Morgunblaðið - 15.11.2007, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2007 39
Amma í Krókó, eins
og ég kallaði hana, var
hörkukona, með bein í
nefinu og lá aldrei á
skoðunum sínum.
Fyrir tveimur vikum flaug það í
gegnum huga mér að kannski væri
hennar tími til að kveðja okkur kom-
inn. En ég hafði trú á ömmu og vik-
una áður en hún dó sagði ég við vin-
konu mína að ég hefði ekki áhyggjur
af henni lengur. Hún myndi komast
yfir þetta. Mér var því nokkuð brugð-
ið við að fá fréttir af andláti hennar.
Þegar ég minnist ömmu koma upp
margar skemmtilegar minningar.
Margar Reykjavíkurferðir sem voru
yfirleitt farnar fyrir hádegi. Þar var
farið í réttri röð í Bónus, Rúmfatala-
gerinn og Hagkaup og röðinni mátti
sem minnst riðla, þannig að þegar við
komum til Reykjavíkur, sem var oft-
ar en ekki fyrir kl. 12.00, þá biðum við
úti í bíl þangað til Bónus opnaði, oft
með FM 957 á, en sú stöð var alltaf í
minninu á bílnum eftir að Hrefna
festi hana þar fyrir mörgum árum.
Þrátt fyrir að amma og afi, sem var
stundum með, hefðu jafnvel okkur
báðar frænkurnar til að skipta inn-
kaupalistanum í tvennt og hlaupa
milli hilla veigraði amma sér ekki við
að taka ókunnuga á tal til að finna það
sem vantaði. Okkur frænkunum þótti
það mjög gaman þegar við fífluðumst
aðeins í ykkur og settum t.d. 10 poka
af skorpum eða 20 kg poka af hunda-
mat í körfuna enda fór það ekki fram
hjá neinum og þið höfðu líka húmor
fyrir því.
Ég fór líka nokkrar ferðir í Álafoss
að kaupa plötulopa. Við frænkurnar
fórum líka með ömmu í eina slíka ferð
áður en alvörubisnessinn við Álafoss
byrjaði. En þar sem engin okkar rat-
aði sat ég aftur í með símaskrána á
meðan Hrefna keyrði og endaði það
ekki betur en svo að við vorum stadd-
ar í þessu fína íbúðarhverfi í hjarta
Mosfellsbæjar og amma sagði stór-
hneyksluð að þetta gæti nú bara ekki
verið rétt. Ég hló manna mest.
Eða leitin mikla að Kötlu. Það var
nú bara ævintýri út af fyrir sig. Við
rúntuðum milli bílasala í leit að lítra
af vanilludropum.
Það var alltaf gott að koma niður í
Krókó. Jólaboðin á aðfangadags-
Halla Jónsdóttir
✝ Halla Jónsdóttirfæddist á Djúpa-
vogi 8. maí 1921.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness 3.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Akraneskirkju 9.
nóvember.
kvöld og jólabingó
annan í jólum. Kleinur
á hverjum laugardegi.
Ég kom stundum í há-
deginu ef amma var
með eitthvað alveg
spes því hún lét mig
alltaf vita. Svo þegar
maður var yngri var
mesta sportið að fá
Húbba búbba, rautt
eða blátt, en það var
bara orðið eins og að-
alsmerki ömmu.
Ég bað ömmu að
prjóna á mig lopa-
peysu fyrir nokkrum árum. Hún
prjónaði hana og húfu í stíl sem hún
afhenti mér þegar ég flutti svo norð-
ur til Akureyrar. Auk þess fannst
ömmu ég þurfa lopasokka því það
væri alltaf svo kalt á Akureyri og gaf
mér 3 pör svo ég ætti nú til skipt-
anna.
Amma var alltaf jafndugleg að
hringja í mig, sérstaklega þegar ég
var í prófum, sem meðleigjanda mín-
um þótti alltaf jafnaðdáunarvert.
Mér þótti alltaf vænt um það.
Mikið var ég nú glöð að ég fór loks-
ins með blómin því ég veit hversu vel
þú kunnir að meta þau þrátt fyrir að
hafa sagt þegar ég kom með þau: „Ég
ætla að vona að þú sért ekki að koma
með þessi blóm handa mér!“ En það
var nú bara svona eins og þú varst.
Ég sakna þín amma.
Eva Björk Axelsdóttir.
Elsku amma mín. Nú þegar ég sest
niður og ætla að skrifa nokkur orð
um þig koma margar skemmtilegar
minningar upp í hugann.
