Morgunblaðið - 26.10.2007, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 26. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristján HansJónsson fæddist
í Reykjavík 27. apríl
1927. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Sólvangi 18. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Kristján Guð-
mundur Kristjáns-
son kyndari, f. á
Búðum á Snæfells-
nesi 6. júní 1893,
fórst með E.s. Goða-
fossi 10. nóvember
1944 og Sólveig
Jónsdóttir verkakona, frá Viðvík-
ursveit í Skagafirði f. 21. febrúar
1898, d. 31. maí 1981. Systur Krist-
jáns; Stella f. 22. september 1924,
d. 16. september 1995, Sigrún f. 8.
desember 1925, og Úlla f. 29. maí
1928, d. 26. janúar 2006.
Eiginkona Kristjáns er Ásdís
Guðbjörg Konráðsdóttir f. 21.
mars 1936. Kristján og Ásdís
gengu í hjónaband 8. desember
1955. Foreldrar hennar voru Sig-
Kristján Rúnar, f. 19. nóvember
1958, kvæntur Katrínu Sveins-
dóttur, f. 12. október 1962. Dætur
þeirra eru Hildur Dís f. 8. júní
1983, og Svana Lovísa f. 9. júní
1986. 5) Stella, f. 9. mars 1961, gift
Svavari Svavarssyni, f. 15. nóv-
ember 1959. Börn þeirra eru Há-
kon f. 30. apríl 1983, Yrsa f. 1. jan-
úar 1990, og Styrmir f. 26. febrúar
1992. 6) Ragnar Frank, f. 8. ágúst
1962, kvæntur Ullu R. Pedersen, f.
22. mars 1966. Dætur þeirra eru
Anna f. 27. nóvember 1991, Íris f.
10. febrúar 1995, og Freyja f. 11.
júlí 1998.
Kristján hóf iðnnám í renni-
smíði, en lagðist ungur að árum í
siglingar og sigldi um heimsins höf
á erlendum fraktskipum. Þegar
heim var komið réð hann sig til
starfa á Keflavíkurflugvelli og var
rennismiður á vélaverkstæði þar í
43 ár. Þrítugur að aldri fluttist
hann ásamt eiginkonu og þremur
börnum sínum til Hafnarfjarðar
þar sem hann bjó á Suðurgötu 31
og 47 í hartnær hálfa öld eða 48 ár.
Kristján Hans verður jarðsung-
inn í dag frá Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði og hefst athöfnin klukkan
15.
ríður Jónsdóttir, frá
Einlandi í Grindavík,
f. 1. september 1895,
d. 27. júní 1957 og
Konráð Árnason, frá
Hrauni í Grindavík, f.
26. febrúar 1902, d.
22. desember 1975.
Kristján og Ásdís
eignuðust sex börn,
þau eru: 1) Jón Kon-
ráð f. 5. október
1954, d. 12. desember
1997. 2) Sólveig, f. 22.
mars 1956, gift Finni
Óskarssyni, f. 30.
apríl 1957. Börn þeirra eru Ásdís f.
13. janúar 1984, gift Nolyn James
Wagner, f. 25. júní 1979, Óskar
Auðunn, f. 6. janúar 1987, Konráð
Gauti f. 16. ágúst 1988, d. 7. desem-
ber 1988, Sigrún f. 7. ágúst 1991,
og Fanney Ösp f. 17. desember
1994. 3) Sigríður, f. 22. maí 1957,
gift Birni Kristjáni Svavarssyni, f.
7. janúar 1957. Börn þeirra eru
Kristján Ómar f. 14. nóvember
1980, og Svava f. 20. júní 1983. 4)
Ég er næstelst af sex börnum for-
eldra minna og hafði hlutskipti þess
elsta vegna fötlunar Nonna bróður
míns. Ábyrgðin sem elsta barn var
nokkur og mátti ég oft hafa stjórn og
ábyrgð á yngri systkinum mínum. Ég
lofaði mér því strax í bernsku að aldr-
ei skyldi ég eignast svona marga
krakkagrislinga eins og foreldrar
mínir. Það er engu að síður staðreynd
að ég hef eignast flest börnin af okk-
ur systkinunum. Ég á fimm börn og
er alsæl með allan fjöldann rétt eins
og faðir minn var með fjölda barna
sinna.
