Morgunblaðið - 11.06.2006, Page 61

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. JÚNÍ 2006 61
MINNINGAR
Harðsækinn sjómaður, marg-
slungið náttúrubarn og Jöklari,
ekki undarlegt, kominn frá rótum
Snæfellsjökuls úr umhverfi ævin-
týrasagna af mönnum og kynja-
verum í ólíkinda líki. Í honum bjó
mikið afl, áræði og athygli til ým-
issa þátta sem ekki lágu í hefð-
bundnum hversdagsfarvegi, ör til
tungu í mannaspjalli, íhugull og yf-
irvegaður í samskiptum við náttúr-
una hvort sem það voru brims-
kaflar eða blómin smá.
Í Vestmannaeyjum óx ævin hans
í orðum og verkum, hann setti svip
á mannlífið þessi galvaski Snæfell-
ingur og féll vel í bryggjuspjallið,
kom sem ungur vertíðarmaður en
ílentist ævilangt í plássi hjá henni
Nínu sinni, konunni sem hann
kvæntist og átti mannvænlegustu
börn með. Hilmar Sigurbjörnsson
var lengst af kenndur við konu
sína í Eyjum, Jónínu Margréti
Ingibergsdóttur. Í fyrstu tók hann
því illa að vera kallaður Hilmar
Ninon, en ekki leið á löngu áður en
hann var hinn stoltasti af því
gælunafni, því sjarmi Nínu og and-
HILMAR
SIGURBJÖRNSSON
✝ Hilmar Sigur-björnsson fædd-
ist í Staðarhúsi í
Stykkishólmi 8.
október 1928. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Hraunbúðum í
Vestmanneyjum 21.
maí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Landakirkju 27.
maí.
Nokkrar misrit-
anir urðu í inngangi
minningargreina
um Hilmar í Morg-
unblaðinu laugardaginn 27. maí.
Hann fæddist 8. október en ekki
nóvember 1928. Hafdís Andersen
fæddist 21.12. 1949 en ekki 1948
og lést 11.11. 1997 en ekki 21.11.
1998. Dröfn Sigurbjörnsdóttir er
fædd 6.9. 1979 en ekki 7.9. og Sif
Sigurbjörnsdóttir er fædd 22.10.
1982 en ekki 22.7.
Beðist er velvirðingar á þessum
mistökum.
blær Eyjanna í fasi
hennar var glæsileg-
ur og nú þykir það
sjálfsagt að afkom-
endur þeirra séu
kallaðir Ninon á eftir
nöfnum sínum, Sibbi
Ninon, Stjáni Ninon,
Kata Ninon og Árni
Ninon og síðan börn-
in öll, allt hörkufólk,
myndarlegt og ósér-
hlífið og svo rammt
að afli að eftir er tek-
ið, einstaklega dug-
legt til allra verka og
peyjarnir snilldarveiðimenn og
drengir góðir.
Á fyrra fallinu reri Hilmar Ni-
non á Ófeigi með Óla í Skuld,
Steina á Sjöfninni, Ingibergi
tengdaföður sínum á Auði og fleiri
góðum. Þótt Hilmar Ninon væri
skjótur til svara þá kunni hann
líka að þegja og þegar Ingibergur
tengdapabbi hans kallaði hann hel-
vítis Jöklara þá brosti Hilmar sín-
um óræðu augnbrosum og glotti á
bæði borð.
