Morgunblaðið - 08.09.2006, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. SEPTEMBER 2006 33
MINNINGAR
✝ Margrét Krist-insdóttir fædd-
ist í Reykjavík 29.
nóvember 1922.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 29. ágúst sl.
Foreldrar hennar
voru hjónin Katrín
Guðnadóttir, hús-
freyja, f. í Ásakoti,
Sandvíkurhreppi,
Árnessýslu 27. des-
ember 1897, d. 5.
september 1977, og
Kristinn Eyjólfsson,
símamaður, f. 18. júní 1895 að
Sölvholti, Sandvíkurhreppi, Ár-
nessýslu, d. 4. febrúar 1959.
Systkini Margrétar eru: Hörð-
ur, f. 18. desember 1925, d. 3.
september 1955, og Sjöfn Björg,
f. 27. desember 1934.
Hinn 5. júlí 1941 giftist Mar-
grét Magnúsi Daníelssyni,
húsgagnasmíðameistara, f. 3.
mars 1913, d. 21. janúar 2000.
Foreldrar hans voru hjónin Arn-
björg Sigmundsdóttir, húsfreyja,
f. 24. maí 1875, d. 27. desember
1958, og Daníel Jóhann Daní-
elsson, verkamaður, f. 2. ágúst
1881, d. 27. apríl 1959.
Börn Margrétar og Magnúsar
eru: 1) Haraldur Kristinn Örn, f.
17. janúar 1943, d. í febrúar 1943.
2) Stúlka (óskírð), f. 9. maí 1944,
d. 9. maí 1944. 3) Ólöf Guðrún, f.
25. nóvember 1944, maki Örlygur
Þórðarson, f. 19. desember 1944.
Börn þeirra eru a)
Brynja, f. 23. júlí
1966, maki Ólafur
Guðlaugsson, f. 6.
september 1966, en
börn þeirra eru Ör-
lygur, f. 1992, Bryn-
dís, f. 1996 og Ingi-
björg, f. 2004. b)
Þórður, f. 2. októ-
ber 1972, maki
Sesselja Þóra
Gunnarsdóttir, f. 3.
nóvember 1975, en
barn þeirra er Þóra,
f. 2004. 4) Katrín
Arnbjörg, f. 7. júlí 1954, maki
Bragi Björnsson, f. 2. febrúar
1952. Börn þeirra eru a) Magnús
Daníel, f. 8. maí 1973, unnusta
hans er Sveinlaug Ísleifsdóttir, f.
4. október 1978, b) Björn Jón, f. 1.
febrúar 1979, c) Margrét Hanna,
25. nóvember 1980, d) Arna Björt,
f. 6. maí 1992.
Margrét og Magnús bjuggu all-
an sinn búskap í Reykjavík,
lengstan tíma í Sólheimum 23,
þar sem þau áttu sér fallegt heim-
ili. Margrét var mikil hann-
yrðakona og hlaut margs konar
viðurkenningar víða að fyrir þau
störf sín. Frá árinu 1950 var hún
virk í starfi Thorvaldsensfélags-
ins í Reykjavík og hlaut gull-
merki félagsins fyrir vinnu sína í
þágu þess.
Útför Margrétar verður gerð
frá Langholtskirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.
Óneitanlega er það skrítin tilfinn-
ing að amma mín, Margrét Kristins-
dóttir, sé ekki lengur á meðal vor.
Varla leið sá dagur að amma liti ekki
inn eða þá hringdi. Við systkinin urð-
um þeirrar gæfu aðnjótandi að búa
alla tíð í nágrenni við ömmu og afa.
Þangað sóttum við oft enda ævinlega
tekið fagnandi og þegar fjölskyldan
var á ferðalagi voru amma og afi iðu-
lega með í för, enda vart hægt að
hugsa sér skemmtilegri ferðafélaga,
hvort sem það var á Þingvöllum eða í
Rínardalnum.
Amma fylgdist sérlega vel með af-
komendum sínum – á stundum að
manni fannst of vel. Helst vildi hún
vita nákvæmlega öllum stundum
hvar maður væri niðurkominn og því
reyndist mér nauðsynlegt að greina
ömmu skilmerkilega frá högum mín-
um með reglubundnu millibili þegar
ég var staddur erlendis, hvort sem
var í ítarlegum sendibréfum eða sím-
tölum.
