Morgunblaðið - 14.07.2006, Qupperneq 38

38 FÖSTUDAGUR 14. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Arnheiður ErlaSigurjónsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. desember 1950.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 4. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Anna
Margrét Ólafsdótt-
ir, húsmóðir frá
Akranesi, f. 27. júlí
1914, d. 9. júlí 1986,
og Sigurjón Guð-
mundsson, múrara-
meistari frá Miðdal
í Kjós, f. 15. júní 1907, d. 26. jan-
úar 1958. Systkini Arnheiðar eru:
1) Sigrún bankastarfsmaður, f. 12.
maí 1938, börn hennar eru Ólafur
Þór, f. 1961, Anna Berglind, f.
1965, d. 1991, Sigurjón, f. 1966, og
Elín, f. 1971. 2) Sveinn múrara-
frá Menntaskólanum á Akureyri
árið 1970 og hóf nám við Hjúkr-
unarskóla Íslands árið 1973 þaðan
sem hún lauk prófi í desember ár-
ið 1976. Arnheiður starfaði sem
hjúkrunarfræðingur á Landakots-
spítala í Reykjavík frá 1977–1983,
á geðdeild Landspítalans 1983–
88, á lyflækningadeild Landakots-
spítala frá 1988–1990 og á geð-
deild Landspítalans, Kleppi, frá
1990–2006.
Arnheiður dvaldi frá sjö ára
aldri hjá föðursystur sinni Rósu
Guðmundsdóttur, f. 1921, og
manni hennar Pétri Jónssyni, f.
1917, d. 1979, í Geirshlíð í Flóka-
dal í Borgarfirði þar til hún flutti,
ellefu ára gömul, til fósturfor-
eldra sinna, Sigrúnar Sigurjóns-
dóttur (systur Arnheiðar) og
manns hennar Jóhannesar Árna-
sonar Sturlaugssonar, sýslu-
manns á Patreksfirði og í Stykk-
ishólmi, f. 20. apríl 1935, d. 30.
apríl 1989.
Útför Arnheiðar verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
meistari, f. 23. júlí
1939, börn hans eru
Ólafur Ármann, f.
1968, og Kolbrún
Anna, f. 1975. 3) Guð-
björg píanóleikari, f.
21. desember 1946,
börn hennar eru
Inga Þórey Jóhanns-
dóttir, f. 1966, og
Sigurjón Bergþór
Daðason, f. 1984.
Dóttir Arnheiðar
og Gunnars Bjarna-
sonar jarðfræðings,
f. 13. desember 1951,
er Heiðrún kennari, f. 19. nóvem-
ber 1974, gift Ágústi Vali Guð-
mundssyni flugvirkja, f. 6. febr-
úar 1973. börn þeirra eru Nína
Björg, f. 12. apríl 2004, og Rakel
Anna, f. 21. febrúar 2006.
Arnheiður lauk stúdentsprófi
Ég hefi haldið inn í sóllönd, á hárra
guða vit.
Ég hef hlustað gegnum fjöllin á hvítra
vængja þyt.
Ég hef drukkið lífsins angan sem döggin
sinn lit,
og draumar mínir hafa fengið regnbogans
glit.
(Baldur Ólafsson.)
Það var fagur morgunn 4. desem-
ber 1950. Ég kom skokkandi heim úr
skólanum. Þegar ég opnaði dyrnar
mætti ég lækni. Ljósmóðirin var enn
á staðnum. Ég hafði eignast litla
systur á meðan ég var í skólanum.
Pabbi var í eldhúsinu og ég fór strax
að hjálpa honum að elda mat fyrir
hana Þórdísi ljósmóður. Hún hafði
fjórum árum áður, einnig í desem-
ber, tekið á móti Guggu systur og
þekktum við hana vel. Við vorum
mjög spennt systkinin og Gugga
bauðst strax til að lána henni Pétur
Pan, fallega myndabók sem Baldur
frændi hafði gefið henni. Við sögðum
seinna í gríni systkinin að þetta hefði
orðið til þess að Adda var alla tíð
hinn mesti lestrarhestur.
