Morgunblaðið - 26.10.2007, Page 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. OKTÓBER 2007 35
✝ Hjörtur Magn-ússon fæddist í
Borgarnesi 9. júní
1919. Hann andað-
ist á hjúkrunar-
heimili Hrafnistu á
Vífilsstöðum 15.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Magnús Ágúst
Jónsson frá Skarfs-
stöðum í Dalasýslu,
búfræðingur, kenn-
ari og síðar lengi
sparisjóðsstjóri
Sparisjóðs Mýra-
sýslu í Borgarnesi, f. 1880, d.
1969, og kona hans Guðrún
Jónsdóttir frá Valbjarnarvöllum
í Borgarhreppi, f. 1888, d. 1966.
Systkini Hjartar voru Jón, f.
1917, d. 1972, og Sesselja Jóna,
f. 1921, d. 1993.
Fyrri kona Hjartar var Gerð-
ur Pálsdóttir, f. 1918, d. 1960.
Þau skildu.
Árið 1964 kvæntist Hjörtur
Sigurlaugu Jóhannsdóttir frá
Iðu í Biskupstungum, húsfreyju
í Reykjavík, f. 10. febrúar 1922.
Forldrar hennar voru Jóhann
Kristinn Guðmundsson bóndi á
Iðu og kona hans Bríet Þórólfs-
dóttir. Sonur Hjartar og Sigur-
laugar er Jóhann
lögmaður og stór-
meistari í skák, f.
8. febrúar 1963,
kvæntur Jónínu
Ingvadóttur kynn-
ingarstjóra. Börn
þeirra eru Hjörtur
Ingvi, f. 1987, og
Sigurlaug Guðrún,
f. 1993.
Hjörtur ólst upp
í Borgarnesi á
heimili foreldra
sinna sem var í
sama húsi og
Sparisjóður Mýrasýslu. Hann
lauk prófi frá Verslunarskóla Ís-
lands 1939 og hóf eftir það störf
hjá Sýslumanninum í Borgar-
nesi og síðar Sparisjóði Mýra-
sýslu. Árið 1958 flutti Hjörtur til
Reykjavíkur og gerðist lög-
skráningarstjóri skipshafna hjá
Tollstjóranum í Reykjavík.
Gegndi hann því embætti óslitið
í rúma þrjá áratugi þar til hann
lét af störfum fyrir aldurs sakir.
Síðustu árin dvaldi Hjörtur á
hjúkrunarheimili Hrafnistu á
Vífilsstöðum.
Útför Hjartar verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Með fáum orðum vil ég minnast
tengdaföður míns, Hjartar Magnús-
sonar sem nú er látinn á 89. aldursári
eftir snarpa lokaorrustu.
Þegar ég hitti Hjört fyrst fyrir
tæplega tuttugu og þremur árum
var hann var hann orðinn sextíu og
sex ára gamall. Hann kom mér fyrir
sjónir sem hinn trausti heimilisfaðir,
yfirvegaður í orðum og æði, glöggur
á menn og málefni. Hann hafði góðan
húmor og þótti gaman að spjalla um
mál líðandi stundar, ekki síst með
vinum okkar hvort sem var við veið-
ar eða heima í stofu. Var fastur fyrir
en gerði ekki mannamun vegna mis-
munandi skoðana eða lífssýnar.
Hjörtur hafði allt sitt á hreinu en
lagði lítið upp úr metorðum eða efn-
islegum gæðum og naut þess frekar
að gefa öðrum. Ég held að það megi
með sanni segja að gæfa hans í lífinu
hafi verið þegar hann kynntist eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Sigurlaugu.
Þau bjuggu sér hlýlegt heimili í
Safamýrinni þangað sem alltaf er
gott að koma, eiginlega eins og að
stíga inn í hvíldarmusteri frá erli
dagsins. Hjörtur átti einstaklega
gott samband við systkinabörn sín
sem öll voru eldri en einkabarn hans
Jóhann, sem fæddist ekki fyrr en
hann var komin á fimmtugsaldur.
Hjörtur var mjög stoltur af sínu fólki
og bar hag þeirra ávallt fyrir brjósti.
Hjörtur starfaði lengst af sem lög-
skráningastjóri skipshafna í Reykja-
vík og hafði í starfi mikil sínu sam-
skipti við sjómenn og farmenn. Í því
starfi komu eðliskostir hans vel
fram, talnaglöggur, minnugur og
umfram allt kom hann fram við alla
af sömu hjálpsemi og virðingu eins
og margir sjómenn hafa borið um.
