Tíminn - 08.01.1978, Blaðsíða 21

Sunnudagur 8. janúar 1978
sjónvarp
Sunnudagur
8. janúar
16.00 Húsbændur og hjú (L)
Breskur myndaflokkur.
Hildarleiknum lýkur Þý6-
andi Kristmann EiBsson.
17.00 Kristsmenn (L) Breskur
fræðslumyndaflokkur um
sögu og áhrif kristninnar I
tvö þúsund ár. 3. þáttur.
Mótun Evrópu Heiðingjar
úr norðan-verðri Evrópu
fara ránshendi um álfuna
allt suður til Rómar. Um
skeið heldur kristnin aðeins
velli I tveimur löndum
Evrópu, Irlandi og Italiu. A
þessum erfiðu timum
kemur til sögunnar kristinn
þjóöhöfðingi, Karlmagnús
Frankakonungur. Ariö 800
er hann krýndur keisari
Rómverska keisaradæmis-
ins. Þýðandi Guðbjartur
Gunnarsson.
18.00 Stundin okkar (L að hl.)
Umsjónarmaður Asdis
Emilsdóttir. Kynnir ásamt
henni Jóhanna Kristin Jóns-
dóttir. Stjórn upptöku
Andrés Indriöason.
19.00 Skákfræðsla (L) Leið-
beinandi Friðrik Ólafsson.
Hlé
20.00 Fréttir og veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 ,,A þessari rimlausu
skeggöld” (L) Háskólakór-
inn flytur tónverk eftir Jón
Asgeirsson við ljóö Jó-
hannesar úr Kötlum.
Stjórnandi Ruth L. Magnús-
son. Teikningar við ljóðið
geröi Egill Eðvarðsson.
20.45 Fiskimennirnir (L)
Danskur myndaflokkur. 5.
þáttur. Heilagur en mann-
legur Efni fjórða þáttar:
Fiskimennirnir una vel hag
sinum við Limafjörö, en
þeir hafa ekki gleymt
átthögunum. Sumardag
nokkurn fara þeir. til
strandarinnar, og þar finn-
ur Anton Knopper konuefni
sitt. Striðið við sóknarprest-
inn heldur áfram og nær há-
marki, þegar hann býöur
unga fólkinu I skemmtiferð.
Þýðandi Dóra Hafsteins-
• dóttir. (Nordvision —
Danska sjónvarpið)
21.50 Dick Cavett ræðir við
Woody Allen (L) 1 þessu
viðtali er einkum fjallað um
kvikmyndir og bækur Allens
og sálgreiningu. Listamað-
urinn fjölhæfi leikur á hljóð-
færi, og sýnd eru atriði úr
tveimur mynda hans. Þýð-
andi Dóra Hafsteinsdóttir.
22.55 Að kvöldi dags (L) Séra
Skirnir Garöarsson, sóknar-
prestur i Búöardal, flytur
hugvekju.
23.05 Dagskrárlok
Mánudagur
9. janúar
20.00 Fréttir og veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 tþróttir Umsjónarmaöur
Bjarni Felixson.
21.00 Skjólstæðingur Drottins
Nýsjálensk sjónvarpsmynd
byggð á sögu eftir Ian
Cross. Aðalhlutverk Jamie
Higgins og Ivan Beavis.
Ungur drengur sem á heima
I litlu sjávarþorpi hefur alla
tið verið trúhneigöur. En
þegar breyting veröur á
högum f jölskyldunnar
ályktar hann, að Drottinn sé
að gera honum lifið leitt, og
snýst til varnar. Þýðandi
Ellert Sigurbjörnsson.
22.15 Spekingar spjalla (L)
Hringborðsumræöur Nó-
belsverðlaunahafa I raun-
visindum árið 1977. Um-
ræðunum stýrir Bengt Feld-
reich.Iumræðunum erm.a.
fjallað um hugtakið innsæi
og leitað svara við
spurningunni, hvers vegna
svo fáar konur hafi komist I
fremstu röð vísindamanna.
Þýðandi Jón O. Edwald.
