Morgunblaðið - 15.11.2007, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2007 35
festist í botninum, ekki rétt við
bakkann, heldur lengst úti í
ískaldri ánni sem ég gat varla man-
að mig í að dýfa fingrinum í, sama
hvað ég togaði og rykkti í stöngina
þá gat ég ekki losað hann. Þú varst
samt ekki í vandræðum með að
vippa þér út í ána með bros á vör
og vaða hana upp að mitti til að
losa öngulinn á meðan strákurinn
stóð á bakkanum og gapti af for-
undran. Þannig man ég eftir þér,
sterkri konu sem lét ekkert stoppa
sig og tók lífinu með svo ótrúlegu
jafnaðargeði sama hvað á dundi.
Þegar ég sá þig í síðasta sinn á
spítalanum varstu orðin mjög veik,
en þó að þú værir orðin rúmföst
var alltaf stutt í brosið hjá þér og
ég heyrði þig ekki kvarta einu
sinni, jafnvel þó að þú vissir að
endirinn væri nærri. Ég sá enn
þessa sömu ömmu þarna á spít-
alanum, ömmuna sem óð í ískalda
ána fyrir mig án þess að hugsa sig
tvisvar um.
Ég er líka þakklátur fyrir að
börnin mín fengu að kynnast þér,
ég reyni að kenna þeim margt sem
þú kenndir mér. Þegar ég sit með
þeim og spila á kvöldin verður mér
alltaf hugsað til þess hversu oft við
sátum saman og spiluðum, hvernig
þú leyfðir mér oft að vinna þó svo
að ég spilaði hræðilega, bara til að
gleðja strákinn. Þolinmæðin sem
þú sýndir mér var ótrúleg, hvernig
þú varst tilbúin að útskýra allt og
hjálpa mér, þessar stundir mun ég
alltaf geyma í hjarta mér.
Ef ég gæti fengið að segja þér
eitthvað núna, þá myndi ég segja
þér hversu vænt mér þótti um þig,
hversu mikil og góð áhrif þú hafðir
á mig, hversu oft ég gleðst þegar
ég hugsa um stundirnar sem við
áttum saman og hveru mikils ég
met þær.
Takk fyrir allt elsku amma mín
og megi guð geyma þig.
Salvar Halldór Björnsson.
27.10. 2007 hvað við hringing í
símanum er Lalla systurdóttir mín
var að tilkynna að mamma hennar
hefði látist í nótt. Drottinn blessi
Gróu systur mína, hún er komin til
æðri heimkynna og ástvinir allir
hafa tekið fagnandi á móti henni.
Það var gott hún fékk hvíldina svo
fljótt því hún var búin að vera sár-
þjáð, en gat samt alltaf talað og
jafnvel slegið upp í grín við hjúkr-
unarkonurnar sem veittu henni
beztu umönnun sem völ var á, á
Líknardeild Landakotsspítala, 5.
hæð, þær eiga miklar þakkir og
virðingu skilið, og eins Lalla og
Björn sem vöktu hjá henni síðustu
nætur.
Gróa systir var ákveðin og
stjórnsöm kona sem vildi hafa allt
á hreinu, enda búin að vera víða í
vinnu út um allt land, bæði í ein-
angrun á Hornbjargsvita og Dala-
tanga, Sjúkrahúsi á Akureyri,
Reykjanesskóla, Skógaskóla, Eiða-
skóla, Veðurstofu Íslands, eldhúsi
Fæðingardeildar Landsspítalans,
þó er nú ekki allt upp talið. Ég á
henni miklar þakkir skildar. Er ég
dvaldi hjá henni í fyrrahaust, þá
gátum við rifjað upp gamlar minn-
ingar frá æskudögum okkar heima
í Reykjarfirði þar sem bæði ungir
og gamlir fengu athvarf. Eitt sinn
vorum við að hlusta á útvarpið og
allt í einu hljómar fögur söngrödd
okkar ástsælu söngkonu Guðrúnar
Á. Símonar og hún er að segja svo
frá því er hún fór til Englands að
læra söng, hennar rödd mætti nú
hljóma oftar í ríkisútvarpinu. Ég
ætla að enda þessar línur á vísu um
Gróu eftir Sigurð N. Steinsson úr
sveitarímum (gefnar út með við-
bæti 1949 á kostnað höf.):
Gróa er mesta gæðaþing,
gleði og fjöri ei týnir,
vel í kvennaverkahring,
vaskleik ætíð sýnir.
