Morgunblaðið - 24.06.2006, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. JÚNÍ 2006 39
MINNINGAR
✝ Sigríður SóleySveinsdóttir
Hallgrímsson fædd-
ist í Vík í Mýrdal 26.
maí 1918. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir að morgni 17.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Matthildur
Einarsdóttir, f. 15.5.
1884, d. 31.12. 1949,
og Sveinn Guð-
mundsson, f. 16.12.
1884, d. 20.9. 1931.
Systkini Sigríðar
voru Brynjólfur, Svanhvít og Þor-
gerður sem öll eru látin. Sigríður
eignaðist eina dóttur, Jónínu, f.
10.10. 1939, með Garðari Hannesi
Guðmundssyni, f. 13.8. 1917, d.
28.7 1971. Maki Jónínu er Friðjón
Skarphéðinsson, f. 2.9. 1936. Börn
þeirra eru: 1) Sigríður Sóley, f.
4.7. 1962, maki Víðir Þorsteinsson,
f. 30.6. 1961. Barn Sigríðar er
Friðjón Fransson, f. 2.3. 1987. 2)
Hólmfríður, f. 15.9. 1964, maki
Tryggvi Gunnarsson, f. 9.5. 1963.
Börn Hólmfríðar eru: Lilja Mar-
grét Riedel, f. 20.4. 1991, Jónína
Riedel, f. 7.4. 1993, og Sóley Rie-
del, f. 26.7. 1994. 3) Magnús Garð-
ar, f. 12.10. 1967, maki Olga María
Ólafsdóttir, f. 7.11.
1969. Börn þeirra
eru Ólafur Bæring,
f. 10.9. 1995, og Stef-
án Smári, f. 10.8.
2005. 4) Garðar
Hannes, f. 28.7.
1971, maki Auður
Finnbogadóttir, f.
20.7. 1967. Barn
þeirra er Alexandra,
f. 16.2. 2005. Barn
Garðars er Agnes
Anna, f. 9.4. 1997.
Sigríður Sóley gift-
ist Aðalsteini Óskari
Guðmundssyni, f. 26.1. 1909, d.
18.2. 1981. Þau skildu. Seinni mað-
ur Sigríðar var Jónas Hallgríms-
son frá Felli í Mýrdal, f. 2.4. 1902,
d. 4.1. 1988. Sigríður ólst upp í Vík
í Mýrdal og um tvítugsaldur
stundaði hún nám við Húsmæðra-
skólann á Staðarfelli. Eftir að hún
flutti til Reykjavíkur stundaði hún
ýmis verslunar- og þjónustustörf.
Útför Sigríðar Sóleyjar var
gerð frá Fossvogskirkju í gær,
föstudaginn 23. júní.
Vegna mistaka birtust minning-
argreinarnar um Sigríði Sóleyju
ekki í Morgunblaðinu í gær, á út-
farardegi hennar. Við biðjum alla
hlutaðeigandi velvirðingar.
Elsku amma Sigga er dáin. Við
sjáum á eftir yndislegri og umhyggju-
samri konu sem vildi allt fyrir afkom-
endur sína og vini gera.
Amma hafði yndi af að fara í bíltúr
um bæinn og þá gjarnan fara í kaffi-
hús í leiðinni, og eigum við hjónin
margar ljóslifandi góðar minningar
úr þessum bíltúrum, sem munu lifa
með okkur alla tíð. Hún var alltaf
glæsileg til fara og hún hafði gaman
af að hafa sig til. Hin seinni ár átti
amma alltaf erfiðara að komast upp
og niður stigana í Hraunbænum, en
hún glímdi við þá í lengstu lög til að
komast í bíltúr, messur eða heim-
sækja ættingja og ekki síst vegna
tryggðar við heimili sitt, en hún vildi
ekki í lengstu lög láta stigana stoppa
sig í að búa í Hraunbænum.
Að lokum voru fæturnir orðnir lún-
ir og heilsan verri og var ekki hjá því
komist að yfirgefa heimili sitt og
dvaldi því síðustu mánuði ævi sinnar á
hjúkrunarheimilinu Eir.
Þar undi hún sér vel og var nota-
legt að koma til hennar þangað þar
sem hún var alltaf brosandi í sínu fín-
asta pússi.
Við viljum þakka starfsfólki Eirar
fyrir frábæra umönnun.
