Réttur - 01.04.1984, Page 29

III.
Kveldið eitt hann kvaddi í skyndi —
kveinin horgar þutu í vindi:
»Vonin þessi, hún var happ-rýr!
Hann var hara úr tómum pappír. “
Veikir — að lœkna vitnishurðum —
vellríkir, með lösnum hurðum,
UPP í sóttar-sængur skriðu,
svo þeir heilir dómsins hiðu.
IV.
En, hví skulum við ei vera
viljafúsir, oss að gera
hauka á öxlum öreiganna?
Eins og höfuð stórþjóðanna.
Þú fcest upphefð íslendinga,
ah þeir upp hiljóninga,
þó því fylgi hjarta-helta,
hungurs-þrælkun, manndóms-svelta.
Varnar-hugur veslinganna
Ve*, í ríkjum stórþjóðanna,
Vlt að hækka, og hópa-þrekið
heimtar hrauðið, frá sér tekið.
Pjárplógunnn færist sjálfur,
flytur sig í nýjar álfur.
^ar eru til, og þægðum lofa,
Þjóðheimskur, sem lengi sofa.
En Stephan G. orti eigi aðeins aðvaranir
til íslendinga hér heima um að vera á verði
gegn ásókn auðvalds. Hann minnir og
Vestur-íslendinga á hvað þeir eigi og þurfi
að varðveita gegn væntanlegum ágangi
auðvalds síðar meir. Því endar hann kvæð-
ið fyrir „Minni Alberta" 1893 með þessari
vísu:
„Þú fóstran ung, með fjöll þig kring,
hjá frelsi og þjóðheill vaktu,
og að þér margan Islending
í útlegð sinni taktu —
En spentu lengst þitt fjalla-fang
með frosti og jökulstáli,
á móti auðvalds yfirgang
og ofsatrúar háli. “
Nú er upplýst orðið að Alberta er lík-
lega olíuríkara en Saudi-Arabía, svo eigi
mun skorta ágirnd auð-úlfanna og gamla
viðvörunin verða mikilvægari en nokkru
sinni.
Látum okkur enda þessar ívitnanir í
Stephan G. með lokavísu hans í „Dag-
setri“ (1894):
„Ég ann þér vestræn óhyggð,
láðið lífs og hjargar!
Með landrýmið þitt stóra
sem rúmar vonir margar,
því án þín móti þrældóm
væri hvergi vígi,
og vesturheimska frelsið
æfintýri og lýgi.