Hún hafði líka sterkar skoðanir á
samfélagsmálum og fór ekki dult með
þær skoðanir. Löngum stundum sát-
um við amma og ræddum ýmis þau
málefni er á henni brunnu hverju
sinni, eða þá hún sagði mér frá barn-
æsku sinni í gömlu Reykjavík, sem þá
var allt annars konar bær en hann er
nú.
Ungu fólki er hollt að heyra lýs-
ingar þeirra sem eldri eru á aðstæð-
um og aðbúnaði þjóðarinnar á fyrri
hluta nýliðinnar aldar. Framfarirnar
á öllum sviðum þjóðlífsins eru hreint
ótrúlegar.
Amma var afar félagslynd og tók
hún virkan þátt í starfi Thorvaldsens-
félagsins í Reykjavík. Veisluhöld og
hátíðir voru henni mikið yndi. Mér er
sérstaklega minnisstætt nú fyrir
þremur árum í útskriftarfagnaði und-
irritaðs, þegar veislan hafði staðið
fram á fimmta tímann um morgun-
inn, var amma enn hrókur alls fagn-
aðar og steig dans!
Lífsviljinn var óþrjótandi, allt fram
í andlátið. Amma hafði þó einkar já-
kvætt viðhorf til dauðans, sem hún
áleit vera endurfæðingu til nýs lífs.
Nú hefur nýtt líf tekið við og á nýjum
stað.
Björn Jón Bragason.
Þá ertu farin yfir til afa, eins og ég
veit að þú hefur hlakkað lengi til. Það
er mjög skrýtið að þú skulir vera far-
in, því að ég hef þekkt þig síðan ég
fæddist. Það verður líka svo skrýtið
að hafa þig ekki í mat á sunnudögum,
spila við þig eða leyfa þér að hlusta á
meðan ég æfi mig á píanóið, en þetta
er víst gangur lífsins svo að ég óska
þér alls hins besta og ég hlakka til að
hitta þig seinna.
Arna Björt Bragadóttir.
Hún Margrét amma sagði okkur
frá fyrirhuguðu ferðalagi sínu í síð-
ustu viku. Virtist hún mjög sátt við
ferðatilhögunina enda ætlunin að
fara á framandi slóðir að hitta Magn-
ús afa og aðra góða vini og ættingja.
Hún var trúuð og því aldrei í vafa um
hvernig tekið er á móti fólki sem
kvatt hefur okkar jarðneska líf. Hef-
ur það eflaust hjálpað henni mjög í
ferðaundirbúningnum sem stóð yfir í
mjög skamman tíma.
Amma var dugleg kona, rausnar-
leg og samviskusöm og kunni á sinn
einstaka hátt að nýta hæfileika sína
við hannyrðir sem fjölskyldan og
margir aðrir nutu góðs af. Henni
tókst ávallt að gera það besta úr þeim
aðstæðum sem hún bjó við hverju
sinni, en það var henni kappsmál að
vera sjálfstæð og skulda engum neitt.
Margrét amma var mikil fé-
lagsvera. Naut hún þess að eiga sam-
skipti við vini og vandamenn og tók
virkan þátt í starfi Thorvaldsen-
félagsins. Aldrei lét hún góða veislu
fram hjá sér fara, enda var hún mikil
samkvæmisdama. Hennar nánustu
voru alltaf velkomnir í Sólheimana
þar sem hlýjan og rólegheitin réðu
ríkjum. Hún var mjög gestrisin og
ekki kom til greina að þiggja ein-
göngu vatnssopa þó staldrað væri
stutt við. Það fannst henni ókurteisi.
Alltaf voru í boði kökur og annað góð-
gæti en við lærðum fljótt að fara aldr-
ei södd í heimsókn til hennar.
Lengst af átti hún því láni að fagna
að vera nokkuð heilsuhraust. Þótt
hún væri komin á níræðisaldur þá
keyrði hún sinn gljáfægða og sport-
lega bíl af miklu öryggi árið um
kring. Hún gat illa hugsað sér að vera
upp á aðra komin og sá um sig sjálf á
heimili sínu til æviloka.
Það kom ekki á óvart að síðustu
orð hennar við okkur voru: „Gangi
ykkur vel með allt ykkar“ en hún
sýndi afkomendum sínum ávallt mik-
inn áhuga og fylgdist vel með börnum
okkar. Með þessum orðum vissum við
að Margrét amma var að kveðja okk-
ur.
