Morgunblaðið - 11.12.2006, Blaðsíða 32

32 MÁNUDAGUR 11. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar BaldurGuðnason fædd-
ist í Reykjavík 1.
desember 1917.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítalans
við Hringbraut 4.
desember síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru Guðni Eyjólfs-
son, verkstjóri í Gas-
stöðinni í Reykjavík,
og Sigrún Sigurð-
ardóttir húsmóðir.
Systkini Gunnars
Baldurs eru Njáll, d. 2002, Kjart-
an, d. 1991, Herdís, d. 2005,
Hrefna, Sigríður, Guðjón, d. 1998,
Jóhann, d. 2000, og Agnar.
Hinn 21. maí 1960 kvæntist
Gunnar Baldur Magnesi Signýju
Hjartardóttur, f. 28.6. 1922, d.
24.10. 1970. Þau eignuðust tvö
börn, Sigrúnu, f. 3.11. 1957, og
Hjört Líndal, f. 10.10. 1959, d.
13.8. 1985. Fyrir átti
Magnes soninn
Hrafn M. Norðdahl,
f. 17.11. 1947. Sig-
rún á tvö börn,
Magnesi Signýju og
Baldur Má. Sigrún
er gift Reinhold
Richter. Hjörtur
heitinn eignaðist
Hjört Elvar með
Hreindísi Elvu Sig-
urðardóttur. Hrafn
á sex börn, Gunnar
Baldur, Nönnu
Maju, Jóhönnu,
Halldóru Björk, Eirík Örn og Val.
Hrafn er kvæntur Herdísi Magneu
Hübner.
Gunnar Baldur fékkst við ýmis
störf framan af ævi en lengst af
starfaði hann sem ökukennari og
bifreiðastjóri.
Útför Gunnars Baldurs verður
gerð frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
Vertu sæll, elsku pabbi minn, það
er svo erfitt að kveðja núna og þetta
eru búnir að vera erfiðir dagar í vik-
unni (sérðu, byrja strax að kvarta við
þig).
Pabbi varð 89 ára hinn 1. desember
síðastliðinn þannig að hann var nú
ekkert unglamb lengur. Hann var
búinn að vera svo hress alla tíð að ég
hef verið farin að telja mér trú um að
hann væri eilífur en þannig er það
bara ekki og ég verð að sætta mig við
það eins og aðrir.
Þegar ég er að skrifa þetta rifjast
upp fyrir mér svo margar minningar
um þennan rólega og æðrulausa
mann sem samt var búinn að reyna
svo margt.
Pabbi og mamma fluttu hamingju-
söm inn í Ásgarðinn með mig, Hjört
og Krumma en eftir u.þ.b sex ár kom
óvelkominn gestur inn í fjölskylduna
er mamma greindist með krabba-
mein og lést árið 1970. Alltaf varst þú
eins og klettur með okkur ung-
lingana (ekki alltaf þeir skemmtileg-
ustu).
Núna eru mér samt efst í huga all-
ar stundirnar sem við áttum saman
við eldhúsborðið, annað hvort hjá
mér eða þér, og var skeggrætt um
allt milli himins og jarðar.
Þú varst alltaf mikill krati en varst
samt aldrei að troða því inn hjá mér.
Ég fann nú samt að þér fannst ég nú
heldur mikið til vinstri og veistu það
að með aldrinum og kannski tíðar-
andanum er ég bara orðin krati eins
og þú, verð bara að játa það.
Aldrei fór maður bónleiður frá þér
og það var bara í síðustu viku sem
strákurinn minn hann Baldur hringdi
og bað um far í skólann og þú auðvit-
að kominn á stundinni.
Ekki má líka gleyma þessum inni-
lega skemmilega húmor sem þú varst
með, þú gast nánast alltaf séð glettnu
hliðarnar á málunum. Þú varst einnig
alltaf svo ungur í anda að mér fannst
bara alltaf eins og ég væri að spjalla
við vin á mínum aldri þegar við sátum
yfir kaffibollunum þó að 40 ár væru á
milli okkar.
Ég kveð þig með miklum trega,
elsku pabbi minn, og bið guð að taka
vel á móti þér. Þú átt það svo skilið.
Þín dóttir,
Sigrún.
Ég heyrði um daginn einhvern
segja: „Núið er snúið, það er svo
fljótt búið.“ Það eru orð að sönnu og
ekki er öllum gefið að lifa í núinu.
