Réttur - 01.01.1972, Blaðsíða 17

eins 94—95% miðað við árið á undan. Sam-
dráttur í vefnaðarframleiðslu, efnaiðnaði,
stálframleiðslu og víðar gerði alvarlega vart
við sig. Eftirtektarvert er að atvinnuleysið
eykst stórum, þótt framleiðslan minnki lítið.
Veldur því sívaxandi sjálfvirkni í iðnaði og
þjónustu: vélarnar ryðja verkamönnum og
starfsfólki burt, en auka um leið afköstin. En
þótt ráðstafanir Nixons ætm að bæta efna-
hagslíf Bandaríkjanna á kostnað hinna auð-
valdslandanna, þá hefur það heldur ekki orð-
ið. A þriðja ársfjórðungi 1971 minnkaði
framleiðsla Bandaríkjanna um 1%.
I Vestur-Þýzkalandi, — þar sem auðvalds-
undrin þótm gerast fyrir nokkrum árum, —
spá efnahagsstofnarnirnar nú 7% minnkun
fjárfestingar á árinn 1972 miðað við 1971.
Samtímis er reiknað með tvöfallt meiru at-
vinnuleysi en síðasta vemr.
Þó veldur ástandið á Ítalíu einokunarauð-
valdi Vesmrlanda mesmm áhyggjum. Fram-
leiðslan þar er 4% minni en síðasta ár og
tala skráðra atvinnuleysingja er orðin meiri
en miljón, það er 20% meir en árið á undan.
Italska stjórnin hefur tilkynnt að hún búist
við að atvinnuleysingjum fjölgi um 150 þús-
und vegna ráðstafana Bandaríkjastjórnar.
Verzlunarstríð Bandaríkjanna er talið munu
kosta EfnahagsbandalagiS aukningu á at-
vinnuleysingjahernum um hálfa miljón
manna. Veldur þetta einnig vaxandi andstæð-
um innan Efnahagsbandalagsins. — Hvað
England snertir, þar sem kreppuástand hefur
varað lengi, þá er tala atvinnuleysingja nú
komin upp yfir miljón.
Hinar voldugu efnahagssamsteypur eins og
Efnahagsbandalagið lækna ekki meinsemdir
auðvaldsskipulagsins sjálfs. Þær gera stærstu
auðhringunum hægara fyrir að sameinast í
risaeinokunarhringa, gera þeim enn auðveld-
ara að drepa þá smáu; útrýma hinum ein-
stöku, sjálfstæðu atvinnurekendum, gera auð-
hringunum auðið að hagnýta sjálfvirknivél-
arnar til fullnusm og stórfækka þannig starfs-
fólkinu, — en fyrir verkalýðinn þýða þessir
„sameiginlegu” markaðir aukið atvinnuleysi,
meðan verklýðssamböndin ekki skipuleggja
barárm sína á alþjóðamælikvarða og færa
hana samtímis inn á stjórnmálasviðið með
barátm fyrir þjóðnýtingu auðhringanna og
hinnar voldugu bankasamsteypna.
HVAÐ UM ÍSLAND?
Blekkingameistarar og erindrekar erlenda
auðvaldsins á Islandi reyndu fyrir skömmu að
glepja þjóðina með áróðri um hve dásamlegt
það væri að sameinast og renna inn í „200
miljón manna markað”. Oft olli slíkum áróðri
meir skormr á raunsæi en illvilji í Islendinga
garð. Afleiðing hverrar slíkrar sameiningar
íslenzks efnahagslífs við útlent stórbandalag,
myndi vera annarsvegar: að þorri íslenzkra
atvinnurekenda yrði troðinn undir, — og
hinsvegar: ægilegt atvinnuleysi meðal ís-
lenzks verkalýðs — og þarmeð sá brottflutn-
ingur fólks af landinu, sem hófst í tíð við-
reisnarstjórnarinnar. Því veldur sú einfalda
staðreynd að þótt fá megi ódýrari vöru með
stórmarkaði, þá hyggur stórauðvald það, er
drotnar í slíkri efnahagssamsteypu, ekki að
þeirri þörf Islendinga að tryggja öllum lands-
ins börnum fulla atvinnu. Það er utan við
þess verkahring og áhugasvið, — sem er
gróðinn, aðeins gróðinn.
Eigi að tryggja öllum Islendingum fulla
vinnu á Islandi, þá verður að stjórna Islandi
sem sjálfstœðri, skipulagðri heild, þar sem
litið er fránum augum á alla viðskiptamögu-
leika, hvar sem eru og skipuleggja sem bezta
hagnýtingu þeirra.
Það er nauðsynlegt að líta þessi mál raun-
17