Við starfslok byggðu þau Hjörtur
og Sigurlaug sér sumarbústað í landi
æskustöðva Sigurlaugar, Iðu í Bisk-
upstungum. Þar áttu þau góðar
stundir á yndislegum stað við að
yrkja jörðina, rækta kartöflur og
dytta að. Í laxveiðinni í Hvítá glytti í
keppnisskapið sem annars var vel
falið. Einhverra hluta vegna fann
Hjörtur ekki þörf hjá sér til að
ferðast til útlanda síðustu áratugina,
en fylgdist af þess meiri áhuga með
flakki okkar og þó sérstaklega sonar
síns sem gerði víðreist á meðan tafl-
mennskan var atvinna hans og köll-
un. Þegar barnabörnin tvö, Hjörtur
Ingvi og Sigurlaug komu til sögunn-
ar naut Hjörtur þess að hafa þau
nærri sér og fylgdist vel með öllu
sem þau tóku sér fyrir hendur. Þau
eru sannarlega lánsöm að hafa notið
svo náinna samvista við afa og
ömmu. Ég lít til baka með miklu
þakklæti fyrir að hafa kynnst Hirti
og átt hann að sem tengdaföður og
afa barna minna. Hjálpsemi hans og
Sigurlaugar var takmarkalaus í okk-
ar garð. Hann hafði lifað tímana
tvenna, en hafði skilning og áhuga á
því lífi sem við nútímafólkið lifum,
þótt honum hafi stundum fundist full
mikill hraði á hlutunum, allt stress
var eitur í hans beinum. Þá minnti
hann okkur á gömlu góðu gildin sem
hann sjálfur hafði alltaf í heiðri.
Að leiðarlokum vil ég gera hans
eigin orð að mínum: Ég kveð þig með
virktum og þakka fyrir allt.
Jónína Ingvadóttir.
Nú er afi minn horfinn á braut, 88
ára gamall. Hann átti merka ævi og
bjó yfir mikilli visku. Afi er án efa ein
af fyrirmyndum mínum, hann
kenndi mér margt með lífsmynstri
sínu; rólegur, yfirvegaður, vel að sér
um flesta hluti, sjálfbjarga og hugs-
aði vel um heilsuna. Við afi áttum
sama áhugamál, fótbolta. Afi hélt
með Arsenal og þeir hafa líklega
sjaldan verið eins góðir og núna,
hann fylgist líklega með að ofan. Afi
horfði mikið á boltann og hann hafði
alltaf gaman af því ef ég sagði honum
frá síðustu leikjum, hann spilaði líka
fótbolta á sínum uppvaxtarárum.
Allt sem hann afi minn tók sér fyrir
hendur gerði hann af alúð og um-
hyggju. Hann var mjög barngóður
og lét sér alltaf annt um velferð mína
og bróður míns og allra okkar skyld-
menna. Margar æskuminningar eru
bundnar við afa. Ég man til dæmis
að við fórum oft í bíltúra eða með
strætó niður í fjöru og þar var hann
hafsjór af fróðleik. Þegar ég lít aftur
sé ég mjög hamingjuríkar minningar
og ég mun alltaf muna hve yndisleg-
ur afi var, fyrirmyndin mín. Hvíldu í
friði, elsku afi. Þín
Sigurlaug Guðrún.
Merkileg della, þessi veiðidella.
Þú ferð í einn eða tvo túra og blaðrar
síðan út um borg og bý eins og þú
sért sérfræðingur jafnvel þótt þú
beitir ennþá bara einum ánamaðki
og þræðir línuna inn í sökkuna í stað
þess að vefja henni utanum. Ætli ég
hafi ekki eitthvað verið að gaspra
upp í Taflfélagi um snilldina og Jói
því talið nauðsynlegt að bjóða mér
austur á Iðu.
Rauð Mazda rennur í hlaðið. Það
er gamla lagið – sennilega tíu ára eða
eldri. Hjörtur Magnússon stígur út
og heilsar upp á veiðifélagana. Nú er
hann veiðistjóri. Við komum okkur
fyrir í gamla kofanum og hægt og ró-
lega hefst sögustund úr Borgarfirð-
inum sem rennur inn í svefninn.
Mazdan stendur gljáfægð fyrir utan
og mælirinn sýnir örfáa kílómetra –
plastið er enn á sætunum. Hún er
bara til Iðubrúks, annars er farið
með strætó.
Það er alltaf kalt í gamla kofanum
á Iðu á morgnana. Um að gera að
drífa sig út og hefja veiðar. Reglurn-
ar eru skýrar: Þeir hefja veiðarnar
sem það vilja og taka síðan pásu þeg-
ar hinir sýna sig. Síðan er skipt af
fullri kurteisi. Hjörtur fer aldrei
fyrstur út enda gestir ávallt í for-
gangi. Þegar hann kemur beitir
hann „aðferðinni“ og er strax var.
