Morgunblaðið - 08.09.2006, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 8. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Unnur Zoëgafæddist á Norð-
firði 25. maí 1915.
Hún lést á hjúkr-
unardeild Fjórð-
ungssjúkrahússins í
Neskaupstað 30.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Steinunn Sím-
onardóttir Zoëga, f.
7.10. 1883, d. 10.9.
1977, og Tómas
Zoëga sparisjóðs-
stjóri, f. 26.6. 1885,
d. 26.4. 1956. Bræð-
ur Unnar eru Jóhannes, f. 14.8.
1917, d. 21.9. 1904, kvæntur Guð-
rúnu Benediktsdóttur, þau eiga
fjögur börn og Reynir, f. 27.6.
1920, kvæntur Sigríði Jóhanns-
dóttur Zoëga, þau eiga fjögur
börn.
Unnur, f. 12.6. 1945, gift Sig-
urjóni Valdimarssyni, synir
þeirra eru Berg Valdimar og Jón
Hafliði. Fyrri maður Unnar var
Kári Guðmundsson, f. 1.12. 1945,
d. 18.7. 1971, synir þeirra eru
Tómas, Ágúst og Kári. Afkom-
endur Unnar Zoëga eru 50.
Unnur vann í Sparisjóði Norð-
fjarðar áður en hún hóf búskap.
Hún vann á pósthúsinu á Norð-
firði frá árinu 1949 til ársins 1983
þegar hún lét af störfum. Hún tók
virkan þátt í félagsstörfum, m.a.
var hún gjaldkeri kvennadeildar
SVFÍ á Norðfirði í 30 ár, og end-
urskoðandi hjá kvenfélaginu
Nönnu til fjölda ára. Hún var
mikill sjálfstæðismaður og lagði
þar sitt af mörkum. Eftir að
heilsu tók að hraka flutti hún í
þjónustuíbúð á Breiðabliki 18 í
Neskaupstað og síðan á hjúkr-
unardeild Fjórðungssjúkrahúss-
ins í Neskaupstað.
Útför Unnar verður gerð frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Unnur giftist 30.
júní 1940 Jóni Sig-
urðssyni skipstjóra,
f. 1.11. 1911, d. 29.3.
1948. Foreldrar hans
voru Halldóra Sig-
urðardóttir, f. 26.4.
1886, d. 1921, og
Sigurður Jónsson
skipstjóri, f. 28.6.
1882, d. 28.5. 1975.
Dætur Unnar og
Jóns eru: 1) Guðný,
f. 2.7. 1934, gift Her-
berti Benjamínssyni,
börn þeirra eru
Anna, Jón og Unnur. 2) Halldóra,
f. 5.9. 1941, gift Gunnari Jóns-
syni, börn þeirra eru Jón, Sig-
urbjörg og Steinar. 3) Steinunn,
f. 27.12. 1942, gift Jóni Stef-
ánssyni, synir þeirra eru Sig-
urður Kári og Stefán Hugi. 4)
Elsku langamma mín er dáin, og
ég er svo langt í burtu, en ég fékk að
hitta hana sl. vetur þegar ég kom að
heimsækja hana, og allar góðu
minningarnar á ég um hana.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir að
hafa fengið að njóta þess að vera hjá
henni svona mikið, gista, borða og
læra og hún var alltaf til staðar þeg-
ar ég þurfti á henni að halda.
Okkur kom vel saman, við höfðum
mikið að tala um, við spiluðum, hún
kenndi mér að prjóna og hjálpaði
mér við lærdóminn.
Okkur langömmu fannst erfitt að
kveðjast þegar við mamma fluttum
til Noregs, en þá gaf hún mér dún-
sæng og sagði að húsin í Noregi
væru ekki eins hlý og húsin okkar á
Íslandi, en sængina nota ég enn.
Heima hjá henni á Sæbóli var alltaf
svo hlýtt og notalegt. Ég er hreykin
af því að hún var langamma mín og
þakklát fyrir alla elskuna og um-
hyggjuna sem hún sýndi mér. Ég á
eftir að sakna hennar mikið, en ég
veit að hún hefði sagt við mig: Ekki
gráta þótt ég sé farin, heldur að
þakka fyrir þann góða tíma sem við
áttum saman. Ég veit að hún er hjá
guði.