Brosir minning björt og fögur
bernskunnar frá fyrstu tíð
ávallt hjartans ástúð þína
okkur gafstu ár og síð
heima ranninn hlýja bjarta
höndin fagra prýddi þín
yfir unnin ævistörfin
auðna góðrar konu skín.
(Höf. ókunnur.)
Guð geymi þig, amma, og takk fyrir
allt.
Sigríður og Víðir.
Elsku ástríka langamma. Það sem
fyrst kemur upp í hugann þegar mað-
ur hugsar til þín er góðmennska,
hreinskilni og sönn vinátta. Við áttum
mörg samtölin sem hjálpuðu mér í líf-
inu og þegar erfiðleikar komu upp
varst þú alltaf til staðar til að stappa í
mann stálinu. Þú hafðir alveg sérstak-
lega góða nærveru og manni leið allt-
af svo vel þegar maður var hjá þér og
svo var brosið það fallegasta og ein-
lægasta sem maður hefur fundið.
Það var alltaf stutt í húmorinn hjá
þér og gladdi það mann óspart. Og að
ná 88 ára aldri er nú nokkuð til að
vera aldeilis stoltur af. Þú horfðir allt-
af björtum augum á hlutina og sást
alltaf ljósið í myrkrinu. Ég á eftir að
sakna þín gríðarlega og er gríðarlegt
skarð komið, sem erfitt verður að
fylla. Ég vil þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við höfum átt saman.
Guð blessi þig elsku langamma mín
og megir þú hvíla í friði. Ég þakka líka
mikið fyrir að síðustu orðin mín tíl þín
voru: „Ég elska þig amma mín.“ Ég
vil þakka Eir fyrir ómetanlegt starf,
en þar leið ömmu alveg einstaklega
vel.
Þinn
Friðjón
Við kveðjum nú við hinstu kveðju
mikla ágætiskonu, Sigríði Sóleyju
Sveinsdóttur. Hún lést á þjóðhátíðar-
daginn, 17. júní. Sigga Sóley, eins og
hún vars jafnan kölluð, fæddist í Vík í
Mýrdal árið sem Katla byrjaði að
gjósa, árið 1918. Hún kom sem ung-
lingur inn á heimili foreldra minna í
Vík eftir lát móður sinnar og var eins
nátengd minni fjölskyldu sem væri
hún systkini. Hún fór snemma að að-
stoða móður mína við heimilið og
einnig hjálpaði hún oft föður mínum
með ýmis læknisverk.
Eftir lát föður míns árið 1936 flutti
móðir mín til Reykjavíkur með okkur
systkin og Sigríði. Hún var okkur öll-
um mikil hjálparhella. Sigríður Sóley
unni sínum heimahögum, Víkinni, og
hlakkaði alltaf til að koma þangað.
Eftir að hún giftist seinni manni sín-
um, Jónasi Hallgrímssyni, sem ætt-
aður var frá Felli í Mýrdal, eignaðist
hún sitt annað heimili í sveitinni sinni,
en að Felli dvaldi hún oft langdvölum
að sumarlagi. Hvergi undi hún hag
sínum betur en í Víkinni.
Ég minnist margra ferða sem við
Gerður fórum með Siggu til Víkur og
alltaf hlakkaði hún jafnmikið til. Ég
minnist þess jafnan hvað hún ljómaði
meira og meira, er við nálguðumst
Eyjafjöllin. Þegar sást til Péturseyjar
brast hún: „Sjáið þið fegurðina“, og
ekki voru fagnaðarlætin minni, er
komið var austur fyrir Reynisfjall og
Reynisdrangarnir birtust i allri sinni
dýrð: „Hvílík fegurð, þetta er him-
neskt!“ Sigga var mjög falleg kona
með ljóst liðað hár og slétta húð og
hvergi sást í hrukkur né gráa bletti i
hári. Hún hafði yndi af að vera innan
um fólk og þau Jónas buðu oft í glæsi-
legar veislur í Hraunbænum. Frægar
eru fýlaveislurnar hjá Siggu og Jón-
asi. Einnig minnist ég aðfangadag-
anna, en það var alltaf venjan að enda
jólapakkadreifinguna á heimili Jónas-
ar og Siggu og njóta þar hvíldar og
góðra veitinga áður en hátíðin gengi í
garð. Sigga var alla tíð mjög sjálfstæð
og ákveðin, sem best kom fram í því
að hún vildi alltaf sjá um sig sjálf og
búa í eigin íbúð, jafnvel eftir að heils-
unni fór að hraka. Hún kvartaði aldrei
og vildi ekki láta hafa alltof mikið fyr-
ir sér. Við Gerður minnumst sérstak-
lega tímans, er hún dvaldi hjá okkur í
Jönköping í Svíþjóð árið l968 eftir að
hafa lokið við erfiða geislameðferð í
Kaupmannahöfn vegna krabbameins.