Ég er rík af því að ég fékk að vera
mikið í kringum þig í uppvextinum og
var þá ýmislegt gert.
Það sem kemur upp í hugann er t.d
minningar um að ég fékk oft að gista
hjá þér þegar afi var fyrir vestan í
fiskmatsferðum og þá kenndir þú
mér að sauma og reyndir að kenna
mér að prjóna, en eins og þú sagðir;
„Guðrún mín, ég held þú ættir að
halda þig við saumaskapinn,“ það að
prjóna lá ekki fyrir mér.
Svo á sumrin fékk ég að fara með
ykkur í fellihýsinu vestur þegar afi
var að meta og þótti það mjög flott
því þá var ekki algengt að fólk ætti
fellihýsi.
Ég var ekki nema átta eða níu ára
þegar ég fékk það ábyrgðarmikla
hlutverk að pakka inn öllum jólagjöf-
um fyrir þig og varð það siður þar til
ég varð meira en tvítug og var farin
að búa og komin með börn.
Þegar ég fermdist fékk ég sauma-
vél í fermingargjöf frá ykkur afa og
man ég hvað mér fannst þetta æð-
isleg gjöf. Seinna fórum við saman til
Reykjavíkur á námskeið að læra á
nýju saumavélarnar okkar því þú
hafðir keypt þér eins vél og að sjálf-
sögðu heyrðist hæst í þér á öllu nám-
skeiðinu og skemmtum við okkur
mjög vel.
Svo kom að því að ég fór út á vinnu-
markaðinn og fékk sumarstarf í Haf-
erninum en þar varst þú verkstjóri,
ég hélt í alvöru að þetta yrði svo ein-
falt og létt að því að þú værir verk-
stjóri en það var sko ekki ég var látin
vinna meira ef eitthvað var, sem bet-
ur fer því enn þann dag í dag bý ég að
því að hafa verið skóluð til um leið og
ég steig mín fyrstu skref á vinnu-
markaðnum.
Þú hélst stórfjölskyldunni saman
með því að baka kleinur á laugardög-
um og komu þá allir fjölskyldumeð-
limirnir saman
Þannig slóst þú tvær flugur í einu
höggi, með því að hitta alla sem voru
þér kærastir og sleppa við að heim-
sækja þá.
Ég er þakklát fyrir að börnin mín
hafa líka fengið að alast upp við það
að koma í kleinur á laugardögum.
Það er minnisstætt þegar ég bað um
uppskriftina að kleinunum og þú
sagðir „slatti af þessu, slatti af hinu,“
svo komum við okkur saman um að
ég kæmi bara og væri hjá þér þegar
þú bakaðir, sem ég og gerði, en það
var ekki möguleiki að sjá hvað þessi
slatti eða þessi sletta var mikið.
Þegar ég var unglingur þá komstu
inn í herbergið mitt og þar sem þú
stóðst í dyrunum sá ég það á þér að
þér fannst rosalega mikið drasl en
það eina sem þú sagðir var „mikið
óskaplega hlakka ég til þess þegar þú
ferð að búa og ég kem og heimsæki
þig.“ Já, svo þegar ég fór að búa og
þú heimsóttir mig þá fórstu um allt
húsið og kvaðst svo upp dóm. „Já, það
er bara fínt hjá þér, líka inni í skáp-
unum og á bak við klósettið.“ Já,
svona varst þú hreinskilin með ein-
dæmum.
Elsku amma mín, síðasta heim-
sókn mín til þín var líka mjög
skemmtileg. Ég kom inn til þín og þú
horfðir á mig, svo þegar ég kom nær
þá kom frá þér: „Sæl Guðrún mín,
mikið óskaplega ertu orðin feit.“ Já,
það verður ekki frá þér tekið að þú
varst hreinskilin og ekkert að fara í
kringum hlutina.
Takk fyrir að vera amma mín.
Kveðja,
Guðrún Jóhanna.
Alltaf var jafn gaman að koma í
Krókatúnið til ömmu og afa, sérstak-
lega á laugardagsmorgnum þegar
amma Halla steikti kleinur. Þar hitti
maður ættingja og vini og fékk sér
kleinur yfir köldu mjólkurglasi.
Einnig var gaman að koma í jólahitt-
inginn á aðfangadagskvöld. Amma
gaf okkur ást og umhyggju. Hún
hrósaði okkur, spurði okkur spurn-
inga og gaf okkur vettlinga og ull-
arsokka. Við vonum að amma sé nú
búin að hitta afa aftur í himnaríki.
Hvíldu í friði, elsku amma
Ari og Hrafn.