Ragnheiður Ottósdóttir.
Nú er komið að því að kveðja hana
ömmu. Þá kvikna endalausar minn-
ingar um hana frá liðnum árum og
það skemmtilega er að þær eru allar
hlýjar og ljúfar og maður uppgötvar
hvað amma var stór áhrifavaldur í
lífi manns. Amma var stórmerkileg
kona, hún var réttsýn, góð og bráð-
greind. Við afkomendur hennar nut-
um svo sannarlega góðs af því enda
var okkur ávallt vel tekið þegar við
mættum til hennar og hún aðstoðaði
okkur með heimanámið og gaf okkur
svo í svanginn.
Amma skilur eftir sig fimmtíu af-
komendur og það er aðdáunarvert
hvernig hún ræktaði alla tíð sam-
bandið við þá alla og fylgdist stolt og
stundum áhyggjufull með lífshlaupi
okkar. Það var okkur sannarlega
mikil hvatning enda var hún óspör á
að hvetja okkur og hrósa fyrir það
sem vel var gert. Sama má segja um
kært samband hennar við bræður
sína, þá Jóhannes og Reyni og fjöl-
skyldur þeirra en fjölskylduböndin
hnýttu þau systkinin fast.
Það var alltaf gaman að spjalla við
ömmu um heima og geima en þegar
umræðan snerist um pólitík hafði
hún sterkar skoðanir og lá svo sem
ekkert á þeim, hún var trú sinni
sannfæringu og varð ekki hnikað.
Maður hugsar með virðingu um
lífsbaráttu þessarar konu sem ól ein
upp fjórar dætur á erfiðum tímum
og þurfti verulega að hafa fyrir líf-
inu. Það markaði hana eflaust og
gerði hana líklega að þeirri mann-
eskju sem hún var, harðdugleg ósér-
hlífin og með fallegt hjartalag.
Ég man þegar ég var lítill og
amma ferðaðist með okkur um land-
ið, hvað það var skemmtilegt að
hlusta á hana segja frá landinu en
var hún hafsjór af fróðleik og hafði
gaman af því að ferðast. Ég man
hvað var gaman að fá hana og Reyni,
bróður hennar, í heimsókn til okkar í
Skagafjörðinn og ferðast með þeim
um söguslóðir. Ég man umburðar-
lyndið í Reyni þegar þau greindi á
um einhver söguleg atriði, enda
samband þeirra systkina einstakt og
gott eins og áður segir.
Amma var vinamörg og muna ef-
laust margir eftir þeim vinkonum,
ömmu, Björgu á Akri, Ólu í Sval-
barði og Rænku þegar þær þeyttust
á hvíta Skódanum hennar Bjargar
um bæinn eins og hvítur stormsveip-
ur, svo menn áttu fótum sínum fjör
að launa. Þetta eru góðar minningar.
Amma tók virkan þátt í ýmsum fé-
lagsstörfum og var m.a. gjaldkeri í
kvennadeild Slysavarnafélagsins í
ein þrjátíu ár. Hún átti eins og áður
segir margar góðar vinkonur og eru
eflaust fagnaðarfundir hjá þeim í
efra núna blessuðum.
Ég sakna ömmu og minnist henn-
ar með hlýju og virðingu.
Steinar Gunnarsson.
Þegar ég minnist Unnar föður-
systur minnar er margt sem kemur
upp í hugann. Unnur átti tvo yngri
bræður; Jóhannes, f. 1917, d. 2004
og Reyni, f. 1920, pabba minn og
voru þau mestu mátar. Ekki voru
þau þó alltaf sammála og var gaman
að hlusta á þau rifja upp gamla tíma,
þegar hvert hafði sína minninguna
um einhvern atburð og stóð fast á
sínu. Unnur átti þá oftar en ekki síð-
asta orðið.
Unnur bjó lengstum á Sæbóli,
húsi foreldra sinna. Þangað var allt-
af notalegt að koma og njóta gest-
risni Unnar og veitinga, enda hvor-
ugt af skornum skammti. Einnig var
gaman að skoða handavinnuna
hennar og þjóðbúningadúkkurnar
sem hún safnaði.
