Morgunblaðið - 18.01.2007, Síða 32

32 FIMMTUDAGUR 18. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín ErlaBernódusdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 5. október
1933. Hún andaðist
á Landspítalanum í
Fossvogi 9. janúar
síðastliðinn. Fyrstu
fimm ár ævinnar
ólst hún upp hjá
móðursystur sinni
Guðlaugu Klem-
enzdóttur og eig-
inmanni hennar
Hermanni Guð-
mundssyni, sem þá
bjuggu á Litla-Skarði í Borg-
arfirði. Móðir Erlu var Dómhildur
Klemenzdóttir frá Hvassafelli í
Borgarfirði. Hún giftist árið 1938
Bernódusi Halldórssyni útgerð-
armanni úr Bolungarvík sem ætt-
leiddi Erlu og fluttist hún með
þeim þangað vestur.
Systkini Erlu eru: Halldór, f.
1939; Guðrún Lilja, f. 1941, d.
2004; Sigurður Viggó, f. 1944, d.
1993; Guðmundur Kristinn, f.
1948, og Svanur, f. 1952, d. 1956.
Hinn 28. sept-
ember 1965 giftist
Erla eftirlifandi eig-
inmanni sínum,
Ágústi Sigurðssyni
frá Kirkjubóli í Mos-
dal í Arnarfirði.
Erla hóf störf á
Sjúkrahúsi Hvíta-
bandsins á árinu
1949, hóf nám í
Hjúkrunarskóla Ís-
lands 1957 og lauk
þaðan burtfar-
arprófi 1. mars
1960. Starfaði hún
við hjúkrun á ýmsum sjúkra-
húsum, hér heima og erlendis,
þar til hún hóf nám í Röntgen-
tæknaskóla Íslands árið 1974 og
lauk þaðan burtfararprófi. Starf-
aði hún síðan á Röntgendeild
Landakotsspítala og síðar hjá
Leitarstöð Krabbameinsfélagsins
uns hún lét af störfum þar á árinu
2002.
Útför Erlu verður gerð frá
Digraneskirkju í Kópavogi í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Þegar ég sest niður til þess að
skrifa örfá minningarorð um æsku-
vinkonu mína Erlu Bernódusdóttur
skartar Bolungarvík sínum fegurstu
vetrarklæðum, „Víkin“ sem við báð-
ar elskuðum. Minningarnar þyrlast
upp og hugurinn hverfur til æskuár-
anna. Á þeim árum fólust leikirnir í
fallin spýtan, horfin, albolta og að
leika sér í fjörunni, já, og síðar hand-
bolta, en þar var Erla mjög liðtæk. Í
minningunni var alltaf nægur snjór á
veturna. Þá fórum við og renndum
okkur á dragsleða niður hólinn eða
skíðasleða, skautasvellið var í miðju
þorpinu og gat orðið býsna stórt. Þar
var oft mikið gaman, já, yndislegir og
áhyggjulausir dagar. Í okkar orða-
bók var ekki til orðið að láta sér leið-
ast, við fundum okkur alltaf eitthvað
til að gera. Stutt var á milli heimila
okkar Erlu. Við fylgdumst gjarna í
skólann enda alltaf saman í bekk.
Erla var einstaklega ljúf og skapgóð,
hún var dul og bar ekki tilfinningar
sínar á torg. Við áttum það sameig-
inlegt að vera ættleiddar og ræddum
stundum hvernig „réttir“ feður okk-
ar litu út.
Áður en varði skildu leiðir. Erla
fór til Reykjavíkur í skóla, hún lærði
hjúkrunarfræði, það átti vel við hana
því hún var þolinmóð og blíðlynd.
Síðar þegar ég fór í skóla í Reykjavík
kynnti hún mig fyrir Hermanni og
Laugu móðursystur sinni og þeirra
börnum sem henni þótti mjög vænt
um. Til þeirra var gott að koma, rétt
eins og að koma í foreldrafaðm. Ég
minnist þeirra með djúpu þakklæti.
Erla var traustur vinur vina sinna.
Þegar ég átti stórafmæli árið 2003
mætti hún. Það gladdi mig mikið.