Smábátaskeiðið var yndi Hilm-
ars, kóngur á sínum eigin kili,
aflakló og galdramaður og á tíma
sigldi hann oft með ferðamenn á
báti sínum Sigurbirni. Þær ferðir
mundu menn ævilangt því sagna-
þulurinn hitti þá í hjartastað. Ára
Hilmars og bátsins hans var sam-
ofin og einhvern veginn sá maður
þá alltaf í stækkaðri mynd ösla
hafsins álfareiðir. Hann var kröfu-
harður uppalandi og oft reru
strákarnir með honum, Siggi, Árni
og Stjáni. Kaupið var þá ekki allt-
af hátt, því þeirra var að létta und-
ir þegar bátsviðhaldið kostaði mik-
ið. Einu sinni í ofsaveðri voru
Sibbi og Stjáni með honum í róðri,
en skellurinn brast á við Þrí-
dranga. Allt lék á súðum og hrikti
í hverri fjöl og þeim bræðrum
fannst skrítið að pabbi þeirra skip-
aði þeim fram í lúkar og læsti í
stað þess að leyfa þeim að vera í
brúnni þótt þröngt væri. Mörgum
árum síðar í upprifjun sagðist
hann ekki hafa getað hugsað sér
að horfa á þá drukkna ef illa færi.
Það leynir oft á sér hjartað sem
bak við býr. Ungur hafði hann lent
í því óláni í samfloti með tveimur
bræðrum sínum, Kristjáni og
Birgi, að þeir fóru út á fleka og
drukknuðu báðir. Þar lá líklega
skýringin á því hvað Hilmar brást
illa við þegar peyjarnir hans voru
að stela árabátum niðri í slipp í
Eyjum og róa út í Klettsvík, nokk-
uð sem var daglegt brauð Eyja-
peyja.
Þótt Hilmar vær mótaður af
hörku þá var hann manna glað-
astur á góðum stundum og hann
var snillingur í einföldum göldrum
með fimi handa sinna, hvers
manns hugljúfi eins og augun hans
báru með sér í gegnum þykkt og
þunnt. Allt hafði sinn stað og sína
stund. Hann stjórnaði uppgræðslu
í Hlíðarbrekkum, en sló aldrei
blettinn heima hjá sér. Hann var
glæsimenni og leikaratýpa, enda
leikari af Guðs náð í lífsins leik og
kunni svo vel að njóta athygli og
það leyndi sér ekki glæsileikinn
hjá þeim hjónum á mannamótum
hátíðanna.
Svo kom að því að báturinn Sig-
urbjörn leið undir lok. Hann var
grafinn frá austri til vesturs í
gryfjunni í Helgafelli og þegar leið
Hilmars var öll þá lagði hann upp í
kistu sem var máluð græn með
botnfarva af bátnum hans upp að
„sjólínu,“ en síðan kom rauð rönd
ofarlega á hvíta kistuna og þar
með var hún í litum bátsins hans.
Það er stundum sagt að Eyjamenn
hugsi svolítið á annan hátt en aðr-
ir. Nokkrum vikum fyrr lagði
trillukarlinn Jón í Sjólyst upp í
sína hinstu för en þegar kistan
hans var flutt frá sjúkrahúsinu í
Landakirkju settu ættingjarnir
tóbakspung með kistunni svo
kappinn gæti fengið sér í vörina á
langri leið framundan, kompás til
fóta og tóku langan bryggjurúnt
með kempuna til þess að koma
honum af stað. Ugglaust sigla þeir
núna saman nýmálaðir í andanum
Hlýri og Sigurbjörn með tóbaks-
klínu um borð og spekulasjónir yf-
ir kompásnum.
Hilmari Ninon fylgdu tilþrif alla
tíð. Oft hafði hann sitt eigið enda-
rím, en alltaf gekk það upp.
Megi góður Guð varðveita eft-
irlifandi sem mæra minningu góðs
drengs og sérstaks harðsækins
sjómanns og margslungins nátt-
úrubarns.
Árni Johnsen.
✝ Jón Friðjónsson„Donni“ fæddist
á Hofsstöðum í
Álftaneshreppi í
Mýrasýslu 16. sept-
ember 1939. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akraness eftir
stutta legu aðfara-
nótt 17. maí síðast-
liðins. Foreldrar
hans voru hjónin
Friðjón Jónsson, f.
7.11. 1895, d. 15.2.
1976, og Ingibjörg
Friðgeirsdóttir, f.
