Morgunblaðið - 10.11.2007, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. NÓVEMBER 2007 43
að hafa uppi, svona út á við. Hún
missti föður sinn ung og hefur þá ef-
laust reynt á systkinin sem voru
komin með aldur til að sinna verkum
og störfum hans. Hún hugsaði um
tengdaforeldra sína, gamli bærinn
þeirra brann og þurftu þau að búa í
bragganum á meðan nýtt hús var
reist. Árið 1951 misstu hún og afi
dóttur sína ársgamla.
Við amma hlógum oft að vitleys-
ishlutum og hún hneykslaðist mikið á
nútímanum. Allt var svo miklu betra í
gamla daga og ég fann að það var tími
sem hún saknaði. Ég veit að hún er
sennilega búin að kanna alla þá staði
sem hún saknaði mest og hefur hitt
marga sem hafa tekið vel á móti
henni. Minningarnar eru svo margar
en ég vil að lokum þakka þér, amma
mín, fyrir allar stundirnar og ég kveð
þig með gleði í hjarta.
Þín,
Sveindís (Steina Sveina.)
Minningarnar ú sveitinni eru heil-
margar og gott að ylja sér við.
Sunnudagsbíltúrarnir eru eftir-
minnilegastir úr æsku okkar systra,
þá hittum við hina krakkana í fjöl-
skyldunni. Það var mikið leikið og
mikið brallað, síðan var farið inn í
kaffi til ömmu sem var alltaf með nóg
af sætabrauði.
Amma bakaði gott brauð, ógleym-
anlegt hafrakex, góða skúffuköku,
gerði æðislegar kjötbollur og bestu
rabarbarasultu í heimi. Það var alltaf
gott að borða hjá henni.
Hún átti alltaf mjólk beint úr
kúnni, sem allir voru nú ekki til í að
drekka í seinni tíð og þá heyrðist í
ömmu gömlu fuss, sagði að þetta
væri hollasta mjólkin sem við gætum
fengið og ekki veitti okkur nú af að fá
smá utan á kroppinn.
Okkur er það minnisstætt þegar
við systur vorum í pössun yfir nótt
hjá ömmu og afa í sveitinni. Þegar
átti að fara að sofa, settist amma á
rúmstokkinn hjá okkur og kenndi
okkur faðir vorið, hún byrjaði og við
áttum að hafa eftir henni Faðir vor,
þú sem ert á himnum, og upp úr því
fengum við rosalegt hláturskast því
að okkur fannst hún full alvarleg á
svipinn, henni ekki til mikillar gleði.
Amma kenndi okkur einnig réttu tök-
in í eldhúsinu, að vaska upp ganga frá
og vorum við ekki búnar fyrr en gólf-
in voru sópuð. Við munum líka eftir
því að hún átti mynd af Bobby í Dall-
as í ramma upp á hillu eins og hann
væri einn af fjölskyldunni (hún var
mikill Dallas-aðdáandi). Amma var
sniðug kona, hún var mikil græju-
kona, átti bökunarvél og vídeóupp-
tökuvél, hún átti gsm- og nmt-síma,
en við höldum að hún hafi ekkert
endilega kunnað á þessar græjur,
það var aukaatriði hjá henni.
Minningin um heyskapinn, amma
heima við að elda og gera kaffitímann
kláran fyrir svanga vinnumenn og
þegar kaffitíminn kom þá setti hún
viskastykki út í gluggann eða veifaði
því þar til þeir sáu og komu í kaffi,
þannig var nú samskiptamátinn í þá
daga.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Við vitum að þú ert komin heim í
dalinn þinn og vel hefur verið tekið á
móti þér af þínum nánustu.
Kveðjum við þig með bæninni sem
þú kenndir okkur
Faðir vor, þú sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn,
til komi þitt ríki,
verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð,
og fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa oss
frá illu.
Því að þitt er ríkið,
mátturinn og dýrðin
að eilífu. Amen.
Hvíl í friði, elsku amma.
Eydís, Hafdís og Hólmdís.
halda áfram í háskóla. Þú klipptir út
grein um 8. geðorðið og sendir mér.
Það segir: Gefstu ekki upp, velgengni
í lífinu er langhlaup. Þetta festi ég á
ísskápinn minn og þar hangir þetta
enn og hef ég tileinkað mér það.