Erla og eiginmaður hennar Ágúst
Sigurðsson áttu fallegt heimili og þar
ríkti þetta rólega andrúmsloft eins
og allt annað skipti ekki máli. Veik-
indi hennar bar brátt að og eftir
stutta legu er hún horfin úr þessum
heimi.
Ég sendi eiginmanni hennar,
systkinum, þeirra fjölskyldum og
frændfólkinu úr Miðtúni mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þú, sem gafst vorið,
og þú, sem gafst sumarið blíða,
þú, sem gafst blessun
og hjálpræði liðinna tíða,
samur ert þú.
Syrgja hví skyldum við nú
eða því komandi kvíða?
(B. Jónsson frá Minna-Núpi)
Far þú í friði, elsku vinkona, ég
veit að margir taka á móti þér.
Hittumst hinum megin.
Birna Hjaltalín Pálsdóttir,
Bolungarvík.
Af eilífðarljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir,
og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Nú eru liðin nákvæmlega 50 ár síð-
an við 22 stúlkur hófum nám við
Hjúkrunarskóla Íslands, í janúar
1957. Í þrjú ár bjuggum við allar
saman á heimavist skólans og vorum
eins og ein fjölskylda. Þetta var glað-
vær og skemmtilegur hópur, við
,,hollsysturnar“, eins og við kölluð-
um okkur. Aðall Erlu var hógværð
og lítillæti. Hvar sem hún vann var
eftir því tekið hvað hún lagði mikla
alúð í störf sín. Umhyggja hennar
fyrir öðrum var einstök. Hún bar
gæfu til að eignast góðan eiginmann,
Ágúst Sigurðsson, og var sambúð
þeirra einstaklega falleg. Á heimili
þeirra ríkti ást og gagnkvæm virð-
ing. Við vottum Ágústi, sem og öðr-
um aðstandendum Erlu, einlæga
samúð okkar.
Hollsysturnar frá 1957.
Kristín Erla hét hún vinkona mín
sem nú er fallin frá eftir stutt en erfið
veikindi. Erla kom til Bolungarvíkur
fjögurra eða fimm ára gömul. Fljót-
lega tókst góð vinátta með henni og
Birnu systur minni, þær voru jafn-
öldrur en ég tveimur árum yngri.
Vinátta okkar Erlu varð svo meiri
þegar við vorum komnar um tvítugt
og hún komin í hjúkrunarnám. Hún
hvatti mig til að koma í skólann, en
ekki varð neitt úr því hjá mér. Þegar
Erla fór að vinna á sjúkrahúsinu á
Ísafirði 1961-’62, vann ég á sjúkra-
skýlinu í Bolungarvík og á þeim tíma
vorum við mikið saman. Erla var dul
í skapi og flíkaði ekki tilfinningum
sínum, en tryggari og traustari fé-
laga var ekki hægt að hugsa sér.
Á Ísafjarðarárunum átti Erla bíl,
Volkswagen bjöllu. Það voru örugg-
lega ekki margar ungar stúlkur sem
áttu bíl á þessum árum. En Erla fór
vel með sín laun, bruðlaði ekki í
óþarfa og var mjög gætin. Sumarið
1962 lögðum við í langferð á bílnum
hennar. Hvorug okkar hafði mikla
reynslu af því að keyra bíl, en báðar
tröllatrú á sjálfum okkur. Leið okkar
lá norður á Húsavík, að heimsækja
vinkonu okkar, Erlu Inga sem var
hjúkrunarkona þar. Þaðan fórum við
þrjár austur á Neskaupstað, þar sem
Erla Bern hafði starfað sem hjúkr-
unarkona. Við lentum í ýmsum æv-
intýrum, en heim komum við glaðar,
ánægðar og fullar af sjálfstrausti eft-
ir þessa skemmtilegu ferð.
Árið 1964 leigðum við íbúð saman í
Reykjavík, Erla Inga, Erla Bern og
ég. Á þeim tíma kynntust þær verð-
andi mökum sínum. Foreldrum Erlu,
Dómhildi og Bernódusi, kynntist ég
vel og var ávallt velkomin á heimili
þeirra. Einnig kynntist ég Guðlaugu
móðursystur Erlu, Hermanni manni
Guðlaugar og fjölskyldu þeirra hér
fyrir sunnan. Var það mikið sóma-
fólk. Ég veit að Erlu þótti mjög vænt
um þessa fjölskyldu sem hún dvaldi
hjá fyrstu ár ævi sinnar.