14.10. 1906, d. 19.4. 1998. Systkini
Jóns eru: Gestur, f. 27.6. 1928,
Ólöf, f. 22.1. 1930,
og Friðgeir, f. 1.10.
1931, d. 16.1. 1994.
Jón dvaldist alla
ævi sína á Hofsstöð-
um og vann þar að
bústörfum. Eftir
andlát föður síns bjó
hann þar ásamt
móður sinni þar til
hún lést, en eftir það
bjó hann þar einn.
Jón var jarðsung-
inn frá Borgarnes-
kirkju 23. maí og
jarðsettur í sinni
heimabyggð í Álftaneskirkju-
garði.
Nú er hann Donni blessaður dá-
inn.
Ég kynntist Donna og Immu,
mömmu hans, fljótlega eftir að ég
flutti í sömu sveit og tókst fljót-
lega með okkur vinátta sem hélst
æ síðan.
Donni var vandaður maður og
talaði ekki illa um fólk og erfitt
var að fá hann til að segja fréttir
af öðrum, hann átti það til að segja
„Ég veit það bara ekki“ þó svo að
maður hefði grun um annað.
Frá því við kynntumst leið ekki
svo sumar að Donni byði mér ekki
rabarbara og eins ef hann reri til
sjós, sem oft kom fyrir, þá brást
það ekki að hann byði nágrönnum
sínum í soðið.
Í fyrrahaust fór ég sem oftar
ásamt systur minni, móður og
skara af krökkum niður að Hof-
stöðum að taka upp rabarbara
heimsækja Donna í leiðinni. Sum
börnin í hópnum voru stóreyg yfir
því hvað Donni notaði stóra skó,
enda var hann með stærri mönn-
um. Ég fékk hálfpartinn fyrir
hjartað þegar systir mín sagði við
Donna að það væri nú gaman að
eiga eintök af svona stórum skóm,
en það var auðheyrt að Donni
hafði gaman af þessum áhuga
hennar á skónum hans. Varð úr
þessu grín og gaman sem endaði
með því að við systurnar fórum
heim með sitt parið hvor sem okk-
ur þykir sérstaklega gaman að
eiga. Þegar ég heimsótti Donna á
spítalann var hann orðinn mjög
veikur en við gátum þó aðeins
grínast með skóna og hann sagðist
ekkert vita nema hann ætti fleiri
pör heima handa okkur.
Ég er þakklát fyrir að Donni
fékk hvíldina án þess að þjást
lengi.
Ég þakka Donna fyrir samfylgd-
ina í nær aldarfjórðung, blessuð sé
minning hans og megi hann hvíla í
friði.
Ragnheiður Guðnadóttir,
Þverholtum.
Jón Friðjónsson, eiginlega alltaf
kallaður Donni, var mjög góður
vinur minn allt frá því ég kom
fyrst að Hofstöðum. 5 til 6 ára
gamall fór ég að fá að vera nótt og
nótt á Hofstöðum og svo viku og
viku og þar kviknaði áhugi minn á
hestum.
Helgi afi og amma Kæja voru
miklir vinir Donna og Ingibjargar
móður hans, og flutti Donni mig
fyrst er ég var 8 ára gamall út í
eyju til þeirra og oft síðan og mun
ég aldrei gleyma ferðunum þeim.
Það var alltaf gott að koma til
Donna og fá kaffi upp á gamla
mátann, eins og hann orðaði það,
og kleinur með, enda hafði Donni
góðan húmor og var orðheppinn
mjög, og stundum náði hann að
skjóta hressilega á mann, en alltaf
var það græskulaust.
Nú saknar maður þess að heyra
ekki röddina hans Donna í síman-
um eða sjá hann á Hofstöðum. Að
lokum þakka ég allar samveru-
stundir og allt sem hann hefur
gert fyrir mig og mína. Minning
þessa kæra vinar mun lifa,
Helgi Einar.
