Morgunblaðið - 24.06.2006, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. JÚNÍ 2006 33
MINNINGAR
✝ Unnur Einars-dóttir fæddist á
Þorgerðarstöðum í
Fljótsdal 10. des-
ember 1924. Hún
lést á sjúkradeild
Heilbrigðisstofnun-
ar Austurlands á
Egilsstöðum að
kvöldi 17. júní síð-
astliðins. Foreldrar
hennar voru hjónin
Einar Sveinn
Magnússon, f. í
Mjóanesi í Skógum
(síðar á Völlum)
20.2. 1886, d. 4.5. 1973, og Þur-
íður Þórarinsdóttir, f. á Hvoli í
Mýrdal 26.9. 1892, d. 9.9. 1929.
Bjuggu fyrst á Þorgerðarstöðum
en síðan á Valþjófsstað. Þau áttu
einnig eldri dóttur, Ragnheiði, f.
20.5. 1923, d. 28.1. 1994, gift
Guðmundi Óskarssyni, f. 30.8.
1926, en þau bjuggu í Kópavogi.
Börn þeirra eru Þuríður og Ósk-
ar. Einar Sveinn átti með síðari
konu sinni, Maríu Jónsdóttur frá
Bessastöðum, f. 25.7. 1899, d.
21.7. 1983, soninn Magnús, f. 30.
mars 1941, d. 3.6. 1992, kvæntur
Guðlaugu Guttormsdóttur frá
Ási í Fellum, f. 17.10. 1940. Þau
bjuggu á Egilsstöðum og eiga
þrjár dætur, Maríu Eiri, Guðríði
Arneyju og Droplaugu Nönnu.
Unnur ólst í frumbersku upp á
Þorgerðarstöðum, en fjölskyldan
fluttist síðan að Valþjófsstað árið
1926, þar sem bjó fyrir séra Þór-
arinn Þórarinsson, móðurafi
Unnar. Þuríður móðir Unnar lést
af berklum árið 1929, en Einar
Sveinn og dæturnar voru áfram
á Valþjófsstað. Við fráfall séra
Þórarins árið 1940 var jörðinni
skipt upp í tvö býli, Valþjófsstað
I og II; sú fyrri prestssetursjörð
en sú síðari bújörð Einars
Sveins. Á Valþjófsstað var gjarn-
an margt í heimili og mikill
gestagangur ættingja, sveitunga
og ferðalanga.
Unnur dvaldi um miðjan 5.
áratuginn í nokkra mánuði á
Eiðum hjá Þórarni Þórarinssyni,
skólastjóra Alþýðuskólans, sem
var móðurbróðir hennar.
Eiginmaður Unnar var Ingólf-
ur Gunnarsson, f. á Egilsstöðum
í Fljótsdal 12.8.
1919, d. 5.1. 2006.
Foreldrar hans
voru hjónin Gunnar
Sigurðsson frá Eg-
ilsstöðum í Fljóts-
dal og Bergljót
Stefánsdóttir frá
Glúmsstöðum í
Fljótsdal. Ingólfur
og Unnur hófu bú-
skap á Valþjófsstað
II árið 1948 með
föður Unnar og
seinni konu hans,
Maríu Jónsdóttur.
Ingólfur og Unnur eignuðust
þrjú börn, sem eru: 1) Þuríður
Kolbrún, f. 1947, gift Degi Krist-
mundssyni, börn þeirra eru a)
Jóna Dagbjört, f. 1968, í sambúð
með Guðmundi Erni Úlfarssyni,
og börn þeirra tvö eru Úlfar
Dagur og Eydís Gyða, b) Unnur
Inga, f. 1970, í sambúð með Jó-
hanni Halldóri Harðarsyni, og c)
Kristmundur, f. 1977. 2) Friðrik
Ingi, f. 1952, kvæntur Helgu
Hallbjörgu Vigfúsdóttur, börn
þeirra eru a) Vigfús, f. 1977, b)
Ingólfur, f. 1981, í sambúð með
Sigríði Huldu Stefánsdóttur, c)
Einar Sveinn, f. 1991, og dóttir
Friðriks, Iðunn Þóra, f. 1970, í
sambúð með Birni Magna
Björnssyni. 3) Gunnþórunn, f.