Elsku Gústi, ég veit að þú hefur
misst mikið og söknuður þinn er sár,
en þú getur yljað þér við minning-
arnar frá 42 ára sambúð með elsku-
legri eiginkonu. Við hjónin vottum
þér, systkinum Erlu, mökum, ætt-
ingjum og vinum okkar dýpstu sam-
úð. Hvíl í friði, kæra vinkona.
Kristín Sigurðardóttir
Líkn með þraut. Hugprúð og heil-
steypt kona er gengin, eftir harða
baráttu við svipaðan sjúkdóm og hún
sjálf helgaði starfskrafta sína gegn,
árum saman.
Erla Bernódusdóttir, röntgen-
hjúkrunarfræðingur, var fullþroska
kona og þrautreynd í starfi sínu og
samskiptum við sjúklinga jafnt sem
samstarfsfólk, þegar hún flutti sig
frá Landakotsspítala yfir til okkar á
Röntgendeild Krabbameinsfélagsins
í maí 1992. Varð fljótt ljóst af stuttri
viðkynningu, að hún hefði flesta þá
kosti til að bera sem hæfðu vel því
vandasama starfi að sinna röntgen-
myndatöku á brjóstum kvenna, en
það lærði hún á skömmum tíma. Hún
varð fljótt fyrirmynd annarra, tók til
dæmis yfirleitt óaðfinnanlegar
myndir, sem er alls ekki sjálfgefið í
mörgum tilvikum. Þurftum hvorki
ég né félagið að sjá eftir þeirri ráðn-
ingu.
Erla varð fljótlega einn aðalburða-
rásinn í starfsemi okkar, ekki sízt
eftir fráfall Sigríðar Kristjánsdóttur,
röntgentæknis, sem hafði unnið á
deildinni allt frá stofnun 6. maí 1985.
Einbeiting og vandvirkni voru aðals-
merki Erlu, enda skildi hún vel mik-
ilvægi starfs síns. Hygg ég að skjól-
stæðingar okkar, hvort sem um var
að ræða þær viðkvæmu og ótta-
slegnu konur sem leituðu rannsókna
vegna gruns um illkynja mein í
brjósti, eða þátttakendur í almennri
hópleit að brjóstakrabbameini, hafi
skynjað það og skilið, þótt sjálf segði
hún ekki alltaf margt.
Sagt hefur verið að sönn menning
sé fólgin í því að inna öll störf vel af
hendi – þá menningu kunni Erla
sannarlega. Samvinna hennar við
okkur röntgenlæknana var líka með
miklum ágætum, hún var fljót til
verka og gat raunar illa verklaus
verið, var næm á umhverfi sitt og
fann yfirleitt einhverja vel þegna út-
rás fyrir starfsorku sína ef um hægð-
ist. Hún var þó hlédræg að eðlisfari
og háttvís, en gat verið ákveðin á
stundum. Ekki gleymist, hvernig
hún stóð áfram sem klettur þegar
starfsliði fækkaði tímabundið á
deildinni.
Að konu sem Erlu Bernódusdótt-
ur er djúp eftirsjá, enda finnst okkur
hún hafa farið alltof fljótt, hefði átt
skilið að njóta fleiri eftirlaunaára við
góða heilsu sem fyrr. Sem betur fer
var henni vel ljóst, hve mikils ég mat
hana, og alltaf var notalegt að hitta
hana vel til hafða á förnum vegi með
Erla Bernódusdóttir
Ég mun aldrei
gleyma þér. Ég man
eftir miklu úr æsku.
Mér fannst svo gaman
að sjá þig um jólin. Hvað þú varst fínn
og sætur. Ég tek þessari heimsókn
sem kveðju, þetta var góð kveðja. En
ef þér líður vel núna líður mér vel.
Einn daginn munum við hittast aftur.
Ég veit að mamma mín og litli bróðir
þinn taka vel á móti þér og passa þig
vel fyrir okkur. Það er sárt að horfa á
eftir þér. Þú varst svo fallegur strák-
ur, það var svo margt gott sem þú
gerðir. Þessi endalausi fyndni húmor,
ég á eftir að sakna hans. En við höld-
um okkar striki, lifum okkar lífi áfram
og höldum fast hvert utan um annað.