En sorgin vitjaði Öddu snemma,
hún átti heilsulausa móður og missti
föður sinn aðeins 7 ára gömul. Adda
fór þá til Rósu föðursystur sinnar í
Geirshlíð í Flókadal og dvaldi þar
uns ég gifti mig 1961. 1963 flutti hún
með mér til Patreksfjarðar og lauk
þar grunnskóla, svo fór hún að Núpi í
Dýrafirði í Landspróf. Menntaskól-
anum á Akureyri lauk hún 1970. Eft-
ir það fór hún í Hjúkrunarskóla Ís-
lands og útskrifaðist þaðan 1976.
19. nóvember 1974 eignaðist hún
sólargeislann sinn, hana Heiðrúnu
Gunnarsdóttur. Það var mikil guðs
gjöf. Hafa þær mæðgur alla tíð verið
mjög nánar. Nú síðan í desember
hefur Adda dvalið á heimili Heiðrún-
ar og Ágústs tengdasonar síns, og
verið umvafin kærleika og glaðværð
litlu barnabarnanna, Nínu Bjargar
og Rakelar Önnu. Ég vil svo þakka
Öddu systur minni fyrir allar
ánægjustundirnar sem við höfum átt
saman. Alltaf var jafngaman að ræða
við hana um lífið og tilveruna, enda
mjög greind og víðlesin.
Þegar ég gekk inn í morgunsins töfraða
land,
höfðu hlutirnir öðlazt nýja, ókunna fegurð.
Og þó var rósin rauð og liljan hvít sem í
gær,
og vatnið hljómkviða í bláu.
„Hvert er undur – undur hlutanna?“
spurði ég vatn, rós og lilju.
„Við erum fegurð – fegurð þinnar sálar
í landi augnabliksins í dag“,
svaraði vatn, rós og lilja.
(Baldur Ólafsson.)
Sigrún Sigurjónsdóttir
(Rúna systir).
Í snauðum heimi ég hlusta á löngum vökum
og heyri þyt af snöggum vængjatökum.
Minn engill hefur lyft sér ljóss í veldi,
þar líður aldrei dagur guðs að kveldi.
En ég er mold og mæni í heiðin blá,
á meðan stundaglasið sandkorn á.
(Einar Benediktsson)
Elskuleg móðursystir mín, Adda,
fékk að kveðja 4. júlí sl. eftir langa og
hetjulega baráttu. Adda var alltaf
miklu meira en móðursystir, hún ólst
upp hjá foreldrum mínum frá 11 ára
aldri og var þar af leiðandi eins og
stóra systir systkina minna, þeirra
Óla, Önnu og Sigurjóns, en meira
eins og önnur mamma mín þar sem
ég er miklu nær dóttur hennar í
aldri.
Mínar fyrstu minningar tengjast
Öddu og Heiðrúnu. Ég var 3ja ára
þegar Heiðrún kom í heiminn og fyr-
ir mér voru þær eitt. Adda hló oft að
því hvað ég var frek á Heiðrúnu
strax í vöggu, hún var mín. Ari vinur
minn átti lítinn bróður og loksins átti
ég litla Heiðrúnu og Ari fékk ekki
svo mikið sem að kíkja í vögguna
hennar.
Sumarið 1980 fluttu Adda og
Heiðrún vestur til Patreksfjarðar og
bjuggu hjá okkur í kjallaranum í Að-
alstræti 55 í eitt ár. Þetta ár er mér
sérstaklega minnisstætt. Adda var
að vinna á sýsluskrifstofunni og ég
og Heiðrún, þá 6 og 9 ára, gátum
leikið saman öllum stundum. Adda
hafði einstaka nærveru, það var allt-
af svo gott að vera í kringum hana,
hún var svo þolinmóð, gjafmild og
góð. Adda var einstaklega minnug
og sagði svo skemmtilega frá. Á
þessum tíma vorum við Heiðrún allt-
af að biðja hana um að segja okkur
sögur, frá því hún var lítil, frá því
mamma, Svenni og Gugga voru lítil
og auðvitað sögur af okkur sjálfum
litlum og systkinum mínum.
Adda og bækur voru eitt, hún var
alltaf að lesa, á íslensku, ensku og
dönsku, og ef hún hafði ekki lesið
einhverja bók, þá var hún örugglega
á næst á dagskrá. Adda las líka fyrir
okkur, þ.e. hún var vön að lesa fyrir
Heiðrúnu áður en hún fór að sofa og
ég man hvað mér fannst þetta mikil
forréttindi að mega liggja hjá þeim, 9
ára, og láta lesa fyrir mig líka.