Það er huggun í sorg okkar allra
sem þótti vænt um Margréti ömmu
að nú njóta hún og Magnús afi sam-
vista á nýjan leik.
Brynja, Þórður,
Ólafur og Sesselja.
Það eru fyrst og fremst söknuður
og þakklæti sem koma upp í hugann
þegar ég kveð ömmu, eins og við köll-
uðum hana alltaf.
Eftir að hafa alist upp að miklu
leyti hjá ömmu og afa mín fyrstu ár
minnist ég hlýju, væntumþykju og
öryggis hjá ömmu. Það var alltaf
jafngott að koma við hjá ömmu hvort
sem það var af einhverju tilefni eða
ekki og móttökurnar ávallt hlýjar.
Þótt amma hefði alltaf sterka skoðun
á hlutum eins og pólitík, trúmálum
eða hverju öðru sem rætt var um, gat
hún samt alltaf hlegið að öllu eftir á
og séð spaugilegu hliðina á málinu.
Amma var mikil áhugamanneskja
um andleg málefni og talaði ósjaldan
um lífið og dauðann og er mér sér-
staklega minnisstætt þegar amma
fór á fund hjá miðli fyrir örfáum ár-
um, en þá sagði miðillinn henni að „afi
(sem var þá dáinn) væri ekki tilbúinn
strax til að taka á móti henni hinum
megin“.
Amma hefur talað um það í all-
mörg ár að hún færi nú að fara og
þetta væri nú að verða gott hérna
megin þannig að þegar kallið loks
kom, þá einhvern veginn var maður
undir það búinn. Ég er fyrst og
fremst þakklátur ömmu er ég kveð
hana með söknuði.
Elsku amma, guð geymi þig.
Minn hugur er þungur, á þessari stundu
er heldur þú heim á leið.
Það léttir þó mína sál, og lundu
að vita að gatan er greið.
Það yfir mig hellist, hugsun svo stór
að vita ei af þér hér.
En leiðin sem afi, á undan þér fór
hann lýsa mun upp handa þér.
Magnús Daníel.
Ég man eftir því að hafa verið lítil
heima hjá ömmu að spila við hana.
Hún kenndi mér mörg spil og það var
oft sem við spiluðum saman og höfð-
um við báðar mjög gaman af því.
Amma hafði líka mjög gaman af
veislum, hún var fyrst til að mæta,
síðust til að fara og skemmti sér alltaf
vel. Mér er það minnisstætt þegar
amma kom í tvítugsafmælið mitt,
setti upp kórónu sem ég hafði fengið
og fór svo inn í stofu og spjallaði við
gestina. Hún var alltaf til í glens og
hafði góðan húmor. Amma var sér-
staklega handlagin og prjónaði hún
sérstaklega fallegar lopapeysur.
Amma var ótrúlega hress, hún keyrði
um allt og fylgdist vel með heims-
málum og hafði sterkar skoðanir.
Hún trúði á líf eftir dauðann og talaði
mikið um það þegar hún mundi hitta
afa aftur. Það eru góðar minningar
sem ég geymi um ömmu og mun ég
sakna þess að fara í heimsóknir til
ömmu. Blessuð sé minning ömmu.
Margrét Hanna Bragadóttir.
Elsku Magga, kallið kom fyrr en
við bjuggumst við en einhvern tím-
ann munu leiðir skilja þótt það sé allt-
af sárt. Þú hefur verið í okkar huga
miklu meira heldur en systir hennar
mömmu, hálfgerð amma, enda
nokkrum árum eldri en mamma.
Margar góðar minningar úr Sólheim-
unum og víðar koma upp í huga okkar
þegar við hugsum til þín. Ein af eldri
minningum okkar er t.d. frá útilegu í
Þórsmörk þegar við vorum ungar,
samvera í sumarbústaðnum í Önd-
verðarnesi og góð innlit í bolla. Við
bárum mikla virðingu fyrir þér og
hlustuðum vel á það sem þú hafðir til
málanna að leggja enda lást þú aldrei
á skoðunum þínum. Það eru ekki
margir sem eiga Möggu móðu eins og
við kölluðum þig stundum en við er-
um stoltar af því.