En þú verður hjá okkur, bara í öðrum
heimi. Góðum heimi þar sem við hitt-
umst aftur.
Hvíldu í friði og Guð geymi þig,
Sævar.
Fjóla Kristín Freygarðsdóttir.
Með fáum orðum vil ég minnast
frænda míns Sævars Sigurðssonar
sem á svo sorglegan hátt yfirgaf
þennan heim síðasta dag ársins 2006.
Þegar ég hugsa til baka og velti
fyrir mér hver mín sterkasta minning
um Sævar er staldra ég við í spurn.
Helst kemur upp í hugann kímnislega
brosið og þá kannski sér í lagi hlát-
Sævar Sigurðsson
✝ Sævar Sigurðs-son fæddist á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 1. des-
ember 1984. Hann
lést á heimili sínu
31. desember síð-
astliðinn og var
hann jarðsunginn
frá Grindavík-
urkirkju 12. janúar.
urinn sem var
skemmtilega smitandi
og sérstakur. Það er
sárt að skrifa minning-
argrein um dreng sem
er 15 árum yngri en
maður sjálfur og manni
fannst lífið blasa við,
hörkuduglegan sjó-
mann og eldkláran
tölvuspekúlant, kom-
inn í sína eigin íbúð, átti
bíl og sjálfsagt hefði
ekki liðið langur tími
þar til næstu skref í líf-
inu hefðu verið stigin.
En það verður ekki á allt kosið í
þessu blessaða lífi okkar sem oft er
þyrnum stráð og sjálfsagt ekki alltaf
létt að vera ungur maður í heimi sem
er fullur af freistingum jafnt góðum
sem slæmum. Því miður er það stað-
reynd að alltof margir lenda út af
sporinu í lengri eða skemmri tíma og
alltof margir komast aldrei inn á það
aftur. Því vil ég beina mínum orðum
til ykkar, kæru vinir Sævars: Heiðr-
um minningu um góðan, glaðværan
og duglegan dreng með því að skoða
okkur sjálf og styðja hvert annað í
heimi okkar og hjálpa hvert öðru í að
finna réttu leiðina. Lífið og lífslöng-
unin eykst og batnar með hverju ári
sem líður, aðalmálið er að líkami, sál
og andi fylgist að.
Með þessu litla ljóði kveð ég þig
kæri frændi.
Ertu horfin?
Var þér lífið þetta þungt,
þjáði kvöl svo hjartað ungt
að ekkert benjar bætti?
Fannst þér allt svo sárt og svart,
sástu ekkert ljúft og bjart,
var þér lífið helsi hart,
hlaðið þungum mætti?
Sástu enga aðra leið,
ekkert sem að létti neyð,
hlaustu að enda æviskeið
ungur – með þessum hætti.
Ertu horfin?
Lífs á morgni brostin brá,
búið allt, sem vakti þrá,
mátti ekkert ylja?
Gastu ei lengur gengið braut,
gastu ei varpað af þér þraut,
féll þér engin fró í skaut,
fús ég reyni að skilja?
Að mér sækir sálarkvöl,
sýnist hvergi á huggun völ,
þegar svona blóðugt böl
bugar lífsins vilja.
Ertu horfin?
sveipuð dauðans þungu þögn,
þjáðu hugann dularmögn,
ofar öllu skyni?
hurfu sjónum lífsins lönd,
leið þér gæfan burt úr hönd,
tengdu ekki blóðsins bönd
börn af sama kyni?
Hefði ég getað hjálpað þér,
hefði gæfan skilað sér,
ef þú hefðir mætt í mér
meiri frænda og vini?
(Rúnar Kristjánsson)
Og hvatning til þeirra sem eftir
sitja:
Þú sem aldrei náðar nýtur,
neyðarinnar kjörum lýtur,
hefur mist þinn kraft og kjark.
Þegar von og vilja þrýtur
á þig feigðar fangamark.
Þó að blási mjög á móti
máttu ekki í sálar róti
fleygja öllu fyrir borð.
Lífs er erfið ganga á grjóti,
gakktu ekki að heljarfljóti,
það er sama og sálarmorð.