Í júní 1985 fórum við mamma,
Adda og Heiðrún saman í ógleym-
anlegt sumarfrí til Þýskalands og
enn í dag rifjum við þessa ferð upp
reglulega. Þar var mikið hlegið, eins
og þær myndir sem tókust bera með
sér.
Alltaf var jafngott að koma til
Öddu, hún átti alltaf tíma fyrir
mann, var alltaf tilbúin að spjalla og
hlusta. Ég á mikið eftir að sakna
þessara samverustunda okkar.
Veturinn 2001 kynnist Heiðrún
eiginmanni sínum, Ágústi Val, og
Adda gat ekki verið ánægðari með
tengdasoninn enda varð strax gott
samband þeirra á milli. Síðan komu
sólargeislarnir tveir í heiminn, fyrst
Nína Björg og svo Rakel Anna. Adda
bjó síðasta misserið hjá Heiðrúnu og
Ágústi og naut þess að geta verið
með litlu stelpurnar í kringum sig.
Elsku Heiðrún mín, ég samhryggist
þér svo mikið og ég veit að hún verð-
ur alltaf hjá þér og fylgist með ykkur
öllum. Mikið á ég eftir að sakna þín
elsku Adda mín, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Elín.
Yndisleg og góð vinkona til
margra ára var hún Adda. Við
kynntumst fyrir rúmlegri hálfri öld,
og er sá vinskapur búinn að vera
okkur mjög góður. Við vorum ekki
háar í loftinu þegar við fórum að
leika okkur saman á Hraunteignum,
hoppandi og skoppandi um túnin, og
svo þegar við dvöldum nokkur sum-
ur í Hvammi, það var yndislegur
tími, við vorum óaðskiljanlegar. En
svo varðst þú að fara í aðra sveit. Þá
komu tárin, en þú sagðir að við yrð-
um að vera duglegar að skrifa bréf
og þau voru mörg bréfin sem fóru á
milli okkar, elsku vinkona. Svo
fórstu á Patró til Rúnu og enn vorum
við aðskildar en ég fékk að koma í
heimsókn og þá með Guggu, sem var
mér alltaf svo góð. En þú komst aft-
ur og það var eins og þú hefðir aldrei
farið.
Lífið hélt áfram, við báðar orðnar
mæður, þú orðin hjúkrunarfræðing-
ur sem átti svo vel við þig. Við héld-
um áfram að hittast og nú síðast yfir
kaffibolla með Guggu heima hjá þér
og Heiðrúnu í Rjúpnasölum. Það var
yndislegur dagur, rifjaðar upp gaml-
ar minningar, sem ég mun geyma í
hjarta mínu um yndislega vinkonu
og það voru mín forréttindi að hafa
átt þig sem vinkonu í öll þessi ár.
Tárin laumast eitt og eitt
en geta því liðna ekki breytt,
því það sem góður Guð vil taka
fáum við aldrei aftur til baka.
Kaldur og dimmur dagurinn er
rétt eins og tilfinningin inni í mér,
óstjórnleg er sorgin mín
ég á eftir að sakna þín.
(Höf. ók.)
Elsku Heiðrún, Ágúst, Nína, Rak-
el, Rúna, Svenni, Gugga og aðrir ást-
vinir, megi Guð vaka yfir ykkur og
styrkja.
Þín vinkona,
Emilía.
Núna ertu farin elsku vinkona. Ég
á eftir að sakna þín mikið. Þú varst
alltaf svo einstaklega góð og um-
hyggjusöm kona og sást alltaf björtu
hliðarnar og það besta sem í mönn-
um bjó. Mér leið svo vel í nærveru
þinni. Þú hafðir lag á að láta mig
verða glaðari þegar eitthvað
skemmtilegt gerðist og láta mér líða
betur þegar á móti blés. Þú varst svo
skemmtileg þegar þú varst að segja
frá liðnum stundum. Þú mundir allt-
af svo vel öll smáatriði.
Mikið var ég glöð þegar þú, Dísa
og Kidda komuð að heimsækja okk-
ur Bob til Boston síðastliðið haust.
Og að þú hefðir þrek til að taka þátt í
öllu sem við gerðum. Ég mun aldrei
gleyma góðu stundunum okkar,
hlátrinum, sögunum og ævintýrun-
um sem við áttum saman. Og svo
stundunum þegar alvarlegri mál bar
á góma.
Ég bið góðan Guð að styrkja Heið-
rúnu dóttur þína og fjölskyldu henn-
ar og alla þínu nánustu ættingja og
vini.