Elsku amma, mér finnst þú hafa
kvatt alltof fljótt. Ég veit að þú þráð-
ir innilega að sjá mig kynnast hinum
eina rétta, ganga með honum upp að
altarinu og eignast með honum börn.
Ég hef þó fulla trú á því að þú haldir
áfram að fylgjast með mér og verður
örugglega sú allra stoltasta af nöfn-
unni þegar að þessu kemur.
Elska þig endalaust og þakka mik-
ið fyrir að hafa fengið að eyða 25 ár-
um með þér þó ég hefði gjarnan vilj-
að hafa þau allavega helmingi fleiri.
Kysstu afa frá mér.
Þín nafna
Hjördís.
Vinkona mín Hjördís Antonsdóttir
er dáin eftir erfið veikindi undanfarin
ár. Kynni okkar hófust fyrir um 5-6
árum er Hjördís fór að mæta í handa-
vinnu á Hraunbúðum. Þar sat hún við
borð með mömmu minni og fleiri góð-
um konum, þær saumuðu allar af
miklu kappi, hlógu mikið og ræddu
heimsmálin sín á milli.
En líf Hjördísar var ekki alltaf
dans á rósum. Hjördís missti mann-
inn sinn hann Óla fyrir nokkrum ár-
um og missti svo annan son sinn hann
Bjarna fyrir um 5 árum. Hjördís
barðist samt alltaf eins og hetja, var
alltaf kát og skemmtileg kona. Hjör-
dís var mér alltaf ákaflega góð og
vildi allt fyrir mig gera.
Hjördís á yndislega fjölskyldu sem
hefur hugsað vel um hana, hann Jóa
sinn, Svönu sína, Hjördísi sína yngri
og hann Óla sinn yngri. Eina tengda-
dóttur á Hjördís í Danmörku og
barnabörn frá honum Bjarna sínum.
Elsku Hjördís mín, vonandi líður
þér vel í nýjum heimkynnum. Inni-
legar samúðarkveðjur til fjölskyldu
Hjördísar og vinkvenna hennar á
Hraunbúðum, þær sakna þín mikið.
Þín vinkona,
Kolbrún Eva.
Drottningin er dáin. Ég skynjaði
það fyrir nokkru síðan að líf hennar
Hjördísar Antonsdóttur var að fjara
út, og hún vissi það áreiðanlega sjálf.
Manni er samt alltaf ónotalega
brugðið, þegar stundin rennur upp.
Hjördísi kynntist ég ekki fyrr en
hún flutti til Eyja í seinna skiptið, þá
orðin ekkja. Hún og móðir mín heitin
fóru að hafa félagsskap hvor af ann-
arri í föndrinu á Hraunbúðum. Fé-
lagsskap sem endaði í miklum vin-
skap þeirra á milli. Vinskap sem hélt
þar til yfir lauk. Sat Hjördís yfir vin-
konu sinni, móður minni, langtímum
saman, þegar hún háði sitt síðasta
stríð. Fyrir það verð ég henni æv-
inlega þakklátur og sýndi það vel
hvaða mann hún hafði að geyma.
Þessi glæsilega kona heillaði mig
strax við fyrstu kynni og ég kallaði
hana alltaf drottninguna. Hún ein-
hvern veginn bar með sér svo mikla
reisn, alltaf vel tilhöfð og vissi hvað
hún vildi. Var orðhvöt og gat verið
dálítið hvöss og sagði yfirleitt sína
meiningu. Þar voru þær líkar, móðir
mín og hún, og það gat sviðið undan
orðum þeirra, en þeir sem þær
þekktu betur, vissu að undir skelinni
bjó viðkvæm sál, sem líka gat grátið
og fundið til. Skelin var aðeins ör-
þunn. Báðar höfðu þær reynt margt í
lífinu, hvor á sinn hátt, og lífsreynsl-
an markað djúp spor í sálina.
Einhverju sinni hitti ég Hjördísi,
þegar hún lá á sjúkrahúsinu í Eyjum.
