Morgunblaðið - 31.08.2006, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. ÁGÚST 2006 33
og veifar í kveðjuskyni. Hann var
einstakur á sinn hátt. Blessuð sé
minning hans.
Runólfur Gunnlaugsson.
Látinn er Þorsteinn Kristjánsson,
91 árs að aldri. Okkur hjónin langar
í örfáum orðum að minnast gamals
vinar. Steina höfum við þekkt alla
tíð síðan okkar góðu vinir, Gústa,
dóttir Steina, og Gaui eiginmaður
hennar fluttu í Ljósheima 6 fyrir
fjörutíu árum. Við áttum öll margar
góðar stundir saman, og þá sérstak-
lega í hestamennskunni. Steini var
einstakt ljúfmenni, þægilegur og yf-
irvegaður, og í umgengni hans við
hestana kom vel fram gott hjartalag
hans og hlýja. Steini var ávallt með
góða hesta og kunni góð tök á þeim.
Reiðtúrar með Steina, Gústu og
Gauja og Hilmari Ólafssyni, sem nú
er látinn, eru ógleymanlegir og
farnar voru ófáar ferðirnar um heið-
arnar í kring. Oft var farið í Mos-
fellsbæ og nutu allir samvistanna,
bæði menn og hestar. Innilegustu
samúðarkveðjur okkar til fjölskyld-
unnar. Minningin um góðan félaga
og mætan mann mun lifa.
Katrín og Guðmundur.
Þéttur á velli og þéttur í lund,
þrautgóður á raunastund.
Þannig munum við vinkonurnar
Þorstein Kristjánsson sem við flest-
ar kynntumst er við vorum í barna-
skóla. Við komum oft á heimili hans
og Siggu konu hans því við höfðum
bundist vináttu við Nínu eldri dótt-
ur þeirra og hafa þau tengsl haldist
æ síðan. Pabbi hennar Nínu var sút-
ari og það þótti okkur skrítið, viss-
um varla í þá daga hvað það var, síð-
an fór hann að vinna með hjólbarða
og það var eitthvað nær okkar raun-
veruleika. Síðan vann Steini sjálf-
stætt og stofnaði eigið fyrirtæki
sem hann rak af miklum dugnaði og
dafnaði það vel. Þau hjónin voru
samhent um að skapa traust og ást-
ríkt heimili fyrir dætur sínar tvær
og vorum við ætíð velkomnar þang-
að. Það var mikill missir fyrir Þor-
stein þegar Sigríður féll frá fyrir 19
árum en hann tókst á við það með
góðri hjálp dætra sinna og þeirra
fjölskyldna og hélt heimili alveg eins
og áður, hélt hefðum og fjölskyldu-
boðum. Hann hlúði að börnum sín-
um og barnabörnum enda sóttust
þau mjög eftir að vera í félagsskap
hans. Hann var ótrúlega heilsu-
hraustur og náði að vinna við fyr-
irtækið fram á áttræðisaldurinn og
eftir að dóttursonurinn og nafni
hans hafði tekið við rekstrinum var
hann ætíð tiltækur. Fundum okkar
fækkaði eins og gengur þegar allir
stofna sín heimili en fastur punktur
var að hitta Steina í afmæli Nínu.
Ætíð urðu þá fagnaðarfundir og
fannst manni hann yngjast frekar
en hitt, var léttur á sér, alltaf glaður
og broshýr og mundi alla hluti mjög
vel. Er saumaklúbburinn okkar
ásamt mökum okkar fagnaði tíma-
mótum þann 20. ágúst s.l. var
ákveðið að rétt líta inn hjá honum til
að heilsa upp á hann. Þarna stóð
hann 91 árs, teinréttur og fallega
klæddur sem alltaf, heilsaði okkur
brosandi og með blik í sínum fallegu
brúnu augum og bauð okkur til
stofu sem enn var fín og fáguð og
öllu vel við haldið. Það fór ekki fram
hjá okkur hvernig hann hafði nostr-
að við heimilið og garðinn alla tíð. Í
líflegu spjalli við hann bar m.a. á
góma hvort hann myndi nú ekki
hafa jólaboðið fyrir alla fjölskylduna
á jóladag eins og alltaf áður en hann
sagðist nú ekki viss um það. En á
þeirri stundu var hans tími kominn
og stundaglas hans útrunnið. Hann
kvaddi þetta líf með bros á vör, með
myndina af Siggu sinni sér við hlið
og allan hópinn í kring um sig.
