaö
með öðru, feitt kjöt og magurt,
en það kölluðum við nú sam-
breisking hér áður fyrr. Þegar
ég varð fyrir þvi, fyrir átta ár-
um að fá væga kranzæðastiflu,
sýndi ég lækninum minum það
svart á hvitu, hvað ég borðaði
og gerði hann ekkert veður út af
þvl. Ég spurði hann sérstaklega
um fituna, því að inér finnst nú
góð tóig og mör, en hann vildi
engu breyta. Sagði hann skiptar
skoðanir meðal lækna um fituna
og lét það i mitt sjálfsvald, hvað
ég gerði.
A þessa leið fórust orð, Jóni
Ivarssyni, fyrrum kaupfélags-
stjóra og alþingismanni, þegar
viðhringdum til hans, en Jón er
nú á áttugasta og sjöunda
aldursári.
Éggetsagt þér til gamans, að
i 50 ár hef ég borðað krúska i
morgunmat og hafragraut á
kvöldin. Ég set svoiitinn sykur
út á grautinn, svona til bragð-
bætis, þvi að sannast sagna, þá
hefur mér aldrei þótt hafra-
grautur sérstaklega góður.
Borða ég hann svona af gamalli
vneju.
— Ég hef aldrei verið mikið
fyrir veizlur, og áfengi og tóbak
hef ég ekki notað. En þegar ég
var á milli fermingar og tvitugs
þáði ég reyk, væri mér boðinn
hann. Nei mér finnst alveg
sjálfsagt að halda uppi áróðri
um heilsusamlegt liferni og
minna spik. Ég sá ekki siöasta
þátt, ,,A vogarskálum” en ég
ætla mér að fylgjast með þeim
Jón tvarsson
næsta. Sjálfur er ég dálitið of
þungur eftir hæð, 70 kiló fyrir
mina 169 cm.
Við spurðum Jón um skap-
gerð og hreyfingu.
— Nú orðið hef ég ekki ástæðu
til þess að stökkva upp á nef
mér, svaraði Jón og hló við, og
ergi mig hreint ekki út af neinu.
Eg hef ekki verið mikill iþrótta-
maður um ævina, en glimdi dá-
litið og ég hafði afskaplega
gaman að dansa, þegar ég var
ungur. Byrjáði strax að taka
danssporin við dömurnar I Lýð-
háskólanum að Hvitárbakka í
Borgarfirði, þá á 15. ári. En við
dönsuðum ekki alla nóttina,
kvöidið nægöi okkur. — F.I.
Hef alla tíð étið
allt,sem að kjafti
kemur,
segir Jón Þórðarson
Ég hef haft þá lifnaðarhætti
aðborða allt, sem að kjaft kem-
ur og ekki anzað læknunum I
sambandi við mataræði. Hér
fyrr meir þambaði ég lýsi og
enn ét ég feitt kjöt eins og mig
lystir. Ekkki hefur boriö á þvi,
að fitan hafi sezt i æöaveggina á
mér, sagöi Jón Þórðarson,
prentari i samtali við Timann i
gær, en Jón er nú 87 ára að aldri
og manna lifsglaöastur.
Jón tók reyndar fram, að það
væri kannski helzt lifsgleðin,
sem stuðlaði að langlifi og góðri
heilsu. — Þunglyndir menn
halda það aldrei vel út, sagði
hann.
— Ég hef unnið mikið alla æv-
ina og þegar ég starfaði i Prent-
smiðjunni Eddu, vann ég oftast
16 tima á sólarhring sem setjari
og i stjórn Hins islenzka
prentarafélags. Ég vann þar til
ársins 1970, en þá var ég svo ó-
heppinn að detta niður stiga og
lærbrotna og axlarbrotna, Lær-
leggurinn jafnaöi sig fljott, en
axlarbrotið var of erfitt fyrir
svo gamlan mann. Nú æfi ég
axlarliðinn reglulega til þess aö
geta skrifað og dregur vinstri
Jón Þóröarson
höndin þá hægri t upp 20 sinnum
á dag. Sjálfsagt hefði ég ekki
hætt svo fljótt að vinna, hefði ég
ekki orðið fyrir þessu slysi.
Viðinntum Jón eftir þvi, hvort
hann heföi annars alltaf verið
við góða heilsu, og sagðist
hann reyndar hafa fengið i
sig blýeitrun ungur að ár-
um og hefði hún háð sér mikið
fyrst i stað. — Þegar það kom
fyrir mig, fór ég til Guðmund-
ar Björnssonar, landlæknis
og fékk hjá honum einnar
krónu „recept” fyrir oplum-
dropum sem þá kostuðu 10
aura Tók ég fimm dropa af opi-
um i eina teskeið af vatni og lin-
aðimeðþvikvalirnar. Þetta var
á árunum 1918— 1920. Fimm ár-
um siðar var ég orðinn nokkuð
góður og hef ég ekki orðið var
við meinið siðan.
