Morgunblaðið - 15.11.2007, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Frændi og góður
vinur er horfinn og við
sem eftir sitjum erum
öllu fátækari.
Og minningarnar hlaðast upp.
Minningar um frændsystkini sem
börn saman að leik. Minningar frá
seinni árum um silungsveiðar saman
við fögur vötn. Minningar um heim-
sóknir hans á spítala til að gleðja og
mæla hvatningarorð. Þær eru svo
margar góðar minningarnar, sem Er-
lingur skilur eftir.
Erlingur var maður hógvær en
með afar víðfeðmt áhugasvið. Kom
það greinilega í ljós þegar hann fór á
eftirlaun eftir áratuga starf sem lög-
fræðingur. Flestir hefðu þá slakað á.
Ekki Erlingur. Þrátt fyrir heilsu-
brest fór hann í framhaldsnám í
þýsku við Háskóla Íslands og eins
stundaði hann nám og rannsóknir við
háskóla í Þýskalandi og Bretlandi,
ekki aðeins í þýsku heldur jafnframt
sagnfræði. Ritgerð hans til lokaprófs
í þýsku vakti athygli vegna þess að
hún var ekki aðeins málvísindalegs
heldur einnig sögulegs eðlis en í
henni skráði hann niðurstöður rann-
sókna sinna á andspyrnuhreyfingum
innan Þýskalands gegn nasistum fyr-
ir og í seinni heimsstyrjöldinni. Var
Erlingur hvattur til að gefa ritgerð-
ina út því beiðnir bárust frá mennta-
stofnunum víða í Þýskalandi um að-
gang að þessu verki. Var Erlingur að
bregðast við þessum beiðnum þegar
yfir lauk.
Erlingur var sannur Íslendingur
og voru náttúra Íslands, ekki síst
óbyggðir og öræfi, honum afar hug-
leikin og sífellt rannsóknarefni. Miðl-
aði hann þar ríkmannlega af þekk-
ingu sinni ekki síst sem leiðsögu-
maður þýskra ferðamanna, sem
margir hverjir sáu landið í nýju ljósi
eftir hans leiðsögn og kynningu.
Erlingur var mikill lánsmaður í
kvonfangi. Kona hans, dr. Marga
Thome, prófessor í hjúkrunarfræð-
um, var honum stoð og stytta, og ekki
síst vinur, sem var ráðagóð í öllu því,
sem hann tók sér fyrir. Þau eignuðust
dótturina Katrínu, sem reyndist þeim
sannur sólargeisli. Hún eignaðist sitt
fyrsta barn, son og fyrsta barnabarn
Erlings og Mörgu, þremur dögum
fyrir andlát Erlings, en sem náði að
verða honum mikill gleðigjafi.
Gestrisni þeirra hjóna var við-
brugðið og hlýlegt heimilið endur-
speglaði bókhneigð þeirra beggja. En
þar birtist einnig áhuginn á blómum
og öðrum gróðri í fallegum vetrar-
garði, er þau komu upp og hlúðu að
gegnum árin
Við vottum Mörgu, Katrínu og
sambýlismanni hennar, Kristjáni
Einarssyni, og Sigríði systur Erlings
og manni hennar, Jóni Friðþjófssyni,
og fjölskyldu þeirra, sem öll eru bú-
sett í Kanada, einlæga samúð og
þökkum fyrir að hafa fengið að njóta
návistar þessa góða drengs og hjálp-
fúsa, sem Erlingur var. Blessuð sé
minning hans.
Af eilífðarljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Kristín og Gunnar.
Við sem þekktum Erling Bertels-
son vissum að hann hafði ekki að öllu
leyti gengið heill til skógar undanfar-
in ár. Engu að síður kom andlát hans
fjölskyldu og vinum mjög í opna
skjöldu. Tveimur dögum fyrr hafði
hann hringt í mig hress í bragði og
fagnað fæðingu dóttursonarins dag-
Erlingur Bertelsson
✝ Erlingur Bert-elsson fæddist í
Reykjavík 27. maí
1937. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 29.
október síðastliðinn
og var honum sung-
in sálumessa í
Kristskirkju í
Landakoti 9. nóv-
ember.
inn áður, en hann ber
nú nafn hans.