JÓN
FRIÐJÓNSSON
Það er furðulegt tómarúm í Ása-
byggðinni eftir að Tryggvi frændi
kvaddi þennan heim. Upp í hugann
koma minningar frá ferðalögum
okkar í Einbúa og Velli í gamla daga
en oft var farið á báða staði í sömu
ferðinni. Alltaf átti Tryggvi eitt-
hvert góðgæti sem hann bauð af
miklu örlæti, var léttur í skapi og
hló mikið sínum sérstaka smitandi
hlátri. Eftir veikindi og sjúkrahús-
legu fyrir nokkrum árum fór hann
að búa, stóran hluta úr árinu, hjá
aldraðri móður sinni í Ásabyggð-
inni. Hann reyndist henni vel, sá um
allan mat og höfðu þau félagsskap
hvort af öðru. Tryggvi fylgdist vel
með þjóðmálaumræðunni og varð
oft heitt í hamsi við túlkun sína á
mönnum og málefnum en var þó
alltaf með glampa í auga og stutt
var í grínið. Á veturna prjónaði
Tryggvi mikið og ófáir hafa notið
góðs af þeim prjónaskap í formi ull-
arsokka og vettlinga. Sumrunum
eyddi hann að mestu á Einbúa og
hans helstu hugðarefni voru kart-
öfluræktun, fjallagrasatínsla og blá-
berjatínsla og voru ófá skiptin sem
hann bauð upp á bláber og rjóma.
Tryggvi var byrjaður á því að end-
urbæta húsið á Einbúa svo að hann
gæti verið á þessum fallega stað í
ellinni við sín hugðarefni. Nú er
Tryggvi væntanlega farinn að
kynna sér ræktunarskilyrði í nýjum
heimkynnum þar sem örugglega er
nóg rúm fyrir áhugamál hans.
Við vottum móður hans og fjöl-
skyldu samúð.
Sigurbjörn, Kristín,
Sigrún og Friðrika.
Þegar við hugsum um Tryggva
frænda þá kemur fyrst í huga okkar
hlátur hans. Tryggvi frændi var
mjög sérstakur maður og okkar
elstu minningar eru heimsóknir fjöl-
skyldunnar til Tryggva á Einbúa í
Bárðardal. Tryggvi hafði frá mörgu
að segja og hló alltaf mjög dátt.
Hann hafði mjög smitandi hlátur og
við systkinin hlógum alltaf með. Yfir
íbúðarhúsinu á Einbúa bjó ákveðin
dulúð. Það var lítið pláss og hugs-
unin að þar hefðu afi og amma búið
með 9 börn var mikið umhugsunar-
efni. Sérstaklega spennandi var lok-
rekkjan í stofunni en í henni sváfu
amma og afi á sínum tíma.
Tryggvi, elstur systkininna, tók
yfir jörðina á Einbúa þegar afi og
amma fluttu inn í Eyjafjörð. Þar bjó
hann að mestu einn í nærri hálfa öld
áður en hann flutti til Akureyrar.
Hugurinn var sem áður að mestu á
Einbúa þar sem hann ræktaði kart-
öflur, tíndi ber og fjallagrös. Seint
og snemma fór hann austur til að
huga að sprettunni og fara yfir girð-
ingar á Einbúa. Tryggvi var einnig
iðinn við að prjóna og prjónaði ull-
arsokka og ullarvettlinga á alla fjöl-
skylduna sem er orðin nokkuð stór,
systkinin 9, systkinabörnin fjöl-
mörgu og þeirra afkomendur.
Öllum að óvörum veiktist Tryggvi
og stuttu seinna yfirgaf hann þenn-
an heim.
Elsku Tryggvi, hvíldu í friði og
TRYGGVI
JÓNSSON
✝ Tryggvi Jóns-son fæddist 13.
mars 1933. Hann
lést á Landspítalan-
um í Reykjavík 21.
maí síðastliðinn.
Hann er sonur
hjónanna Jóns
Tryggvasonar frá
Arndísarstöðum í
Bárðardal, d. 1984
og Kristínar Jóns-
dóttur frá Bjarnar-
stöðum í Bárðardal.