Hann fékk ósk sína uppfyllta með
að kveðja heima. Við þökkum fyrir
samferðina og trausta vináttu og
óskum honum góðrar heimkomu.
Elsku Nína, Ágústa og fjölskyld-
ur ykkar. Fyrir hönd saumaklúbbs-
systra og maka okkar vottum við
ykkur innilega samúð. Megi allar
góðar minningar um góðan mann
lifa. Blessuð sé minning hans.
Bjarney og Hertha.
✝ Kristín Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
22. júní 1929. Hún
lést á Vífilsstöðum
6. ágúst síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Guð-
mundar Guðjóns-
sonar, vélstjóra í
Reykjavík, f. 10.
desember 1883, d.
16. júní 1978, og
Guðrúnar Jóns-
dóttur húsfreyju, f.
7. júní 1901, d. 10.
maí 1977. Systkini Kristínar eru
Munda Kristbjörg, f. 27. sept-
ember 1926, maki Helgi Ólafsson,
Alfons, f. 10. ágúst 1930, maki
Anna Þorleifsdóttir, og Dóra Íris,
f. 12. maí 1938, d. 30. janúar 1999.
Kristín giftist 31. desember
1950 Stefáni Eysteini Sigurðssyni
bifvélavirkja, f. 27. mars 1926.
Foreldrar hans voru Sigurður
Pétursson, umsjónarmaður vita, f.
17. febrúar 1890, d. 3. febrúar
bjó þar alla ævi. Hún stundaði
nám í Miðbæjarskólanum á ár-
unum 1937-1943, Kvennaskól-
anum í Reykjavík 1943-1947 og í
Húsmæðraskólanum árið 1948. Þá
vann hún ýmis verslunar- og
skrifstofustörf, auk þess sem hún
sá um tímakennslu fyrir börn í
Smáíbúðahverfinu og vann á leik-
skólum Reykjavíkurborgar. Árin
1983-1986 stundaði hún nám við
Fósturskóla Íslands og á sama
tíma, eða 1983-1989 stundaði hún
nám við Menntaskólann við
Hamrahlíð og lauk stúdentsprófi
þaðan 60 ára gömul. Kristín starf-
aði lengi við skóladagheimili
Breiðagerðisskóla og þá hafði hún
gaman af söng og var lengi félagi
í Skagfirsku söngsveitinni.
Á síðustu árum var Kristín
rúmliggjandi vegna veikinda,
fyrst á Landspítala í Fossvogi og
síðan á Vífilsstöðum þar sem hún
lést í byrjun ágústmánaðar.
Kristín verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
1958, og Margrét
Björnsdóttir, f. 26.
desember 1899, d.
10. apríl 1983. Börn
Kristínar og Stefáns
Eysteins eru: 1) Sig-
urður Mar, f. 27.
október 1950, kvænt-
ur Soffíu Helga
Magnúsdóttur, eiga
þau fjögur börn og
þrjú barnabörn. 2)
Guðmundur Skúli, f.
6. nóvember 1952,
var kvæntur Hólm-
fríði Guðrúnu Páls-
dóttur og eiga þau þrjá syni og
tvö barnabörn. 3) Gunnar Helgi, f.
27. desember 1957, var kvæntur
Sæunni Halldórsdóttur og eiga
þau tvo syni. 4) Guðrún Margrét,
f. 27. ágúst 1959, í sambúð með
Paul Siemelink og eiga þau tvær
dætur. 5) Andri, f. 20. október
1972, í sambúð með Hörpu Maríu
Örlygsdóttur og eiga þau tvö
börn.
Kristín ólst upp í Reykjavík og
Mig setti hljóða þegar mér barst
fregnin um að hún Didda væri dáin,
þótt ég telji víst að hún hafi verið
hvíldinni fegin. Eftir síðasta heila-
blóðfallið gat hún hvorki tjáð sig,
borðað né farið ferða sinna hjálpar-
laust en aldrei missti hún samt kímni-
gáfuna og léttu lundina sína, það sást
glöggt í augum hennar og fasi hvert
sinn sem við heimsóttum hana á Víf-
ilsstaði. Ég kynntist tengdamóður
minni fyrrverandi þegar ég kom inn á
heimili hennar í Steinagerði, 15 ára
gömul unglingsstúlka, fyrir rúmum
35 árum. Frá þeirri stundu tókst með
okkur mikill og góður vinskapur sem
hélst alla tíð og aldrei féll skuggi á, öll
þessi 35 ár sem nú eru liðin.
