Morgunblaðið - 21.08.2006, Qupperneq 24

24 MÁNUDAGUR 21. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bjarki Magnús-son fæddist 28.
júlí 1929 á Staðar-
felli í Fellsstrandar-
hreppi, Dölum.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 13.
ágúst síðastliðinn.
Faðir hans var
Magnús Kristjáns-
son, búfræðingur,
bústjóri á Staðar-
felli á Fellsströnd,
Dal, síðar garð-
yrkjumaður í
Reykjavík, f. 26.7. 1891, d.
14.4.1974. Móðir hans var Hólm-
fríður Gamalíelsdóttir, handa-
vinnukennari á Staðarfelli á Fells-
strönd, Dal, f. 23.5. 1897, d. 7.1.
1935. Bjarki ólst upp í Reykjarkoti
I við Hveragerði með föður sínum
og seinni konu hans, Sesselíu
Sveinsdóttur, f. 4.3. 1894, d. 23.10.
1982. Þegar Bjarki er 10 ára flutt-
ust þau til Reykjavíkur, þar sem
þau ráku garðyrkjustöð að Eski-
hlíð D.
Fyrsta eiginkona Bjarka, Jóna
Erla Ásgeirsdóttir, f. 10.7.1932.
Þau skildu. Börn þeirra eru: 1)
Magnús Kjartan, f. 14.11.1953
stýrimaður og prentari í Hafna-
firði, maki: Guðlaug Pálmadóttir,
f. 8.7.1954 kennari. Börn þeirra
eru: a) Bjarki Jónas 1978, verk-
fræðingur, unnusta Helga Ólafs-
dóttir, nemi í iðjuþjálfun b) Ásgeir
Helgi, 1982, listdansnemi. Unnusti
Pétur Snæbjörnsson, læknir. c)
Þórunn Brynja 1986, stúdent, d)
Elín Margrét 1993. 2) Hólmfríður,
f. 27.5. 1955, sjúkraliði SHA, maki:
Páll E. Ólason, f. 20.9. 1956. vél-
fræðingur. Börn þeirra eru: a)
Erla Björk 1979, grunnskólakenn-
ari. Sambýlismaður: Smári F. Jó-
hannsson, vörustjóri, dóttir þeirra
Lára Lovísa 2006. b) Kristjana
nóv 1958. Kandidat á Landspítal-
anum, handlækngningadeild,
1958–1959.
1959–1960 Sérfræðinám í líf-
færameinafræði og vefmeinafræði
við Postgraduate Medical School,
Hammersmith Hospital í Lundun-
úm. Námskeið í réttarlæknisfræði
við Royal College of Surgeons.
1960–1961 Aðstoðarlæknir
(Registrar) á The Group Labora-
tory, St. Mary Abbott́s Hospital.
1961–1963 Aðstoðarlæknir á
Central Laboratory í Portsmouth.
1964–1965 Vísindalegur aðstoð-
armaður við Pathologisches Insti-
tut der Universität Freiburg í
Þýskalandi með styrk frá Deutsc-
her Akademischer Austauschdi-
enst.
1965–1968 Aðstoðarlæknir
(senior registrar) á St. Georgés
Hospital í Lundúnum sem og á
Central Laboratory í Portsmouth.
1968–1969 Aðstoðarlæknir
(senior registrar) á The Royal
Marsden Hospital í Lundúnum.
1969–1999 Sérfræðingur í líf-
færameinafræði við Rannsóknar-
stofu Háskóla Íslands.
Kennslustörf: Lektor í líffæra-
fræði við læknadeild HÍ frá 1969–
1973 og dósent frá 1973–1999.
Ritstörf: Fjölmargar greinar í
erlendum læknaritum.
Félags- og trúnaðarstörf: Bjarki
gegndi ýmsum félags- og trúnað-
arstörfum m.a. sat hann í deildar-
ráði læknadeildar Háskóla Íslands
1970–1974, í stjórn læknaráðs
Landsspítalans 1970–1972. Í stjórn
BHM 1972–1977.
Bjarki tók virkan þátt í ýmsum
félagsstörfum, þ.a. var hann virk-
ur innan skátahreyfingarinnar á
yngri árum. Hann sat um tíma í
miðstjórn Framsóknarflokksins í
Reykjavík. Þá var Bjarki mikill
áhugamaður um skógrækt og var
félagi í Skógræktarfélagi Íslands
til margra ára. Bjarki gekk í Frí-
múraregluna, Eddu 1972 og var
einn af stofnendum Glitnis 1975.