Ég verð að fá að skrifa hér nokkur
orð til að minnast Höllu. Þegar ég
kynntist manninum mínum Jóni
Gunnari fyrir bráðum 18 árum var ég
fljótlega kynnt fyrir ættmóðurinni,
föðurömmunni, Höllu. Hún tók mér
strax opnum örmum og fann ég fljót-
lega hvað hún var þeim sem þekktu
hana mikils virði. Í svona minning-
argreinum er fólk stundum oflofað,
en það er óhætt að fullyrða það að
Halla var einstök manneskja. Hún
var hreinskiptin, sagði sínar meining-
ar án hiks, allt vel meint. Halla lét sér
annt um annað fólk og sýndi það ekki
bara í orði heldur í verki. Hvort sem
það voru ættingjar, vinir, nágrannar
eða vinnufélagar. Halla sýndi fólki
áhuga með því að spyrja um hagi
þess og líðan og gaf góð ráð ef þörf
var á. Halla var barnabörnum sínum
og í seinni tíð barnabarnabörnum
sínum mikill styrkur. Þau leituðu til
hennar í blíðu og í stríðu, oft með sín
persónulegu mál, því að þau vissu að
amma myndi hlusta. Halla var líka
óspar á hrós, sem er of oft sparað, en
öll þurfum við svo sannarlega á því að
halda. Mér fannst ég kynnast Höllu
enn betur þegar ég tók við hana við-
tal fyrir 15 árum í tengslum við verk-
efni í hjúkrunarfræði. Hún sagði mér
þá frá fortíð sinni, en Halla hafði
gengið í gegnum ýmsa erfiðleika.
Hún hafði meðal annars verið send
frá foreldrum sínum fjögurra ára að
austan á Landakotsspítala til að
liggja þar í marga mánuði til að
lengja annan fótlegginn og laga
hryggskekkju. Nunnurnar þar voru
misjafnar. Hún sagði mér líka frá erf-
iðum barnamissi, ekki einum, heldur
missti hún þrjú börn mjög ung og Ás-
laugu dóttur sína á fullorðinsaldri.
Sjá mátti á henni að sá missir hafði
alla tíð verið henni mjög þungbær.
Það var alltaf aðdáunarvert að sjá
hvað Halla og Jón, maðurinn hennar,
voru samrýnd, þar bar ekki skugga á,
það er því kannski táknrænt hve
stutt er á milli andláts þeirra, aðeins
hálft ár.
Það eru forréttindi að hafa kynnst
Höllu og hafa eignast hana fyrir vin-
konu. Einnig að hún hafi verið
langamma barnanna minna þriggja,
Hrafns, Höllu og Ara. Þau eru án efa
betri manneskjur fyrir það.
Ég votta börnum og öllum ættingj-
um hennar innilega samúð og veit að
hún mun vera með okkur öllum í
anda.
Rannveig.
Deildakeppnin –
seinni umferð
Um næstu helgi, 17. og 18. nóv.,
fer fram seinni umferð deildakeppn-
innar. Staðan eftir fyrri umferð í 1.
deild er þannig: Efstir eru Eyktar-
menn með 129, í 2. sæti er Karl Sig-
urhjartarson með 127 og í 3. sæti er
Tryggingamiðstöðin með 117.
Í annarri deild er staðan þannig:
Málning 132
Sparisjóðurinn í Keflavík 125
Úlfurinn 120
Guðlaugur Sveinsson 120
Sveit Þorsteins Laufdal vann
sveitakeppnina í Gullsmáranum
Sveit Þorsteins Laufdal sigraði af
öryggi í sveitakeppninni í Gullsmár-
anum sem nú er nýlokið. Með Þor-
steini spiluðu Magnús Halldórsson,
Elís Kristjánsson og Páll Ólason.
Lokastaðan:
Sveit Þorsteins Laufdal 152
Sveit Eysteins Einarssonar 132
Sveit Jóns Jóhannssonar 124
Sveit Guðmundar Pálssonar 117
Að sveitakeppninni lokinni var
spilaður stuttur tvímenningur.
Efstu pör urðu:
Dóra Friðleifsd. – Heiður Gestsd. 88
Eysteinn Einarss. – Jón Stefánss. 84
Leifur Jóhanness. – Guðm. Magnúss. 80
Næsta fimmtudag, 15. nóvember,
hefst tvímenningskeppni að nýju.
Allt spilaáhugafólk velkomið.