Með beztu kveðju og þökk fyrir
allt, þín systir
Arndís Salvarsdóttir.
Í meira en fjóra áratugi var Gróa
Salvars tengd Veðurstofu Íslands
tryggum böndum.
Þau bundust fyrst árið 1955 þeg-
ar þau hjón Gróa og Halldór Víg-
lundsson gerðust veðurathugunar-
menn á einum afskekktasta stað
landsins, Hornbjargsvita. Þremur
árum síðar fluttu þau sig yfir á
annan útnára landsins, Dalatanga.
Þar stóðu þau veðurvaktina í níu ár
eða til 1967.
Skildu nú leiðir Gróu og Veð-
urstofunnar um tíma en árið 1977
réðst hún aftur til stofnunarinnar
og nú sem símavörður. Varð hún
þannig fyrsti tengiliður við hina
fjölmörgu sem leita símleiðis er-
inda við stofnunina. Í 15 ár gegndi
hún þessu starfi eða þar til hún lét
af störfum sjötug árið 1992. Í
nokkur ár eftir þetta var hún öðru
hverju fengin til afleysinga en síð-
ast svaraði hún í Veðurstofusímann
árið 1997.
Gróa var forkur til allra starfa
sem hún tók að sér, vandvirk og
samviskusöm. Skipti þá ekki máli
hvort það var í vandasömu athug-
anastarfi í stórviðri við ysta haf
eða á símavaktinni á Veðurstof-
unni. Hún var alltaf glaðlynd, já-
kvæð og mannbætandi á allt um-
hverfi sitt. Aldrei heyrði ég hana
hallmæla nokkrum manni og vel-
vilja hennar ósvikinn átti Veður-
stofan og allir starfsmenn hennar.
Hún tók virkan þátt í félagslífi á
Veðurstofunni sem og í stéttar-
félagi sínu. Þá var hún liðsmaður í
Bridgefélagi Veðurstofunnar frá
upphafi þess og spilaði með okkur
þar meðan heilsan entist.
Fyrir hönd Veðurstofunnar færi
ég henni þakkir fyrir langa og
dygga þjónustu um leið ég þakka
henni persónulega ljúf kynni. Fjöl-
skyldu hennar sendi ég samúðar-
kveðjur.
Magnús Jónsson.
Ég kynntist Gróu J. Salvarsdótt-
ur fyrst þegar hún hóf störf á Veð-
urstofu Íslands, árið 1977, sem
símvörður. Þá var hún búin að
missa eiginmann sinn en saman
höfðu þau unnið víðs vegar um
landið m.a. sem vitaverðir. Gróa
var elst systkina sinna og líklega
vön að stjórna þeim því það sama
gerði hún við okkur starfsfólk Veð-
urstofunnar – þar komst enginn
upp með að svara ekki í símann ef í
hann var hringt eða gleyma að til-
kynna ef skroppið var frá. Þá fékk
maður orð í eyra, en aldrei man ég
eftir að hafa séð hana reiða og það-
an af síður langrækna. Hún var fé-
lagslynd með afbrigðum og full af
hinum sanna ungmennafélagsanda.
Hún stundaði gömlu dansana af
kappi og tókst jafnvel að vekja
áhuga hjá nokkrum.
Eftir að hún hætti á Veðurstof-
unni, árið 1992, sjötug að aldri fór
hún að starfa með Lífeyrisþega-
deild SFR, fyrst sem ritari í þrjú
ár og síðan formaður í tíu ár, en lét
af þeim störfum 23. apríl 2005 sök-
um veikinda. Fyrstu samskipti
okkar Gróu hjá LSFR voru þau að
hún hringdi í mig og spurði hvern-
ig það væri með mig, hvort ég ætl-
aði ekki að fara að mæta á fundi.
Þá hafði ég verið kosin í stjórn, án
þess að hafa hugmynd um það.
