Morgunblaðið - 13.01.2007, Blaðsíða 30

30 LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sölvína HerdísJónsdóttir
fæddist í Skagafirði
22. ágúst 1916. Hún
lést á hjartadeild
Landspítala – há-
skólasjúkrahúss 2.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Sveinsson,
bóndi í Lónkoti, f.
10. ágúst 1880, d.
10. júlí 1945, og eig-
inkona hans, Ólöf
Baldvina Sölvadótt-
ir húsmóðir, f. 6.
september 1885, d. 5. janúar 1966.
Systur Sölvínu voru Sveinsína
Jónsdóttir, sem var gift Þorvaldi
Þorsteinssyni, og Jakobína Jóns-
dóttir Walderhaug, sem var gift
Andrési Walderhaug, en þau eru
látin.
Sölvína giftist 26. apríl 1938
Friðriki Ellerti Jónssyni sjó-
syni, og eiga þau þrjú barnabörn.
6) J. Eygló, hún á fimm börn og
fimm barnabörn.
Á unglingsárunum vann Sölv-
ína við bústörf með foreldrum sín-
um í Lónkoti. Síðar vann hún við
síldarsöltun á Siglufirði og í vist í
Ólafsfirði þar til hún stofnaði eig-
ið heimili. Eftir það var heimilið
hennar starfsvettvangur. Í nokk-
ur ár vann hún þó við fisk-
vinnslustörf jafnhliða heim-
ilisstörfum.
Fyrstu búskaparár Sölvínu og
Friðriks voru þau á heimili föður
Friðriks í litlu timburhúsi sem
stóð niðri við sjóinn. Síðar eign-
uðust Sölvína og Friðrik húsið
Lyngholt við Brimnesveg 18, þar
sem þau bjuggu öll sín búskap-
arár. Fyrstu árin eftir að Friðrik
lést bjó Sölvína ein í Lyngholti.
Hinn 18. júlí 1998 giftist Sölv-
ína æskuvini sínum og trúbróður,
Kristjáni Reykdal. Fyrstu búskap-
arár þeirra voru í Njarðvík en síð-
ar fluttu þau á hjúkrunarheimilið
Ás í Hveragerði þar sem þau
bjuggu þar til Sölvína lést.
Útför Sölvínu verður gerð frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
manni, f. 5. sept-
ember 1913, d. 30.
október 1987. Síðari
eiginmaður Sölvínu
er Kristján Reykdal,
f. 27. júlí 1918. Börn
Sölvínu og Friðriks
Ellerts eru: 1) Guð-
finna, gift Gunnari
Ágústssyni og eiga
þau fimm börn og sjö
barnabörn. 2) J. Mar-
grét, gift Einari
Gestssyni og eiga
þau fjögur börn og
sjö barnabörn. 3)
Hildur, gift Gylfa Ólafssyni og
eiga þau þrjú börn og sex barna-
börn. 4) Jón Sveinn, kvæntur Jónu
Guðrúnu Gunnarsdóttur og eiga
þau fjögur börn og sex barna-
börn. 5) Auður Regína, gift Sæv-
ari Antoni Hafsteinssyni. Auður á
tvö börn með fyrri eiginmanni
sínum, Jóni Þorgeiri Guðmunds-
Þegar amma var um 11 ára gömul
gerðist mesta undrið í hennar lífi.
Það var þá sem hún hlýddi frels-
iskalli Guðs. Hún bauð Jesú að
koma inn í líf sitt fyrir heilagan
anda sem Jesús úthellir til þeirra,
er á hann trúa. Jesús fyrirgaf henni
og hreinsaði af allri synd og upp frá
þessari stundu varð aldrei aftur
snúið. Hún umbreyttist og varð að
nýrri sköpun í Kristi Jesú. Þetta
gerðist á vakningartímum í Fljót-
unum. Amma og aðrir sem frels-
uðust á þessum tíma, þar á meðal
Kristján Reykdal, eftirlifandi eig-
inmaður hennar, hlýddu nýjum leið-
toga lífsins með því að taka nið-
urdýfingarskírn í Miklavatni í
Fljótum. Allt var þetta verk heilags
anda sem Jesús úthellir til allra
þeirra er á hann trúa, allt fram að
síðasta degi.