1954, í sambúð með Jósef Val-
garð Þorvaldssyni, börn þeirra
eru a) Ólöf Sæunn, f. 1976, b)
Ingi Valur, f. 1983, og c) Dagrún
Drótt, f. 1990.
Á Valþjófsstað var alla tíð
heimili þeirra Ingólfs og Unnar
og frá 1976 bjuggu þau þar
ásamt Friðriki syni sínum, eig-
inkonu hans Helgu og sonum
þeirra. Unnur sinnti búverkun-
um með manni sínum og hafði
unun af búskap. Hún starfaði
lengi með kvenfélaginu Einingu
og var formaður þess um árabil.
Þá sat hún í húsnefnd félags-
heimilisins Végarðs og annaðist
þar þrif. Hún söng í kirkjukór
Valþjófsstaðarkirkju frá unga
aldri og meðan heilsa hennar
leyfði.
Unnur verður jarðsungin frá
Valþjófsstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Í janúar kvöddum við afa og nú
kveðjum við þig hinstu kveðju,
amma mín. Þó ég hafi síðustu ár
verið fjarverandi vegna náms var
skrítið að koma heim í Valþjófsstað
þessi síðustu misseri og þig var þar
ekki að finna. Við bræðurnir áttum
því að venjast allt frá æsku að hafa
þig hjá okkur á heimilinu en fáir
voru heimakærari en þú.
Það var dýrmætt að eiga ykkur
afa að í blíðu og stríðu og ávallt
mátti leita til ykkar eða finna hjá
ykkur félagsskap, huggun eða ráð-
leggingar, nú eða skjól þegar við
bræðurnir slógumst.
En þótt þú værir heimakær
varstu mikil félagsvera og fór það
vel saman við eitt megináhugamál
þitt, spilamennskuna. Ófáa slagina
hafðir þú tekið við okkur bræðurna
eða pabba og afa og þá oft rölt út í
„presthúsið“ og spilað þar manna.
Þá misstir þú helst ekki af fé-
lagsvist og hafðir orð á ómyndinni
ef engin var jólavistin. Þá varstu
ávallt ræðin þegar gest bar að
garði. Snemma man ég líka eftir
þér einhvern staðar úti við á rölt-
inu, og oft slógumst við bræður í
för með þér, t.d. niður í kirkju eða
út í félagsheimili. Félagsheimilið
virtist þú hafa tekið í fóstur og
varla var sá atburður í því að þú
værir hann ekki viðriðin, nema þá
helst hreppsnefndarfundir, en oft
hafðir þú nú á orði að þeir væru lé-
legir að vaska ekki upp eftir sig. Þá
lagaði enginn kakó í félagsheim-
ilinu nema þú, enda annáluð fyrir
að brugga þann mjöð bestan í
sveitinni.
En minning er fleira heldur en
atvik. Þannig er það sem við höfum
á tilfinningunni líka hluti af minn-
ingunni.
Ég mun minnast þín fyrir þá ást,
umhyggju og kærleika sem þú
sýndir okkur bræðrum og ættingj-
ar þínir munu minnast þín fyrir
frændræknina.
Í inngangserindinu úr Hávamál-
um er fjallað um orðstír og hann
öðlast allir. Þín verður minnst sem
góðrar konu. Sá orðstír mun lifa,
og það er orðstír sem ég held að
allir vilji kveðja með.
Þinn sonarsonur,
Ingólfur.
UNNUR
EINARSDÓTTIR
✝ Eiríkur HjaltiJónsson fæddist
á Krossi á Berufjarð-
arströnd 21. janúar
1912. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 15. júní 2006.
Foreldar hans voru
Guðbjörg Jóhanna
Elíasdóttir, f. 31.4.
1876, d. 7.12. 1968,
og Jón Eiríksson, f.
24.6. 1865, d. 9.6.