Unnur hafði mjög gaman af að
ferðast og nýtti hvert tækifæri sem
gafst til þess. Pabbi bauð henni oft í
ferðalög, sérstaklega seinni árin á
meðan hún hafði heilsu til. Börnin
mín, Sveinn og Eygló, fengu stund-
um að fara með, annað í einu. Minn-
ast þau oft á kirkjuskoðunarferðirn-
ar með Unni frænku og afa. Ég var
líka stundum með í þessum ferðum
þegar farið var til Reykjavíkur.
Einu sinni gengum við þrjár; ég-
,Unnur og Eygló, niður Laugaveg-
inn. Ekki mátti á milli sjá hvor
keypti meira af fötum, Unnur sem
þá var rúmlega áttræð eða Eygló
sem var þrettán ára. Á kvöldin höfð-
um við svo fatasýningar.
Í þessum ferðum reyndi Unnur að
heimsækja sem flesta af afkomend-
um sínum sem hún kallaði gullmol-
ana sína. Hún fylgdist vel með öllum
börnunum þótt þau væru orðin mörg
og búsett víða um heiminn. Unnur
var mjög ættrækin og stóð fast við
bakið á sínu fólki.
Þegar Unnur var hætt að geta
ferðast, rifjuðum við ferðalögin okk-
ar upp og höfðum gaman af.
Ég á eftir að sakna Unnar frænku
mikið, en er þakklát fyrir að hafa
kynnst henni svona vel og átt hana
að.
Blessuð sé minning hennar.
Steinunn R. Zoëga.
Þegar Unnur föðursystir mín var
að alast upp á Norðfirði var þar allt á
uppleið. Foreldrar hennar höfðu far-
ið austur á land til þess að freista
gæfunnar og forlögin leiddu þau
saman í Konráðsbúð og fljótlega varð
úr hjónaband. Ungu hjónin eignuð-
ust þrjú börn og tvö þeirra, Unnur
og Reynir, fluttu aldrei frá Norðfirði,
en Jóhannes faðir minn flaug út í
heim. Unnur var einhver mesti Aust-
firðingur sem hægt er að hugsa sér
þó að hún væri líka stolt af því að
vera ættuð að sunnan í báðar ættir.
Unnur var góð frænka og ég held að
það hafi ekki verið hægt annað en að
þykja vænt um hana. Hún vann á
pósthúsinu og sendi mér alltaf
stimpluð umslög daginn sem nýtt frí-
merki var gefið út. Enn í dag man ég
hve gaman var að fá tilkynningu um
það að komin væri ábyrgðarsending
frá Norðfirði og hve stoltur maður
var af því að bæta nýju umslagi í
safnið.
Unnur var mikill talsmaður dreif-
býlisins. Einhvern tíma þegar ég var
að hneykslast á því að malbikaður
hefði verið vegarspotti í Lóninu með-
an enn voru malarvegir í nágrenni
Reykjavíkur sagði hún: „Það býr nú
kannski eitthvert fólk í Lóninu líka.“
Hún var umtalsfróm og sagði ef mér
varð á að segja að einhver væri skrít-
inn: „Nei ekki skrítinn, en hann er
sérstæður.“ Rúmlega þrítug var hún
ein með fjórar dætur. Það hefur ef-
laust verið erfitt, en aldrei heyrði ég
hana tala um það. Dæturnar komust
til manns og báru góðu upplagi fag-
urt vitni. Það sem meira var, allar
eignuðust þær afkomendur og Unn-
ur þekkti þá alla. Ekki bara með
nafni heldur mundi hún hvern ein-
asta afmælisdag þó að afkomendurn-
ir skiptu tugum.
Unni var margt til lista lagt. Hún
var fróð um menn og ættir og sagði
vel frá. Mér fannst merkilegt að hún
gat lesið blöðin jafnvel á hvolfi og
rétt. Á pósthúsinu vandist hún á að
lesa á umslög sem sneru öfugt við
henni. Hún var höfðingi heim að
sækja. Hún bjó í húsi foreldra sinna,
Sæbóli, og þó að það væri lítið miðað
við þær kröfur sem menn gera nú
fannst mér það alltaf passlegt fyrir
Unni. Það var gaman að sitja hjá
henni í stofunni eða eldhúsinu og fá
kaffi og kökubita.