Fyrstu stjórnarfundirnir sem ég
mætti á voru haldnir heima hjá
Gróu, því hún komst ekki úr húsi
sökum ónýtra hnjáliða og beið eftir
að komast í aðgerð. – Og hún
þurfti að bíða ansi lengi, sárþjáð,
en við nutum góðs af, því heima hjá
henni var alltaf rjúkandi kaffi og
nýbakaðar rjómapönnukökur og
oftar en ekki var Ingvar vinur
hennar viðstaddur. Þar stjórnaði
hún fundunum af röggsemi og rétt-
sýni, auk þess sem hún hélt uppi
skemmtifundum á vegum Lífeyr-
isþegadeildarinnar.
– Þó að hún hætti í stjórninni þá
hætti hún ekki þátttöku í fé-
lagsstarfinu og mætti á alla þá
fundi sem hún treysti sér til að
mæta á.
Við í stjórn LSFR eigum oft eft-
ir að minnast Gróu og vitna í hana
því hún var einstök kona sem
gleymist seint. Við sendum að-
standendum hennar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd stjórnar Lífeyris-
þegadeildar SFR,
Gunnur S. Friðriksdóttir.
✝ Magnús Ólafs-son fæddist á
Vindheimum við
Tálknafjörð 28.
október 1922. Hann
lést á heimili sínu,
Kjartansgötu 5 í
Reykjavík, 6. nóv-
ember síðastliðinn.
Magnús var sonur
hjónanna Ólafs Kol-
beinssonar og Jónu
Sigurbjargar Gísla-
dóttur, er lengst af
bjuggu að Vind-
heimum. Systkini
Magnúsar voru fimmtán; Guðrún
húsmóðir í Reykjavík, f. 1902, d.
1977, Jón Bjarni sjómaður og
bóndi á Fífustöðum í Arnarfirði, f.
1903, d. 1977, Gísli, f. 1905, d.
1911, Kristrún húsmóðir á Akra-
nesi, f. 1906, d. 1995, Sigurfljóð
húsmóðir í Reykjavík, f. 1908, d.
1996, Anna húsmóðir í Reykjavík,
f. 1909, d. 1999, Unnur húsmóðir í
Reykjavík, f. 1911, d. 1998, Gísli
bóndi á Kirkjubóli í Arnarfirði og
síðar verkstjóri í Reykjavík, f.
1913, d. 1993, Snæbjörg húsmóðir
í Reykjavík, f. 1914, d. 2006, Berg-
ljót kjólameistari og kennari í
Reykjavík, f. 1916, d. 2004, Val-
dís, f. 1916, d. 1936, Ragnhildur
rithöfundur í Kaupmannahöfn, f.
1918, d. 1996, Kristján vélstjóri á
Ísafirði síðar í Reykjavík, f. 1919,
d. 1996, María Hugrún listmálari í
Kaupmannahöfn, f.
1921, d. 1979, Aðal-
heiður bóndakona í
Mástungu í Gnúp-
verjahreppi, f. 1926,
var yngst systkin-
anna og lifir hún
bróður sinn.
Magnús kvæntist
sumarið 1956 Höllu
Þorsteinsdóttur f.
1928, d. 1998, þau
skildu eftir þriggja
ára sambúð.
Magnús hóf nám í
húsgagnasmíði
1942, lauk námi við Iðnskólann í
Reykjavík 1946, lauk sveinsprófi
1947 og öðlaðist meistararéttindi
1949 Magnús sótti framhaldsnám
í byggingarlist við Byggemester-
skolen í Kaupmannahöfn 1950-
1951 og lauk handavinnukennara-
prófi við Kennaraskóla Íslands
1958. Magnús var hand-
menntakennari við Héraðsskól-
ann í Reykholti frá 1961-1965 og
einn vetur við Ármúlaskóla í
Reykjavík. Lengst af starfaði
Magnús sem húsgagnasmiður,
síðustu áratugina og allt til ársins
2004 á trévinnustofunni Nývirki.
Magnús fann upp og hannaði
manntaflið Víkingaskák árið
1967.
Útför Magnúsar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Hann Maggi frændi er dáinn, það
hefði kannski ekki átt að koma
manni á óvart, hann er búinn að vera
„gamli skrítni frændinn“ frá því ég
fyrst man eftir honum fyrir um 40
árum. Það var þó ekki á honum að
heyra þegar ég spjallaði við hann í
síðustu viku að hann hygði á þessa
langferð alveg á næstunni.
