Morgunblaðið - 22.11.2007, Side 36

36 FIMMTUDAGUR 22. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Jóns-son fæddist í
Hafnarfirði 11. des-
ember 1913. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni sunnudaginn
11. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jón Berg-
steinn Pétursson,
skósmiður í Hafn-
arfirði, f. 28. janúar
1884, d. 24. júlí 1958,
og kona hans, Jóna
Gísladóttir, f. 16.
febrúar 1890, d. 22. nóv. 1980.
Systkini Sigurðar eru Guðvarður,
f. 1916, d. 1977, María Guðbjörg, f.
1925, d. 2003 og Elín, f. 14. sept.
1931, gift Emil Pálssyni.
Eiginkona Sigurðar er Gyða Jó-
hannsdóttir, (skírnarnafn Guðný)
frá Þrasastöðum í Stíflu (í Fljótum
í Skagafirði), f. 19. september
1923. Synir þeirra eru: 1) Valtýr,
forstjóri Fangelsismálastofnunar.
Fyrri kona hans er Steinunn Stef-
ánsdóttir, bókasafnsfræðingur frá
Akureyri. Þau skildu. Sonur þeirra
er Sigurður, forstjóri Exista,
kvæntur Berglindi Skúladóttur
Seinni kona Jóhanns er Linn Getz,
læknir og dósent við læknaskólann
í Þrándheimi. Þau eiga tvö börn,
Iðunni 10 ára og Jan 8 ára.
Sigurður lauk prófi frá Verzl-
unarskóla Íslands árið 1934 og
varð jafnframt dúx skólans. Tveim-
ur árum síðar fór hann til Siglu-
fjarðar og hóf störf hjá Síldarverk-
miðjum ríkisins sem gjaldkeri og
síðar skrifstofustjóri. Hann varð
framkvæmdastjóri fyrirtækisins í
janúr 1947 til ársins 1971. Jafn-
framt því var hann fram-
kvæmdastjóri Bæjarútgerðar
Siglufjarðar í 10 ár. Á þessum ár-
um urðu þáttaskil í útgerð hér á
landi þegar síldin hvarf af mið-
unum og hafði það áhrif á allt at-
vinnulíf landsmanna. Árið 1971 tók
Sigurður við framkvæmdastjóra-
stöðu hjá Sjóvátryggingafélagi Ís-
lands hf. og flutti fjölskyldan þá til
Reykjavíkur. Sigurður var sæmd-
ur riddarakrossi íslensku fálkaorð-
unnar fyrir störf að atvinnumálum.
Fyrir nokkrum árum þurfti Sig-
urður að gangast undir erfiða að-
gerð á baki og náði ekki heilsu eft-
ir það. Lá hann rúmfastur heima
um hríð en fékk síðan inni á Hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni þar sem
hann dvaldi uns yfir lauk.
Útför Sigurðar fór fram í kyrr-
þey frá Grafarvogskirkju 16. nóv-
ember.
Eggerz, börn þeirra
eru Bryndís Kara, 8
ára, og Stefán Ingi, 6
ára. Seinni kona Val-
týs er Svanhildur
Kristjánsdóttir frá
Hólmavík, fyrrver-
andi flugfreyja. Þau
skildu. Börn þeirra
eru a) Ásthildur, gift
Juan Camillo Román
Estrada, búsett hér-
lendis, b) Kristín
Anna píanóleikari,
gift David Portner,
þau eru búsett í New
York, c) Gyða sellóleikari, og d)
Jónas, sem er 11 ára. 2) Jóhann
Ágúst, prófessor í heimilislækn-
ingum við læknadeild Háskóla Ís-
lands. Fyrri kona hans er Edda
Benediktsdóttir lífefnafræðingur.
Þau skildu. Börn þeirra eru: a)
Gísli Heimir flugstjóri, kvæntur
Thelmu Friðriksdóttur innanhúss-
arkitekt. Þau skildu. Dóttir þeirra
er Bríet Eva, sjö ára. Sambýliskona
Gísla Heimis er Unnur Gunn-
arsdóttir flugfreyja. b) Vala Dröfn
líffræðingur, sonur hennar er Jó-
hann Ágúst Ólafsson, sex ára. c)
Margrét Gyða sem er í námi.