Gunnar Baldur lifði fyrir líðandi
stund, hann kunni að njóta augna-
bliksins, hann bar hvorki kvíðboga
fyrir framtíðinni né kala til hins liðna.
Gunnar Baldur var skipulagður mað-
ur, allt átti sér stund og stað eftir fyr-
irfram ákveðnu plani. Planið hélt allt-
af nema ef utanaðkomandi atburðir
röskuðu því, þá var minnsta málið að
breyta til um stund, og eins og af
sjálfu sér skapaðist fljótlega nýtt
jafnvægi í daglegum venjum.
Gunnar Baldur missti konu sína
Magnesi Signýju rúmlega fimmtug-
ur, börn hans, Hjörtur og Sigrún
voru þá ellefu og þrettán ára gömul.
Gunnar Baldur kvæntist ekki aftur.
Fjölskyldan bjó í Ásgarði 16, þar til
börnin fluttu að heiman, þá festi
Gunnar Baldur kaup á íbúð sinni í
Hraunbæ 116 þar sem hann bjó einn
til æviloka.
Gunnar Baldur var áræðinn maður
án þess að trana sér fram og þó aðlík-
amlegri heilsu hafi hrakað eilítið síð-
ari árin var andleg heilsa og kjarkur
óbiluð með öllu. Gunnar Baldur var
hugsandi maður, hann lagði sig eftir
að kynna sér málefni líðandi stundar
og myndaði sér rökfastar skoðanir á
ýmsum málum veraldlegum og and-
legum.
Þegar Gunnar Baldur hætti akstri
hjá Strætó eftir 30 ára starf vegna
aldurs, þá 70 ára, var hann enn í fullu
fjöri og hefði örugglega viljað sinna
því starfi lengur hefði það verið í
boði. Gunnar Baldur lét ekki hjarta-
sjúkdóm á sig fá þegar kom að tóm-
stundum. Hann hafði til siðs að fara
langa göngutúra helst daglega ef
veður og færð leyfðu, yfirleitt gekk
hann heiman að frá sér upp í Heið-
mörk eða tók lengri hringinn,kring-
um Rauðavatnið.
Gunnar Baldur unni íslenskri nátt-
úru. Hann skrapp oft upp í sumarbú-
stað og keyrði ófáa hringi um landið
hin síðari ár. Meðan Guðjón bróðir
hans lifði kom Gunnar ætíð við á
Oddsstöðum á Melrakkasléttu. Þar
undu þeir bræður sér við silungsveið-
ar, þar var og góðgæti eldað og rauð-
vín drukkið.
Gunnari fannst ekki tiltökumál að
keyra langar vegalengdir í einum
rykk, við höfðum ákveðið að hittast á
Egilsstöðum fyrir þremur árum
heima hjá Magnesi, en hún vann þar
það sumar við að leysa apótekarann
af. Við Sigrún höfðum keyrt frá Ak-
ureyri daginn áður og þótti okkur
nóg um, vorum ferðalúin. Gunnar
hins vegar keyrði frá Reykjavík og
fannst það ekki til frásagnar. Fræg
er sagan af Gunnari þegar hann fyrir
sex árum keyrði suðurleiðina til
Vopnafjarðar á góðri dagstund, þeg-
ar þangað kom varð hann þess
áskynja að meðulin höfðu gleymst í
bænum. Hann lagði sig í nokkra tíma
hjá vini sínum og keyrði svo árla
morguns sem leið liggur um Norður-
land suður til Reykjavíkur.
Gunnar ferðaðist einnig erlendis
og seinast fór hann í siglingu um Kar-
íbahaf með Hrefnu og fjölskyldu með
viðkomu hjá ættingjum í Bandaríkj-
unum.
Gunnars Baldurs verður sárt sakn-
að við jólahaldið okkar og stóllinn
hans auður í fyrsta sinn í tuttugu ár.
Í eigingjarni hugsun vorkenni ég
sjálfum mér að hafa misst minn kæra
vin.
Hvíldu í friði, kæri tengdapabbi.
Reinhold Richter.
Komið er að kveðjustund. Afi
Gunnar eins og hann er alltaf kall-
aður á mínu heimili kvaddi þennan
heim aðeins þremur dögum eftir
áttatíu og níu ára afmælisdaginn
sinn.
Brosandi og hlýr eins og alltaf,
með dúkað kaffiborð, silfurborðbún-
að og kertaljós tók hann á móti mér
og Hirti sonarsyni sínum á afmæl-
isdaginn. Áttum við notalega stund
og ræddum allt mögulegt, m.a. hvað
tæki við að þessari jarðvist lokinni en
Gunnar hafði sína trúarvissu um
framhaldslíf.