Útför Bjarka Magnússonar
verður gerð frá Hallgrímskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
Erna 1985, verk-
fræðinemi. c) Helena
Rún 1986, nemi. 3)
Anna Elín, f.
8.12.1958, bókasafns-
fræðingur og skjala-
stjóri, börn hennar
og fyrrverandi sam-
býlismanns, Þor-
bergs Hjalta Jónsson-
ar eru: a) Jón Hjalti,
1983, nemi. b) Þór
Steinn, 1985, nemi. c)
Ásgeir, 1990, nemi.
Önnur eiginkona
Bjarka, Sigrún
Guðnadóttir Magnússon, látin.
Eftirlifandi eiginkona Bjarka,
Birna Friðgeirsdóttir, f. 8.9. 1942,
geislafræðingur. Foreldrar: Frið-
geir Þórarinsson, húsasmíðameist-
ari f. 1.9. 1903, d. 17.7. 1992, og
k.h. Rósbjörg Jónatansdóttir, hús-
freyja, f. 20.5. 1908. Dóttir Bjarka
og Birnu: Valgerður Guðrún, f.
12.6.1979, enskufræðingur. Maki
Orri Jóhannsson, f. 7.12.1979,
sagnfræðingur. Bjarki gekk dætr-
um Birnu í föðurstað, en þær eru:
1) Nanna Snorradóttir, f.
15.06.1962, framreiðslumeistari,
maki Herleifur Halldórsson, f.
8.6.1963, verktaki. Sonur Nönnu,
a) Alexander 1986, nemi. 2) Rós-
björg Jónsdóttir, f. 14.2. 1968, við-
skiptafræðingur.
Námsferill Bjarka var sem hér
segir: Stúdent frá MR md. 12. júní
1950, Cand.med. frá HI 31.5.1957.
Breskt læknapróf 1966. Ótak-
markað lækningaleyfi í Bretlandi
1967. Almennt lækningaleyfi á Ís-
landi 14.8. 1969. Sérfræðingsleyfi í
líffærameinafræði og vefmeina-
fræði 15.8. 1969. Sótti fjölmörg al-
þjóðleg og norræn þing meina-
fræðinga.
Starfsferill Bjarka: Aðstoðar-
læknir á Rannsóknarstofu Háskól-
ans í meinafræði frá júní 1957 til
Ég ætla að skrifa nokkur orð um
uppáhalds tengdapabba minn. Ef ég
á að segja eins og er þá man ég ekk-
ert eftir því þegar ég hitti Bjarka
fyrst. Bjarki var, eins og margir
vita, mjög feiminn og ég hitti hann
örugglega nokkrum sinnum áður en
við fórum að talast mikið við. Ég var
lengi að kynnast honum enda miklu
að kynnast. Svo er náttúrulega eðli-
legt að pabbinn vegi og meti nýju
viðbótina í fjölskylduna. En þegar
við fórum að tala saman kom í ljós
að við áttum margt sameiginlegt,
sérstaklega bækur, sagnfræði og
James Bond. Þegar hann varð veik-
ur fór hann eðlilega fyrr að sofa en
venjulega. Ég gleymi því ekki þegar
ég lagði til við hann að við horfðum á
Bond eitt kvöldið. Þegar myndin var
búin vildi hann sjá aðra. Hann var
svo hryllilega spenntur fyrir Bond.
Svo vildi hann sjá aðra, og aðra og
aðra. Klukkan hálf sex um morgun-
inn var ég orðinn úrvinda og lagði til
að við færum og sofa sem hann sam-
þykkti með semingi.
Skemmtilegustu stundirnar átti
ég með Bjarka þegar við fórum tveir
saman á Jómfrúna, sem gerðist af
og til, og við fengum okkur danska
rifjasteik og „medicine“. Á Jóm-
frúnni var Bjarki á lyfjakúr sem
samanstóð af bjór og ákavíti. Meira
að segja ég fór að venjast ákavítinu
og þykir það bara nokkuð gott í dag.
Einnig fannst honum gaman að elda
sjálfur og urðu nautalundir og hum-
ar oftast fyrir valinu. Tók það allan
daginn og öll áhöldin í eldhúsinu en
það var mikil stund þegar „kallinn“
eldaði og árangurinn alltaf góður.