Sigurður afi er látinn, eftir langa
og viðburðaríka ævi. Afi var fyrir-
mynd okkar unga fólksins í fjöl-
skyldunni að mörgu leyti. Hann var
þolinmóður, hógvær, skarpgreindur,
samviskusamur og einstaklega góð-
ur við alla sem voru svo lánsamir að
vera í návist hans. Afi var ávallt sér-
lega hygginn í fjármálum og til fyr-
irmyndar á því sviði. Hann lauk
starfsævi sinni sem forstjóri í stóru
fyrirtæki og hann var ávallt leiðtogi,
í starfi og í fjölskyldunni.
Við barnabörnin komum inn í líf
afa á mjög mismunandi tíma og litast
minningar okkar af því. Þegar hann
hafði heilsu til tók hann sér ávallt
tíma til að fara með okkur barna-
börnin í sunnudagsbíltúra þar sem
farið var í sund, í tívolíið í Hvera-
gerði eða að skoða flugvélarnar á
Reykjavíkurflugvelli. Ósjaldan
fengu vinir okkar að koma með og
allir litu upp til þessa virðulega
manns með tindrandi ljósblá augu,
djúpan dillandi hlátur og fína afabíl-
inn. Síðar átti Sigurður afi við heilsu-
brest að stríða en allt til lokadags
fylgdist hann náið með öllu sem
gerðist í kringum hann, þá sérstak-
lega í fjármálaheiminum og málefn-
um fjölskyldunnar. Hann var límið
sem hélt fjölskyldunni saman, skip-
stjórinn sem stýrði skipinu til hafnar
í lífsins ólgusjó, með ömmu Gyðu sér
við hlið. Nú hefur elsku Sigurður afi
kvatt þessa jarðvist – en minning
hans lifir áfram og leiðbeinir okkur
svo að við getum vonandi stýrt fjöl-
skylduskipinu af jafn mikilli festu og
öryggi þegar okkar tími kemur.
Ef steinvölu er kastað út í hafið
myndast gárur á yfirborðinu og haf-
ið verður aldrei hið sama aftur, þrátt
fyrir að steinvalan virðist lítil í sam-
anburði við stærð hafsins. Sama
gildir um mannfólkið, hver og einn
breytir heiminum og gárurnar sem
myndast á yfirborði hafsins eru
áhrifin sem hver einstaklingur hefur
á fólkið í kringum sig. Sigurður afi
lifði góðu lífi og markaði djúp og fal-
leg spor í líf okkar allra sem hann
þekktu og elskuðu. Við kveðjum afa
með söknuði, en einnig með auðmýkt
og þakklæti – fyrir allt sem hann gaf
okkur. Neðanrituð heilræði Háva-
mála eiga vel við minningu afa.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Gísli, Vala, Margrét, Iðunn
og Jan.
Sigurður afi var einstakur maður
og traust mitt og skjól áratugum
saman. Engum hef ég kynnst á lífs-
leiðinni sem bar hag minn og minna
eins fyrir brjósti. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að tengjast honum
og fjölskyldunni ung að árum og þau
tengsl hafa aldrei rofnað.
Afi og amma Gyða ræktuðu allan
hópinn sinn með símtölum, matar-
boðum og stórveislum þar sem ekk-
ert var of gott fyrir gestina og þar
sem snilld Gyðu við matseld fékk að
njóta sín og húsbóndinn sinnti gest-
um, veitull og glaður.
Við afi möluðum saman í síma
næstum daglega um menn og mál-
efni og hann fylgdist með öllu sem á
daga mína dreif til hinstu stundar.
Mér fannst það beinlínis ljúft verk
að tilkynna afa um brottför og komu
ef farið var í ferðalag og gilti það
einnig um fólkið mitt. Óþreytandi
var hann að fylgjast með ferðum
sona sinna og barnabarna sem vissu
hvað þeim bar að gera. Hann var
ættarhöfðinginn, vörður og verndari
okkar allra og rækti það hlutverk
vel.
Hann afi var Verzlunarskólageng-
inn, dúx í sínum árgangi, 1934, með
fyrstu ágætiseinkunn og margverð-
launaður fyrir námsárangur við út-
skrift, þar á meðal fékk hann hinn
virta vélritunarbikar skólans sem
enn er veittur. Hann var afar snar
með reiknivél, hraður og flottur vél-
ritari og bar sér og skólanum sann-
arlega gott vitni. Þegar skólinn varð
100 ára var hann beðinn um viðtal en
af því varð ekki og er það miður, því
ekki brast minni hans. Hann mun
hafa verið elsti dúx Verzlunarskól-
ans er hann lést.