Fram á veginn – fjörs í brýnu
færast skaltu að marki þínu,
enn þó bætist þraut við þraut.
Lífið er í eðli sínu
aðeins brot af silfurlínu
sem að tengir skaut við skaut.
(Rúnar Kristjánsson)
Andri, Laufey og Eiríkur, Siggi og
Sigga, Kolla frænka, vinir og ættingj-
ar, megi Guð vera með ykkur í þess-
ari miklu sorg.
Ykkar einlægur
Ingvar Guðjónsson.
Jæja, Sævar minn, þegar ég fékk
þessar hrikalegu fréttir á gamlárs-
kvöld, að þú værir farinn frá okkur,
vissi ég hreinlega ekkert hvernig mér
átti að líða. Ég var staddur í útlönd-
um, langt frá raunveruleikanum sem
var að gerast heima, gat hreinlega
ekkert gert nema að hugsa til þín og
um hvað væri að gerast. Ég fer að
rifja upp hvað við höfum brallað
margt saman en geymi það bara hjá
sjálfum mér. Í þessum heimi á maður
ekki marga vini en, Sævar, þú varst
einn af þeim fáu sem ég gat kallað vin.
Við gátum stundum setið tveir tím-
unum saman og rætt málin og þú gast
alltaf spurt mig um eitthvað sem þér
þótti óþægilegt að spyrja aðra um.
Ég þekki engan annan sem gat haldið
heilu partíunum á floti með ótrúleg-
um sögum og fíflagangi.
Sævar minn, þótt það sé erfitt þá
verð ég að kveðja þig og minnast þín
sem góðs vinar. Það verður alltaf
pækillinn og krúsi.
Ég kveð þig, vinur minn.
Laufey, Siggi og Andri Páll, ég
sendi ykkur innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ásgeir Ásgeirsson.
Þær hræðilegu fréttir að Sæsi væri
látinn bárust okkur flestum á gaml-
ársdag eða nýársnótt. Sæsi var fjör-
ugur strákur og mikill prakkari sem
sjaldan eða aldrei var ládeyða í kring-
um. Þrátt fyrir prakkaraskapinn og
uppátækjasemina vildi hann öllum
vel og meiri ljúflingur var vandfund-
inn.
Sæsi var mjög ósérhlífinn og hug-
rakkur eins og sást kannski best þeg-
ar hann tók þátt í íþróttum og leikj-
um. Þá gerði hann alltaf sitt besta og
rúmlega það.
Í okkar huga mun lifa minning um
fjörugan, skemmtilegan en umfram
allt ljúfan og góðan strák.
Við viljum senda fjölskyldu Sæsa
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Samnemendur í Grunnskóla
Grindavíkur (’84 árgangurinn).
Ó, Sævar, elsku Sævar minn, ég vil
ekki trúa að þú sért farinn. Þegar ég
heyrði að þú værir látinn sveið mig í
hjartað, ég náði varla andanum. Í
sorginni öðlast maður skilning og fyr-
irgefningu, það hjálpar manni smátt
og smátt í gegnum þetta.
Ég mun aldrei gleyma þínu ynd-
islega brosi og þessum tæru augum
þínum sem horfðu svo oft í mín. Ég
hugsa alltaf um hvað þú varst alltaf
langfallegastur nývaknaður, brostir
til mín og kysstir mig góðan daginn,
það var það besta í heimi, og svo að fá
að kúra pínu meir. Þú komst mér allt-
af til að hlæja og mér leið alltaf vel í
kringum þig.
Þú veist að þú hefur alltaf átt stór-
an stað í hjarta mínu og þar mun ég
geyma allar minningarnar sem ég á
um þig. Sérstaklega allar þær minn-
ingar sem ég og þú áttum saman. Ég
vil þakka guði fyrir að hafa kynnst
þér og fengið að njóta ástar þinnar og
umhyggju. Þú varst hreinskilinn,
fyndinn, skemmtilegur, hreint og
beint æðisleg persóna. Ég mun aldrei
kynnast neinum eins og þér, þú varst
einstakur.
Þú varst alltaf svo góður við Sesar
og saknar hann þín sárt. Hann langar
að þakka þér fyrir allar Lego-stund-
irnar og sögulesturinn á kvöldin sem
eru ógleymanlegar, eins og þú ert
okkur.