Hann Maggi mun eflaust taka vel á
móti þér hinum megin ásamt öðrum
ástvinum en þín verður sárt saknað
hér af þínu fólki. Við þökkum þér
innilega fyrir tímann sem við áttum
saman og þann mikla félagsskap sem
þú hefur verið móður okkar. Minn-
ingin um þig mun lifa með okkur og
fjölskyldum okkar um ókomna tíð.
Við vottum Ollu, Kötu og fjölskyldum
þeirra samúð okkar.
Hrönn Eir, Katrín Huld
og fjölskyldur.
Elsku besta Magga.
Ég bjóst ekki við að þú kveddir
svona snögglega og ég mun sakna þín
mjög mikið. Þér verður best lýst með
því að segja að þú hafir verið hrein-
skilin, tignarleg og barst höfuðið hátt.
Alltaf þótti mér gaman að koma til
þín í Sólheimana og minnist ég með
söknuði samverustunda okkar þar yf-
ir kaffibolla og „síkó“ að ræða málin.
Skemmtilegt þótti mér að heyra frá
uppvaxtarárum ykkar mömmu og
var gaman að sjá hversu nánar systur
og góðar vinkonur þið voruð og ynd-
islegt var að fá að njóta stunda með
ykkur saman. Þau eru ekki mörg árin
síðan við hóuðum saman frænku-
hópnum og hittumst mánaðarlega í
litun og plokkun upp í Sólheimum og
varst þú stofnandi þessa hóps. Margt
var um manninn þá og mikið fjör og
gaman að hittast og ná að tala saman
yfir kaffi og með því. Alltaf stoppaði
ég lengur við eftir að fólkið var farið
og var þá hvolft úr bolla og spjallað.
Minnisstætt þykir mér þó hvernig
þér tókst í hvert einasta skipti að
maka litnum sem ég setti á auga-
brúnirnar þínar yfir ennið á þér og
kinnar og alltaf hlógum við jafnmikið
að því. Ég vona að þessi hópur haldi
áfram að hittast þér til heiðurs og er
aldrei að vita nema við finnum eitt-
hvað gott nafn á hann. Ef ég þekki
þig rétt, þá kíkir þú við í kaffi til okk-
ar og fylgist með.
Síðustu stundirnar með þér voru
við skírn dóttur minnar Hrefnu Lind-
ar um miðjan ágúst og er ég mjög
þakklát að fá að njóta þessa tíma með
þér. Ég fékk að sjálfsögðu lánaðan
skírnarkjólinn fallega sem þú saum-
aðir og skírnarskálina sem amma átti
og eitt af borðunum sem Maggi smíð-
aði. Þegar ég bauð þér í skírnina
miðlaðir þú mér mörgum góðum ráð-
um varðandi þá athöfn og er ég mjög
þakklát að svona reynslurík kona að-
stoðaði mig við skírn á fyrsta barni
mínu. Mikið á ég eftir að sakna þín,
elsku Magga, en ég veit að fyrir
handan bíður Maggi þín, sem hefur
lokið við smíði á húsinu ykkar og
einnig aðrir ástvinir. Ég þakka allar
yndislegu samverustundir okkar og
allt það sem þú hefur kennt mér. Guð
veri með þér
Björg Ýr.
Það var haustið 1997 sem ég réð
mig til vinnu hjá Thorvaldsensfélag-
inu sem verslunarstjóri í litlu vina-
legu versluninni þeirra. Ekki hafði ég
nú mikið vit á prjónaskap þá, en fljót-
lega tók ég eftir því að þarna voru
peysur innanum, sem algjörlega
skáru sig úr hvað handbragð og allan
frágang varðaði, þetta voru peysurn-
ar hennar Margrétar eða Möggu-
peysurnar eins og við kölluðum þær
gjarnan. Ég átti eftir að kynnast
Margréti vel, en hún var ein af þess-
um konum sem komu að vinna með
mér sem sjálfboðaliði í búðinni. Hún
átti sinn fastadag á Bazarnum, var
miðvikudagskonan mín. Hún var allt-
af glaðleg og skemmtileg en hafði þó
ákveðnar skoðanir á hlutunum. Oftar
en ekki var prjónadótið meðferðis og
fylgdist ég þá með þegar peysurnar
urðu til að því er virtist fyrirhafnar-
laust. Mynstrin hennar voru sérstök,
fínlegri en önnur og ég held að hún
hafi spunnið þau upp um leið og hún
prjónaði. Ekki brást að hún hringdi
heim í bónda sinn sem heima beið og
léti hann vita hvað hún hefði tekið til
fyrir hann í hádegismat. Ég fór ekki
varhluta af góðgætinu hjá henni, en
hún var ávallt með eitthvað spenn-
andi handa okkur, það var alltaf eitt-
hvað fallega tilreitt og gott.