Afi fræddi mig um liðna tíma og
var óþrjótandi fróðleiksbrunnur um
atvinnulífið á Siglufirði og víðar því
hann lifði og hrærðist í atvinnu- og
mannlífinu á Siglufirði um árabil.
Hann stýrði stórum og virtum fyr-
irtækjum þar og síðar í Reykjavík
með miklum sóma.
Hin ábyrgðarfullu störf hans
komu þó ekki í veg fyrir að við æfð-
um okkur í jenkadansinum á hvítu
teppunum á stofunum á Hlíðaveg-
inum á Sigló, færum í gönguferðir
með Sigurð nafna hans í vagni, eða á
tónleika Karlakórsins Vísis, á dans-
leiki og í leikhús. Fréttatímar Rík-
isútvarpsins voru heilagir, matur og
kaffi á réttum tíma og ég man að
mér féllust hendur sem ráðskonu
þegar Gyða brá sér af bæ og bræð-
urnir sögðu mér að hún hefði alla
daga þríréttaðar máltíðir og það
góðar.
Alltaf var afi samur og jafn þótt
matarreikningarnir í minni umsjá
snarhækkuðu og maturinn væri
svona og svona. Símareikningurinn
mun líka hafa tekið einhverjum
breytingum en aldrei vék hann að
því. Við fórum líka tvö út að aka þeg-
ar hægri umferð var tekin upp, því
við vorum einhverra hluta vegna
bæði talin þurfa meiri æfingu en aðr-
ir í fjölskyldunni.
Hann hugsaði vel um fólkið sitt til
hinstu stundar og nú bið ég guð og
góðu englana að hugsa vel um hann.
Ég bið líka guð að gefa Gyðu, Valtý,
Jóhanni og fjölskyldum styrk.
Guð geymi elsku afa.
Steinunn.
Nú er fallinn frá kletturinn í fjöl-
skyldunni, maðurinn sem fylgdist
með öllum og hélt öllum þráðum
saman.
Mig langar að minnast hans með
nokkrum fátæklegum orðum og
kveðja mikinn mann sem ég hef allt-
af litið upp til og dáð.
Afi fylgdist alltaf með hvar allir
voru og ekki hefur nú verið auðvelt
að fylgjast með því, sérstaklega nú á
seinni tímum. Afi sagði í óspurðum
fréttum hvar hver og einn væri
staddur þá stundina og hvenær væri
von á viðkomandi aftur heim.
Ekki tók hann í mál að fjölskyldan
hætti við að ferðast síðustu helgina
og hann vildi að við feðgarnir færum í
okkar árlegu rjúpnaferð. Ekki var nú
mikill hugur við veiðina, því alltaf
leitaði hugurinn heim til hans. Þegar
ljóst var í hvað stefndi ákváðum við
pabbi að drífa okkur heim og gefa
rjúpunum líf. Líf okkar allra breytt-
ist daginn sem afi hvarf á braut.
Það er mér afar mikils virði að hafa
náð að sitja með þér síðustu stund-
irnar þínar og halda í höndina á þér
þegar þú kvaddir þennan heim. Við
afi ræddum mikið fjármál og við-
skiptalífið í gegnum tíðina.
Aldrei missti afi áhuga á verðbólg-
unni, vaxtastefnu Seðlabankans, inn-
lánsvöxtum og nú síðast rekstri Ex-
ista og fylgdist vel með hverju
uppgjöri. Fyrstu alvöru viðskipti
okkar afa voru þegar ég fékk að
kaupa skellinöðru og þurfti að
tryggja gripinn hjá afa, sem þá var
forstjóri Sjóvár. Fyrst var að sjálf-
sögðu sótt um leyfi hvort ég mætti
kaupa gripinn, síðar komu trygg-
ingaviðskiptin. Starfsgrein sem átti
eftir að koma mikið við sögu í lífi okk-
ar og ég átti oft eftir að leita í hans
viskubrunn. Þegar mér var boðið
starf hjá Tryggingamiðstöðinni árið
1992 fannst mér við hæfi fyrir kurt-
eisissakir að kanna hvort afi setti sig
á móti því. Svo var auðvitað ekki og
ég þáði starfið. Nú er staðan hins
vegar þannig að eitt af mínum
skylduverkum er að vera stjórnarfor-
maður VÍS. Það má því segja að
tryggingar hafi skipað stóran sess
hjá okkur á mismunandi vettvangi og
oft bar þetta á góma.