Hún var þá strax staðráðin í að vinna
bug á þessum sjúkdómi, sem hún og
gerði, nema hvað afleiðingar geisla-
meðferðarinnar áttu þátt í því að gera
fætur hennar ónýtar til gangs vegna
bjúgmyndunar. Það er svolítið kald-
hæðnislegt, að loks þegar Sigga fæst
til að flytja úr íbúð sinni og kemst inn
á hjúkrunarheimili, þar sem henni
býðst öll sú hjálp, sem hugsast getur,
þá fer að halla undir fæti hjá henni og
heilsunni hrakar hratt. Ég hef grun
um að viðbrigðin hafi verið of mikil
fyrir hana, hún vildi alltaf hjálpa sér
sjálf. Við Gerður vottum Jónínu,
börnum hennar svo og allri fjölskyld-
unni innilegustu samúð. Blessuð sé
minning Sigríðar Sóleyjar.
Gerður og Daníel.
Ein af mínum fyrstu og bestu
bernskuminningum er þegar móður-
systir mín úr Reykjavík kom í Víkina í
sumarfrí. Sigga frænka kom á hverju
sumri og ekki veit ég hvort gleðin var
meiri hjá henni að vera komin á sínar
kæru heimaslóðir eða okkur systkin-
unum sem fannst hún svo flott og
skemmtileg.
Mér er minnisstætt hversu mjög
hún naut þess að vera í þessu fallega
umhverfi hjá ættingjum og vinum.
Hún frænka mín var með létta lund
og sá oftar en ekki það broslega í til-
verunni og kunni að njóta þess sem
lífið hafði að bjóða. En hún átti líka
hlýjan faðm sem gott var að eiga að
þegar eitthvað bjátaði á, því hún mátti
ekkert aumt sjá án þess að reyna að
gera gott úr því, örlæti og gjafmildi
var í hennar eðli. Það er tómlegt til
þess að hugsa að hún sem var svo stór
hluti í lífi mínu sé farin, en hún skilur
eftir sjóð af minningum og mér er efst
í huga þakklæti fyrir að hafa átt svona
góða frænku.
Svanhvít Einarsdóttir.
Sigga Sóley ömmusystir mín og
frænka er dáin. Ég heimsótti hana
síðast á uppstigningardag, hún var
glæsileg þar sem hún sat og prjónaði
fallega klædd í kjól eins og alltaf og
sátum við góða stund saman og spjöll-
uðum.
Lífið væri fátæklegra hefði ég ekki
átt Siggu frænku, hún kom á hverju
sumri til Víkur þegar ég var barn, þá
var hún að heimsækja systkini sín
Binna og Svönu systur, ömmu mína,
sem var mjög ánægð með nærveru
Siggu systur. Þá var farið flesta daga
fram í fjöru þar sem hún baðaði sig í
sjónum og velti sér í löðrinu frá öld-
unum sem hún hafði trú á að hefðu
sérstakan kraft fyrir líkama og sál.
Þá voru Reynisdrangar í einstöku
uppáhaldi hjá henni. Hún hafði oft á
orði að hún myndi deyja ef drangarn-
ir hryndu.
Sigga var sérstaklega frændrækin
og heimsótti frændur og vini í þessum
ferðum sínum. Þá voru heimsóknirn-
ar til Siggu á Bergþórugötu 57, þar
sem hún bjó með Adda, alltaf einstak-
lega skemmtilegar, og mikil upphefð
fyrir unga dömu að vera send niður á
Snorrabraut í verslunina Örnólf að
versla spægipylsu og fleira gott. Ég
var líka send í Mjólkurbúðina á horn-
inu á Barónsstíg og Njálsgötu að
sækja mjólkurvörur.
Eftir að Sigga giftist Jónasi seinni
manni sínum bjuggu þau sér glæsi-
legt heimili að Hraunbæ 50 þar sem
ríkti einstök gestrisni og miklar veisl-
ur haldnar fyrir fjölskyldur þeirra og
vini og færðust þá heimsóknir mínar
þangað. Oft gisti ég með dætur mínar
hjá Siggu eftir að hún var orðin ein og
það er þeim eftirminnilegt hvað hún
var alltaf í fallegum kjólum og vel til
höfð þegar hún kom fram á pallinn að
taka á móti okkur. Síðan komum við
oft við áður en við lögðum af stað
austur því hún þurfti að horfa sér-
staklega á eftir bílnum úr glugganum
af því að hann var á leið austur í Vík.