Ég kynntist Gunnari aðeins átján
ára þegar ég og Hjörtur Líndal sonur
hans byrjuðum saman. Þeir bjuggu
þá tveir á Bústaðaveginum en Gunn-
ar hafði orðið fyrir því mikla áfalli að
missa eiginkonu sína þegar börnin
þeirra voru enn þá ung. Hefur það
verið heilmikið starf að halda heimili
og annast uppeldi barnanna með
fullri vinnu einsamall.
Fljótlega eftir að við Hjörtur hóf-
um búskap og eignuðumst soninn
Hjört Elvar flutti Gunnar í
Hraunbæinn þar sem hann hefur bú-
ið síðan. Var hann mikill smekkmað-
ur og bjó sér hlýlegt heimili, hafði röð
og reglu á öllu en það var svo ein-
kennandi fyrir hann ásamt hófsem-
inni. Hann hafði líka góðan húmor og
afskaplega notalega nærveru.
Annað stóra áfallið í lífi Gunnars
var þegar Hjörtur sonur hans lést.
Þá kom best í ljós hversu mikinn
sálarstyrk Gunnar hafði til að bera.
Alla tíð hefur hann borið mikla um-
hyggju fyrir Hirti Elvari sem nú hef-
ur misst mikið. Strákarnir mínir þrír
sem ég átti seinna með Tryggva
manninum mínum áttu því láni að
fagna að fá að deila afa Gunnari með
Hirti bróður sínum. Sýndi hann þeim
öllum mikla ræktarsemi og víst er að
þeir eiga eftir að sakna afa. Heim-
sótti hann okkur yfirleitt á hverju
sumri þegar við bjuggum á Horna-
firði. Þá var kannski skroppið á jökul-
inn eða út á fjörur og eigum við
margar góðar minningar frá þessum
tíma. Oft fór Gunnar frá okkur beint
norður á Melrakkasléttu þar sem
þeir Guðjón bróðir hans eyddu sam-
an nokkrum vikum á gömlu ættar-
óðali við gönguferðir og veiðar.
Seinna eftir að við fjölskyldan vor-
um flutt í bæinn komumst við Gunnar
að því að hvorugt okkar hafði komið í
Þórsmörk. Við bættum úr því og fór-
um saman í ógleymanlega dagsferð
þangað í yndislegu veðri. Gunnar var
mikill náttúruunnandi og eftir að
hann hætti störfum gekk hann marga
kílómetra nær daglega úti í nátt-
úrunni. Nú er hans lífsgöngu lokið.
Við fjölskyldan þökkum Gunnari
samfylgdina og geymum minningu
hans í hjarta okkar.
Guð blessi Gunnar Baldur.
Hreindís Elva Sigurðardóttir.
Ég hitti Gunnar Baldur, tengda-
föður minn, fyrst fyrir 34 árum, á
heimili hans í Ásgarðinum. Ég var
ung og feimin, en hann tók mér hlý-
lega á sinn hægláta hátt og ég fann
strax að ég var velkomin. Það voru
engin fagnaðarlæti og lúðrablástur,
það var ekki hans stíll. Bara glettn-
islegt bros og hlýlegt handtak. Gunn-
ar Baldur var þá orðinn ekkill og ann-
aðist einn um heimilið og unglingana
sína. Það var ekki hægt að sjá á neinu
að hann væri í vandræðum með það,
snyrtilegra og fallegra heimili er
vandfundið. Enda var það honum
kappsmál að hafa fallegt og fínt í
kringum sig og fara vel með allt sem
hann átti, hvort sem það var bíllinn
hans, heimilið eða fjölskyldan. Hann
passaði ekki síst heilsuna sína vel og
var stoltur af því hversu vel hann var
á sig kominn þrátt fyrir háan aldur.
Hann gætti mataræðisins vel og
gerði líkamsæfingar af sömu kost-
gæfni og allt annað.
Gunnar var hæglátur og rólyndur
maður en hann lifði lífinu svo sann-
arlega lifandi, hafði alla tíð yndi af að
ferðast, bæði innanlands og utan og
hafði margvísleg áhugamál. Hann
var handlaginn og flinkur við svo
margt.