En það eru óteljandi hversdags-
atriðin sem ég minnist best. Vindl-
arnir sem við reyktum saman um
áramótin, kennslustundirnar í því
hvernig herramaður drekkur viskí
án klaka, ráðleggingar um að bóna
alltaf bílinn sinn sjálfur, ótæmandi
viskubrunnur hans í bókmenntum
og allar sögurnar frá Bretlandi.
Mest minnist ég hans fyrir að hafa
tekið ungum tengdasyni ótrúlega
vel, fyrir glaðlyndi, væntumþykju
og fyrir ótrúlega þrjósku og
ákveðni. Því elsku tengdapabbi var
svolítið eins og tengdasonurinn, við
erum báðir sannfærðir um að við
séum bestir.
Orri.
Elsku afi, það er svo margt sem
kemur upp í hugann þegar við setj-
umst niður og hugsum um þig.
Okkur þykir mjög vænt um þig.
Þú lagðir alltaf mikla áherslu á góða
menntun og hvattir okkur til
dáða á því sviði. Alltaf vildir þú
vita hvernig okkur gengi í skólanum
og að hverju við værum að stefna.
Við hvern áfanga sem við náðum
þá fylltist þú miklu stolti. Við bregð-
umst þér ekki, elsku afi, því
öll ætlum við að læra meira.
Mikið var alltaf gaman að fara
með þér að veiða, minningarnar um
þær ferðir eru dýrmætar í dag.
Minninguna um skemmtilegar frá-
sagnir af ferðum þínum hér heima og
erlendis geymum við. Þú varst
alltaf svo hress og ungur í anda og
því finnst okkur þú hafa kvatt
of fljótt. Við erum stolt af því að
eiga afa sem vann að mikilvægum
rannsóknum sem hafa komið
mörgum til góða. Blessuð sé minn-
ing þín.
Bjarki, Ásgeir, Þórunn
og Elín Margrét.
Vinur minn, kennari og vinnu-
félagi, Bjarki Magnússon læknir er
látinn, eftir baráttu við þann illvíga
sjúkdóm sem hann varði drjúgum
hluta starfsævi sinnar við að greina
og rannsaka. Ég finn til saknaðar
þar sem ég hef misst góðan félaga.
Fyrst heyrði ég af Bjarka hjá
tengdaforeldrum mínum, en þeim lá
afskaplega gott orð til hans enda var
Bjarki heimilisvinur og þau voru
ávallt þakklát fyrir hversu hjálpsam-
ur hann var einkum varðandi aldr-
aða ömmu eiginkonu minnar. Sjálfur
þekkti ég Bjarka í rúman aldarfjórð-
ung. Hann var dósent við HÍ og
kenndi mér í læknisfræðinni. Mér er
minnisstætt hvað hann tók mér strax
vel þegar ég kom til starfa sem að-
stoðarlæknir í sumarvinnu í lækna-
náminu. Ávallt var hann reiðubúinn
að leiðbeina og segja mér til og æ síð-
an höfum við verið góðir vinir. Ég er
afar þakklátur Bjarka fyrir margt.
Hann hvatti mig áfram í námi og
starfi og efldi áhuga minn á meina-
fræði. Hann stuðlaði einnig að því að
ég kæmist í gott framhaldsnám í
London.
Í mörg ár unnum við svo saman á
RH í meinafræði á Landspítalanum í
afar góðum hópi starfsfólks. En tím-
inn líður og Bjarki komst á starfs-
lokaaldur árið 1999. Þrátt fyrir að
hafa enn næga starfsorku þá buðu
reglur að hætt skyldi starfi á spít-
alanum. Síðustu árin vann Bjarki
fyrir mig í hlutastarfi á Krabba-
meinsskrá Krabbameinsfélags Ís-
lands. Þar naut sín vel staðgóð þekk-
ing hans á meinafræði krabbameina.
Í því starfi var hann þar til hann féll
frá og er hans sárt saknað af starfs-
fólki skrárinnar enda var Bjarki þar
ekki aðeins ötull í vinnu heldur var
hann einnig þægilegur starfsfélagi
sem öllum fannst gott að hafa nálægt
sér.
Bjarki Magnússon var heimsborg-
ari, mjög alhliða fróður, minnugur og
ættfróður. Hann kunni að njóta.
Bjarki hafði gott vit á mat og vínum
og hafði lag á að láta aðra njóta með
sér. Í því sambandi er mér sérstak-
lega minnisstæð ferð sem við fórum
meinafræðingar og makar til Nice
fyrir tæplega áratug síðan. Þar naut
Bjarki sín virkilega, varð hrókur alls
fagnaðar og átti stóran þátt í hvað
allir voru ánægðir.
