Réttur - 01.05.1937, Síða 15

værar æsingaræður og hafði í heitingum við guð og
menn.
Sölvi hélt sig auðvitað inni á ihinu litla verkstæði
meðan á þessum hamförum stóð, en það var samt
ekkert fagnaðarefni að búast við því á hverri stundu,
að skríllinn velti sér inn í búðina og hefði á brott með
sér allar klukkurnar og skrautið í kassanum með
glerlokinu, en berði hann sjálfan og Odd, meistara
hans, til óbóta, eða dræpi þá. Hann hafði oft heyrt
og ef til vill lesið eitthyað um íhinn óbundna kraft
múgsins, sem gat orðið orsök mikillar eyðileggingar,
ef honum var ekki haldið í skefjum og stjórnað vit-
urlega. Hann rámaði eitthvað í klukkusteypun, sem
einhver frægur maður hafði sagt frá, þar sem lýst 'var
hinum hroðalegu hamförum, sem eldurinn og eim-
yrjan íhlutu að fara, ef þeim væri ekki stjórnað af
hinni vísu hendi klukkusteyparans. Sá voði, sem vofði
yfir honum þennan dag, fylgdi honum til sængur og
hélt fyrir honum vöku langt fram á nótt, því hann
bjóst við því, að þessir vargar, sem gengu um göt-
urnar og foymæltu öllum, sem eitthvað áttu, um há-
bjartan daginn, mundu nota skjól næturinnar til
þess að framkvæma hótanir sínar og ræna og rupla.
Hann áræddi ekki að tala um kvíða sinn við hús-
bónda sinn og meistara, Odd úrsmið, en hann sá á
honum, að hann var ekki síður óttasleginn en hann
sjálfur, þó hann grúfði sig yfir sundurtekið sigur-
verkið með kíkinn fastklemmdan inn í annað augað
og þættist ekkert vita hvað um væri að vera. Sölvi
sá, að aðgerðin gekk ekkert hjá Oddi, hann sat bara
og glápti á innvolsið úr úrinu, eins og hann hefði
aldrei séð slíkt furðuverk fyrr; en hreyfði hann hend-
urnar, mátti sjá að þær skulfu. Þeir þögðu báðir eins
og menn fyrir rétti, sem hræddir eru um að dóm-
arinn sannfærist um sekt þeirra ef hann heyrir mál-
róm þeirra.
Hræðslan og skelfingin við fyrsta maí fór þó
95