Alltaf var mjög gott samband á
milli foreldra minna og Unnar og ég
veit að þeim þótti báðum vænt um
hana. Þegar mamma veiktist alvar-
lega árið 1984 var Unnur hjá henni í
Laugarásnum í nokkrar vikur. Það
var mömmu mikils virði.
Unnur var elst þeirra systkina og
þurfti því oft að leiðrétta það sem
bræður hennar mundu ekki ná-
kvæmlega. Þeir tóku leiðsögn hennar
vel. Einhvern tíma voru þau systk-
inin í Reykjavík en á leið austur.
Reynir sagði þá: „Ég veit ekki hvort
ég þori að segja nokkuð á leiðinni.
Unnur leiðréttir allt sem ég segi.“
Unnur svaraði að bragði: „Nei, það
er ekki rétt.“ Unnur var við góða
heilsu fram á síðustu ár. Að því kom
að heilsan fór að gefa sig en því var
það mikið ánægjuefni hve hress og
glöð hún var þegar hún hélt upp á ní-
ræðisafmæli sitt í fjölmennu boði í
fyrra. Á skilnaðarstundu votta ég
Reyni frænda mínum, dætrum Unn-
ar og öðrum ástvinum samúð.
Benedikt Jóhannesson.
Unnur amma er dáin, södd lífdaga.
Ég náði að fara hinn árlega fjöl-
skyldurúnt austur á firði í sumar og
sá að mikil breyting var orðin á
gömlu konunni.
Amma var í mínum huga einstök
kona og hafði mikil áhrif á mína
bernsku. Það var gott að eiga hana
að og geta leitað til hennar. Hún
hafði mikinn áhuga á að fylgjast með
skólagöngu barnabarna sinna og það
var henni mikils virði að þau stæðu
sig vel. Ég fór oft til hennar með mitt
heimanám og fannst alltaf jafnnota-
legt að sækja í hennar stuðning og
hlýju sem stafaði frá henni. Þarna
myndaðist einlægt vináttusamband
sem var mér mikils virði og síðan
barnabörnunum eftir að sú hefð
komst á að heimsækja afa, ömmu og
langömmu nánast árlega.
Við amma vorum ekki alltaf sam-
mála. Amma var pólitísk, ákveðin og
staðföst í sínum skoðunum og gaf
ekkert eftir sem dyggur stuðnings-
maður íhaldsins. Ég, á öndverðum
meiði, gat æst hana upp, en innst inni
fannst mér hún virða mínar skoðanir.
Minnisstæð er heimsókn hennar til
okkar hjóna í Kaupmannahöfn til
þess að skoða frumburð okkar.
Í þessa ferð tók hún æskuvinkonu
sína með sér, Hönnu á Ekru. Það var
ógleymanlegt að fylgjast með þeirra
sambandi og að fá að lóðsa þær um
kóngsins Köbenhavn, agndofa yfir
öllum búðagluggunum. „Hanna, viltu
sjá „Thomsensmagasín“ eða „Napo-
leonskagerne“ …“ Minningarbrotin
eru mörg og ylja mér um hjartaræt-
ur.
Amma mín, takk fyrir þína sam-
fylgd, þinn stuðning.
Hvíl þú í friði.
Jón Herbertsson.
Við lát Unnar systur minnar, lang-
ar mig að rifja upp æviferil hennar
frá mínum bæjardyrum séð og nokk-
ur atvik frá unglingsárum. Við systk-
inin vorum þrjú og öll fædd á Norð-
firði. Var Unnur elst, fædd í
Bakkahúsi 25. maí 1915, Jóhannes
fæddur 14. ágúst 1917 og ég, sem
þetta rita fæddur 27. júní 1920, báðir
á Sæbóli.