Fyrir ömmu var þetta upphafið
að ævintýri lífs hennar. Allt varð
fallegra og hún naut þess að vera
ein úti í náttúrunni með Drottni sín-
um. Hún þreyttist aldrei á að segja
frá því hve létt á fæti hún var á leið
sinni um holt og hæðir, af einskærri
gleði og hamingju. Allt sitt líf gaf
hún eins og hún gat og meira til. Og
oft gaf hún án þess að vita af, því
ilmur þekkingarinnar á Kristi fór á
undan henni. Hún varð aldrei rík af
auðæfum þessa heims en hún átti
þeim mun meiri andlegan auð sem
ryð fær aldrei grandað og svo átti
hún miklu barnaláni að fagna. Þetta
var hennar ríkdómur.
Ég fæddist heima hjá ömmu í
Lyngholti í Ólafsfirði þar sem hún
bjó mestalla ævi ásamt Friðriki Ell-
ert afa og þangað var ætíð
skemmtilegt að koma. Yfirleitt
hljóp ég þangað eins og fætur tog-
uðu. Þar heyrði maður skemmti-
legar sögur og þar fékk maður alla
þá umhyggju sem hægt var að
hugsa sér. Vinirnir og kunningj-
arnir bjuggu margir í næsta ná-
grenni við Lyngholt. Hvort sem
maður var frosinn á höndum og fót-
um á vetrum eða þurfti smá nær-
ingu í sumarhita, þá leysti amma úr
öllu. Það var eins og miðstöð lífsins
hefði verið komið fyrir hjá ömmu.
Titrandi með tóma hönd
til þín, Guð ég vapa önd.
Nakinn kem ég, klæddu mig,
Krankur er ég, græddu mig.
Óhreinn kem ég, vei, ó, vei,
Væg mér, herra, deyð mig ei.
Snemma tengdumst við amma
sterkum andlegum böndum. Hún
gaf mér það dýrmætasta sem hún
átti og gat gefið – trúna á Jesú.
Hún sýndi líka þá trú í verki fyrir
mér á hverjum degi, hverjar sem
kringumstæðurnar voru. Það sem
einkenndi ömmu var að hún var
alltaf eins, enda gegnheil og raun-
veruleg. Hún gekk á móti eilífðinni
vakandi, rétti úr sér og lyfti höfði
því að lausn hennar var í nánd.
Hvern hefði grunað að hún ætti eft-
ir að giftast æskuvini sínum og trú-
bróður á níræðisaldri? Sá Guð sem
þekkti ömmu frá öndverðu hafði
líka fyrirbúið henni lausn í þessum
heimi. Hún naut sín þar til hún varð
níræð. Hvílík blessun að fá að njóta
hennar í öll þessi ár. Hennar sem
þreyttist aldrei á spyrja mig hve-
nær strákurinn kæmi. „Ég held
áfram að biðja fyrir þér.“
Síðustu árin bjó amma með
Kristjáni Reykdal í Hveragerði. Í
hvert skipti sem maður kom í heim-
sókn til þeirra, sama hvernig stóð á,
gat ekkert verið betra. Fullkomlega
sátt við Guð og menn. Þetta var
amma mín í hnotskurn, full af kær-
leika og þakklæti. Þín minning lifir
um ókomin ár.
Ég vil votta Kristjáni, öllum
börnum ömmu og afkomendum
þeirra mína dýpstu samúð. Drottinn
veiti ykkur styrk og frið.
Þinn dóttursonur,
Róbert Grétar Gunnarsson.
Esther C. Gunnarsson,
Abigail Jean Róbertsdóttir
og Naomi Ruth
Róbertsdóttir.
Ástarfaðir himinhæða,
Heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
Í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þín döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir,
eins og foldarblómin smá.
Einn þú hefur allt í höndum,
öll þér kunn er þörfin mín,
ó, svo veit í alnægð þinni
einnig mér af ljósi þín.
Anda þinn lát æ mér stjórna,
auðsveipan gjör huga minn,
og á þinnar elsku vegum
inn mig leið í himin þinn.
(Þýð. Stgr. Thorst.)
Þessi fallegi sálmur lýsir ömmu
Sollu sérlega vel. Orð Guðs voru
henni vissulega jafnmikilvæg og
döggin blómunum. Hún lifði fyrir
orðið og var óspör á að fara með
bænir, tilvitnanir í guðsorð og
minna okkur afkomendur sína á
hverjum við ættum að treysta og
fylgja. Hún var bænheit kona sem
bað svo innilega fyrir okkur öllum.
Við frænkurnar erum óendanlega
þakklátar fyrir að hafa átt ömmu
Sollu og afa Frigga að. Hjarta
þeirra var stórt og var Lyngholt,
litla húsið þeirra, öllum alltaf opið.