Henni var þungt um andardrátt,
kenndi því um að hún hefði reykt og
nú væri hún að taka afleiðingum af
þeirri vitleysu. „Lungun eru búin og
ég get sjálfri mér um kennt. Hefur
þú nokkurn tíma reykt?“ Nei. „Það
er gott og þú skalt aldrei byrja á
þeirri vitleysu. Þetta er bara eitur, -
en það er líka svolítið gott.“ Eitt af
því skelfilegasta sem foreldri getur
upplifað er að börnin manns „fari“ á
undan. Það upplifði Hjördís, þegar
annar tveggja sona hennar lést, langt
um aldur fram. Sjálf var hún þá orðin
vel við aldur og átti alltaf erfitt með
að sætta sig við sonarmissinn, en bar
harm sinn í hljóði.
Eftir lifir einn sonur, Jóhannes,
yfirlögregluþjónn í Eyjum. Ég votta
honum og fjölskyldu hans samúð
okkar Hönnu, eiginkonu minnar.
Hjördís var ein af hennar bestu vin-
konum í föndrinu á Hraunbúðum.
Við eigum eftir að sakna einstakrar
konu, - drottningar.
Gísli Valtýsson.
✝ Runólfur Mar-teins Jónsson
fæddist á Kambi í
Deildardal í Skaga-
firði 15. desember
1919. Hann lést á
Dvalarheimili aldr-
aðra á Sauðárkróki
4. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jón Hall-
dór Árnason tré-
smiður á Kambi, f.
15. júní 1878, d. 13.
jan. 1939, og Hólm-
fríður Rannveig
Þorgilsdóttir húsfreyja á Kambi, f.
31. des. 1888, d. 2. apríl 1971.
Runólfur átti 9 systkini. Alsystk-
ini hans voru Hjörtur Leó, búsett-
ur á Eyrarbakka, f. 1918, d. 2007,
Páll Ágúst, búsettur á Siglufirði, f.
1921, d. 1995, Ingólfur búsettur á
Nýlendi í Deildardal, f. 1923, d.
1990, og Guðrún, f. á Kambi 1926,
d. 1927. Systkini Runólfs, sam-
feðra, voru Þorlákur Anton, f. á
Ísafirði 1910, d. 1911, Þorlákur, f.
á Ísafirði 1913, dáinn sama ár, og
Salbjörg Kristín María, búsett á
Siglufirði, f. 1923. Bræður Runólfs,
sammæðra, voru Steinþór Deildal
Ágeirsson, búsettur í Reykjavík, f.
1912, d. 1993, og Baldur Svanhólm
börn. 4) Guðrún María Línberg, f.
10.4. 1958, búsett í Reykjavík, sam-
býlismaður Helgi Pétursson, f.
15.7. 1957. Hún á 2 börn og 1
barnabarn. 5) Sigurður Ásgeir
Línberg, f. 30.8. 1961, búsettur í
Grindavík, maki Belinda Mir-
andilla, f. 22.2. 1969. Hann á 7 börn
og 2 barnabörn. 6) Sigríður Lín-
berg, f. 31.12. 1962, búsett í Bol-
ungarvík, maki Halldór Margeir
Sverrisson, f. 4.7. 1966. Þau eiga 2
syni. 7) Birna Línberg, f. 16.2.
1964, búsett í Mosfellsbæ, sam-
býlismaður Steingrímur Ólason, f.
25.12. 1970. Þau eiga tvö börn. 8)
Björg Línberg, f. 25.2. 1967, búsett
í Mosfellsbæ, sambýlismaður Örn
Haraldsson, f. 23.9. 1961. Þau eiga
eina dóttur. 9) Róbert Línberg, f.
6.1. 1975, búsettur í Reykjavík,
maki Freydís Aðalbjörnsdóttir, f.
10.5. 1979. Þau eiga eina dóttur.
Runólfur var bóndi á Brúarlandi
frá árinu 1941 og starfaði lengst af
að landbúnaði, en meðfram bú-
skapnum starfaði hann um árabil
hjá Landnámi ríkisins. Hann tók
virkan þátt í skáklífi Skagafjarðar
og var taflmennska hans helsta
áhugamál.
Útför Runólfs fer fram frá Hofs-
kirkju á Höfðaströnd í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Ásgeirsson, búsettur
í Reykjavík, f. 1914,
d. 2003.
Runólfur kvæntist
15.12. 1953 Höllu
Kolbrúnu Línberg
Kristjánsdóttur frá
Jaðri í Seyluhreppi, f.
31.3. 1935. Foreldrar
hennar voru Kristján
Þórsteinsson frá
Öndverðarnesi, f.
15.6. 1909, d. 7.10.