Tryggvi er elstur
níu systkina en hin
eru, Jónína, f. 1934, Jón Marteinn,
f. 1937, Hermann, f. 1940, Vigdís
María, f. 1942, Þorsteinn, f. 1943,
Jóhann Helgi, f. 1945, Friðrik
Kristján, f. 1947 og Anna, f. 1950.
Útför Tryggva var gerð frá
Þorgeirskirkju við Ljósavatn í
Bárðardal 2. júní.
megi sál þín vaka yfir
okkur.
Anna Dís og Dóra.
Fyrstu minningar
mínar um Tryggva
frænda eru þegar
hann tók á móti okkur
á hlaðinu á Einbúa,
feginn að fá gesti og
oftar en ekki var
spjallað á hlaðinu í dá-
góðan tíma áður en
okkur var boðið inn
fyrir. Ávallt fannst
mér ég vera velkominn í návist þinni
og ævinlega raðaðir þú allskonar
veitingum í kringum mann svo ekki
var hægt að kveðja þig öðruvísi en
mettur. Mér er minnistæður tíminn
sem ég og Nonni frændi vorum hjá
þér og ömmu Kristínu, þið vilduð
allt fyrir okkur gera svo við hefðum
það gott, þú pantaðir fyrir okkur
Cocoa puffsið með póstbílnum frá
Fosshóli, svo við myndum nú borða
eitthvað.
Tryggvi, ég á margar minningar
af þér uppi í stofu fyrir framan sjón-
varpið á Einbúa með prjóna í hönd
og garn í öllum regnbogans litum.
Þér og ömmu er að þakka að ég átti
alltaf hlýja sokka og sokkarnir þínir
glöddu ekki bara fólk hér á landi,
því þeir hafa farið um allan heim og
glatt fólk. Tryggvi, þegar þú fluttir
inn á Akureyri og fórst að sjá um
ömmu var mér létt, fyrir þig að búa
einn á Einbúa var erfitt, því þú
varst mikið fyrir félagsskap ann-
arra. Það sást á þinni einstöku gest-
risni og brosinu sem færðist yfir
andlitið og hlátrinum sem fylgdi í
kjölfarið og einkenndi þig. Tryggvi,
takk fyrir tímann í Ásabyggðinni,
þá aðstoð og gleði sem þú veittir
mér og Anju þann tíma sem við vor-
um þar, við erum þér ævinlega
þakklát.
Það var kaldur trekkur sem
fylgdi í kjölfar fréttar að flogið hefði
verið með þig suður vegna brjóst-
verkja. Þegar ég heimsótti þig fyrst
á hjartadeild Landspítalans varstu
hissa og svolítið óttasleginn yfir því
hvað væri eiginlega að gerast en
það var ávallt stutt í glensið og grín-
ið. Þú veltir fyrir þér hvernig þú
ættir að kjósa þar sem komið væri
að kosningum og varst með áhyggj-
ur af því hvort þú ættir að flytja lög-
heimilið þitt suður þar sem þú sást
ekki fram á að fara norður aftur í
bráð, blessuð fjallsgirðingin kom
líka til umræðu. Þegar þú varst síð-
an fluttur á gjörgæslu umkringdur
tækjum sem þú varst tengdur við,
og það að sjá að þér hafði versnað,
voru þungar fréttir og ýttu undir
grun minn að nú væri kannski kom-
ið að leiðarlokum. Þú varst þreyttur
og þollítill undir lokin og vildir
spjalla meira en orkan leyfði og
þurftu hjúkrunarfræðingarnir að
minna þig á að hvíla þig. Ég fann
hvernig þú róaðist við að fá að tala
við mig um kindur, sauðburð, rófur
og kartöflugarða. Svo fórstu bara
skyndilega, Tryggvi minn, en þú
varst ekki einn, Tryggvi, og er það
mér mikils virði að hafa fengið að
vera hjá þér og haldið í hönd þína
þegar þú fórst. Góða ferð.
Lúðvík (Lúlli).