Oft var þröng á þingi enda þurfti
ekki marga til að fylla stofuna og
eldhúsið. Í minningunni er eins og
höllin þeirra hafi stækkað jafnt því
sem fólki fjölgaði og alltaf var pláss.
Amma var oftast með svuntuna að
vinna í eldhúsinu, ýmist að baka
vöfflur og forma eða að skera lauk.
Hún hafði mikla trú á lækningar-
mætti lauksins og í allan mat setti
hún ríflega af lauk. Afi Friggi var
mikill bókaormur og lá venjulega,
eftir erfiðan vinnudag, í litla sóf-
anum inni í stofu og las. Á kvöldin
sátu þau svo saman fyrir framan
sjónvarpið og afi las textann af
skjánum fyrir ömmu. Amma átti
tvær systur, þær Jakobínu og tví-
burasysturina Sveinsínu. Það var
ætíð kært á milli þeirra systra og
skondið að fylgjast með þeim er
þær hittust. Þá var oft verið að
metast um hver bakaði besta brauð-
ið eða steikti bestu kleinurnar;
Bína, Sína eða Solla? Amma var
einstaklega jákvæð persóna. Sama
hvernig veðrið var fann hún já-
kvæðar hliðar þess. Ef úti var rok
var það yndislegur þurrkur og um
að gera að hengja út á snúru. Ef
hann rigndi fengu blessuð blómin
vætu. Hún sá alls staðar fegurð.
Afi Friggi lést árið 1987, amma
bjó áfram í Lyngholti en tæpum 10
árum síðar kom annar maður inn í
líf hennar. Vinur hennar úr æsku,
Kristján Reykdal, kom norður og
sótti hana og flutti suður með sjó,
fyrst til Njarðvíkur og síðan til
Hveragerðis. Þau bjuggu saman á
Ási í Hveragerði þar sem þeim leið
mjög vel og vel var hugsað um þau.
Amma var alsæl og fannst hún vera
komin hálfa leið til himnaríkis. Hún
átti yndislegt ævikvöld með Krist-
jáni. Hann dansaði í kringum hana,
söng og spilaði á gítarinn sinn og
kallaði hana drottninguna sína. Þau
voru samstíga í trú sinni á Guð. Við
þökkum Kristjáni af öllu hjarta fyr-
ir að vera svona góður við hana
ömmu Sollu.
Við geymum dýrmætar minning-
ar um ömmuna okkar sem gaf okk-
ur svo mikið og kenndi okkur að
biðja bænirnar. Nú er hún farin til
fundar við Drottin sinn og dansar
um í rósagarði hans. Elsku amma,
hafðu þökk fyrir allt.
Herdís og Kristjana.
Það var ávallt gaman að koma í
heimsókn til ömmu og afa í Lyng-
holti þar sem tekið var vel á móti
manni með miklum kræsingum.
Hús þeirra var alltaf opið fyrir öll-
um þeim sem þangað vildu koma.
Amma var mjög trúuð kona og
gekk ævinlega á guðs vegum. Í
hvert sinn sem amma vissi að við
værum að keyra til Ólafsfjarðar bað
hún fyrir okkur. Eitt sinn vildi það
til á leið norður að við vorum að
keyra á nánast einbreiðum malar-
vegi. Framundan var blindhæð og
við á þónokkrum hraða, en svo
gerðist svolítið skrítið. Fugl settist
á miðjan veginn. Pabbi byrjaði að
flauta, en fuglinn fór ekki fyrr en
við vorum stöðvuð og við veltum því
fyrir okkur hve gæfur fuglinn var.
Þegar við erum rétt lögð af stað á
ný kemur bíll á ofsahraða yfir
blindhæðina og rétt nær að beygja
framhjá okkur. Þegar komið var til
Ólafsfjarðar sögðum við ömmu frá
atvikinu og ekki var hún í vafa um
það hver hefði komið fuglinum fyrir
á veginum og verndað okkur.
Amma var mjög jákvæð og ósér-
hlífin. Hún vildi allt fyrir alla gera
og það var aldrei neitt að hjá henni.
Hún var ávallt með sól í hjarta og
aldrei kvartaði hún.
Amma sýndi öðrum mikinn kær-
leika og vinsemd og skeytti ekki um
auð eða veraldlega hluti. Í nýja
testamentinu segir: „Guð er kær-
leikur og sá sem dvelur hjá guði
dvelur í kærleika og guð í honum.“
Amma var mikið fyrir að segja
okkur sögur. Ein sagan var af
henni og Sveinsínu tvíburasystur
hennar. Maður er kallaður var Sím-
on Dalaskáld kom í heimsókn að
Lónkoti rétt eftir fæðingu tvíbura-
systranna. Ólöf langamma segir þá
við hann að nú sé hún aldeilis orðin
rík því hún hafi eignast tvíbura.