Við kveðjum þig, kæra frænka, með
söknuð í hjarta og þökk fyrir allt.
Svanhvít M. Sveinsdóttir,
(Naní).
SIGRÍÐUR SÓLEY
SVEINSDÓTTIR
HALLGRÍMSSON
Á sjötta Alþjóðlega fornsagna-
þinginu sumarið 1985 var ég kynntur
fyrir Paulu Vermeyden, íslensku-
kennara í Amsterdam. Leiðir okkar
áttu aftur eftir að liggja saman eftir
að ég tók að mér forstöðu Stofnunar
Sigurðar Nordals. Stofnunin stóð fyr-
ir málþingi um kennslu og rannsóknir
í íslenskum fræðum í júlí 1988. Paulu
var boðið til þingsins í hópi tíu há-
skólakennara frá Evrópulöndum og
Bandaríkjunum og flutti hún þar fyr-
irlestur um Eyrbyggja sögu. Síðan
hitti ég Paulu oftast þegar hún kom til
Íslands og ég heimsótti hana í Amst-
erdam 1996. Þá voru uppi áform um
að hætta kennslu í íslensku nútíma-
máli við Amsterdamháskóla um leið
og Paula færi á eftirlaun. Þessi áform
voru henni þvert um geð enda hafði
hún byggt upp íslenskukennslu við
PAULA VERMEYDEN
✝ Paula Vermeydenprófessor fæddist
í Rotterdam í Hollandi
6. nóvember 1933.
Hún andaðist í Amst-
erdam 1. ágúst 2005.
Paula lauk háskóla-
prófi í Hollandi í ger-
mönskum fræðum.
Hún var styrkþegi
menntamálaráðuneyt-
isins skólaárin 1955–
56 og 1956–57, nam ís-
lensku við Háskóla Ís-
lands og lauk prófi í
íslensku fyrir erlenda stúdenta.
Hún kenndi íslensku við háskólann
í Amsterdam í 30 ár og var afkasta-
mikill þýðandi úr íslensku.
Útför Paulu var gerð í Amster-
dam 6. ágúst 2005.
Jarðneskar leifar hennar verða
moldaðar að Fitjum í Skorradal í
dag, á Jónsmessunni.
skólann af mikilli ósér-
plægni og notið vin-
sælda nemenda sinna
sem voru fjölmargir.
Mótmæltu þeir kröftug-
lega með henni. Allt kom
fyrir ekki. Voru það
Paulu mikil vonbrigði.
Þegar Paula hætti
störfum við Amster-
damháskóla tók hún að
þýða íslenskar bók-
menntir, bæði fornar og
nýjar, af miklu kappi.
Síðustu ár sín áttu hún
þó við mikla vanheilsu að stríða. Hún
lést úr krabbameini.
Paula hóf undirbúning að því að
skrifa doktorsritgerð um söguljóð
Stephans G. Stephanssonar veturinn
1973–74. Ekki tókst henni að ljúka
þessu verki samhliða mikilli kennslu.
Síðustu samskipti mín við hana voru
um Stephan G. Stofnun Sigurðar Nor-
dals stóð að Stephansstefnu haustið
2003. Paulu var boðið til ráðstefnunn-
ar en sjúkleiki hennar kom í veg fyrir
að hún gæti þegið það.
Stephan G. kvað svo í kvæði sínu
Fósturlandið:
Landið, sem mín vígð er vinna,
vöggustöðin barna minna!
Ég hef fellt í lag og línu
ljóðið mitt í grasi þínu.
Yfir höfuð yrkir mitt
aftur seinna grasið þitt!
Ísland varð fósturland Paulu Ver-
meyden. Íslensku máli og menningu
helgaði hún krafta sína ung. Hér ósk-
aði hún að jarðneskar leifar hennar
yrðu moldaðar svo að fósturlandið
mætti yrkja grasið sitt yfir hana.
Blessuð sé minning Paulu Vermey-
den.
Úlfar Bragason.
Mig setti hljóða þeg-
ar mamma hringdi og
sagði mér að hún Helga
væri dáin. Mamma
þeirra Svölu og Heið-
brár, sem alltaf var mér
svo góð, og svo miklu meira en það.