Við Erlingur þekkt-
umst allt frá barn-
æsku, báðir uppaldir í
vesturbæ Reykjavík-
ur. Leiðir okkar lágu
þó fyrst að ráði saman í
Menntaskólanum í
Reykjavík og síðan
héldum við alltaf sam-
bandi, mismunandi
miklu eins og gengur.
Meðal annars sóttum
við 1970 sumarnám-
skeið í alþjóðalögum í
London. Sú ferð varð örlagavaldur í
lífi Erlings, því að þar kynntist hann
stúlku frá Þýskalandi, Mörgu Thome,
er síðar varð eiginkona hans og
traustur lífsförunautur, en hún var
hjúkrunarfræðingur og ljósmóðir.
Kom hún til Íslands árið eftir og hóf
hér störf í sínu fagi. Má óhikað full-
yrða að hún hafi reynst mikill happa-
fengur fyrir land okkar og þjóð, en
hún hefur meðal annars átt drjúgan
þátt í uppbyggingu og mótun há-
skólanáms í hjúkrunarfræðum við
Háskóla Íslands.
Jafnhliða störfum sínum sem lög-
fræðingur lagði Erlingur alla tíð
mikla áherslu á að auka þekkingu
sína. Hann lagði oft leið sína til út-
landa og settist á skólabekk. Einkum
hafði hann áhuga á efnum tengdum
þjóðarétti, en einnig var honum hug-
leikin þýsk tunga, saga og menning.
Eftir að hann lét af föstu starfi stund-
aði hann nám við hugvísindadeild Há-
skóla Íslands og lauk þar á síðasta ári
BA-námi í þýsku og þýskri sögu.
Fjallaði lokaritgerð hans um and-
stöðu við Hitler á árunum 1933-1945.
Aðdáunarvert var hve mikla alúð og
vinnu hann lagði í þetta nám, kominn
á sjöunda tuginn.
Marga og Erlingur höfðu mikla
ánægju af útivist og ferðuðust víða
hér innanlands. Eigum við hjónin
góðar minningar frá ferðum er við
fórum með þeim. Áttum við þannig
saman góða daga í Laxárdal fyrir
nokkrum árum, svo og að Skógum
undir Eyjafjöllum. Var farið í
skemmtilegar skoðunarferðir út frá
þessum stöðum. Erlingur var mikill
áhugamaður um silungsveiði og hafði
komið sér upp góðum búnaði til veiða.
Veiddi hann víða í ám og vötnum og á
árum áður fór ég stundum með hon-
um í slíkar ferðir og hafði mikla
ánægju af þótt veiðin væri ekki ætíð
eins og vonir stóðu til.
Erlingur var alla tíð mikill áhuga-
maður um þjóðfélagsmál og stjórn-
mál. Hafði hann ánægju af rökræðum
um þau efni og veittist honum auðvelt
að hefja samræður, hvort sem var við
fólk honum kunnugt eða ókunnugt,
og naut sín þar iðulega skopskyn,
sem honum var í blóð borið. Með
ferðum sínum víða og lifandi námi
jókst honum víðsýni og þekking og er
óhætt að segja að hann hafi verið ein-
lægur leitandi hins sanna og rétta.
Hann var mikill ættjarðarvinur og
vildi hafa í heiðri hin gömlu og góðu
gildi.
Um leið og traustur vinur er
kvaddur með söknuði og góð sam-
fylgd þökkuð sendum ég og fjöl-
skylda mín Mörgu og Katrínu og fjöl-
skyldu þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Haraldur Henrysson.
Vinur minn Erlingur Bertelsson
lést mánudaginn 29. október. Fregn-
in sló mig þar sem ég var nýlega bú-
inn að hitta hann hressan.
Kynni okkar Erlings hófust er við
vorum í strákabekk í Menntaskólan-
um í Reykavík. Erlingur var hress og
mjög félagslyndur og við gerðum
hann að inspector bekkjarins. Hlut-
verk inspectors var að vera talsmað-
ur bekkjarins gagnvart kennurum og
hafa yfirlit yfir mætingar. Eins og
hans var von og vísa stóð hann sig vel
í embættinu.