Maggi frændi var um margt sér-
stakur maður, að sumu leyti á undan
sinni samtíð en að mörgu leyti svolít-
ið til hliðar við hana. – Hjartahlýr og
kíminn öðlingur í alla staði, völundur
á tré, uppfinningamaður og hugsuð-
ur, náttúruunnandi og ræktandi, en
ekki alveg eins og fólk var flest.
Hvernig gast þú líka orðið eins og
flestir og hvað var svo sem spenn-
andi við það? Eins og hvaða flestir
hefðir þú átt að verða, fæddur í smá-
koti við Tálknafjörð í lok fyrri
heimsstyrjaldar, sem fimmtánda
barnið í systkinaröðinni, sendur 9
ára til fjarskylds frændfólks við
Arnarstapa á Snæfellsnesi og alinn
upp óravegu frá foreldrahúsum þar
til þú gast farið að sjá fyrir þér sjálf-
ur.
Það voru mér og bræðrum mín-
um, og síðar börnum mínum, for-
réttindi að fá að kynnast Magga
frænda, það þroskar mann og
stækkar að eiga að vini og umgang-
ast fólk sem ekki er eins og fólk er
flest.
Maggi frændi var gormæltur,
hann stundaði jóga, hann drakk te
en ekki kaffi, hann kallaði kók rop-
vatn, þegar tölur týndust af úlpunni
hans setti hann fjögurra tommu
nagla í þeirra stað, hann safnaði te-
skeiðum, hann safnaði fræjum, hann
kunni sögur, spil og leiki sem enginn
annar kunni, hann gat rennt og
smíðað hvað sem var, hann var upp-
finningamaður.
Maggi frændi fann upp Víkinga-
skákina, flókið manntafl með sex-
hyrndum reitum og fleiri taflmönn-
um en hefðbundið manntafl. Hann
kenndi okkur Víkingaskák og hélt
henni að okkur bræðrunum, stóð
fyrir Víkingaskákmótum og hrósaði
okkur óspart þegar við náðum að sjá
nokkra leiki fram í tímann.
Sem krakka fannst mér hann svo-
lítið skrítinn, í besta falli sérkenni-
legur, en það var bara allt í lagi. Við
bræðurnir ólumst upp við það að það
þurftu ekki allir að vera eins og fólk
er flest, það var bara allt í lagi að
vera svolítið öðruvísi – mikið vorum
við heppnir að fá að kynnast honum
Magga frænda.
Ég man alltaf hvað Maggi var
glaður þegar ég kom úr fyrstu
skólaferðinni frá Ameríku og færði
honum tvær teskeiðar í teskeiða-
safnið hans, sem þá taldi rúmlega
300 teskeiðar merktar mismunandi
borgum og löndum. – Ekki það að
gjöfin væri stór eða skeiðarnar úr
einhverjum eðalmálmum, honum
þótti bara vænt um að ég skyldi
hugsa til hans.
Í minningunni voru árstíðabundn-
ir hápunktar tengdir Magga frænda,
á haustin var farið í Heiðmörk og
safnað lúpínufræjum, um jólin kom
hann í heimsókn og spilaði púkk, á
vorin var farið í eggjatínslu á Þor-
lákshafnarsandana og á sumrin var
lúpínufræjunum frá haustinu áður
sáð í einhverja gróðursnauða mela.
Það er gott að eiga þessar minn-
ingar. Hvíldu í friði, kæri frændi.
Benjamín Axel Árnason,
bræður og börn.
Allt frá því að ég eignaðist eigin
íbúð var það föst regla að ef það
þurfti að smíða nýjar hillur eða laga
eitthvað í íbúðinni hafði ég samband
við Gísla frænda minn sem rak hús-
gagnaverkstæði. Þegar hann kom til
mín í þessum erindum var Alfa, kon-
an hans, yfirleitt með honum, og
einnig Magnús, aldraður maður sem
hafði unnið á smíðaverkstæðinu hjá
Gísla í mörg ár. Þeir Gísli og Magn-
ús mældu síðan íbúðina til og frá og
smíðuðu eða lagfærðu það sem vant-
aði. Magnús var góður vinur Gísla
og Ölfu, hafði farið með þeim í veiði-
ferðir, og stundum var hann hjá
þeim á gamlárskvöld, en þá komum
við hjónin yfirleitt líka í heimsókn. Á
nokkrum árum hefur margt breyst.