Minningabrotin þutu í gegnum
hugann, ég varð 12 ára, bíðandi óþol-
inmóð eftir að Gullfoss kæmi, og með
skipinu fjölskyldan á Melhaga 11.
Unglingsárunum eyddi ég að miklu
leyti þar. Í öllu húsinu reyndar, uppi
hjá Soffu í kaffi, niðri hjá Jönnu í
kjallaranum í veislu, hjá ömmu Dídí
sem alltaf átti þessar yndislegu Jaffa
appelsín kexkökur og á þeirri hæð
var einmitt herbergi stelpnanna, og
svo uppi hjá Jóni og Helgu. Hjá þeim
lærði ég að spila póker.
Um leið og klukkan var orðin tólf á
miðnætti annan í jólum var maður
mættur og byrjaður að spila, því það
mátti ekki gera á jólunum sjálfum,
en svo var sko spilað fram á nótt, og
ég þá 13 ára. Og svo var ég orðin 14
þegar Helga fór með okkur í anda-
glas. Og ég man að Heiðbrá átti sam-
HELGA JÓHANNSDÓTTIR
✝ Helga Jóhanns-dóttir fæddist í
Reykjavík 28. desem-
ber 1935. Hún lést 3.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni 9. júní.
kvæmt því að búa í út-
löndum, minnir nú að
vísu að það hafi átt að
vera með Fransmanni,
en andinn hefur nú eitt-
hvað klikkað á því,
nema það sé minni mitt
sem er orðið ryðgað.
Á sumrin lá maður úti
í bakgarðinum að lesa
undir próf, alltaf var
besta veðrið þar á öllum
Melhaganum. Og öll
þolinmæðin sem manni
var sýnd á gelgjunni,
það hefur nú ekki alltaf verið létt, við
gátum fundið upp á ýmsu stelpurnar.
Og seint vorum við á ferð. Heið-
brá, manstu öll kvöldin sem við tók-
um strætó upp á Hlemm og löbbuð-
um svo niður Laugaveginn og
völdum okkur hluti í búðargluggun-
um og fengum okkur Síríuslengju í
sjoppunni á Hallærisplaninu og löbb-
uðum svo í gegnum kirkjugarðinn
heim? Og alltaf ef það var hryllings-
mynd í Hafnarbíói fórum við á sýn-
ingu klukkan 11. Eitt af því fyrsta
sem kom upp í hugann var þó úti-
legan góða, þegar Jón og Helga fóru
með okkur og leyfðu okkur tjalda og
fara á sveitaball. Við vorum 10 í þess-
ari útilegu, fimm unglingsstelpur á
aldrinum 14–16 ára og fimm hvít-
vínsflöskur, sem kældar voru í læk,
ein á mann! Helga og Jón kíktu til
okkar og keyrðu „stóru stelpurnar“ á
ballið og buðust svo til að sækja okk-
ur Svölu seinna, en manstu, Svala,
við vildum sko labba. Og að mamma
þín skyldi ekki benda okkur á að við
værum drukknar. Alveg aðdáunar-
vert og ekki föttuðum við það sjálfar.
En beljan var skelfileg, og við hlup-
um hratt, og svo marseruðum við á
Hvolsvöll eftir miðjum vegi, hep two
hep two! Og svo fóru ykkar yndislegu
foreldrar með okkur í bíltúr daginn
eftir að Gullfossi og Geysi, en þá
hafði ég aldrei komið þangað og var
þetta þvílík upplifun. Ég á í albúmi
mynd, sem hún Helga tók þar af okk-
ur stelpunum fimm. Ein af þessum
yndislegu myndum æskunnar. Ég
man að mér fannst mamma ykkar
líka alltaf svo sérstök af því að hún
var að vinna úti. Og að hafa þýska
vinnukonu, það var sko stórmerki-
legt.
Bestu stundirnar á Melhaga 11
voru samt auðvitað niðri í herbergi,
hvort sem það var við gerð listaverka
með Svölu, eða við Heiðbrá sitjandi í
myrkri að hlusta á L.A. Woman með
Doors. Það voru sko góðir dagar.
Og hvernig hún mamma ykkar
kom fram við mig er eitthvað sem ég
bý að alla ævi, og ég er þakklát fyrir
að hafa fengið að vera ein af fjöl-
skyldunni í öll þessi ár, en það veit ég
að ég á henni að þakka. Ég sam-
hryggist innilega honum Jóni og
ykkur systrunum öllum.
Linda.