Við lærðum síðan í sama háskóla,
hann lærði lög en ég íslensk fræði en
alltaf héldum við sambandi.
Er við höfðum lokið námi og dag-
legt strit var hafið hittumst við oft og
fórum í ferðir saman til útlanda. Við
höfðum báðir gaman af að ferðast og
minnisstæðar eru tvær ferðir til Suð-
ur-Englands. Við höfðum einkum
mikið dálæti á Torquay og svæðinu
þar í grennd.
Sumarið 1971 sóttum við nám í
Þýskalandi, Erlingur í lagatengdum
greinum en ég í uppeldisgreinum. Við
notuðum tækifærið og ferðuðumst
mikið um Þýskaland. Einkum er mér
minnisstæð dvölin í Berlín en þar
kom í ljós hinn mikli áhugi Erlings á
þýskri sögu og menningu.
Erlingur vann á tímabili sem sjálf-
stæður lögfræðingur en síðustu
starfsárin í menntamálaráðuneytinu.
Þar hittumst við oft á skrifstofu hans
en glugginn á skrifstofunni sneri að
inngangi ráðuneytisins og var því
auðvelt að fylgjast með öllum sem
komu og fóru. Erlingur var ákaflega
mannglöggur og var sama um hvern
ég spurði, alltaf fannst mér hann vita
allt um manninn.
Árið 1996 fól ráðuneytið honum
viðamikið verkefni, að rita um þróun
íslenskrar menntalöggjafar. Erling-
ur vann þetta mikla verk af mikilli al-
úð og samviskusemi og starfaði mest
við ritun verksins á Þjóðarbókhlöð-
unni. Þar hittumst við oft og voru títt
fjörugar samræður á kaffistofunni
þar sem hann kynnti mig fyrir fjöl-
mörgum fræðimönnum og grúskur-
um sem hann var vel málkunnugur.
Erlingur skilaði af sér verkefninu
Þróun íslenskrar menntalöggjafar
árið 2000.
Áhugi Erlings á þýskri menningu
og sögu var svo mikill að hann lagði
það á sig að ljúka námi frá Háskóla
Íslands í þýskri tungu á síðastliðnu
ári og ritaði lokaritgerð á þýsku um
andstöðuna gegn Hitlersríkinu í
Þýskalandi 1933-1945.
Í einkalífinu naut Erlingur mikillar
hamingju, hann átti konu sem var
honum styrkur og stoð og eina dóttur
og hann lifði það að sjá barnabarnið
sitt.
Við hjónin vottum Mörgu og Katr-
ínu okkar dýpstu samúð.
Guðlaugur R. Guðmundsson.
Mig langar að minnast vinar og
fyrrum samnemanda míns í örfáum
orðum. Við Erlingur kynntumst
haustið 2000, þegar við vorum bæði
að hefja nám í þýsku við HÍ. Hóp-
urinn var ekki stór og því mikil at-
hygli sem Erlingur fékk, bæði fyrir
að vera eini karlmaðurinn í hópnum
og um tveimur þriðju eldri en við
flest. Það var honum þó engin fyr-
irstaða og varð okkur strax vel til
vina.
Erlingur var mjög fróður um sagn-
fræði og því kom það ekki á óvart að
lokaritgerð hans tengdist sögu
Þýskalands. Oft rákumst við hvort á
annað á Þjóðarbókhlöðunni, þar sem
hann varði miklum tíma, og ræddum
lokaritgerð hans, sem hann lagði
mikla vinnu og metnað í. Árið 2006
útskrifaðist hann með BA-próf í
þýsku og var ég mjög stolt af honum
fyrir að ljúka þeim mikla áfanga.
Áræði og dugnaður voru einkennandi
í fari hans. Það sem mér þótti þó
einna vænst um í fari Erlings var
hversu innilega hann heilsaði manni.