Margrét hafði mikinn áhuga á
gangi Bazarsins og fylgdist vel með
öllu. Nú í seinni tíð kom hún aðallega
með Sjöfn systur sinni að standa
vaktina. Á síðastliðnu ári kom hingað
fólk frá vikublaðinu Hjemmet í Dan-
mörku. Þau fengu mikinn áhuga á að
fá að hitta prjónakonu sem prjónaði
fyrir okkur og þá lá beinast við að þau
fengu að hitta þá færustu og var
fengið leyfi til að fara í heimsókn til
Margrétar. Þannig fékk Margrét
heillar opnu mynd og grein um félag-
ið okkar í blað nr. 3 nú í ár. Myndin
var tekin og sett í ramma og höfð til
sýnis í búðinni. Ég veit að ég mæli
fyrir munn allra sem unnið hafa á
Bazarnum öll þessi ár að það hefur
verið alveg einstök ánægja að fá að
höndla með þessar gersemar sem
hún skapaði og verður skarð hennar
varla fyllt.
Helga Kristinsdóttir.
Mig langar til að kveðja þig, Mar-
grét, með þessum litla sálmi. Með
innilegu þakklæti fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig í gegnum árin.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Minn Jesús, andlátorðið þitt
í minn hjarta’ eg geymi,
sé það og síðast mitt,
þá sofna ég burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson.)
Far þú í friði, elsku Margrét. Fjöl-
skyldunni allri sendi ég samúðar-
kveðjur.
Árný Inga Guðjónsdóttir.
Kveðja frá
Thorvaldsensfélaginu
Í dag kveðjum við Margréti Krist-
insdóttur, mikilvirka félagskonu í
Thorvaldsensfélaginu. Hún gekk í fé-
lagið 2. mars árið 1950 og átti því einn
lengsta starfsaldur allra lifandi fé-
lagskvenna þegar hún féll frá. Hún
bar hag félags okkar mjög fyrir
brjósti og helgaði því starfskrafta
sína af heilum hug. Það var táknrænt
að síðasta starfsdag hennar á Thor-
valdsensbazarnum var hún lögð inn á
spítala og átti þaðan ekki aftur-
kvæmt. Lengi vel vann hún fastan
vinnutíma í hverri viku á Bazarnum
auk þess sem hún var ávallt tilbúin að
hlaupa í skarðið ef þess þurfti með.
Fyrir jólin seldi hún jólamerki og
jólakort félagsins. Allt var þetta unn-
ið í sjálfboðavinnu. Margrét var heil-
steypt og vönduð kona. Hún var glað-
vær og hlý. Hún var vandvirk svo af
bar. Hún var vinnusöm og hlífði sér
hvergi. Mörg hin síðari ár prjónaði
hún lopapeysur sem seldar voru á
Bazarnum. Lopapeysurnar hennar
Margrétar voru vandaðar og fallegar
og runnu út eins og heitar lummur og
fengu færri en vildu. Peysurnar voru
listaverk og því voru það stoltar og
hreyknar Thorvaldsenskonur sem
sýndu þær og seldu. Það var með
ólíkindum hversu mikil afkastageta
Margrétar var einkum þegar til þess
er tekið að oft var hún sárþjáð.
Margrét lét sig ekki vanta á fundi, í
ferðalög og á skemmtanir félagsins.
Mér auðnaðist að eiga mikil og góð
samskipti við hana hin síðari ár og
var hún mér afar kær. Thorvaldsens-
félagið á Margréti mikið að þakka
eftir 56 ára sjálfboðastarf. Við fé-
lagskonur kveðjum nú ljúfa og góða
vinkonu með þakklæti og virðingu og
biðjum henni Guðs blessunar. Fjöl-
skyldu hennar sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
F.h. Thorvaldsensfélagsins,
Sigríður Sigurbergsdóttir.
Margrét Kristinsdóttir
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is