Sem unglingur gat ég oft á tíðum
leikið á tilfinningar föður míns. For-
eldrar mínir voru í þeirri stöðu að
hafa þrjá unglinga og jafnvel fleiri
sem suðuðu um að fá heimilisbílinn að
láni en á uppvaxtarárum mínum þótti
það bara nokkuð gott að það væri til
einn bíll á hverju heimili. Ef pabbi
vildi ekki lána mér bílinn þá gerði ég
mér upp smá fýlu, rauk upp í her-
bergi og pabbi kom með það sama,
sleikti úr mér fýluna og bauð mér bíl-
inn að láni og jafnvel pening fyrir
bensíni.
Pabbi hefði helst af öllu kosið að fá
að velja eiginmenn fyrir dætur sínar.
Viðmiðið var að hinn fullkomni
tengdasonur væri í vel burstuðum
skóm og með þykkt seðlaveski. Já,
kannski af þeim sökum að hann fékk
ekki að velja þá hafa tengdasynirnir
ekki alltaf átt sjö dagana sæla en satt
best að segja þá gerði pabbi talsverð-
ar kröfur á karlmennina í fjölskyld-
unni, sama hvort það voru synirnir,
tengdasynirnir eða drengirnir í
barnabarnahópnum. Hann hallmælti
nánast aldrei kvenfólkinu í fjölskyld-
unni en gerði allnokkrar kröfur til
karlpeningsins. Karlmennirnir í fjöl-
skyldunni áttu að vera harðir í horn
að taka, skaffa vel og hugsa vel um
kvenfólkið sitt og þá sérstaklega dæt-
ur hans.
Pabbi var alinn upp í „þorpinu“
Reykjavík þar sem almenningsálitið
skipti máli. Honum var í mun að fjöl-
skyldan sín stæði sig vel í lífsbarátt-
unni, allt skyldi vera slétt og fellt, og
samkvæmt settum reglum. Hann var
stoltur af stórfjölskyldunni sinni og
gerði stöðugar kröfur til hennar.
Hann var ekki flinkur að hrósa en
þrátt fyrir aðfinnslur þá fundum við
öll með einum eða öðrum hætti að
hann var bæði ánægður og stoltur af
okkur. Með mömmu og okkur systk-
inunum leið pabba best, kjarnafjöl-
skyldunni sinni. Ég kveð minn ást-
kæra pabba sem var mér oft bæði
ljúfur sem erfiður.
Þín dóttir,
Sólveig.
Hún systir mín segir ósjaldan að
ég sé þúsundþjala smiður. Sú kunn-
átta sem hún vísar til er verkleg
kunnátta mín við ýmis iðnaðarstörf.
Rætur þeirrar kunnáttu og þekking-
ar má rekja til bernskuára minna
þegar pabbi tók mig með sér í bíl-
skúrinn og við dvöldum þar langtím-
um saman við viðgerðir fjölskyldu-
bílsins og ýmissa heimilistækja. Oft
var það þannig að pabbi skrúfaði
hlutina í sundur og mitt hlutverk var
meðal annars að muna hvar hin og
þessi skrúfa ætti að vera, ég mundi
orðið betur og leiðrétti pabba þegar
hann gerði mistök.
Já, pabba var margt til lista lagt og
þegar hann hafði vilja og nennu til þá
gat hann gert við allt. Verkaskipting
kynjanna var skýr, dæturnar voru
innan hús og aðstoðuðu mömmu. Ég
var í hlutverki elsta sonarins, átti að
sinna viðgerðum og útiverkum með
pabba. Pabbi var flinkur rennismiður
og smíðaði margan gripinn sem prýð-
ir heimili okkar barna hans sem og
annarra ættingja og vina. Hann
renndi einna helst lampa og kerta-
stjaka m.a. úr kopar, áli, og plasti. Á
áttræðisafmæli hans vakti það at-
hygli að fjölskyldan hafði safnað
mörgum þessara gripa saman og
sýndi afrakstur þessa tómstunda-
starfs hans.
Pabbi var karl í krapinu og kallaði
ekki allt ömmu sína. Hann aðhylltist
eins og margir af hans kynslóð mik-
inn aga. Ég var ekki alltaf sáttur en
markmiðið var að koma okkur öllum
til manns og verja okkur fyrir hætt-
um lífsins og honum tókst það.