Símon beygir sig yfir vögguna, lítur
yfir krílin og fer með eftirfarandi
vísur:
Ekki er það til ófögnuðs
auðgast búið fremur
bjargræði og blessan guðs
með barneigninni kemur
Ungar, blíðar, bjartar, fríðar, baugasólir
sóma gæddar
sorg uppríma saman fæddar
voru á tíma.
Síðustu skilaboð ömmu til okkar
voru þessi: Gangið á guðs vegum,
það er það besta sem hægt er að
gera. Hún minntist oft á það að lífið
væri aðeins stutt ferðalag, svo tæki
eilífðin við. Þá er gott að hafa geng-
ið á guðs vegum.
Oft mátti heyra hana syngja:
„Himinninn, himinninn,
hann er dýrlegur bústaður minn.“
Nú er himinninn orðinn bústaður
hennar og það má með sanni segja
að amma hafi verið tilbúin fyrir
kveðjustundina. Hún er nú hjá
frelsara sínum og búin að hitta afa
á ný. Í hjarta okkar vitum við að nú
líður henni vel.
Elsku Kristján, við þökkum þér
kærlega fyrir allt það sem þú gerðir
fyrir ömmu. Þið náðuð einstaklega
vel saman og áttuð margt sameig-
inlegt. Við viljum þakka þér fyrir
öll hlýju orðin sem við fengum að
heyra frá ykkur. Aldrei fór maður
frá ykkur öðruvísi en að heyra að
við værum á bænalistanum ykkar.
Með nærveru sinni gerði amma
okkur og alla í kringum sig að betri
manneskjum. Aðeins eitt líf sem
endar fljótt, en kærleiksverkin
standa.
Friðrik Ellert, Gunnar Örn og
Herdís Sölvína
Jónsbörn.
Í dag verður til moldar borin
okkar elskulega amma Solla. Við
systkinin vorum svo lánsöm að eiga
mikið samneyti við ömmu Sollu og
Frigga afa á okkar æskuárum, enda
stutt að trítla niður Lyngholtstúnið
frá Hlíðarveginum í heimsókn til
þeirra í Lyngholt. Þá lá afi gjarnan
í sófanum inni í stofu lesandi bók og
amma var inni í eldhúsi að baka eða
elda, enda gestrisin með eindæmum
og heimili þeirra afa ávallt opið öll-
um.
Afi var félagslyndur, þótti gaman
að taka í spil og reykti filterslausan
Camel í laumi niðri í kjallara þegar
hann hélt að enginn sæi til. Hann
var fróður maður og fangaði athygli
allra með skemmtilegri frásagnar-
gáfu sinni. Amma var hins vegar
mikil bindindiskona, guðhrædd og
heimakær. Hún elskaði Guð sinn af
öllu hjarta og var dugleg að inn-
ræta börnum sínum og barnabörn-
um guðsorðið. Þegar síminn hringdi
rétt fyrir hálfellefu á kvöldin gátum
við verið viss um að það væri hún
amma svona rétt að minna okkur á
að hlusta á orð Guðs sem þá var
lesið í útvarpinu. Hún kunni
ógrynni af sálmum og versum úr
Biblíunni sem hún hafði yfir við
hvert tækifæri. Þegar lagt var af
stað í ferðir, hvort heldur stuttar
eða langar, þá sagði amma iðulega
„mundu að hafa vin þinn með þér“
og átti þá við Jesú.
Amma hugsaði vel um sitt fólk og
var umhugað um að halda Lyng-
holti hreinu og fínu. Við eigum ófá-
ar minningar um hana bakandi
vöfflur og forma, færandi súpukjöt
upp á fat eða hrærandi í sæta,
þykka grjónagrautnum sem okkur
fannst svo góður.
Vegna þess hve hreinskilin amma
var gat hún oft verið fyndin í til-
svörum. Hún var ófeimin við að láta
í ljós skoðanir sínar ef henni fannst
eitthvað athugarvert við klæðaburð
eða hárgreiðslu sinna nánustu og
notaði þá gjarna setninguna:
„Hörmung er að sjá þig“. En miklu
oftar voru lýsingarorðin á jákvæð-
ari nótunum og ekki óalgengt að
heyra hana dásama allt og alla.