Friðrik og Jóhannes
langefstir hjá Bridsdeild
Breiðfirðingafélagsins
Mjög góð mæting hefur verið hjá
okkur hér í Breiðfirðingabúð það
sem af er vetri. Sunnudaginn 11/11
var spilaður tvímenningur (Barome-
ter) á 14 borðum þar sem þeir Frið-
rík og Jóhannes sigruðu með yfir-
burðum.
Röð efstu para var þessi.
Friðrík Jónss.-Jóhannes Guðmannss. 498
Axel Rúdólfsson-Sigþór Haraldss. 427
Dúfa Ólafsdóttir-Jóhann Ólafsson 422
Haraldur Sverriss.-Þorv. Þórarinss. 422
Sveinn Sigurjss.-Þorbjörn Benediktss. 414
Sunnudaginn. 18/11 hefst svo
þriggja kvölda tvímenningskeppni.
Spilað er í Breiðfirðingabúð,
Faxafeni 14 á sunnudögum kl. 19.
Bridsdeild FEB í Reykjavík
Tvímenningskeppni spiluð í Ás-
garði, Stangarhyl, mánud. 12.11.
Spilað var á 14 borðum. Meðalskor
312 stig.
Árangur N-S
Ægir Ferdinands. – Hannes Ingibergs. 359
Gísli Víglundss. – Sæmundur Björnss. 358
Helgi Hallgrímss. – Jón Hallgrímss. 343
Árangur A-V
Þröstur Sveinss. – Kristján Jónasson 391
Ragnar Björnss. – Guðjón Kristjánss. 376
Eiríkur Eiríkss. – Skarphéðinn Lýðss. 357
Kvöld Bakkakotsbóndans
Mánudaginn 12. nóvember héldu
Borgfirðingar áfram með aðaltví-
menninginn. Kristján í Bakkakoti er
nú loks laus undan smalamennsku
haustsins og getur því einbeitt sér að
spilamennskunni. Það gerði hann
svikalaust, vel studdur af makker
sínum henni Önnu, sem sannanlega
kann ýmislegt fyrir sér í fræðunum.
Skólastjórarnir á Varmalandi voru
líka kátir enda kominn hiti í húsið.
Þá gefa Grundfirðingarnir ekkert
eftir og eru hættulega langt á undan
öðrum pörum.
Bestu skor kvöldsins fengu:
Kristján Axelsson – Anna Einarsd. 120
Flemming Jessen – Guðm. Þorsteinsson 87
Guðni Hallgrímsson – Gísli Ólafsson 60
Staðan eftir tvö kvöld:
Guðni Hallgrímsson – Gísli Ólafss. 178
Anna Einarsdóttir – Kristján Axelsson 104
Þorsteinn Pétursson – Guðm. Pétursson 87
Rúnar Ragnarsson – Dóra Axelsd. 81
Bridsfélag Hafnarfjarðar
Mánudaginn 12. nóvember var
spilaður tvímenningur.
Þessi pör urðu efst:
Gunnar Birgiss. – Ólafur Danivalss. 59%
Halldór Þórólfss. – Björn Arnarsson 58%
Guðni Ingvarss. – Halldór Einarsson 55%
Ásgeir Ásbjörns. – Dröfn Guðmundsd. 51%
Mánudagana 19. og 26. nóvember
verður spiluð hraðsveitakeppni, en
að því loknu hefst aðalsveitakeppni
félagsins.
BRIDS
Umsjón Arnór G.
Ragnarsson| norir@mbl.is
Elsku amma. Þú fórst alltof snöggt
frá okkur, manni finnst svo tómlegt
án þín. Að hugsa um að þú sért komin
til Óla afa er mikil huggun.
Þú varst alltaf sú sem ég gat leitað
til og manni leið alltaf betur eftir að
hafa talað við þig.
Ég fylltist miklum spenningi og til-
hlökkun þegar þú varst að flytja til
Eyja.
Þú hefur alltaf verið trúuð og veit
ég að þú ert vel liðin á himnum eins
og þú varst á jörðu niðri. Enda eign-
aðistu margar vinkonur eftir að þú
fluttir til Eyja.
Hjördís Antonsdóttir
✝ Hjördís Antons-dóttir fæddist á
Eyrarbakka 17. jan-
úar 1929. Hún and-
aðist á Heilbrigðis-
stofnun Vestmanna-
eyja 5. nóvember
síðastliðinn.
Útför Hjördísar
fór fram frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum laugardaginn
10. nóvember og
minningarathöfn
var í Fossvogs-
kirkju 13. nóvember
sl.
