Réttur - 01.03.1941, Blaðsíða 5

ínn drekka í öó'ru herbergi, þá létust íslenzku veit-
ingamermirnir ekkert skilja, — báru ekki aöeins fyrir
alla fjóra á sama borð, heldur hyltust að öðru jöfnu
til aö hella fyrst í bolla óbreytta hermannsins, en sú
aöferð var annars mikiö stunduð á veitihgahúsum
hér áður viö þýzka her-montara, en varð þó eink-
um fræg 1 flugheimsókn Balbó marskálks hins ítalska,
og varð á sumum veitingahúsum Reykjavíkur til þess,
að ítölsku foringjarnir fóru aö fljúgast á í illu viö
veitingaþjónana og „hótelpikkólóana“.
Á veitingastaö einum utanbæjar sitja nokkrir
yfirstéttarbretar, liðsforingjar, meö íslenzkum „döm-
um“, í sal, og inn i aölægan sal, þar sem opið er á
milli, kemur allt i einu heilt kvenfélag, sem er á
skemmtiferö. íslenzku „dömurnar“ Bretanna vilja
strax fá aö loka á milli, til þess aö kvenfélagið sjái
þær ekki í þessari miöur þjóömetnaöarlegu samfylgd,
en veitingamaðurinn leyfir ekki.Þá skipar enskur for-
ingi höstuglega aö lokaö sé á milli, en veitingamaö-
urinn kveöur salina báöa vera fyrir almenning, hér
séu engir einkasalir. Foringinn fer niöur í vasa sinn
eftir peningum og spyr: „Hvað viljiö þér fá fyrir að
loka huröinni?“ íslenzki veitingamaöurinn er kannski
ekki mikill fyrir mann aö sjá, og það viröist ekki vera
mikill vandi að setja honum kosti. En hann skilur
bara ekki þennan hugsunarhátt. Hann er aristó-demó-
krat. Hann brosir sínu þrjózkulega íslendingsbrosi
og svarar: „Hér eru ekki teknar mútur fyrir að loka
huröum“. Og þessu svari fylgir ekkert titlatog, ekk-
ert „herra“, því hver sem kallax annan mann herra í
munnlegu ávarpi á íslenzku gerir sjálfan sig aö fífli.
Þaö er eitt til merkis um íslenzkt aristó-demókratí,
að maöur segir aldrei „herra“.
Á annan veitingastaö koma tveir liösforingjar hárr-
ar gráðu, bersýnilega manngerðir sem tilheyra „the
expensively unetlucated classes“, sem hinn menntaði
5