Fyrir u.þ.b. 20 árum gaf hann
börnunum okkar t.d. fullt, stórt box
af tindátum sem hann hafði sjálfur
steypt og málað. Þau fengu ekki að
leika sér með nema hluta af þessum
djásnum, því að hver tindáti er lista-
verk og við tímdum ekki að láta þá
skemmast. Ég er fegin núna að við
skyldum geyma hluta safnsins, því að
í því felst dýrmæt minning, og hver
tindáti lofar þolinmæðina og listfeng-
ið sem þurfti til að búa þá til.
Ég kveð Gunnar Baldur með inni-
legri þökk fyrir allt.
Herdís M. Hübner.
Elsku afi minn. Mikið er ég sorg-
mædd yfir því að þú sért farinn, en á
sama tíma svo þakklát fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman. Ég
sakna stundanna við eldhúsborðið
þar sem allt milli himins og jarðar var
brotið til mergjar. Ég sakna sposka
húmorsins, brossins þíns, vangakoss-
anna og þessa einstaka glæsileika
sem fylgdi þér allt fram á síðasta dag.
Þú varst alltaf svo reffilegur og lést
aldrei á þér bilbug finna. Aldrei
heyrði maður þig kvarta yfir nokkr-
um hlut. Þú varst alveg einstakur,
alltaf boðinn og búinn að aðstoða
mann ef á þurfti að halda. Þú hefur
verið mín fyrirmynd. Ég hef lært svo
ótal margt af þér og mun varðveita
það eins og sjáaldur augna minna. Ég
vona að þér líði vel núna, ef til vill að
leggja kapal með rauðvínsglas í
hendi. Amma hefur víst klárað að
þrífa tröppurnar fyrir þig eins og þig
dreymdi fyrir nokkrum árum. Ég
vona að þú sért búinn að finna hana
og Hjört.
Takk fyrir allt og allt.
Þín
Magnes (Maja).
Elskulegur vinur, mágur og svili,
Gunnar Baldur, hefur kvatt þetta líf.
Hann var orðinn 89 ára gamall og
saddur lífdaga. Gunnar dó á þann
kyrrláta og ljúfa hátt sem einkenndi
hann, alltaf jafn æðrulaus og rólegur
en svo traustur að leitun var að öðru
eins. Það var sama hvað á gekk alltaf
var hann rólegur, sterkur og hlýr,
alltaf svo gott að leita til hans og fá
styrk.
Gunnar kynntist Maju systur
minni á Vífilsstöðum þar sem þau
voru bæði sjúklingar og saman lágu
leiðir þeirra eftir það. Þau byggðu
sér fallegt heimili í Ásgarðinum í
Reykjavík þar sem nokkrir félagar
byggðu sér saman raðhús. Þar kom í
ljós hversu handlaginn og útsjónar-
samur Gunnar var. Heimili Maju og
Gunnars var okkur alltaf opið eins við
ættum heima þar og oft var glatt á
hjalla í Ásgarðinum og mjög gest-
kvæmt. Eins og áður sagði var Gunn-
ar ákaflega æðrulaus og traustur
maður og alltaf til staðar fyrir sitt
fólk sem átti hug hans allan og hann
unni mjög. Það var alltaf jafn gaman
að fá Gunnar í heimsókn á Skagann,
hann birtist alltaf jafn snyrtilegur og
svo virðulegur að hann minnti á ensk-
an lord, og hafði frá mörgu að segja,
var hafsjór af fróðleik og sagði
skemmtilega frá.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að kynnast Gunnari og læra af hon-
um hvernig hægt er að taka lífinu,
bæði gleði og sorgum. Megi algóður
Guð blessa minninguna um Gunnar
Baldur og hugga ástvini hans í sorg-
inni.
Áslaug Hjartardóttir og
Bjarni Árnason.
Gunnar Baldur
Guðnason
Æskufélagi minn og
vinur Hannes Gunn-
arsson er látinn. Hann
lést á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ hinn
19. nóvember. Fimm
dögum áður náði hann
sextugu og var gest-
kvæmt hjá honum í tilefni dagsins.
Við Hannes ólumst upp saman en
hann átti heima á Miklubraut 7 og ég
á númer 9. Á yngri árum vorum við
mjög uppátækjasamir og mörg voru
prakkarastrikin, svo mörg að um þau
mætti skrifa bók. Sem dæmi fórum
við sem oftar niður á flugvöll og tók-
um ófrjálsri hendi tóman brúsa sem
við fylltum af bensíni, brúsanum
drösluðum við einhvern veginn heim.