Annars er öllu beitt og glaðst yfir
hverjum fiski. Hér er ekkert löglegt
agn bannað og hvað þá að menn
sleppi matnum aftur í ána.
Og áfram líða árin. Gamli kofinn á
Iðu er horfinn. Nú er gist í þæginda-
húsi upp á Hamrinum „þar sem Jóa
þykir gott að sofa“. Hjörtur og Sig-
urlaug komin með snoturt sumar-
hús, „þó eignum fylgi áhyggjur“ –
þar stendur rauða Mazdan á hlaðinu.
Hjörtur er að mestu hættur veiðum.
Hann fylgist þó með og áhuginn er
sá sami. Komið er við í kotinu uppá
kaffi og svo sem eina sögu úr Borg-
arfirðinum. Hjörtur býður í staupið
en tekur ekki sjálfur. Það fá aðeins
útskrifaðir. Við kveðjumst í síðasta
sinn.
Blessuð sé minning Hjartar
Magnússonar.
Ásgeir Þór Árnason.
Kæri afi minn.
Nú ert þú horfinn á braut eftir
löng og erfið veikindi. Eftir stendur
minningin um þig, ljóslifandi í hug-
um okkar allra sem þekktum þig. Í
minningunni birtist þú sem hraustur
maður, eilítið fastur fyrir, fram-
kvæmdaglaður og gjafmildur. Það
var raunar erfitt að gefa þér eitthvað
á móti, því þér fannst alltaf of mikið
gert fyrir þig. Þú hafðir einnig góðan
húmor og áttir mörg spakmæli og
gullkorn sem rifjuð eru upp aftur og
aftur.
Þú varst mér góður afi og upp-
fylltir samviskusamlega þitt hlut-
verk í uppeldinu. Við fórum reglu-
lega saman í gönguferðir sem
enduðu oft á því að þú gafst mér ís,
sem ég kunni vel að meta. Þú lagðir
þig eftir því að mennta mig og búa
undir lífið, ég minnist þess með mik-
illi hlýju þegar þú gekkst með mér
spölinn í Ísaksskóla á hverjum
morgni þegar ég var 5 ára. Eftir því
sem árin liðu þótti mér alltaf gott að
slaka á í viðurvist þinni og ömmu,
hvort sem það var heima hjá ykkur í
Safamýrinni, eða í notalega bústaðn-
um ykkar við Iðu. Mér þótti mjög
vænt um að geta hitt þig, ásamt
ömmu, rétt áður en þú fékkst síðasta
slagið. Ég var nýkominn frá Kína og
það mátti greina glampa í augum
þínum þegar ég sagði þér ferðasög-
una. Brosið þitt þann dag bar vott
um að þú værir sáttur við tilveruna,
enda annað varla hægt í yndislegu
umhverfi Vífilsstaða þar sem allt
starfsfólkið vildi allt fyrir þig gera.
Kunnum við aðstandendurnir þeim
kæra þökk fyrir allt sem þær hafa
lagt á sig. En allar ferðir taka ein-
hvern tíma enda og nú hefur áfanga-
staðnum verið náð.
Eftir stendur minningin um þig og
nafnið sem mér var gefið í höfuðið á
þér. Þinn
Hjörtur Ingvi.
Eftir milt haust má nú sjá þess
merki að vetur konungur er að
ganga í garð. Birtu bregður fyrr,
húmið sækir á. Brátt munu ægifagr-
ir litir haustsins víkja fyrir vetrinum
Litir haustsins minna okkur á að all-
ir hlutir hafa sinn tíma, sitt upphaf
og sinn endi. Það var einnig farið að
líða á ævikvöldið hjá Hirti Magnús-
syni. Líkamlegt áfall fyrir nokkrum
árum síðan dró jafnt og þétt úr hon-
um lífsþróttinn, þar til yfir lauk.
Kynni mín af Hirti hófust fyrir
tæpum fjórum áratugum síðan í
tengslum við vinskap minn við son
hans Jóhann. Þá var fjölskylda
Hjartar búsett í Safamýrinni þar
sem litla fjölskyldan átti fallegt og
hlýlegt heimili sem var oft vettvang-
ur fyrir leiki okkar strákanna. Mót-
tökur hans og Sigurlaugar voru ætíð
innilegar þrátt fyrir að oft væri
þröngt á þingi og hamagangur í öskj-
unni. Hjörtur var brosmildur og hlýr
en jafnframt alvörugefinn. Íhalds-
samur var hann að upplagi og hóf-
samur á allan hátt. Áhugamálin lutu
einkum að þjóðlegum fróðleik, svo
sem ættfræði og ævisögum. Er hann
ræddi um Mýramenn í þessu sam-
bandi færðist ávallt bros yfir andlitið
og fátt vissi hann skemmtilegra en
að segja sögur af sönnum Mýra-
mönnum.