Foreldrar okkar, Steinunn Símon-
ardóttir frá Borgarfirði syðra og
Tómas Zoëga frá Reykjavík, fluttu
bæði hingað til Norðfjarðar í at-
vinnuleit skömmu eftir aldamótin
1900. Þau voru búin að vinna hjá
ýmsum hér eystra, á Eskifirði, Seyð-
isfirði og Norðfirði, er fundum þeirra
bar saman í Verslun Konráðs Hjálm-
arssonar, þar sem bæði voru að
störfum. Þau gengu í hjónaband
17.janúar 1914 og bjuggu fyrst í
Bakkahúsi þar sem Unnur fæddist,
fluttust síðan að Hóli og loks að Sæ-
bóli sem þau keyptu. Það var pakk-
hús sem Konráð átti og áður var kall-
að Kaupfélagshús og var þá í eigu
fyrsta kaupfélagsins sem var hér á
Norðfirði. Hús þetta var hækkað og
innréttað sem íbúðarhús og bjuggu
þau þar allan sinn búskap eftir þetta.
Og þarna ólumst við systkinin upp,
oftast í sátt og samlyndi og leið vel.
Fyrst þegar ég man eftir mér vann
pabbi ennþá í Konráðsbúð, en þegar
ég var fimm ára varð hann spari-
sjóðsstjóri og gegndi því starfi þang-
að til hann varð blindur hátt á sjö-
tugsaldri. Unnur var tvö ár í
unglingaskóla hér eftir að barna-
skóla lauk, en naut ekki frekara
skólanáms. Hún fór snemma að
vinna við beitingu á línu o.fl. Man ég
að hún beitti við Hilmi hjá Lúðvíki
Sigurðssyni. Beitti hún mörg bjóð á
dag og hjálpaði mér svo að klára að
stokka upp bjóðið sem ég var allan
daginn að gaufa við hjá Svavari Víg-
lundssyni, svo mikill munur var á af-
köstum okkar við þessi verk. Unnur
var alltaf góð við mig og hjálpsöm.
Við lékum okkur líka stundum sam-
an þótt aldursmunur væri þetta mik-
ill. Man ég eftir að hún fékk stundum
að greiða á mér hárlubbann sem oft
var mikill og svartur. Voru þetta oft
fáránlegar greiðslur, en þættu
kannski ekki fráleitar nú. Alltaf
skildi hún samt við hárið á skikk-
anlegan hátt.
Á sumrin unnum við systkinin oft
saman við heyskap á túni sem við átt-
um inni á Strönd. Stjórnaði mamma
því verki og var þar ekki um barna-
þrælkun að ræða þó mér þættu sum-
ir flekkirnir óþarflega stórir. Alltaf
var sest niður á milli og jafnvel borð-
að nesti. Stundum vorum við krakk-
arnir send ein til að snúa í og vandaði
þá Jóhannes oft um við mig og fannst
ég latur, en Unnur tók alltaf minn
málstað.
Annars voru unglingsárin oft
frjálsleg og lékum við okkur við ná-
grannana, krakkana í Brennu, á
Hóli, Grjótbakka og Stefánshúsi og
fl. Var þá oft farið út á sjó eða upp í
fjall, bæði strákar og stelpur.
Jóhannes fór snemma í skóla til
Akureyrar og síðan Reykjavíkur og
var því ekki heima á vetrum, en kom
Unnur Zoëga
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu
vegna andláts og útfarar
BÓASAR GUÐMUNDAR SIGURÐSSONAR,
Bleiksárhíð 10,
Eskifirði.
Edda Kristinsdóttir,
Bóas K. Bóasson, Sigrún Gunnlaugsdóttir,
G. Karl Bóasson, Árdís G. Aðalsteinsdóttir,
Kristján Þ. Bóasson, Sigríður H. Aðalsteinsdóttir,
Dilja Rannveig Bóasdóttir,
barnabörn og langafabarn.
Hjartans þakkir fyrir samúð og vinarhug vegna
andláts og útfarar
MARÍU LILLÝJAR RAGNARSDÓTTUR,
Vesturbergi 78,
Reykjavík.
Sendum starfsfólki líknardeilda Landspítalans
og hjúkrunarþjónustu Karitasar sérstakar þakkir
fyrir kærleiksríka umönnun.
Þór Símon Ragnarsson, Hólmfríður Þorsteinsdóttir,
Ásthildur Lóa Þórsdóttir, Hafþór Ólafsson,
Ragna Sif Þórsdóttir, Ágúst Björnsson.