Það var ávallt gaman að hitta
Bjarka. Hvort sem umræðuefnið var
almennt, pólitík, heimsmálin eða
vinnan, var hann allsstaðar vel
heima. Er við Bjarki náðum að ræða
saman í næði fann ég vel hversu ein-
læglega vænt honum þótti um sitt
fólk, hversu ánægður hann var með
eiginkonu sína, börn og stjúpbörn og
hvað hann mat þau öll mikils.
Þessa stuttu kveðju birti ég til
virðingar góðum og dýrmætum vini
um leið og ég votta eftirlifandi eig-
inkonu, börnum, stjúpbörnum,
tengdabörnum og barnabörnum
mína dýpstu samúð. Minning um lit-
ríkan mann lifir.
Jón Gunnlaugur Jónasson.
Ég fékk símhringingu sunnudags-
morguninn 13. ágúst, og var mér til-
kynnt að Bjarki hefði látist þá um
morguninn. Bjarki hafði barist við
illvígan sjúkdóm í nokkur ár sem
leiddi hann til dauða. Hann lifði með
þennan sjúkdóm yfirvegaður og ró-
legur og gerði sér ljóst hvert stefndi.
Ég kynntist Bjarka fyrst þegar ég
fluttist til London á haustmánuðum
1965. Hann var starfandi læknir við
virtan spítala þar í sérgrein sinni
meinafræði. Við hittumst oft þar sem
ekki var langt á milli okkar vinnu-
staða og mynduðust órjúfandi vin-
áttubönd okkar á milli.
Þegar við vorum báðir fluttir heim
til Íslands hélt þessi vinátta áfram.
Við áttum það sameiginlegt að vera
áhugamenn um laxveiðar og voru
það ekki ófáar veiðiferðir sem við
fórum tveir eða í stærri hópi vina.
Bjarki var góður læknir og stund-
aði störf sín með yfirvegaðri ró og
stefnufestu. Eftir að hann kom heim
starfaði hann við Rannsóknarstof-
una í meinafræðum við Landspítal-
ann. Hann var frekar fámáll um sín
störf og var sem lokuð bók ef einhver
var að forvitnast um þau. Ef leitað
var til hans af vinum og vandamönn-
um útaf einhverjum krankleika
brást hann skjótt við.
Sem persóna var Bjarki afar
traustvekjandi og tryggur vinum
sínum. Hann var fróður um marga
hluti. Hann hafði einnig gott vald á
tungumálum sem hann hafði lært.
Hann gat verið hrókur alls fagnaðar
á vinafundum. Hinsvegar var hann
mjög dulur um sína eigin hagi.
Ég kveð þig með söknuði. Hafðu
þakkir fyrir allt og allt.
Við hjónin vottum eiginkonunni,
Birnu og fjölskyldu innilegustu og
dýpstu samúð um leið og við biðjum
góðan Guð að veita ykkur styrk um
ókomna framtíð.
Valdimar K. Jónsson.
Ef menn komast yfír á allhátt ald-
urskeið og halda heilsu og sönsum
fer ekki hjá því að þeir sjá á bak
mörgum samferðamönnum sem
hverfa
yfir móðuna miklu, samstarfs-
mönnum, kunningjum, æskufélög-
um, ævivinum.
Eg hefí stundum sagt upp á síð-
kastið að mér fínnist hver sá dagur
góður sem hefur ekki borið frétt um
einhvern slíkan sem horfið hefir á þá
leið og kvatt í hinsta sinn. Slíkum
degi varð ekki fagnað þriðjudaginn
13. ágúst s.l. Þá birtu dánarfregnir
mér að bekkjarbróðir, æskufélagi og
góðvinur ævilangt, Bjarki Magnús-
son læknir, hefði bæst í hóp hinna
horfnu og minningar liðinna ham-
ingjudaga tóku að sækja á hugann.
Við Bjarki kynntumst við nám til
landsprófs í Ingimarsskólanum,
þeirri ágætu menntastofnum ís-
lenskrar alþýðu, urðum samferða til
stúdentsprófs og áttum einnig sam-
fylgd í háskóla þó þar skildu leiðir
við nám sitt í hvorri deildinni er
Bjarki hóf nám í læknisfræði. Hann
var ætíð hinn mesti námshestur,
duglegur og greindur með ágætum
eins og hann átti kyn til og lauk
læknisprófí með hinum mesta glæsi-
brag. Magnús Kristjánsson, faðir
Bjarka, var af ísfírskum ættum, af
hinni alkunnu Múlaætt við Ísafjörð,
en af þeim ættbálki hefur íslenska
þjóðin eignast marga þjóðkunna
hugsjóna- og athafnamenn.