Þú kenndir mér fað-
irvorið og þær bænir
sem þú fórst með á
kvöldin og er ég enda-
laust þakklátur þér
fyrir að leyfa mér að
trúa á Guð með þér.
Ég mun aldrei
gleyma sögunum sem
þú sagðir mér um
pabba þegar hann var
lítill.
Amma mín, takk fyr-
ir allt sem þú hefur
gert fyrir mig. Þú verð-
ur alltaf í mínu hjarta.
Þinn sonarsonur,
Ólafur Björgvin.
Það var snemma árs 1991 að ég var
kosin trúnaðarmaður á leikskóla og
stuttu síðar sat ég í stjórn Starfs-
mannafélagsins Sóknar. Þar kynntist
ég Hjördísi fyrst. Hún kom mér fyrir
sjónir sem ákveðin, skarpleit kona
sem hafði sínar skoðanir á hlutunum.
Hún var glettin og meinstríðin á köfl-
um en stórt hjarta hafði hún með af-
brigðum. Því átti ég eftir að fá að
kynnast af eigin raun. Árið 1993 hóf
ég störf á skrifstofu Sóknar og hafði
Hjördís þá nýlega misst eiginmann
sinn og besta vin, Ólaf Björgvin Jó-
hannesson, af slysförum. Þetta var
erfiður tími fyrir Hjördísi og reyndi
þetta mikið á hana. Í janúar 1994
missi ég síðan fyrri eiginmann minn.
Hjördís studdi mig og skildi svo vel
líðan mína.
Mér eru ógleymanleg viðbrögð
hennar þegar ég var að fara niður til
Tryggingastofnunar að sækja um
ekknalífeyri. Hún sagði mér að hún
ætlaði sko að fylgja mér og aðstoða
og ráðleggja mér við hvern ég ætti að
tala. Ég átti ekki að lenda í sömu
hremmingum og hún hafði lenti í.
Hún stóð dyggilega við hlið mér og
gaf engum kost á að vera með leiðindi
við mig. Svona var hún og svona var
hún við marga. Alltaf tilbúin að rétta
hjálparhönd, óumbeðin og af mikilli
fórnfýsi. Við áttum síðan saman dýr-
mætar stundir hjá samtökunum
Nýrri dögun. Þar eignuðumst við
góða vini sem við hittum reglulega.
Það voru margir sem nutu hjálpar
hennar. Bæði félagsmenn Sóknar
sem og aðrir. Hún gat verið grimm
þegar svo stóð á og barðist ötullega
fyrir rétti fólks. Það voru líka margir
sem hún rétti hjálparhönd þegar lífið
hafði leikið það grátt, bæði félagslega
sem og fjárhagslega. Hún gantaðist
oft með það að hún yrði seint rík.
Hún gæfi alltaf alla peninga sem hún
ætti eða keypti eitthvað sem barna-
börnin vanhagaði um, en þau voru
augasteinarnir hennar og alltaf var
gaman þegar eitthvert þeirra gisti
hjá henni í Gyðufellinu. Hún var gjaf-
mild og mátti ekkert aumt sjá. Ef bú-
ið var að stofna söfnunarreikning
vegna einhverra sem áttu í miklum
fjárhagslegum erfiðleikum vegna
veikinda þá var Hjördís manna fyrst
að leggja inn á þann reikning. Hjör-
dís hætti störfum þegar hún varð sjö-
tug. Dóra mágkona hennar var henn-
ar stoð og stytta eftir fráfall Ólafs.
Það var því mikill missir þegar Dóra
fellur frá á sama ári og móðir Hjör-
dísar árið 2000. Í kjölfarið flytur
Hjördís til Vestmannaeyja. Þá fækk-
aði samverustundunum og hitt ég
hana síðast sumarið 2002 þegar við
hjónin fórum með Eflingu til Vesta-
mannaeyja. Þá borðaði hún kvöld-
verð með okkur í gamla „Sóknarlið-
inu“. Hún var þá hress og kát, leit svo
vel út og var á fullu í handavinnu með
öldruðum. Við spjölluðum síðast
saman í fyrravetur þegar ég hringdi í
hana. Hún var þá hálflasin og var því
samtal okkar ekki langt. Hún var oft
illa haldin af astma og hrjáði það
hana oft í daglegu starfi en glettnin
og stríðnin var aldrei langt undan þó
oft hún væri sárlasin.
Þakka þér, Hjördís mín, fyrir sam-
fylgdina, samstarfið og þína hjálp
þegar ég þurfti hennar með. Jóhann-
esi og fjölskyldu hans sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Sigurlaug Gröndal
Sigurlaug B. Gröndal.