1953. Hjalti var
þriðji í röðinni af
átta systkinum: 1) Elín Hansína, f.
1907, d. 1921, 2) Guðný Rakel
Hulda, f. 1908, d. 1976, 3) Eiríkur
Hjalti, 4) Sigurður Sverrir, f. 1913,
d. 2001, 5) Guðlaugur Elís, f. 1914,
d. 1994, 6) Jóhann Ragnar, f. 1915,
d. 1916, 7) Ragnhildur Oddný, f.
1917, d. 1994, og 8) Bentína Fann-
ey, f. 1920, býr í Kópavogi.
Hjalti kvæntist 31.12. 1933 Elísa-
betu Tómasdóttur, f. í Tómasar-
húsi á Eskifirði 7.2. 1907, d. 17.8.
1990. Þau bjuggu allan sinn búskap
í Tómasarhúsi og eignuðust þrjú
börn, þau eru: 1) Tómas Þór, f.
25.4. 1935, kvæntur Ragnheiði
Björgu Sigurðardóttur. Þau eiga
þrjár dætur, Elísa-
betu, Nönnu Her-
borgu og Þórhildi og
tvö barnabörn. 2)
Guðjón Hjörvar, f.
8.8. 1942, 3) Elín
Kristín, f. 23. 2. 1946,
gift Einari Eyjólfi
Eyjólfssyni. Þau eiga
tvo syni, Hjalta Elís
og Guðmund Rúnar,
og fjögur barna-
börn. Hjalti ólst upp
á Krossi á Berufjarð-
arströnd og stundaði
þar með foreldrum
sínum almenn sveitastörf. Hann
var ungur að árum eitt ár við nám í
Bændaskólanum á Eiðum. Hann
starfaði sem sjómaður, fyrst hjá
Tómasi P. Magnússyni tengdaföð-
ur sínum en síðar á vertíðabátum
og á togaranum Austfirðingi.
Hann var heiðraður á sjómanna-
daginn á Eskifirði árið 1987. Hjalti
stundaði smábúskap með kindur
og kýr ásamt öðrum störfum sín-
um. Lengst af starfaði Hjalti þó
sem bifreiðastjóri á eigin vörubif-
reiðum.
Útför Hjalta verður gerð frá
Eskifjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson.)
„Góður drengur Hjalti“ sagði Sig-
ríður á Berunesi. Já, hann tengdafað-
ir minn var góður drengur, hljóðlátur,
fátalaður og hlýr. Gat verið skemmti-
lega hnyttinn í tilsvörum og dillandi
hlátur hans á góðum stundum smit-
andi.
Ég minnist þess þegar ég hitti
hann fyrst hve hlýtt hann tók í hönd
mér og sagði „velkomin, vina mín“.
Það yljaði ungri tengdadóttur. Hann
var mannvinur, hann var dýravinur,
hann fór mjúkum höndum um kind-
urnar sínar og hundurinn Tarsan var
hans besti vinur.
Hann var einstakur tengdafaðir og
dætrum mínum ástríkur afi.
Skarð fyrir skildi, horfinn er hlynur
húmar, þó sólin skín.
Ástríki faðir, afi og vinur,
ávallt, við minnumst þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Þökk fyrir samveruna, Hjalti minn,
Guð veri með þér.
Ragnheiður Björg Sigurðardóttir.
Elsku afi, þá hefur þú fengið hvíld-
ina, hvíld sem þú hefur beðið eftir
undanfarin ár. Þú sagðir stundum við
mig: „Þetta er orðið langt líf og ég er
orðinn þreyttur, en það þýðir ekki að
vera að kvarta, ég hef góða heilsu, ég
fer þegar minn tími kemur.“ Og nú er
hann kominn. Nokkuð óvænt þó, en
það er alltaf sárast þegar ástvinur
fellur óvænt frá. Ég samgleðst þér að
þurfa ekki að liggja lengi veikur, þú
fékkst að fara eins og amma heitin,
þótt ekki hafi það verið heima eins og
þú hefðir óskað. Þú naust þeirrar
blessunar að geta verið heima fram að
andláti þínu fyrir tilstilli sonar þíns
sem hugsaði vel um þig í ellinni. Ekki
vildirðu fara á hjúkrunarheimili, þótt
þangað hefði leiðin stundum legið í
heimsókn. Oft spurðirðu mig hvort
ekki væru allir dottnir út úr heimin-
um þarna innfrá, hvort hægt væri að
tala við nokkurn.