Mér er einkar minnisstætt þegar
Hjörtur fór með okkur vinina að
horfa á heimsmeistaraeinvígið í skák
árið 1972 en upp frá því kviknaði
mikill skákáhugi hjá syninum.
Næstu áratugina var Hjörtur tíður
gestur á skákmótum sem áhorfandi
og studdi soninn með ráðum og dáð.
Sigrar og frami sonarins, á þessum
vettvangi, veittu honum mikla
ánægju og lífsfyllingu.
Hjörtur var hamingjumaður í sínu
einkalífi. Það var auðnuspor er hann
gekk að eiga eftirlifandi eiginkonu
sína Sigurlaugu Jóhannsdóttur. Alla
tíð stóð hún sem klettur við hlið
hans. Tilkoma tengdadóttur og
tveggja afabarna veitti nýrri og
ómældri ánægju inn í líf þeirra
hjóna. Barnabörnin hafa alla tíð átt
gott athvarf á heimili afa síns og
ömmu. Þau nutu ekki síst barn-
gæsku afa síns, sem sannarlega er
eftirbreytni verð.
Seinni hluta starfsævinnar vann
Hjörtur við lögskráningu sjómanna.
Hann hafði unun af starfinu og naut
þess að ræða við sjómennina um
landsins gagn og nauðsynjar.
Iða við Hvítá skipaði veglegan
sess í lífi þeirra hjóna en á þeim stað
hafði Sigurlaug alist upp. Þarna, þar
sem Vörðufellið gnæfir yfir undur-
fagurri náttúrunni, byggðu þau sér
sumarbústað, þar sem þau dvöldu
löngum stundum. Hjónin nutu þess
að bjóða vinum og ættingjum í veiði
og einnig var Hjörtur slyngur veiði-
maður.
Að lokum vil ég þakka Hirti sam-
fylgdina og mikla velvild í minn garð.
Jafnframt vil ég votta fjölskyldu
Hjartar og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur. Í huga
mínum verða alla tíð greyptar minn-
ingar um yndislegan mann sem lagði
sig allan fram um að láta gott af sér
leiða.
Árni Ármann Árnason.
Hjörtur Magnússon
✝
Elskuleg, ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR KRISTBJÖRG STEFÁNSDÓTTIR,
til heimilis í Skarðshlíð 23e,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
þriðjudaginn 23. október.
Útförin verður auglýst síðar.
Eggert Ólafsson,
Sigurlaug Anna Eggertsdóttir, Bergvin Jóhannsson,
Steinunn Pálína Eggertsdóttir, Jóhann Jóhannsson,
Stefán Eggertsson,
Elín Valgerður Eggertsdóttir, Hilmar Stefánsson,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SIGURBJÖRT KRISTJÁNSDÓTTIR
(Sibba),
Sólvöllum á Eyrarbakka,
áður Móakoti, Stokkseyri,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands þriðjudaginn
23. október.
Útförin fer fram frá Stokkseyrarkirkju laugardaginn
3. nóvember kl. 14.
Kristján Sigurðsson, Ingunn Guðbjartsdóttir,
Borgar Þorsteinsson, Elín Ingólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Faðir okkar, stjúpfaðir, tengdafaðir og afi,
INGÓLFUR ARNARSON
tannlæknir,
Húsalind 24,
Kópavogi,
varð bráðkvaddur á heimili sínu fimmtudaginn
25. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Hrönn Ingólfsdóttir, Ragnar B. Pálsson,
Ingimar Ingólfsson,
Ingólfur R. Ingólfsson,
Guðrún Ingólfsdóttir,
Örn H. Ingólfsson,
Ína H. Ísdal
og barnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HLÍF PETRA MAGNÚSDÓTTIR
frá Gilsárstekk í Breiðdal,
sem lést á hjúkrunardeild Hrafnistu í Reykjavík
mánudaginn 22. október, verður jarðsungin
frá Heydalakirkju í Breiðdal laugardaginn
3. nóvember kl. 11.00.
Baldur Pálsson,
Magnús Pálsson, Sigrún Kjartansdóttir,
Ragnhildur Pálsdóttir, Rafn Hermannsson,
barnabörn og fjölskyldur.