Fréttablaðið - 27.07.2007, Qupperneq 70

Í síðustu viku hringdi
gamall vinnuveitandi
í mig. Ég hafði fyrir
nokkrum árum unnið á
myndbandaleigu og nú
vantaði vaskan svein til
að taka þrjár kvöldvaktir.
Ég var meira en til í það,
enda þótti mér vinnan á leigunni
alltaf mjög skemmtileg.
Þar sem ég stóð vaktina í fyrra-
kvöld komu tvær stúlkur inn á
leiguna. Eftir að hafa skoðað allt
hátt og lágt komu þær með myndina
Breakfast at Tiffany’s að borðinu til
mín. Þær spurðu mig hvernig hún
væri og mér til mikillar mæðu varð
ég að viðurkenna að ég hef aldrei
náð að klára hana. Það er ekki það
að ég hafi ekki horft á hana, málið
er bara að ég hef alltaf sofnað yfir
henni áður en að enda er komið.
Þegar ég kom heim um kvöld-
ið ákvað ég því að smella henni í
tækið og klára hana nú í eitt skipti
fyrir öll.
Það leið þó ekki á löngu þangað til
ég var kominn inn í draumaheima
og skyndilega var ég orðinn hluti af
sögunni. Ég sat með bros á vör og
var að skrifast á við Holly Golightly
í gegnum Myspace. Þegar ég vakn-
aði fór ég að velta þessu fyrir mér.
Sennilega er ástarbréfið dautt. Nú
daðrar fólk fyrir opnum tjöldum á
Myspace eða Facebook.
Pabbi minn hefur stundum sagt
mér sögu af strák sem á fyrrihluta
síðustu aldar lagði á sig langar
göngur til að vinna hjarta stúlk-
unnar í næsta dal. Í verstu veðrum
gekk hann langar leiðir til þess að
eiga stutta kvöldstund með henni.
Nú sendum við bara SMS-skilaboð
og finnst biðin endalaus eftir svari.
Það væri gaman að sjá mína kyn-
slóð bíða eftir bréfberanum, jafn-
vel dögum saman.
Auðvitað er þróun í daðri, eins og
öðru í mannlegum samskiptum, og
eðlilegt að á þeim tímum sem við
lifum leiki tæknin stórt hlutverk í
samskiptum kynjanna.
Kannski á ég eftir að segja barna-
börnum mínum frá því þegar ég
sendi ömmu þeirra SMS-in í denn.
En af einhverri ástæðu sé ég það
ekki í sama dýrðarljóma og sögur
af gömlum ástarbréfum og löngum
göngum frá liðinni tíð.