Ekki varstu margorður en það var
alltaf gott að vera í návist þinni. Mikið
varstu búinn að stytta tímann við að
horfa á sjónvarp. Oftast kom ég til þín
seinnipartinn og þá var horft á Leið-
arljós. Þú varst alltaf með söguþráð-
inn á hreinu. Þegar langt var liðið á
þáttinn, sem ég horfði bara á með þér
um daginn, sagðir þú með þinni ró-
semisrödd og hristir höfuðið: Jæja, þá
er Reeva blessunin risin upp frá dauð-
um. Þú talaðir oft um að sjónin væri
farin að daprast hjá þér og ég hélt
stundum að þú værir alveg að missa
hana, en oftast afsannaðirðu það með
því að sjá báta sem sigldu fram hjá
Tómasarhúsi, svo vel, að jafnvel ég sá
ekki alltaf litinn á þeim í gegnum
gardínurnar. Einu sinni hallaðirðu
þér fram í stólnum og sagðir þegar
bátur sigldi fram hjá: „Er þetta Tóm-
as? Nei líklega ekki, hann er rauður.“
Þú fylgdist vel með aflabrögðum son-
ar þíns og oft voruð þið feðgar mættir
á bryggjuna til að spyrja frétta um
afla dagsins, þegar hann lagði að. Þið
keyrðuð einnig mikið um fjórðunginn,
og ekki alls fyrir löngu fóruð þið heim
að Krossi á Berufjarðarströnd, þar
sem þú áttir heima sem ungur maður,
og veit ég að þér þótti vænt um að fá
að heimsækja heimahagana á ný.
Elsku afi, það verður tómlegt að fá
ykkur feðgana ekki saman í sunnu-
dagsmatinn oftar, fara ekki í heim-
sókn úteftir til ykkar þegar jólakræs-
ingunum hafa verið gerð skil og að sjá
þig ekki framar sitja úti á pallinum við
dyrnar heima í Tómasarhúsi. En ég
veit að þú ert kominn á góðan stað og
að amma og fleiri ástvinir taka vel á
móti þér, eftir langan aðskilnað.
Hvert lauf sem fölnar á lífsins tré,
losnar af grein og fýkur,
fellur á jörð og finnur sér hlé,
fölnar og lífinu lýkur.
En lífsins tré, það laufgast á ný,
lífið það kviknar og grær.
Og sólin það vermir að vori svo hlý,
veitir því yl, vorsins blær.
Eins konar lauf, er lífið þitt,
laus frá trénu þínu.
Þú átt minn hug og hjarta mitt,
ert hluti af hjarta mínu.
(Eydís Rós.)
Elsku afi hvíl í friði, og takk fyrir
allan þann góða tíma sem við höfum
átt saman í gegnum árin.
Þín
Þórhildur.
Elsku afi, það er komið að kveðju-
stund. Í augum okkar eru tár, í hjarta
okkar tregi.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Þú varst einkar ljúfur elsku afi,
notaleg var nærvera þín, rólyndur og
hafðir einstakt jafnaðargeð. Hnyttin
tilsvör vöktu oft kátínu, kvartaðir
aldrei og sást ávallt jákvæðu hliðar
lífsins, þú varst allra vinur, manna og
dýra. Þú ert fyrirmynd okkar í gjörð-
um og framkomu. Að þekkja þig og
eiga þig fyrir afa og vin voru forrétt-
indi okkar.
Ég sakna, þín ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægur glys.
Á horfna tímans horfi ég endurskin,
ég heyri ennþá glaða, þýða róminn,
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(Steinn Steinarr.)