1987 og Sigríður Þór-
arinsdóttir frá Sauð-
árkróki, f. 6.2. 1913,
d. 19.9. 1962. Fósturforeldrar
Höllu voru Páll Magnússon bóndi í
Jaðri, f. 15.5. 1890, d. 7.9. 1966, og
Ingibjörg Jónsdóttir húsfreyja í
Jaðri, f. 20.11. 1891, d. 7.5. 1976.
Börn Runólfs og Höllu eru: 1)
Hólmfríður Jóna Línberg, f. 12.8.
1953, búsett á Sauðárkróki, maki
Steinn Gunnar Ástvaldsson, f. 7.3.
1948. Þau eiga 2 syni og 2 barna-
börn. 2) Inga Pála Línberg, f. 5.8.
1954, búsett í Reykjavík, maki Ein-
ar Guðmundsson, f. 12.9. 1956.
Hún á 4 dætur og 3 barnabörn. 3)
Kristján Þór Línberg, f. 5.7. 1956,
búsettur í Hveragerði, maki Ragn-
hildur Guðmundsdóttir, f. 30.7.
1953. Hann á 3 syni og 4 barna-
Elsku pabbi, tengdapabbi og afi.
Við vorum vakin kl 7 á sunnudags-
morgun og okkur var sagt að þú
værir dáinn. Við vitum að þú varst
búinn að bíða lengi eftir því að fá
hvíldina. Núna eru þið bræðurnir
saman aftur og nú vitum við að þér
líður mikið betur.
Þú varst alltaf glaður og með
húmorinn á sínum stað alveg fram á
síðustu stund. Þannig verður þín
minnst um ókomna tíð. Við munum
líka hvað þú varst góður maður, við
menn og málleysingja. Þú kunnir
margar skemmtilegar sögur frá því
að þú varst ungur og það var gaman
að hlusta á þig segja frá. Þegar við
Freydís kynntumst og ég kom með
hana í heimsókn á Brúarland, þá
kallaðir þú hana alltaf stelpu og það
gerðir þú alveg í þrjú ár. Þú varst
orðinn óþolinmóður eftir því að við
myndum eignast okkar fyrsta barn
og varst alltaf að spyrja okkur hvort
að það væri ekki komin kaka í ofninn.
Svo kom hún Katla Ósk okkar í
heiminn og þú varst svo ánægður
með hana. Þú lékst við hvern þinn
fingur þegar við komum með hana í
heimsókn til þín.
Við erum svo þakklát fyrir að hún
fékk að kynnast þér og hitta þig, þó
stutt hafi verið.
Við munum aldrei láta hana
gleyma þér. Það verður skrítið að
koma norður og fá ekki að hitta þig.
Við eigum eftir að sakna þín alla
okkar ævi og minningin um þig mun
alltaf lifa.
Elsku pabbi, tengdapabbi og afi,
hvíldu í friði.
Kveðjur,
Róbert, Freydís og Katla Ósk.
Elsku pabbi minn.
Hugurinn hvarflar til æskuáranna
heima í föðurgarði og ótal minningar
hrannast upp. Þú sagðir okkur
krökkunum sögur, last bækur fyrir
okkur, straukst tár af kinn, huggaðir
í sorgum, tókst þátt í gleði okkar.
Þú kenndir mér að tefla skák og
marga stund sátum við við skákborð-
ið en oftast fór ég halloka fyrir þér,
gerði kannske stundum jafntefli.
Glaðværð var þér í blóð borin og
oft var glatt á hjalla í kring um þig og
sögurnar þínar skemmtilegu eru
geymdar sem dýrmætur fjársjóður
sem eflaust erfast mann fram af
manni til framtíðar.
Ég þakka Guði fyrir að hafa átt
þig að föður.
Löngum ferli lokið er,
lífsins bók er skráð,
upp þú skerð af akri hér,
eins og til var sáð.
Til ljóssins heima lífið snýr,
langt með dagsverk þitt,
Drottinn sem þér bústað býr,
barnið þekkir sitt.
Í margra huga er minning skær,
og mynd í hjarta geymd,
stöðugt okkur stendur nær,
stund sem ekki er gleymd.
Nú komið er að kveðjustund,
klökkvi hjartað sker,
genginn ertu Guðs á fund,
sem góður líknar þér.