(Evróvision — Sænska sjón-
varpið)
23.15 Dagskrárlok
SÚSANNA LENOX
(i
JánHelgasan ^0

elskað. Hann hafði auðmýkt hana svo með tortryggni
sinni og yfirheyrslum, að henni fannst hún ekki eiga
heimtingu á, að hann væri henni tryggur. Mest furðaði
hana á því, að þessi uppgötvun kom henni eiginlega ekki
óvænt. Og nú sá hún, að hún hafði raunar verið undir
þetta búin. Hann hafði f jarlægzt hana og orðið henni eins
og f ramandi maður, og það er aðeins eitt, sem af því get-
ur leitt. Kunningskapur Súsönnu og Rodericks hafði
byrjað eins og slíkur kunningskapur jafnan gerir — með
imyndaðri samhygð og jafnvægi, sem þau grundvölluðu
á vanþekkingu hvort á öðru. Þessi ímyndun rauk út í veð-
ur og vind fyrsta kvöldið, sem þau voru í New York.
Hvað var þá eftir? Hvað kom í staðinn? Það vissu þau
ekki fremur en hjón yf irleitt. Þau héldu bara áf ram að
búa saman.
Nokkrum vikum síðar rifjaðist þessi atburður, sem
hún hafði þvi nær gleymt, upp við orð, sem henni hrutu
af munni af tilviljun. Hún sagði:
„Stundum er mér nær að halda, að karlmaður geti ver-
ið konunni sinni ótrúr jaf nvel þótt hann elski hana".
Hún gaf ekki gaum að því, hvað hún hafði í rauninni
sagt, fyrr en um seinan. Það laust niður í huga hennar
geig við þá orrahríð, sem nú var í vændum, þegar hún tók
eftir kviku, flöktandi augnaráði hans. Hún reyndi samt
að láta eins og ekkert væri, og henni létti stórum, þegar
hún sá, að honum varð strax rórra við það.
„Það er víst alveg rétt", sagði hann hirðuleysislega.
„Karlmennirnir eru lítilmótlegir og agalausir. Það er
einmitt þess vegna, sem það er svo nauðsynlegt, að kon-
urnar séu góðar og dyggar".
Allan þennan tíma höfðu yfirheyrslur hans verið að
verða æ strangari. Hann var augljóslega hræddur um að
hún stæði höllum fæti gagnvart þeirri andlegu veiklun,
sem er svo örlagarík fyrir konur, en telst aðeins minni
háttar víxlspor í fari karlmanna, ef ekki bein meðmæli
— sönnun þess, að þeir séu gæddir eðlilegri og óskertri
líkamsorku. Hún fór að rif ja það upp í huganum, hvað
hann hafði gefið henni við ýmis tækifæri — peninga,
bækur, fatnað — oft alveg óvænt. Fyrst hvarflaði það
ósjálf rátt að henni, en svo sá hún það Ijósar og Ijósar, að
þessar gjafir hafði hann gefið henni, þegar hann lenti á
einhverjum villigötum. Það leið ekki á löngu, unz henni
var orðið f ullljóst, hvernig í öllu lá. Hann var að af plána
misgerðir sínar. Hann var grandvar maður og heiðarleg-
ur elskhugi — á karlmanna vísu — og hann vildi ekki láta
hana eiga högg í sinn garð. Hún hætti að lesa þessar bæk-
ur, sem hún fékk i sárabætur. Þannig stóð á þvi, að hún
fékk megna óbeit á Thackeray — ein friðþægingargjöf
hans var falleg útgáfa af ritverkum Thackerays. Fötin
notaði hún ekki heldur. En peningana notaði hún annað-
hvort til þess að kaupa eitthvað handa honum sjálfum
eða hún laumaði þeim smátt og smátt í vasa hans aftur,
aðeins nógu lítið i einu, til þess að hann, sem var allra
karlmanna hirðulausastur um peninga, tæki ekki eftir
því.
Starfi hans var þannig háttað, að um reglubundinn
vinnudag var ekki að ræða. Hún gat þess vegna haldið,
að f jarvistir hans stöfuðu af því, að hann væri bundinn
við vinnu í skrifstof u blaðsins. En það tók mjög á hana,
þegar hann var einnig að heiman um næfur — ekki þann-
ig, að hún gréti, því að það gerði hún sjaldan, heldur lá
hún vakandi í rúmi sínuog kvaldi sjálfasig og gerði sér í
hugarlund alls konar atburði, sem tortryggni hennar blés
henni í brjóst, að væru að gerast og hún sá Ijóslifandi
fyrir hugarsjónum sínum. Hún var fremur örvilnuð en
reið. Samt reyndi hún að vera ánægð með hlutskipti sitt.