Með kveðju.
Þinn sonur,
Kristján Rúnar.
Minningar um föður minn hrann-
ast upp og þær eru allar ljúfar og
góðar. Ég elskaði hann eins og for-
eldri elskar barn sitt, það er skilyrð-
islaust. Stundum var ég meðvirk því
ég tók nánast alltaf upp hanskann
fyrir hann. Föður míns verður ekki
minnst með orðunum elskulegur,
blíður og góður við allt og alla, öllum
stundum. En skemmtilegur? Já þeg-
ar sá gállinn var á honum. Erfiður?
Já, þegar þannig lá á honum. Ég
sagði pabba oft að hann væri jafn
leiðinlegur og erfiður og hann væri
skemmtilegur. Pabbi var stríðinn og
hálfgerður prakkari oft á tíðum.
Hann átti það til að svara út í hött ef
forvitnast var um hans einkahagi,
væri hann til dæmis spurður hvert
hann væri að fara þá svaraði hann oft
og iðulega „til Grænlands“ og undir
það síðasta vissi fólk ekki alltaf að
það var prakkarinn sem svaraði og
ætlaði hann ekki með fullu viti.
Pabbi sigldi um heiminn og dvaldi
langdvölum erlendis. Hann upplifði
ótrúleg ævintýri á siglingaárum sín-
um. Ég hafði unun af að hlusta á sög-
ur hans. Sögur frá Chile, Kúbu, Pa-
namaskurðinum, Palestínu og öðrum
framandi slóðum. Árið 1948 sigli
hann á grísku skipi til Tel Aviv í Pal-
estínu. Það voru ófriðartímar og
skipsáhöfnin fékk áhættuþóknun,
varningurinn var gjafir frá banda-
rískum gyðingum til gyðinga í Palest-
ínu (nú Ísrael). Sögur hans af laumuf-
arþegum, skipsköðum, svertingj-
um … svo ævintýralegar sögur að
barnsaugu og -eyru sperrtust. Ég
ætlaði mér að skrá þessar sögur hans
eftir frásögn hans en nú er það orðið
um seinan. Á þessum árum lærði
hann erlendar tungur og talaði hann
ensku, sænsku og spænsku auk
hrafls í mörgum öðrum tungumálum
og bætti við sig ítölsku á fullorðins-
árum. Áhugamál pabba sneru að
heimsstyrjaldaárunum, heiminum,
fraktskipum og sjónum. Auk þess var
hann mikill áhugamaður um líkams-
hreysti, hann stundaði fimleika, sund,
fótbolta og lyftingar um ævina. Hann
gerði styrktar- og líkamsæfingar alla
sína ævi. Fræg er sagan af því þegar
heimilislæknir hans fékk hann til að
standa á haus og höndum inni á
læknastofunni, niðurstaðan varð sú
að það væri ekki mikið að hjá manni á
áttræðisaldri sem gæti staðið á hönd-
um.
Þegar við systkinin vorum lítil hélt
hann miklum aga innan veggja heim-
ilisins. Hann var af þeirri kynslóð
sem sagði börnum sínum að hlýða.
En utan veggja heimilisins var alltaf
gaman að vera með honum. Við átt-
um skemmtilegan pabba, krakkarnir
í hverfinu löðuðust að honum, hann
gerði við reiðhjólin þeirra, gaukaði að
þeim sælgæti og umbunaði blaðburð-
arbörnum með ávöxtum ef þau
mættu snemma með Morgunblaðið.
Öll mín uppvaxtarár fórum við
krakkarnir með honum í sund á
sunnudögum, og ein leiðin hans til að
herða okkur var að pína okkur í kalda
sturtu. Sunnudagsbíltúrar til
Reykjavíkur voru fastir liðir. Þá fór-
um við á kæjann, hittum karlana,
leystum landfestar og tókum á móti
skipum, athuguðum hverjir kæmu út
af hádegisbarnum á Borginni, keyrð-
um ömmu og Rúnu frænku, keyptum
ís og skemmtum okkur. Hver sunnu-
dagur var ævintýri líkastur og það
var þannig sem pabbi vildi hafa það,
nóg af ævintýrum.
Með söknuði, þín dóttir
Sigríður.