Síðustu tíu árin bjó amma með
Kristjáni, seinni eiginmanni sínum.
Kristján dekraði við Dísu sína, eins
og hann kallaði hana, og þau sáu
ekki sólina hvort fyrir öðru. Það var
gaman að heimsækja þau þar sem
þau bjuggu í Hveragerði. Þar var
alltaf glatt á hjalla, Kristján spil-
andi á gítarinn og syngjandi sálma
og amma í essinu sínu syngjandi
með.
Það er margt sem við getum til-
einkað okkur af eiginleikum ömmu.
Aðdáunarverð jákvæðni hennar,
auðmýkt og nægjusemi á lífshlaupi
sem ekki var ríkt af veraldlegum
gæðum. Það var alveg sama á
hverju gekk, ef við spurðum ömmu
um hvernig henni liði var svarið
ávallt: „Mér gæti ekki liðið betur,
alveg satt.“ Hún bjó yfir sterkri
andlegri vissu um eilíft líf og við er-
um ekki í nokkrum vafa um að nú
er hún komin heim til besta vinar
síns.
Við vottum Kristjáni, börnum
ömmu og afa, Gerði frænku og öðr-
um aðstandendum samúð okkar.
Elsku amma, við þökkum fyrir
tímann sem við áttum saman og allt
sem þú gerðir fyrir okkur. Minn-
ingin um þig mun ylja okkar hjört-
um um ókomna tíð. Hvíldu í friði.
Friðrik, Ólöf og Edda Ein-
arsbörn.
Elskuleg móðursystir mín, hún
Sölvína í Lyngholti, eins og hún var
alltaf kölluð, hefur nú kvatt þennan
heim og er komin til Guðs.
Þegar ég rifja upp kynni mín af
Sölvínu held ég að minnisstæðust
sé mér hennar sterka trú á Guð
sinn, sem hún hafði alla tíð. Og það
var engin tilviljun, því foreldrar
hennar, Jón Sveinsson og Ólöf
Sölvadóttir, voru mjög trúhneigð og
lifðu samkvæmt trú sinni í bæn og
von á Guð og frelsarann Jesúm
Krist.
Sölvína ólst upp ásamt systrum
sínum, Jakobínu og tvíburasystur
sinni Sveinsínu, í foreldrahúsum að
Lónkoti í Sléttuhlíð í ást, umhyggju
og Guðstrú.
Síðan lá leið hennar til Ólafs-
fjarðar. Þar kynntist Sölvína fyrri
manni sínum, Friðriki Jónssyni,
skipstjóra, harðduglegum sjómanni,
sem er öllum þeim sem honum
kynntust mjög eftirminnilegur.
Hann lést árið 1987.
Heimili þeirra Sölvínu og Frigga
í Lyngholti er mér afar minnis-
stætt, hvað allt var ævinlega fínt og
pússað og allir hlutir á sínum stað í
þessu litla og þrönga húsi, þar sem
börnin voru mörg og ótrúlegt
hvernig hægt var að halda öllu í röð
og reglu. En þannig var Sölvína.
Hún var mikil húsmóðir og fórnaði
sér fyrir heimilið, börnin og mann
sinn.
Á þessum árum var ekki allt til
alls eins og nú á dögum. Lífsbar-
áttan var hörð og Friggi þurfti oft
að vera langdvölum fjarri heimilinu
vegna vinnu sinnar, eins og sjó-
mannskonur þurfa oft að búa við.
Sölvína stóð oft í þessum sporum
við erfiðar aðstæður og leysti hún
allar skyldur af kærleika og hjarta-
hlýju.
Það er ótrúlegt að bera saman
þær aðstæður sem þá voru og eru
nú á svo mörgum sviðum. Sem bet-
ur fer hefur tekist að breyta mörgu
og bæta okkar þjóðfélag til fram-
fara í svo mörgu, þó ég efist um að
nútímafólk öðlist þá innri ró og
hamingju sem því ætti að fylgja.
En ég veit að Sölvína var sátt við
hlutskipti sitt í lífinu. Hún eignaðist
myndarleg börn og barnabörn og
hún þakkaði Guði sínum fyrir allar
hans góðu gjafir.
Síðari maður Sölvínu var Krist-
ján Reykdal. Þau sameinuðust í
sterkri trú á Guð og dvöldu saman
síðustu árin á dvalarheimili í
Hveragerði.
Jón Þorvaldsson.
Sölvína
Herdís Jónsdóttir