Þú tókst okkur alltaf opnum örm-
um og aldrei var orðinu hærra þó oft
gengi mikið á. Sem litlar stelpur vor-
um við alltaf velkomnar með þér ef
okkur langaði að fara bunu í vörubíln-
um með þér, það var mikið sport. Við
fengum að kíkja á lömbin þín og leita
eftir eggjum með þér hjá hænunum.
Oft var fjör í heyskap á afatúni. Okk-
ur fannst gaman að smábúskapnum
þínum í túnfætinum og alltaf var auð-
sótt að fá að vera með þér. Það var
spennandi að kíkja eftir bátum í kjall-
aranum í Tómasarhúsi, fleyta þeim og
kerlingum með steinum í fjörunni hjá
ykkur ömmu. Við vorum líka dugleg-
ar að stinga okkur inn í kaffi og með
því hjá ykkur, okkur var alltaf tekið
opnum örmum. Hin seinni ár var
notalegt að drekka kaffi við eldhús-
borðið eða sitja í innri stofunni og
spjalla í rólegheitum. Við vorum alltaf
glaðar eftir samverustundir með þér.
Núna gleðjumst við yfir öllum ljúfu
minningunum um góðan dreng, í
þeim eigum við þig áfram að.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Hvíldu í friði, elsku afi, Guð veri
með þér.
Þakkir fyrir ljúfa samfylgd,
Nanna og Elísabet.
Fallinn er frá á Eskifirði í hárri elli
Hjalti Jónsson bifreiðarstjóri.
Ungur að árum fékk Hjalti brenn-
andi áhuga á bílum. Frá þeirri stundu
ákvað hann að leggja akstur fyrir sig.
Framan af fékkst Hjalti jöfnum hönd-
um við vörubílaakstur sem og við
akstur leigubíla. Hjalti var farsæll bíl-
stjóri allt sitt líf, lenti ekki í teljandi
óhöppum á sínum langa ferli. Margir
minnast Hjalta fyrir akstur hjá Vega-
gerðinni.
Það var mjög gaman á yngri árum
að fá að sitja í vörubílnum þegar
keyrð var möl í Norðfjarðarveginn
eða Fagradalinn. Hjalti lauk störfum
sem atvinnubílstjóri áttræður að
aldri.
Í byrjun bílaaldar á Eskifirði voru
glæsilegustu bílarnir allajafnan stað-
settir við Tómasarhús. Enda þeir
feðgar allir miklir bílaáhugamenn og
snyrtimennskan í hávegum höfð.
Tveir bílar voru keyptir af tveimur
þjóðþekktum mönnum. Annar bílinn
var áður í eigu Nóbelsskáldsins Hall-
dórs Kiljans Laxness, gekk sá bíll
undir nafninu Salka Valka. Hinn bíl-
inn var áður í eigu Odds á Reykja-
lundi, bláhvít glæsikerra.
Hjalta verður einnig minnst fyrir
farsælan feril sem rjúpnaskytta.
Hjalti var duglegur að ráða í veðurfar
og snjóalög, sem skilaði honum að
jafnaði toppárangri í ferðum. Í
rjúpnaferðum er einn mikilvægasti
þátturinn að kunna að lesa í náttúr-
una, er það jafnvel meira atriði heldur
en færni með byssuna. Í einni rjúpna-
ferð sem Hjalti fór ásamt Tómasi syni
sínum var hann með á annað hundrað
rjúpur, og Tómas litlu minna.
Ég á góðar minningar um Hjalta
og Betu frá því ég kom austur í mínar
árlegu rjúpnaveiðiferðir frá 1980. Þar
naut ég jafnan góðra ráða og reynslu
Hjalta hvað við kom veiðimennsku en
hann var sannkallaður hafsjór af
margs konar upplýsingum og stað-
reyndum.
Hjalti var vel ern allt fram til hinstu
stundar.
Aðstandendum Hjalta votta ég
samúð mína.
Júlíus.
EIRÍKUR HJALTI
JÓNSSON