Elsku afi okkar. Það er skrítið að
hugsa til þess að þú sért farinn frá
okkur, skrítið að hugsa til næstu
vikna þar sem þú varst alltaf svo of-
arlega í huga okkar, og skrítið að
hugsa til þess að hitta þig ekki oftar í
kaffi á föstudögum.
Það eru margar minningarnar sem
við systurnar eigum um þig og við
munum ávallt varðveita þær í hjört-
um okkar.
Eftir að þú veiktist þá fengum við
tækifæri til að kynnast þér á annan
hátt en við höfðum fengið áður, við
vissum að þú ættir ekki eftir að vera
mikið lengur hjá okkur og því vildum
við nýta þann tíma sem við áttum sem
allra best. Við gerðum margt saman á
meðan á veikindum þínum stóð, við
fórum í bíltúra og keyptum okkur ís,
skoðuðum bátana í höfninni, fórum
saman í Smáralindina og fengum að
heyra sögur síðan í gamla daga á
meðan við keyrðum um hverfið þar
sem þú ólst upp.
Veikindi þín tóku mikla krafta frá
þér en samt finnst okkur svo stutt
síðan þú stóðst á höndum með okkur
og fórst í sund. Svo var það nú ekki
sjaldan sem við montuðum okkur af
því að eiga svona hraustan afa sem
gæti sko staðið á höndum, færi alltaf í
ískalda sturtu og drykki lýsi.
Svo var alltaf spennandi að koma í
heimsókn til ykkar ömmu þegar við
vorum litlar, annað hvort voruð þið að
koma heim frá útlöndum og við feng-
um gjafir, eða amma að baka og þú
laumaðir að okkur suðusúkkulaði
sem þér fannst alltaf svo gott. En það
sem stendur allra mest upp úr þegar
við lítum yfir minningarnar er hvað
þú varst duglegur að hrósa okkur
systrunum, þér fannst við svo dug-
legar og fallegar og varst alltaf svo
stoltur af okkur.
Um síðustu jól var líka gott að geta
glatt þig þar sem þú varst á sjúkra-
húsinu og við skreyttum stofuna þína
hátt og lágt með jólaseríum og jóla-
dóti, sem þú varst rosalega ánægður
með.
Við vitum að það var vel tekið á
móti þér á himnum af ættingjum og
vinum og að þér líður vel núna. Þú
varst fyrir löngu síðan tilbúinn að
fara, en við ekki tilbúin að sleppa þér.
Við erum óendanlega þakklátar
fyrir tímann sem við áttum með þér,
elsku afi, og vitum að þú munt ávallt
vaka yfir okkur og við munum ætíð
minnast þín.
Með söknuði kveðjum við í hinsta
sinn afa okkar.
Svana Lovísa og Hildur Dís.
Kæri bróðir, mér er minnisstætt
hve oft þú söngst þetta lag og það
kemur mér fyrst í huga er ég leita að
ljóði til þín. Þetta lag söngstu oft hátt
og snjallt, og iðulega þegar þú sóttir
hana Önnu okkar á leikskólann.
Ljúfa Anna, láttu mig vissu fá.
Þú ein getur læknað mín hjartasár.
Í kvöld er ég sigli á sænum
í svala ljúfa blænum,
æ, komdu þá svo blíð á brá
út í bátinn mér einum hjá.
(Höf. ók.)
Með kveðju,
Sigrún systir
Auður stóll er nú hjá riddurum
hringborðsins í Firði. Hann sat með
prýði Kristján Hans Jónsson. Félagi
okkar og vinur til ára og áratuga.
Hringborðið okkar var löngum
krufningsstaður allra þeirra mála og
deilumála sem upp komu í samfélag-
inu, smáum og stórum eftir atvikum.
Spjall og hrókasamræður, hundaló-
gík og gálaghúmor með tilheyrandi
hávaða fylgdi okkur „strákunum“.
En umfram allt vinskapur og fé-
lagsandi. Þarna var Kristján í essinu
sínu. Hann sótti stíft þessar óform-
legu samkomur okkar „strákanna“.
En svo fór að fækka komum Krist-
jáns í spjallið og sótti nú á hann erf-
iður sjúkdómur. Síðast kom hann í
hjólastól til okkar með aðstoð sonar
síns og nafna. Að lokum gat Kristján
haft að sínum orðum:
Höndin stirðnar, hjartað dofnar
hugsun fæðist varla nein.
