Réttur - 01.04.1983, Qupperneq 2

fyrir allt — svo sjálfstæö að neita því valdboði. — Og þegar lítilsigldur erindreki
ameríska auðvaldsins ætlaði síðan að láta íslenska braskarafá meirihlutavald
— og — eign í Áburðarverksmiðjunni, 280 miljón króna fyrirtæki, fyrir 6 miljónir
króna, þá strandaði þessi „löglegi" þjófnaður hans á vilja Alþingis, er neitaði
að samþykkja slík lög.
Hitt hættulega illvirkið, sem vissir valdhafar nú boða, er að afhenda mikið
af fossafli íslendinga erlendum auðfélögum til langs tíma, stela handa þessum
auðgömmum dýrmætustu auðlindum íslendinga. — Þetta var forðum reynt
1917-23 og brennimerkti Jón Þorláksson þá slíka stefnu sem „föðurlandssvik"
ásamt Guðmundi Björnssyni landlækni. — Svo fremi sem þeir flokkar, sem
þá afstýrðu glapræði og glæp 1923, eru nú svo djúpt sokknir í spillingu og
undirlægjuhátt við erlenda auðdrottna að þeir ræni þeim til handa framtíðar-
eign komandi kynslóða, þá skal þeim sagt þetta:
Slíkum landráðasamningum mun þjóðin rifta og gera þá menn ábyrga, er
gert hafa. — Þegar landráðasamningurinn við Breta var gerður 1961 um að
stækka aldrei fiskveiðilandhelgi íslands upp úr þeim 12 mílum, er sósíalistar
höfðu komið fram í þorskastríði, nema með leyfi Breta eða Haagdómstólsins,
— þá lýsti stjórnarandstaðan á Alþingi yfir því að þessum samningi myndi
hún rifta, er hún kæmist til valda — og gerði það 1971.
Það mega því þeir erlendu auðdrottnar vita, er nú kunna að kaupa eða
blekkja íslenska valdhafa til þeirra ódæðisverka að afhenda þeim íslenskt
fossafl: drýgja „föðurlandssvik" svo notað sé orð Jóns Þorlákssonar, fyrsta
formanns Sjálfstæðisflokksins, — að íslensk þjóð mun rifta slíkum landráða-
samningum skaðabótalaust og gera þá, sem glæpinn drýgðu ábyrga, ef þeir
eru þá enn ofar moldu og hafa ekki tortímt þjóðinni með þjónustu sinni við
bandaríska hervaldið, sem fyrir þeirra tilstilli hagnýtir ísland sem árásarstöð
á aðra og varnarvirki fyrir sjálft sig — þótt það kunni að kosta þjóð vora I ífið.
íslensk þjóð sem heild þarf því ekki síður að vera á verði um auðlindir
sínar og frelsi gagnvart núverandi ríkisstjórn en alþýða manna og
einkum launafólk allt gagnvart illverkum hennar.
íslensk alþýða hefur afl og vald, „faglegt" og pólitískt, til að reka af höndum
sér þá fruntalegu árás, sem nú er gerð á lífskjör hennar og mannréttindi, ef
öll samtök hennar bera gæfu til að standa saman sem einn maður. Það
gerði íslensk verkalýðsstétt 1942, er „gerðardómslögin" voru sett, — og hún
sigraði og hóf þá lífskjarabyltingu, er útrýmdi fátæktinni á íslandi.
Nú erfarið enn svívirðilegar að en 1942, svo íslensk alþýða mun vita hvað
við liggur, ef hún ekki sigrar: eignamissir, fátækt, atvinnuleysi.
En það þarf alþýðan að gera sér Ijóst að um leið og hún er að verja
eigin hagsmuni og mannréttindi — og sigra í þeirri baráttu, — þá er
hún líka að verja eign og réttindi þjóðarheildarinnar, því það eru sömu
ræningjarnir, sem vilja ræna alþýðuna og þjóðarheildina, og þurfa að
tapa á báðum vígstöðvum.