Guð geymi þig.
Anna Magnúsdóttir Tomolillo.
Hún Adda er horfin yfir móðuna
miklu, aðeins 55 ára gömul. Á slíkum
tímamótum reikar hugurinn til baka
til þess tíma er við áttum saman,
ungar stúlkur með óráðna framtíð.
Ég kynntist Öddu haustið 1966
þegar við hófum nám við Mennta-
skólann á Akureyri. Við vorum að-
eins 15 ára og bjuggum á heimavist-
inni. Krakkarnir á vistinni áttu það
sameiginlegt að vera fjarri nánustu
fjölskyldu, en við slíkar aðstæður
myndast sterk vinabönd sem ekki
slitna þó leiðir skilji. Adda var í mín-
um ,,systrahópi“. Oftast vorum við
fleiri saman, en stundum sátum við
Adda bara tvær saman yfir kaffibolla
á Teríunni og veltum fyrir okkur líf-
inu og tilverunni. Bakgrunnur Öddu
var gjörólíkur mínum. Ég kom úr
stórri, dæmigerðri bændafjölskyldu
og þekkti varla annað fjölskyldu-
mynstur. Adda hafði hins vegar
misst föður sinn þegar hún var átta
ára og móðir hennar átti við erfið
veikindi að stríða. Adda bjó því hjá
systur sinni á Patreksfirði og átti þar
sitt skjól. Adda var í eðli sínu hæg og
hljóðlát og ekki mikið fyrir að láta á
sér bera. Hún tók samt fullan þátt í
selskapnum á kvennaganginum sem
fólst gjarna í að safnast saman við
gítarspil og söng, en Adda var afar
söngvin. Saman lentum við stelpurn-
ar líka í ýmsum ævintýrum og Adda
lét ekki sitt eftir liggja í vatnsslag við
strákana á vistinni. Einhvern tíma
gekk hamagangurinn það langt að
þríeykið, Adda, ég og Borga, varð að
sæta þeirri refsingu að stíga ekki
fæti inn á strákagang í heilan mánuð.
Adda tók líka af heilum hug þátt í
uppreisn kvennaliðsins sem ákvað að
dvelja utan vistarinnar heila nótt, en
slíkt braut í bága við allar reglur. Við
Adda bættum svo gráu ofan á svart
með því að láta draga okkur inn um
glugga á gamla skólanum og kría þar
út gistingu á loftinu.
Er fram liðu stundir skildu leiðir.
Ég eyddi allmörgum árum við nám
erlendis og Adda valdi hjúkrunar-
fræðinám hér heima. Fundum okkar
bar þó saman öðru hverju og ég hef
ætíð fylgst með lífshlaupi hennar. Í
nokkur ár hefur Adda barist við erf-
iðan sjúkdóm sem á endanum hafði
sigur. Það er ef til vill kaldhæðni ör-
laganna að í dag þegar Adda er borin
til grafar þá er ég á leið á ráðstefnu
erlendis til að flytja þar erindi um
reynslu kvenna af því að lifa með
krabbamein.
Síðustu mánuði lífs síns var Adda
til heimilis hjá dóttur sinni og
tengdasyni, en hún varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að eignast tvö
barnabörn og upplifa ömmuhlut-
verkið.
Ég votta fjölskyldu Öddu mína
dýpstu samúð.
Guðrún Pálmadóttir (Didda).
Ég vil minnast Arnheiðar Erlu
Sigurjónsdóttur sem lést 4. júlí síð-
astliðinn eftir langvarandi veikindi.
Fráfall hennar kom ekki á óvart, en
reyndist þungbært öllum þeim sem
hana þekktu.
Arnheiður var mér mjög náin í
barnæsku, þar sem hún bjó lengi,
ásamt Heiðrúnu dóttur sinni, undir
sama þaki og ég. Síðar bauð hún mér
heim til sín í rausnarlegar heimsókn-
ir sem ég gleymi seint. Ég missti því
miður þetta mikla samband við hana
á unglingsárunum, en á nær allar
mínar minningar úr bernsku. Þær
eru því ekki eins heillegar og þær
sem margir ættingjar okkar og vinir
halda eftir. Þó eru þær skýrar og
rista djúpt. Því birtist hún mér alltaf
ljóslifandi þegar sagðar eru sögur af
henni, sem létta af okkur sorginni í
kjölfarið á þessu ótímabæra andláti.