Bensíninu helltum við síðan yfir
Miklubrautina og kveiktum í, þar með
stöðvaðist öll umferð í þó nokkurn
tíma. Það komst aldrei upp hverjir
voru þarna að verki. Stundum lokuð-
um við Eskihlíðinni líka en það var
ekki nógu gaman því þar var ekki eins
mikil umferð. Einnig tókum við upp á
því að mála hjólin okkar inni í bílskúr
föður Hannesar en þar var til mikið af
málningu. Þar var líka til geymslu ný-
sprautaður bíll afa míns. Við skoðuð-
um bílinn og fannst hann ekki nógu
vel sprautaður svo við byrjuðum að
Hannes Gunnarsson
✝ Hannes Gunn-arsson fæddist
14. nóvember 1949.
Hann lést 19. nóv-
ember síðastliðinn
og hefur útför hans
farið fram.
mála hann með blárri
máningu, sem endaði
svo með því að við mál-
uðum bílinn allan að ut-
an sem innan, mæla-
borð og sæti. Í dag
hefðum við trúlega ver-
ið settir á margfaldan
skammt af rítalíni en í
þá daga var þetta bara
kallað óþekkt.
Með árunum, þegar
við vorum orðnir ung-
lingar, tókum við nátt-
úrlega aðra stefnu, fór-
um á böll og skemmt-
um okkur. Þá voru haldin böll í Silfur-
tunglinu á sunnudögum og var það
eiginlega skyldumæting. Hannes
hafði mikið gaman af að dansa, hann
var mikill sjarmör og stelpurnar
gengu á eftir honum með grasið í
skónum eins og sagt er.
Hannes var símsmiður að mennt og
starfaði hjá Pósti og síma, einnig
starfaði hann sem stjórnunarmaður
hjá Ö.B.Í. en þeir voru í samstarfi um
viðgerðir á símum. Hann vann einnig
sem línumaður hjá símanum, fór í hús
og lagaði síma.
Eitt sinn var allt ófært milli
Reykjavíkur og Kópavogs þar sem ég
vann í verslun í Kópavogi. Kom þá
ekki Hannes og félagi hans á síma-
bílnum, skellihlæjandi inn í búð og
sagði: „Hver er að segja að það sé
ófært á milli staða!!“ Þá hafði hann
keyrt út af götunni efst í Öskjuhlíð-
inni og eftir einhverjum krókaleiðum
þar og komist einhvern veginn í gegn-
um það erfiðasta, á Renault vinnubíl
(svokallaðri hagamús). Enginn annar
treysti sér í hans för á eftir.
Hannes gekk að eiga æskuástina
sína, Björgvinu Magnúsdóttur. Sonur
þeirra er Gunnar Ísberg Hannesson.
Hannes var um þrítugt þegar hann
var greindur með MS-sjúkdóminn.
Hann sagði oft frá því sjálfur að hann
hefði verið farinn að finna fyrir sjúk-
dómnum mörgum árum áður en hann
greindist með hann. Fáir geta ímynd-
að sér hvernig það er fyrir ungan, lífs-
glaðan mann að fá þessar fréttir og
horfa fram á veginn. Hannes hafði
alltaf farið mikinn og látið fátt standa
milli sín og drauma sinna en ekki var
annað hægt en fara sér miklu hægar
en hugurinn stefndi þegar sjúkdóm-
urinn herjaði á. MS-sjúkdómurinn
reynist mörgum sem fá hann ekki síð-
ur erfiður á andlega sviðinu en því lík-
amlega og auðvitað hefur Hannes átt
sínar döpru stundir vegna þessa.
Þegar tíminn leið og sjúkdómurinn
hafði brotið undir sig líkamann var
andinn seint bugaður. Það sem hjálp-
aði Hannesi best gegnum þessa löngu
þrautagöngu var létt lund og gott
skopskyn.
Björgvina lést úr heilablóðfalli árið
1997, langt fyrir aldur fram. Hennar
síðustu ár hafði hún eingöngu unnið
heima við að sinna Hannesi. Þegar
hún var fallin frá bjó Hannes við
mikla einveru. Hann var upp á aðra
kominn með brýnar þarfir en var ekk-
ert feiminn við að hringja í þá sem
voru fúsir til hjálpar, þar með mig
sjálfan og Áslaugu, konu mína. Við
hjónin erum þakklát fyrir samfylgd
með góðum vini og vottum Gunnari
Ísberg og öðrum nánum ástvinum
Hannesar okkar dýpstu samúð.
Kær kveðja.
Sophus Klein.