Réttur - 01.02.1942, Blaðsíða 61

kvöld kom hann heim og var mjög æstur: „Hvað
heldurðu að ég hafi séð! Stóreflis þýzkan vagn
fullan af ostum. Þeir kaupa allt, sem þá langar í.
Þeir prenta bankaseðla í milljónatali og borga með
iþeim“.
Nokkrum vikum síðar heimsótti frú Meunier vin-
konu sana. Annetta var allt annað en glöð komu
hennar og bað hana um að láta ekki sjá sig aftur á
þessum slóðum. Þýzka leynilögreglan bölvaði og
hafði í hótunum. Hún hafði meira að segja kom-
izt að því, í hvaða kaffihúsi barnið hafði beðið. Hún
vissi að kona hafði heimsótt það þar og bæði hefðu
farið þaðan hvort í sínu lagi. Á leiðinni heim til sín
íhugaöi frú Meunier þá hættu, sem hún hafði steypt
sjálfri sér í. Hún velti fyrir sér, þessu fljótræöi sínu.
En allt, sem varð á vegi hennar á heimleiðinni,
stælti ásetning hennar: mannþyrpingarnar fyrir
framan opnar búðirnar, gluggatjöldin í lokuðu búð-
unum, bifreiðar Þjóð'verja, sem þutu eftir búlebörð-
unum, blástur bifreiðaflautanna, Þórsfánamir, sem
blöktu á húsunum. Þegar hún kom inn i eldhúsiö
sitt klappaði hún á kollinn á drengnum, eins og til
að bjóða hann velkominn í annaö sinn.
Bóndi hennar ávítaöi hana fyrir dekrið á drengn-
um. Nú þegar hans eigin börn létu ókunna dreng-
inn afskiptalausan, lét Meunier geðvonsku sína bitna
á honum. Honum fannst allt í einu sem allar vonir
hans hefðu orðið að engu. Þar sem drengurinn var
hygginn og þögull og gaf honum aldrei ástæðu til
typtunar, lagði hann í hann aö saklausu og stóð á
því fastara en fótunum, aö það væri ósvífni í aug-
unum. á honum. Hann hafði nú auk þess verið svipt-
ur síðustu ánægjunni. Hann eyddi enn sem fyrr
flestum tómstundum sínum á knæpunni. En nú
sölsuðu Þjóðverjar undir sig vélasmiðjuna í enda
götunnar, þar sem hann vann.
' 61
t