Hún rifjaði upp í huganum allt það, sem hún hafði
gleymt, meðan hún átti hug Rodericks allan — hvað hún
hafði orðið að þjást fyrir smánarblettinn, sem á henni
hvíldi — brúðkaupsdag sinn — umkomuleysi sitt á f læk-
ingnum — lífið í leigukompunum, óhreinindin, klæðleys-
ið, kuldann, óvirðinguna, lúsina. Og undir eins og hann
kom, varð hún glöð og reif, stundum ofsaglöð — sama
hve döpur hún hafði verið. En þegar hann fór að láta
brydda á grunsemdum sínum viðvíkjandi því, hvar hún
hefði verið og hvað hún hefði aðhafzt, varð hún aftur
þögul og fálát.
Elskaði hún hann í raun og veru? Hún hélt, að hún
gerði það.
Spenser þótti mjög gaman að sýna vinum — sumum að
minnsta kosti — þennan skartgrip sinn. Kvenfólk var
honum minna um gefið. Hann hélt því fram, að kvenfólk
— og þar gilti einu, hvers konar kvenfólk átti hlut að máli
— vekti fráleitar hugmyndir hvað hjá öðru og freistaði
hvað annars að koma í framkvæmd alls konar f jarstæð-
um. Sérstaklega hefði hann þótalið það óhæfu, aðekki sé
fastar að orði kveðið, ef einhver kvenmaður með svip-
aða sögu að baki og Súsanna eða í áþekkum sporum og
hún, hefði komizt í kunningsskap við hana. Eina fólkið,
sem hún kynntist eða sá að staðaldri, voru því fáeinir
karlmenn, sem valdir voru af hinni mestu nákvæmni.
Hann bauð ekki öðrum í leikhús eða veitingahús, þegar
Súsanna var með honum, en mönnum, sem hann gat
treyst til hlítar — það er að segja mönnum, sem voru
nógu ófríðir. Hann hafði litla trú á andlegum hæf ileikum
kvenfólksins, og honum kom alls ekki til hugar, að and-
legir eiginleikar skiptu neinu máli í samlífi karla og
kvenna. Þess vegna var hann alveg öruggur, þótt aðrir
karlmenn gerðu sér títt um hana, einungis ef þeir voru
óhrjálegir ásýndum.
Einn þessara vina hans, sem oftast var með þeim, var
Drumley, er einnig var blaðamaður. Hann hafði verið
náinn félagi hans á háskólaárunum, og það var hann,
sem hafði útvegað honum starf ið við Herald. Hann hefði
þorað að trúa Drumley fyrir henni jafnvel á eyðiey úti i
reginhaf i. Henni gazt vel að Drumley, og hún lét sér það
vel líka, hve oft sem hann kom og hve lengi sem hann
sat. Til þess dró margt. Drumley var ættaður frá Ken-
tucky, jötunn að vexti, en skinhoraður. Axlir hans voru
hlægilega slapar, og það var alveg sama, hve aumingja
skraddarinn lagði sig fram um að bæta um sköpunar-
verk náttúrunnar — það stoðaði ekki neitt. Hann var
einnig kiðfættur, og fæturnir ákaflega beinaberir. Hör-
undið var grófgert og hart eins og sandpappír. Það hlaut
að fara hrollur um unga stúlku við það eitt að hugsa sér
að koma við hann. Hálsinn var langur og mjór, og
venjulega var hann með lágan flibba. Niðurandlitið bar
vitni um andlegan veikleika. Aftur á móti var ennið
reglulega fallegt, en eyrun voru litil og höfuðlagið að
öðru leyti ekki sérlega gáfulegt.
En Drumley var bezti náungi. Ekki svo að skilja, að
hann hefði til að bera í ríkum mæli jákvæðar dyggðir, en
hann var hlédrægur, og það eru mannkostir hjá öðru
verra. Hann var mjög iðinn vð bóklesturog kunni því skil
á mörgu. Og þar eð hann var líka orðhagur og allvel
mælskur, veittist honum auðvelt að miðla öðrum sæmi-
lega Ijúffengri og nægjanlega yfirborðskenndri andans
fæðu — með öðrum orðum: hann var ágætlega fallinn til
þess að skrifa forustugreinar. En hann skorti allt ytra
aðdráttaraf I. Hann gat i hæsta lagi vænzt þess, að kven-
fólk bæri virðingu fyrir honum, en þá varð það að vera
nógu einf alt til þess að skil jq ekki, að það er sama regin-