Hann tók sér alltaf tíma til að spyrja
hvernig maður hefði það, hvað á daga
manns hefði drifið og þar fram eftir
götum. Einnig var hann óspar á hrós
ef honum fannst maður eiga slíkt skil-
ið. Ég man vel eftir slíku atviki þegar
ég var skiptinemi í Tübingen. Jólin
voru nýliðin, ég hafði ekki komist
heim, var búin að vera „húsnæðis-
laus“ í nokkrar vikur, var vinafá, með
heimþrá, peningalítil og lengi mætti
telja. Hann, ásamt fleiri nemendum
Háskóla Íslands, var kominn út til að
taka þátt í þýskunámskeiði og ég fór
eitt kvöldið að heilsa upp á hópinn.
Hann tók þá ekki annað í mál en að ég
borðaði með hópnum, að sjálfsögðu í
hans boði og tók mig svo að segja að
sér það kvöld. Á heimleiðinni var líð-
an mín betri en hún hafði verið í lang-
an tíma og það á ég allt honum og
hans góðvild að þakka. Hver veit
hvernig hlutirnir hefðu annars
þróast.
Mig langar að þakka þér fyrir sam-
veruna í þessu lífi Erlingur og vil að
þú vitir að ég er mjög þakklát fyrir að
hafa kynnst þér.
Þín verður sárt saknað,
Silja Edvardsdóttir.
✝
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna fráfalls okkar ástkæru
SOFFÍU KRISTÍNAR HJARTARDÓTTUR
skrifstofustjóra,
Brúnastöðum 17,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Krabbameinsdeildar
11E, Landspítalanum við Hringbraut, fyrir einstak-
an hlýhug og góða umönnun.
Hörður Barðdal,
Þórður Vilberg Oddsson,
Laura Fr. Claessen,
aðrir aðstandendur.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
samúð og hlýhug við andlát og útför móðurbróður
okkar,
SÖRENS EINARSSONAR,
sjómanns á Húsavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Dvalar-
heimilisins Hvamms á Húsavík fyrir alúð og
nærfærna umönnum.
Oddný Njálsdóttir,
Einar Njálsson,
Bjarney Njálsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar ástkæru móður,
ömmu, langömmu, langalangömmu og tengda-
móður,
ÞÓRLAUGAR KRISTINSDÓTTUR,
Grundargötu 7,
Dalvík.
Starfsfólki Dvalarheimilisins Dalbæjar á Dalvík eru
færðar innilegar þakkir fyrir góða umönnun og alúð.
Sérstakar þakkir fær sr. Guðrún Eggertsdóttir fyrir
góða nærveru og samkennd.
Guð blessi ykkur öll.
Arnfinnur Friðriksson, Steinunn Pálsdóttir,
Jóna Kristín Friðriksdóttir, Stefán A. Magnússon,
Gunnar Magni Friðriksson, Sigrún K. Júlíusdóttir,
Friðrik Reynir Friðriksson, Marín Jónsdóttir,
Irma Ingimarsdóttir, Bjarmi Fannar Irmuson,
Silja Pálsdóttir, Freyr Antonsson
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför elsku eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
GYLFA KRISTJÁNSSONAR
blaðamanns,
Steinahlíð 5h,
Akureyri.
Birna Blöndal,
Ólafur Auðunn Gylfason, Alda Stefánsdóttir,
Kristján Hilmir Gylfason, Arna Gunnarsdóttir,
Berglind Gylfadóttir, Bergur Þorri Benjamínsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, dóttir, tengdadóttir, systir,
mágkona og frænka,
HERDÍS HAUKSDÓTTIR
leikskólakennari,
Laugartúni 6b,
Svalbarðseyri,
sem lést aðfaranótt þriðjudagsins 6. nóvember á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri, verður jarð-
sungin frá Svalbarðskirkju föstudaginn 16. nóvem-
ber kl. 14.00.
Jakob Björnsson,
Haukur Óli Þorbjörnsson, Sigrún Ragnarsdóttir,
Björn Ingason, Kristín Helga Harðardóttir,
Ragnar Hauksson, Hugrún Hjördís Sigurbjörnsdóttir,
Þorbjörg Hauksdóttir,
Valgeir Hauksson, Halldóra Sverrisdóttir,
Sigurður Rúnar Hauksson,
Ingibjörg Björnsdóttir,
Ingþór Björnsson,
systkinabörn og aðrir aðstandendur.