Gísli, Alfa og Magnús, sem mér
finnst að hafi verið hjá okkur fyrir
örskotsstundu, eru nú öll horfin úr
þessum heimi. En handaverk þeirra
Gísla og Magnúsar sé ég allt í kring-
um mig í íbúðinni minni.
Magnús var nokkuð sérkennileg-
ur maður og eitt mesta áhugamál
hans var sérstakt tafl sem hann
hafði sjálfur fundið upp og kallaði
víkingatafl. Það hafði 85 reiti og í
það átti að nota einn aukataflmann,
víkinginn, auk hinna hefðbundnu
taflmanna. Ekki gekk Magnúsi samt
mjög greitt að koma þessari upp-
finningu á framfæri, en hann gaf
okkur hjónunum eitt eintak af vík-
ingataflinu. Annað áhugamál Magn-
úsar voru gestaþrautir og var hann
stundum að sýna okkur hinar ýmsu
þrautir, svo sem tvær lykkjur sem
engin leið virtist á milli, en átti samt
að vera hægt að koma tölu af ann-
arri lykkjunni yfir á hina. Við botn-
uðum ekkert í þrautinni, en Magnús
sneri sér þá við og var búinn að
leysa þrautina á fáeinum sekúndum.
Hann vildi náttúrlega ekki sýna okk-
ur hvernig átti að fara að því. Þriðja
áhugamál Magnúsar voru skeiðar,
en hann safnaði skeiðum af ýmsum
gerðum. Hann var laginn rennismið-
ur og gaf okkur einu sinni tréskál
sem hann hafði rennt. Slíkar skálar
sagðist hann stundum láta í skiptum
fyrir skeiðar.
Við vissum að Magnús var orðinn
heilsulítill síðustu árin, en hann var
ófús til að fara á hjúkrunarheimili,
vildi vera heima hjá sér þar sem
hann gat stundum dundað við að
smíða og renna. Við fréttum svo af
honum í vor þegar móðir mín, sem
er myndlistakona, tók þátt í samsýn-
ingu þriggja listakvenna í Þjóð-
minjasafninu. Hún hafði fengið þá
hugmynd að láta smíða borð sem
væri eftirlíking skrifborðs Jónasar
Hallgrímssonar skálds. Borðið var
smíðað, en þá vantaði mann til að
renna hnúðinn sem átti að vera á
skúffunni. Það vildi svo til að einmitt
Magnús var fenginn til þess og hef-
ur það vafalaust verið eitt það síð-
asta sem hann smíðaði. Og það átti
vel við að hann skyldi enda smíða-
feril sinn með því að taka þátt í að
endurgera skrifborð listaskáldsins
góða.
Una Margrét Jónsdóttir.
Magnús Ólafsson
✝
Ástkær faðir okkar, bróðir, mágur og frændi,
ÁRNI BERGUR EIRÍKSSON,
lést á heimili sínu mánudaginn 5. nóvember.
Útför fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn
16. nóvember kl. 13.00.
Lucinda S. Árnadóttir,
Eyrún Rós Árnadóttir,
Eyþór Árni Árnason,
Jóhanna Þorbjörg Eiríksdóttir, Richard Hull,
Clyde Eiríkur Hull, Caisy Hull.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
MARGRÉT SVEINBJÖRNSDÓTTIR,
Leiti,
sem lést á Landspítalanum 13. nóvember,
verður jarðsungin frá Skálholtsdómkirkju
24. nóvember kl. 14.00.
Jarðsett verður á Stóra-Núpi.
Páll Ingi Árnason,
Guðmundur Þór Jóhannsson, Lilja Sigurjónsdóttir,
Þórarinn Ágúst Pálsson, Sunna Sigurðardóttir,
Helga Guðný Pálsdóttir, Þórarinn Pálsson
og barnabörn.