Didda var einstök kona, lífsglöð,
kát, gefandi og ákaflega skemmtileg
heim að sækja. Þær voru ófáar stund-
irnar sem ég sat í eldhúskróknum hjá
henni í Steinó, þar sem við ræddum
um heima og geima, börnin okkar, líf-
ið og tilveruna, spiluðum, hlógum,
sungum og grétum, allt eftir því
hvernig á stóð hverju sinni. Didda var
jákvæð og sérlega minnug. Hún hafði
yndi af því að segja sögur, semja ljóð,
segja brandara og rifja upp skemmti-
legar minningar og hló þá sínum
smitandi hlátri svo ekki var hægt
annað en að taka undir með henni. Á
sínum yngri árum hafði hún yndi af
því að ferðast um landið með Eysteini
manni sínum og börnum og maður
kom sjaldan að tómum kofunum hjá
henni þegar rætt var um land og
þjóð. Didda fylgdist vel með þjóðmál-
um, var fróð um menn og málefni án
þess að vera bundin einhverri póli-
tískri línu og hún hafði gjarna þann
háttinn á að vera á öndverðri skoðun
við viðmælandann, svona til að hleypa
fjöri í umræðurnar. Hún náði ein-
staklega vel til barna, kunni ótal sög-
ur og ljóð sem hún lék þá með miklum
tilþrifum, börnunum til ómældrar
ánægju. Um tíma var hún með tíma-
kennslu í kjallaranum í Steinagerð-
inu sem hún var ákaflega stolt af og
talaði oft um. Í þeim sama kjallara
byrjuðu fjögur af börnunum hennar
fimm að búa og þar hóf ég minn bú-
skap með syni hennar. Ég lærði
margt af tengdamömmu fyrstu bú-
skaparárin mín. Í kjallaranum í
Steinó tók ég fyrst slátur með Diddu
og Margréti tengdamóður hennar og
sá siður hélst í a.m.k. 20 ár. Didda
hafði gaman af því að halda veislur,
sagðist samt alltaf vera með tíu þum-
alfingur, svo það féll oft í minn hlut að
útfæra hugmyndir hennar í köku-
skreytingum og öðru þvíumlíku en
þar vantaði ekki ímyndunaraflið og
hugmyndirnar.
Á sextugsaldri settist Didda á
skólabekk í öldungadeild MH og eftir
mikla eljusemi tók hún þaðan stúd-
entspróf árið sem hún varð sextug. Á
sama tíma stundaði hún nám við
Fósturskólann, lauk þaðan leikskóla-
kennaraprófi og starfaði m.a. sem
forstöðukona á skóladagheimili eftir
það. Með þessu vildi hún sanna fyrir
sjálfri sér og öðrum hvers hún væri
megnug og á þeim árum ræddum við
oft saman um nám hennar og vinnu.
Þá sagði hún mér að hún hefði helst
af öllu viljað verða leikkona eða rit-
höfundur og í báðu held ég að hún
hefði sómt sér afskaplega vel, en ör-
lögin ætluðu henni annað.
Didda var ekki alltaf allra þrátt
fyrir glaðværð og mikla kímnigáfu.
Hún var hispurslaus og blátt áfram,
lá ekki á skoðunum sínum og vildi
helst eiga síðasta orðið. Hún hafði
gaman af tvíræðum bröndurum og
hló mest ef henni tókst að hneyksla
fólk smávegis. Tepruskap kunni hún
ekki að meta og oft gerði hún í því að
reyna að hneyksla fólk og fá við-
brögð. En umfram allt þá var hún
heilsteypt, glaðlynd, hreinskilin og
góð manneskja sem skilur eftir sig
stórt skarð hjá okkur sem eftir lifum
og áttum þess kost að kynnast henni.
Didda mun ávallt eiga stórt pláss í
mínu hjarta og drengjanna minna
þriggja og hennar er sárt saknað. Við
minnumst allra skemmtilegu sam-
verustundanna, útileguferðanna,
heimsóknanna til hennar og Eysteins
í Steinó og þeirra til okkar bæði hér-
lendis og erlendis, hannyrðanna
hennar og lopapeysanna sem hún
prjónaði margoft á alla fjölskyldu-
meðlimina, randalínanna, kleinanna
og þannig má lengi telja. Minningin
um Diddu mun lifa með okkur um
ókomna framtíð.
Elsku Skúli, Andri, Guðrún, Gunni,
Siggi, Eysteinn og fjölskyldur, guð
blessi ykkur öll og styrki í sorg ykkar.