Fyrstu minningar mínar af afa og
ömmu eru frá þeim tíma er við Gísli
frændi vorum sóttir og boðið í Sæ-
dýrasafnið í Hafnarfirði og að gefa
öndunum á Tjörninni. Ósköp venju-
legar minningar hjá ungum manni en
mikilvægar mér.
Ekki var nú alltaf auðvelt fyrir afa
að vera með okkur því það var tals-
verður fyrirgangur í okkur og uppá-
tækin eftir því. Stundum tókum við
upp á því að læsa okkur inni í bílnum
en afa úti til að tryggja okkur ís á
heimleiðinni. Auðvitað var alltaf ís í
boði en þetta var skemmtilegur leik-
ur.
Afi og amma voru þekkt fyrir mikl-
ar veislur og jólaboðin hjá þeim voru
eitthvað sem allir hlökkuðu til. Þar
var tækifærið til að rækta frænd-
garðinn og styrkja tengslin.
Síld og hákarl hafa alltaf skipað
stóran sess í veislum fjölskyldunnar,
enda var síldin hluti af lífi og starfi
afa á Sigló. Flestir í fjölskyldunni
borða hákarl eins og aðrir borða kon-
fekt og alltaf var til rúgbrauð og síld
þegar komið var í heimsókn til afa og
ömmu.
Ég kveð þig, elsku afi minn, og
þakka þér allt og allt.
Sigurður Valtýsson.
Öðlingur er kvaddur, Sigurður
Jónsson, fyrrum framkvæmdastjóri
Síldarverksmiðja ríkisins á Siglufirði
og síðar framkvæmdastjóri Sjóvá-
tryggingafélags Íslands um árabil.
Kynni mín af Sigurði hófust fyrir
rúmlega þrjátíu árum. Þar fór trygg-
lyndur drengskaparmaður, heiðar-
legur, samviskusamur, af gamla skól-
anum eins og það mundi kallað nú,
metnaðarfullur, starfsamur og góður
stjórnandi.
Hann bar umhyggju fyrir fjöl-
skyldu sinni til dauðadags.
Hann var jafnan kallaður afi og
vissu þá allir við hvern var átt.
Sigurður var höfðingi heim að
sækja í bestu merkingu þess orðs,
veitull, glaður, söngvinn, hugsaði sér-
lega vel um ættboga sinn og gilti einu
hverjir tilheyrðu honum blóðbönd-
um. Hann lét sig alla varða. Kom
fram við fólk af virðingu, umhyggju
og takmarkalausri ást á konu sinni og
afkomendum þeirra.
Það var eitthvað sérstakt að koma
á heimili þeirra hjóna, Sigurðar og
Gyðu. Gestrisni svo af bar. Fágaður
smekkur, heimilið fallegt, allir vel-
komnir, vel veitt í mat og drykk,
sungið, farið með gamanmál, kyn-
slóðir blönduðust fyrirhafnarlaust og
Sigurður afi naut sín á þessum stund-
um.
Þegar aldurinn færðist yfir hann
var hann eins og hver önnur miðstöð
ættarinnar, vissi jafnan hvar hver og
einn var staddur, hélt skoðunum sín-
um fram, óskaði öllum velfarnaðar,
hverjum á sínu sviði.
Hann var fram til hinstu stundar
stálminnugur á menn og málefni og
eftir að hann var kominn til dvalar á
Sóltúni fylgdist hann gaumgæfilega
með öllum breytingum á fjármála-
mörkuðum og hélt þannig við hugar-
leikfimi sinni sem átti engan sinn
líka. Fjölskyldan var honum allt, þar
sem það var nánast skylda að til-
kynna honum brottför og komutíma
ef ferðalög voru fyrirhuguð. Þannig
hafði þessi ættarhöfðingi alla þræði í
hendi sér til hinstu stundar. Hann
gladdist við heimsóknir. Hann var
hafsjór af fróðleik um atvinnuhætti
fyrri tíma en jós sjaldan úr nægta-
brunni sínum.
Vildi ekki hreykja sér. Hefði Sig-
urður fengist til þess að tjá sig eins
og stundum kom fyrir seinustu ár
hefði það eflt skilning fólks á atvinnu-
sögu þjóðarinnar á liðinni öld.
Hann kom þó fram í sjónvarps-
þætti um síldveiðar fyrir allmörgum
árum og þar varðveitist minning
þessa glæsimennis um ókomin ár.