Kristján Runólfsson,
Hveragerði.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku tengdafaðir minn.
Ég er þakklát fyrir þennan stutta
tíma sem ég fékk að vera þátttak-
andi lífi þínu.
Ég kom í fjölskylduna fyrir aðeins
8 árum.
Ég hef oft óskað þess að ég hefði
kynnst þér miklu fyrr.
Þú varst svo kátur og glettnin í
augum þínum var alltaf þarna og
þegar við hjónin komum í sveitina
sast þú oftast á rúmstokknum. Þar
settumst við og þið feðgar tókuð þá
eina skák sem þú vannst alltaf sem
sannaði að hugur þinn var vakandi.
Glettnin í sambandi við koníaksskáp-
inn þinn var svo skemmtileg, því það
var sama hvað börnin þín eltust, þau
voru alltaf of ung til að fá snafs úr
skápnum, „Ég gef ekki börnum vín,“
sagðirðu. Þetta var nú samt alltaf í
gríni og allir höfðu gaman af.
Góð saga er oft sögð og mikið
hlegið þá. Systurnar sátu í eldhúsinu
og töluðu mikið langt fram á nótt,
slökktir þú þá ljósið og þrumaðir
„Hér er ekkert ljós til að kjafta við“.
Oft er hlegið dátt þegar rifjaðar
eru upp gamlar minningar af þér og
bræðrum þínum og var víst ábyggi-
lega glatt á hjalla þá.
Guð blessi Höllu mína og alla fjöl-
skylduna sem kveður þennan öðling í
dag.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ragnhildur.
Elsku afi okkar.
Við eigum eftir að sakna þín sárt.
Far þú í friði
Friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Megi englar guðs bera þig á hönd-
um sér.
Mikael og Ísabella.
Elsku afi minn.
Nú þegar þú ert farinn og ég lít til
baka koma margar minningar upp í
hugann.
Það voru margar góðar stundirnar
í æsku sem ég var hjá ykkur ömmu á
Brúarlandi, alltaf gott að koma í
sveitina. Þú áttir oft eitthvert góð-
gæti í skrifborðsskúffunni þinni og
oft kíkti ég í kjallarann þegar þú
varst að brasa eitthvað við renni-
bekkinn og fleira. Það var alltaf gam-
an að færa þér fyrstu bláberin á
haustin af því þér þótti þau svo góð
og yfirleitt var hlaupið heim í hús um
leið og þau fundust.
Ég var nú ekki mjög gömul þegar
þú fékkst nýjar tennur og mér er
minnisstætt þegar ég sá þær fyrst.
Ég hafði ekki séð þig í einhvern tíma
og fattaði ekki alveg strax hver þú
varst af því þú varst með meira
skegg en ég var vön að sjá þig með,
en þegar ég var búin að hlusta á
röddina smá stund sá ég að auðvitað
var þetta þú. Hver annar?
Þú varst nú ekki vanur að liggja á
skoðunum þínum, elsku afi og kunnir
að segja sögurnar, sem var mjög
gott og oft gaman að hlusta á þig
segja frá atvikum sem þú og aðrir
höfðuð lent í. Eins og þegar ég við-
beinsbrotnaði og þú sagðist nú hafa
lent í því í gamla daga. Það sem
meira var að beinið, eða brotið stóð
svo langt út að þú gast hengt hattinn
þinn á það.
Þegar ég var á unglingsárunum
var mjög vinsælt að vera í rifnum
gallabuxum og oftar en ekki sagð-
irðu: ,,Hvað er að sjá þig, þú ert eins
og niðursetningarnir í gamla daga.“
Svona varst þú nú bara og ekki hægt
að taka þessum athugasemdum þínu
illa.
Einu sinni varst þú áhorfandi þeg-
ar ég spilaði fótboltaleik á Hofsósi og
eftir leikinn kom ég til þín í bílinn og
spurði hvernig þér hefði fundist og
þú sagðir: ,,þú getur nú hlaupið hel-
víti hratt, þótt þú sért svona and-
skoti feit“. Af þessu var ekki hægt
annað en hlæja og hef ég hlegið mik-
ið að þessu síðan og mun gera um
ókomna tíð.
Elsku afi, ég vona að þér líði vel
þar sem þú ert núna, minning um þig
lifir.
Þín
Hilda.
Runólfur Marteins Jónsson
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800