Blessuð sé minningin um Kristínu
Guðmundsdóttur.
Hólmfríður.
Á fallegum ágústdegi kvaddi Didda
amma mín þetta líf og þó að ég hafi
vitað að það væri farið að styttast í
kveðjustundina er maður aldrei und-
irbúinn þegar kallið kemur.
Ég mun alltaf minnast sterku skoð-
ananna hennar ömmu og ófáar voru
þær sögurnar og brandararnir sem
hún sagði okkur bræðrunum, þegar
við vorum litlir. Á unglingsárunum
hjólaði ég oft í Steinó og sat í eldhús-
inu hjá ömmu, borðaði kleinur og
skiptist á tvíræðum bröndurum við
hana, sem hún átti ógrynni af. Í þau
skipti sem ég heimsótti hana, undir
lokin, á spítalann, þegar ég kom heim
frá Svíþjóð, var amma alltaf ótrúlega
hress að hitta, þrátt fyrir veikindin.
Hún ljómaði eins og sól, þegar ég kom
með Marcus litla, aðeins sex mánaða
gamlan og mér finnst vænt um núna
að hún náði líka að sjá yngri son minn,
Victor, í júlí í sumar, aðeins mánuði
áður en hún dó. Þar kom enn og aftur í
ljós hversu auðvelt hún átti með að
nálgast börn, því hann sat í rúminu
hjá henni og þau hlógu og skríktu
saman, hvort á sinn hátt. Ég kem til
með að sakna ömmu mikið en vona
bara að hún hafi það betra þar sem
hún er núna.
Blessuð sé minning hennar.
Páll og fjölskylda.
Elsku amma. Þú hafðir alltaf svo
gaman af að fylgjast með hvað við vor-
um að gera. Núna ertu komin á betri
stað og við vitum að þú munt halda
áfram að vaka yfir okkur. Þú munt
alltaf vera næst hjartanu okkar og lifa
í minningunni.
Langt úr fjarlægð, elsku amma mín,
ómar hinsta kveðja mín til þín.
En allt hið góða er ég hlaut hjá þér
ég allar stundir geymi í hjarta mér.
Ég man frá bernsku mildi og kærleik þinn,
man hve oft þú gladdir huga minn
og glæddir allt hið góða í minni sál,
að gleðja aðra var þitt hjartans mál
Af heitu hjarta allt ég þakka þér
þínar gjafir , sem þú veittir mér.
Þín blessun, minning býr mér ætíð hjá
og björtum geislum stráir veg minn á.
(Höf. ók.)
Blessuð sé minning þín, elsku
amma.
Garðar og Hjörtur.
Kristín Guðmundsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, dóttir, systir og tengdadóttir,
DÓRÓTHEA ELÍSA JÓNASDÓTTIR,
Hamrabyggð 2,
Hafnarfirði,
sem lést á heimili sínu að morgni föstudagsins
25. ágúst, verður jarðsungin frá Hafnarfjarðar-
kirkju föstudaginn 1. september kl. 13.00.
Sigurður Kristinsson,
Sólveig Helga Sigurðardóttir, Hlynur Jóhannsson,
Sigurbjörg Kristín Sigurðardóttir,
Sólveig Einarsdóttir, Helgi Einarsson,
Ragnheiður Helgadóttir, Runólfur Bjarnason,
Matthildur Helgadóttir,
Harpa Helgadóttir, Árni Örn Jónsson,
Sigurbjörg Vigfúsdóttir, Kristinn Torfason.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
UNNUR SAMÚELSDÓTTIR,
Eskihlíð 11,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi miðvikudaginn
9. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar B 7, Landspítala í Fossvogi, fyrir
einstaka umönnun og hlýju.
Sigríður Erlingsdóttir Wilson,
Samúel Örn Erlingsson, Ragna Ragnarsdóttir,
Brynjúlfur Erlingsson, Margrét Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
DAGBJÖRT TORFADÓTTIR,
Hjallastræti 12,
Bolungarvík,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði föstudag-
inn 25. ágúst.
Jarðarför hennar fer fram frá Ísafjarðarkirkju
laugardaginn 2. september klukkan 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmundur Halldórsson.
RAGNHEIÐUR ÁSA RAGNARSDÓTTIR ANDERSON,
síðast búsett í Mc Kinney,
Texas,
Bandaríkjunum,
lést á heimili sínu sunnudaginn 20. ágúst.
Bálför hefur farið fram að ósk hinnar látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
María Ragnarsdóttir.