Ég þakka ómetanleg kynni við Sig-
urð afa og votta Gyðu og fjölskyld-
unni allri samúð mína. Hann hvíli í
friði.
Einar Magnússon.
Það var fyrir rúmum 13 árum sem
ég kynntist barnabarni og nafna hans
afa Sigurðar. Að koma í nýja fjöl-
skyldu er ekki það auðveldasta sem
maður gerir og við svoleiðis aðstæður
skipta fyrstu kynni miklu máli. Ég
get sagt það heilshugar að mín fyrstu
kynni af afa voru yndisleg og það
varð engin breyting þar á. Tengda-
móðir mín spurði mig eftir að hún
vissi að ég hefði hitt afa hvað mér
fyndist um hann. Hún fékk eitt svar –
ég ætla að giftast honum næst, en þá
var mér tjáð að ég skyldi fara í röð
því hún væri á undan mér.
Afi fylgdist með öllu sínu fólki og
miðlaði ferðaupplýsingum á milli.
Hann hringdi alltaf á afmælisdögum
hvort sem það var minn eða barna
okkar Sigga og nú seinni árin var
hann farinn að hringja og athuga
hvernig við hefðum það á þessum bæ
þegar honum fannst nafni sinn hafa
verið of lengi fjarverandi frá fjöl-
skyldu í vinnuferðum.
Það er því með miklum söknuði og
trega, þrátt fyrir að hann hafi verið
orðinn tæplega 94 ára, sem ég kveð
afa Sigurð. En mikið er ég þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast þess-
um merka manni og enn þakklátari
fyrir að börnin okkar Sigga náðu því
líka. Hvíl í friði,
Berglind.
Látinn er mikill heiðursmaður,
Sigurður Jónsson, nær 94 ára að
aldri. Svo langt sem mitt minni rekur
man ég Sigurð og hans fjölskyldu.
Hann var nánasti samstarfsmaður
föður míns, Sveins Benediktssonar,
við stjórn Síldarverksmiðja ríkisins
frá árinu 1936 til 1971 og áfram við
stjórn Sjóvátryggingarfélagsins allt
til ársins 1979 er faðir minn lést. Þeir
voru því samverkamenn í yfir 40 ár.
Milli fjölskyldnanna mynduðust vin-
áttubönd sem aldrei rofnuðu.
Sigurður var afar vel gerður og
greindur maður, enda dúxaði hann í
sínum árgangi er hann útskrifaðist
frá Verslunarskóla Íslands árið 1934.
Sigurður var Hafnfirðingur og bar
ávallt sterkar taugar til sinna æsku-
stöðva.
Starfsferill Sigurðar var afar
merkilegur. Hann helgaði Síldar-
verksmiðjunum blóma sinnar starfs-
ævi. Á þeim árum var SR eitt öfl-
ugasta fyrirtæki landsins og einatt
mikið ágreiningsmál íslenskra
stjórnmála. Þar háðu menn marga
hildi.
Árið 1971 tekur við nýr kapítuli í
lífi Sigurðar er hann að ósk föður
míns tekur að sér forstjórastarf
Sjóvátryggingarfélags Íslands, þá 58
ára að aldri. Nú til dags eru menn á
þeim aldri fremur farnir að huga að
starfslokum en nýjum starfsframa.
Sigurðar beið erfitt starf. Á þeim
árum var rekstur vátryggingafélag-
anna erfiður. Greiðsluerfiðleikar
voru miklir og verðbólga geisaði.
Verðlagshöft gerðu félögunum nán-
ast ókleift að hafa iðgjöld ökutækja-
Sigurður Jónsson
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐLAUG ELÍN HALLGRÍMSDÓTTIR,
Svertingsstöðum 2,
Eyjafjarðarsveit,
sem lést á dvalarheimilinu Hlíð, Akureyri, 15.
nóvember, verður jarðsungin frá Kaupangskirkju
laugardaginn 24. nóvember kl. 13.30.
Haraldur Tryggvason,
Pétur Haraldsson, Hjördís Pálmadóttir,
Tryggvi Geir Haraldsson, Hrefna Hallvarðsdóttir,
Sólveig Anna Haraldsdóttir, Hörður Guðmundsson,
Hansína María Haraldsdóttir,
Hallgrímur Haraldsson, Lára Kristín Sigfúsdóttir,
Ágústína Haraldsdóttir, Páll Harðarson,
Gunnar Berg Haraldsson, Kristín Bjarnadóttir,
Sigrún Rósa Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.