Magnús hóf ungur störf sem bú-
stjóri við skólann á Staðarfelli við
Breiðafjörð, gerðist síðar um tíma
verkstjóri á Korpúlfsstöðum er Thor
Jensen hóf hinar miklu búnaðar-
framkvæmdir sínar þar. Vakti hann
þar mikla athygli fyrir dugnað, fram-
taksvilja og stjórnsemi en bæði hug-
ur Magnúsar og skapferli stóð lítt til
þess að eyða ævinni undir annarra
stjórn og því stofnsetti hann eigin
garðyrkjustöð á ónumdu svæði í
Eskihlíð í Reykjavík og rak hana til
æviloka; fóru ævilok hans nær sam-
an við vaxandi þörf þéttbýlis höfuð-
staðarins sem hlaut að þrengja að
kosti hans þar og loks óhjákvæmi-
lega byggja slíkri stöð út.
Eftir að Bjarki sneri heimleiðis frá
löngu og farsælu sérfræðinámi bæði
í Englandi og Þýskalandi hóf hann
störf við Rannsóknarstofu Háskól-
ans að Barónsstíg, jafnframt al-
mennum læknisstörfum og vann þar
sitt höfuðstarf.
Það var aldrei tilgangur þessa
minningarstúfs að rekja ætt né ævi-
feril þessa ágæta vinar míns í smáat-
riðum heldur þakka honum fyrir
langa samveruvist bæði á döprum
ævistundum og tímum gleði og
gáska og um leið tjá konu hans og af-
komendum innilegar samúðarkveðj-
ur mínar og minnar fjölskyldu.
Egill J. Stardal.
Með fráfalli Bjarka Magnússonar
kveðjum við einn af litríkari einstak-
lingum úr stétt íslenskra meinafræð-
inga af eldri kynslóðinni.
Fráfall hans kom ekki svo mjög á
óvart því við sem þekktum hann viss-
um að hann var að berjast við vágest
sem hann hafði svo oft þurft að horf-
ast í augu við í gegnum gler smásjár-
innar og veitt ótöldum einstakling-
um hjálp í starfi sínu með greiningu
og þannig aðstoðað við ákvörðun
meðferðar og að kveða vágestinn
endanlega niður.
Þegar Bjarki hóf að leysa af á FSA
upp úr 1990 naut undirritaður þess
að leiðir föður míns og Bjarka lágu
saman í læknisfræði í HÍ í kringum
1960. Unnum við saman flest sumur
meira og minna í 12 ár og bar aldrei
skugga á.
Bjarki hafði meiri áhuga á rétt-
arlæknisfræði en mörgum öðrum
sérgreinum, fagi sem í seinni tíð hef-
ur verið afbakað í vestrænum af-
þreyingariðnaði og léð glansmyndar
yfirbragð. Hann hafði unnið við rétt-
armeinafræði m.a. í London fyrr á
árum og lagt sitt af mörkum er hann
flutti heim frá Bretlandi. Báðir höfð-
um við dálæti á Freiburg í Suður-
Þýskalandi og höfðum oftar en ekki
notið veitinga á torginu við Rathaus-
gasse, en á fáum stöðum er hjart-
arkjötið betra og safi vínþrúgunnar
sætari. Eftir að Bjarki lauk störfum
á Rannsóknastofu Háskólans í
meinafræði vann hann í hlutastarfi
hjá Krabbameinsskrá Krabbameins-
félags Íslands uns yfir lauk.
Við leiðarlok þakka ég þér fyrir þá
hlýju sem ég naut frá þér.
Guðmundur.
BJARKI
MAGNÚSSON
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, stjúpfaðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJARKI MAGNÚSSON
læknir,
Laugarnesvegi 87,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut sunnu-
daginn 13. ágúst, verður jarðsunginn frá Hall-
grímskirkju mánudaginn 21. ágúst kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
Birna Friðgeirsdóttir,
Magnús K. Bjarkason, Guðlaug Pálmadóttir,
Hólmfríður Bjarkadóttir, Páll E. Ólason,
Anna Elín Bjarkadóttir,
Nanna Snorradóttir, Herleifur Halldórsson,
Rósbjörg Jónsdóttir,
Valgerður G. Bjarkadóttir, Orri Jóhannsson,
afabörn og langafabarn.