Tilfinningin tíðum sofnar
talfærin eru ekki hrein.
Sál frá holdi síðast klofnar
svona endar dauðans mein.
Þannig kvað Hallgrímur Brynj-
ólfsson á Felli í Mýrdal fyrir hartnær
100 árum. „Skarð er fyrir skildi“
sögðu forfeður okkar þá einn hné úr
röðinni í hörðum bardögum. Enginn
veit hvern næsta ör nemur en því
skoti verður ekki áfrýjað. Við kveðj-
um þig með söknuði félagi Kristján
og vitum að þú átt góðrar heimkomu
að vænta á hinar miklu og björtu
veiðilendur handan rúms og tíma.
Far þú í friði inn í ljósið mikla.
Fyrir hönd „öldungaráðsins“
Sigurður Sigurðarson.
Fallinn er frá vinur minn, Kristján
H. Jónsson, eftir langa baráttu við
erfiðan sjúkdóm. Ég kynntist Krist-
jáni fyrir allmörgum árum þegar við
sóttum báðir tíma í jógaleikfimi.
Samvera okkar þar leiddi til þess að
við urðum góðir kunningjar og sá
kunningsskapur þróaðist smám sam-
an út í góðan vinskap. Kristján var þá
að vinna á Keflavíkurvelli. Við vorum
báðir komnir nokkuð á efri ár og stutt
í að við hættum fastri vinnu. Þá tók
við það ágæta tímabil sem einkennd-
ist af sundferðum, kaffihúsasetu og
bridskvöldum; tímabil sem stendur
enn hjá mér en Kristján vinur minn
hefur nú kvatt. Hann var einn af
fastavinunum í félagslífi efri áranna.
Það kom fljótlega í ljós að Kristján
var enginn meðalmaður. Hann var
einstakur karakter, hvers manns
hugljúfi, traustur vinur vina sinna og
mikill húmoristi. Þessi ár liðu hratt.
Við hittumst svo til á hverjum morgni
í kaffi í Firði ásamt fleiri körlum, allt
frá sex og upp í tíu manns þegar best
lét. Á miðvikudagskvöldum spiluðum
við brids í bridsklúbbnum hver heima
hjá öðrum til skiptis og hittumst í
heita pottinum í gömlu sundhöllinni á
föstudögum. Þessi ár voru okkur góð.
Kristján bar með sér glettni og glað-
værð inn í allan okkar félagsskap.
Hann var kannski ekki besti brids-
spilarinn en maður tók eftir því þegar
hann vantaði því að fjörið var heldur
minna. Sama gilti um morgunkaffið. Í
sundinu var hann þrekmaður sem
synti stundum svo lengi í kafi að okk-
ur hinum var nóg boðið. Vorum farnir
að hafa áhyggjur þegar hann skaust
úr kafinu eins og höfrungur. Á vin-
áttu okkar bar aldrei skugga og
Kristján var maður sem vék aldrei
styggðaryrði að nokkrum manni.
Svo veiktist hann fyrir nokkrum
árum og þá fækkaði samverustund-
unum. Síðast kom hann í morgun-
kaffið í hjólastól. Hann hafði látið á
sjá en var óbugaður með spaugsyrði
á vörum. Alltaf jafn skemmtilegur,
Kristján. Mér er efst í huga þakklæti
fyrir tryggan vinskap og góðar sam-
verustundir gegnum árin. Ég votta
Dísu og fjölskyldu samúð mína.
Minningin lifir um góðan dreng.
Sverrir Gunnarsson.
Kristján Hans Jónsson
✝
Innilegar þakkir til allra er sýndu okkur vináttu og
hlýhug við andlát og útför
HILMARS J. HAUKSSONAR,
Kóngsbakka 10.
Monika Blöndal,
Sara Hilmarsdóttir,
Haukur Steinn Hilmarsson,
Svava J. Brand,
Þórunn Helga Hauksdóttir, Guðmundur Sveinsson,
Björn Torfi Hauksson, Laufey Birkisdóttir.
✝
Fósturfaðir okkar,
SIGURÐUR ALEXANDERSSON,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði þann 23. október.
Hilmar Harðarson,
Jóhannes Þór Hilmarsson.