— Hefurðu trú á þáttum uin
inataræði og megrun? ,
— Nei, ég hef enga trú á slik-
um þáttum. Læknarnir eru allt-
af að tönglast á þessu sama.
Skipa fólki að drekka undan-
rennu, en lita ekki á hækkun
smjörfjallsins. Eins og ég sagði
áðan, þá trúi ég frekar á gott
skap og jákvæö viðhorf til lifs-
ins, vilji menn halda það lengi
út.
— F.I.
„Mjólk er jú góð,
en það eru fleiri
góð yngingarráð
til” segir frú Guðríður
Jóhannesson
Þegar við hringdum f Guðriði
Jóhannesson var að sjóða upp
dr pottunum bjá henni og gestir
væntanlegir I mat. Það var
sam t enginn asi á henni og glað-
værðin greinilega f fyrirrúmi.
Við spurðum hana um hennar
lifnaðarhætti sérstaklega, þvi
að við höfðum frétt að 80 árin
bærihdn sem fertug kona. ,,Ég
hcf haftþann sið sagði Guðriður
hlæjandi, að lifa lifinu lifandi og
þegar fólk spyr mig, hvernig ég
fari að þvf að vera svona ung-
leg, segist ég bara drekka mikia
mjólk og það er satt”.
Guöriður hefur notað timann
vel. Þegar hún var ung gekk hún
á lýðháskóla og tók þaðat) próf.
Siðan var hún i Danmörku við
hárgreiðslunám og var hún einn
af stofnendum Hárgreiðslu-
meistarafélags íslands og nú
heiöursfélagi þar. A Akureyri
bjó hún til ársins 1931 með fyrri
manni sínum, setti þar upp hár-
greiðslustofu og verzlun og hélt
meira að segja dansíböll fyrir
Guðriður Jóhannesson
Timamynd: G.E.
unga bæjarbúa. Kvenskdtafé-
lagiö stofnaði hún á Akureyri og
Frh. á bls. 39
Sykur þykir mér góöur,
segir Ingimar Jóhannesson
Aðalatriðiðilifinu er að borða
rniiuia. Það lærði ég af tengda-
syni minum, sem er mjög
skemmtiiega passasamur með
útlitið og heilsuna, sagði Ingi-
mar Jóhannesson, kennari.þeg-
ar viö hringdum i hann, þar sem
hann var staddur uustur I Birt-
ingarholti i Hreppum, en Ingi-
mar er nú 85 ára. — Ég sleppi
hreinlega máltiðum tii þess að
léttast og eftir um hálfrar aldar
setu á fræðsluskrifstofunni
rcyni ég aö hreyfa mig sem
mest dti. Annars ét ég nú hvað
sem er og sykur þykir mér góð-
ur, þótt helzt ætti ég nú ekki að
smakka hann.
Ingimar trúöi okkur fyrir þvi,
að hann hefði dottið i þann ó-
heillapottað verða of feitur um
þritugt. Kranzæðastifla hefði
skotið upp kollinum, á lágu stigi
þó, fyrir einum 15 árum og
gleypti hann enn töfiur i þvi
TBTiiwT»iwire-MirnMirniáii'Mii-'iii íimiiiimiii»wimwiHmiinnii'ni'—mi nm n
•. m
vt..%
Ingimar Jóhannnesson /
Ljósmynd Timinn: G.E.
sambandi. Það var ekki úr vegi
að spyrja hann um álit hans á
gagnsemi þáttarins Á vogar-
skálunum.
— Slikir þættir hafa alveg á-
reiðanlega mikið að segja, og
svo var hann lika skemmtileg-
ur. Fólkið var heldur i feitara
lagi og ekki lak nú af þvi íýlan,
enfita og gottskap fer nú óneit-
anlega oft saman, sagði Ingi-
mar. — Ég hlakka til að sjá
fleiri þætti og fylgjast með,
hvernig fólkinu hefur gengið.
Við báðum Ingimar um góö
ráð fyrir lifið og ekki stóð á
svari: Kenndu manninum þin-
um að prjóna. Það er það lang-
bezta sem hann gæti gert i eÚ-
inni og það eina, missi hann
sjóniria. Ég get nú bæði iesið og
skrifað, en ég prjöna mikið og
þá helzt fingravettlinga úr
bandi,sem 93ára gömul kerling
spinnur. Þú ræður hvort þú trú-
ir.
________________________