Áhrifin sem þær mæðgur höfðu á
uppeldi mitt vega þungt, en Arnheið-
ur var mér sem önnur móðir, þau
mörgu ár sem þær bjuggu með okk-
ur. Þá var Heiðrún mér einnig innan
handar, hvort sem henni líkaði betur
eða verr. Ég dvaldi oft lengi hjá
þeim, en það var mikil reisn yfir
þeim heimsóknum, sem áður sagði.
Ungur aldur minn ræður senni-
lega miklu um það hve sterkar
taugar ég ræktaði á þessum sam-
verustundum. Það fann ég glögglega
þegar ég kvaddi hana í kistulagning-
unni og áttaði mig þá fyrst hvað það
ber í för með sér þegar einhver fellur
frá.
Takk fyrir allar okkar stundir,
Adda, og hvíldu í friði.
Sigurjón Bergþór Daðason.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Elsku Adda frænka.
Það er vart hægt að hugsa sér
hjartahlýrri manneskju en þú varst.
Í erfiðum veikindum þínum, sýndir
þú styrk þinn. Minning þín lifir.
Ástvinir munu þér aldrei gleyma
meðan ævisól þeirra skín.
Þú horfin ert burtu til betri heima
blessuð sé minning þín.
(Theodór Einarsson)
Elsku Heiðrún,Ágúst og dætur
Sigrún, Gugga og Svenni. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ester, Ragnhildur og Sylvía.
Kær vinkona, hún Adda, er fallin
frá eftir erfið veikindi. Við leiðarlok
rifja ég upp kynni okkar. Þau hófust
við nám í Hjúkrunarskóla Íslands
þegar við ungar stúlkur vorum í
hjúkrunarnámi. Síðan hafa leiðir
okkar oft legið saman í leik og starfi.
Adda starfaði alltaf við hjúkrun og
sinnti starfi sínu af mikilli fag-
mennsku. Síðustu árin vann hún á
Kleppsspítala og var skjólstæðing-
um sínum mikil stoð og stytta. Adda
var róleg og dagfarsprúð, afskaplega
ákveðin og góður og traustur vinur.
Lífið fór ekki alltaf mildum höndum
um hana, en hún tók öllu sem að
höndum bar með jafnaðargeði og
festu. Hún var greind og víðlesin og
hafði unun af að hlusta á góða tónlist.
Það var gaman að spjalla við hana og
hægt að ræða um allt milli himins og
jarðar. Hún hafði ákveðnar skoðanir
á málum en hafði þann hæfileika að
geta virt skoðanir annarra og hún
kunni þá list að hlusta.
Adda eignaðist eina dóttur, Heið-
rúnu, sem varð henni mikil lífsfyll-
ing. Heiðrún er gift Ágústi Guð-
mundssyni og eiga þau tvær dætur
sem voru sannkallaðir sólargeislar
ömmu sinnar. Það var einstakt að
fylgjast með því kærleiksríka sam-
bandi sem var milli Öddu og þess-
arar litlu fjölskyldu. Þau önnuðust
hana af mikilli alúð í veikindum
hennar. Hún bjó hjá þeim síðustu
mánuðina sem hún lifði og naut mjög
samveru við þau og barnabörnin.
Ég kveð góða vinkonu með sökn-
uði og þakklæti fyrir trausta og góða
vináttu.
Elsku Heiðrún, Ágúst og aðrir
ástvinir Öddu missir ykkar er mikill
en minning um góða og trausta konu
lifir með okkur öllum.
Kolbrún Sigurðardóttir.
Er býst ég einn til ferðar með ferjunni
yfir sundið
fátæklega búinn af jörð í hinstu för
Það helsta sem má greina er hugsjónanna
pundið
og hugur góðra vina mun bæta
framlífskjör
(Steingrímur Davíðsson)
Við Adda kynntumst fyrir rúm-
lega 30 árum þegar við hófum nám í
hjúkrunarfræði. Það var mín gæfa
að eignast vináttu hennar. Adda var
hæglát í fasi og sterkur persónuleiki.
Hún var vel lesin og vel heima á
mörgum sviðum. Hún fylgdist vel
með þjóðfélagsmálum og hafði ríka
réttlætiskennd. Eitt af aðalsmerkj-
um hennar var hversu auðvelt hún
ARNHEIÐUR ERLA
SIGURJÓNSDÓTTIR