Morgunblaðið - 22.11.2007, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. NÓVEMBER 2007 37
✝ Áslaug Péturs-dóttir fæddist í
Reykjavík 30. sept-
ember 1931. Hún
lést á Líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 14. nóv-
ember síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Péturs
Ingimundarsonar
sjómanns, f. 18. nóv-
ember 1902, d. 9.
janúar 1991, og Sig-
urbjargar Páls-
dóttur, f. 28. júlí
1908, d. 24. ágúst 1990. Bróðir Ás-
laugar er Ingimundur Pétursson.
Áslaug giftist 11.
júlí 1953 Jóni Hauki
Jóelssyni, f. 14.
ágúst 1928. Sonur
þeirra er Pétur, f.
24. ágúst 1956,
kvæntur Ástu Krist-
ínu Lorange, f. 23
febrúar 1961, börn
þeirra eru Jón
Haukur, f. 5. nóv-
ember 1991, Rakel
og Kristinn, f. 14.
september 1996.
Útför Áslaugar
verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Málið okkar á mörg orð til að tjá
óblíðar hliðar á tilveru okkar mann-
anna. Í langan tíma hafa einhver af
þessum orðum sveimað í hugum vor-
um tengd þessari nágrannakonu
okkar, fálátri um sína líðan, fram
undir það síðasta.
Nú er harmur í huga við fráfall
Áslaugar Pétursdóttur. Hún var gift
mági mínu Jóni H. Jóelssyni raf-
virkja, starfsmanni Rafmagnsveit-
unnar.
Samskipti okkar voru mikil og ná-
in. Saman sáum við í gegnum árin,
umhverfi okkar breytast úr órækt-
armóum í tignarlegan trjágróður og
í hennar höndum í fjölskrúðugan
blómagarð. Við vorum framarlega í
uppbyggingu í okkar bæjarfélagi.
Þau hjónin voru með þeim fyrstu
sem byggðu blómaskála. Brátt varð
umhverfi þeirra á sumrin eitt blóma-
haf.
Með hagsýnni hirðingu blóma
voru hjónin einstaklega dugleg að
ferðast. Fyrst innanlands, en síðar
utanlands, Frá Kína í austri til
Kyrrahafsstrandar í vestur. Þar
með voru þau meðal víðförlustu Ís-
lendinga. Safn af myndum og minn-
ingum varð til.
Misskipt er það hvað menn losna
létt frá lífinu, þó allir viti að það tek-
ur enda. Lánið er með sumum, að á
þeim er slökkt sem á lampaljósi, aðr-
ir kveljast langan tíma. Áslaug var í
hóp þeirra síðari. Þar með urðu þeir
nánustu þjáningasystkin hennar og
það snerti að sjálfsögðu mann henn-
ar mest, sem aldrei vék frá konu
sinni allt til endaloka. Aldrei æðru-
orð heyrðist.
Þegar nánir vinir kveðja og barið
er að dyrum og sorgin er komin til
að vera, verða svipir daganna aldrei
meir þeir sömu. Eitt tré er horfið úr
garðinum og nú tekur tíma að venj-
ast nýju útsýni og samtímis trega
hið gamla.
Minningar Áslaugar Pétursdóttur
munu búa með okkur áfram meðan
ævikvöldið endist.
Sverrir Arngrímsson.
Góð nágrannakona er fallin frá
eftir langa og stranga baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Við könkumst ekki
lengur á í gegnum limgerðin við
garðræktina eins og fyrstu kynni
okkar nágrannana voru. Í júlí 1990
fundum við allt í einu álitlegt hús við
Þinghólsbrautina í Kópavogi, næsta
hús við verðlaunagarðinn þeirra Ásu
og Jóns. Fæddur og uppalinn aust-
urbæingurinn lét sig hafa það að
setjast að í vesturbænum! Mikið lá á
þar sem fjölgunarvon var í fjölskyld-
unni og í byrjun september fæddist
piltur, sem nú er vaxinn okkur yfir
höfuð. Þess var ekki langt að bíða að
Ása kíkti í gegnum gróðurinn og
bauð okkur velkomin sem næstu ná-
granna.
Við Ása höfðum kynnst á Borg-
arspítalanum þar sem við störfuð-
um. Hún starfaði á háls-, nef- og
eyrnadeildinni og tilheyrði þeim
starfsmönnum, sem Stefán Skapta-
son, fyrrv. yfirlæknir, lýsti þannig að
þær væru þyngdar sinnar virði í
gulli! Ása þurfti ekki að glíma við
aukakílóin, en ég held að hvert
gramm hafi verið gullsígildi hjá
henni.
Ása og Jón voru samhent í rækt-
unarstörfum sínum, ótrúlega dugleg
og nostursöm við garðinn sinn og hý-
býli, verðlaunagarður til sýnis og
eftirbreytni fyrir aðra. Það var aðdá-
unarvert að fylgjast með samhent-
um hjónum við garðyrkjustörf, und-
irbúa garðinn fyrir vorið, gróskan,
hirðusemin og undirbúningur fyrir
veturinn.
Í götugrillinu sumarið 2006 var
Ása hress að vanda þótt heilsunni
væri brugðið. Ekki hafði fundist
lausn á orsökum veikinda hennar.
Þessi góða kona hafði þá þegar hafið
langt veikindastríð sem tók enda nú í
skammdeginu.
Við nágrannar Ásu í vesturbæ
Kópavogs minnumst hennar sem
glaðlegrar og jákvæðrar konu og
þökkum góð kynni. Minning hennar
mun lifa hjá þeim, sem hana þekktu.
Við vottum Jóni og fjölskyldu okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Magnús og Ingunn.
Mig langar að minnast vinkonu
minnar, Áslaugar Pétursdóttur, með
nokkrum orðum.
Við kynntumst fyrir 30 árum, er
ég fékk inngöngu í Dalíuklúbbinn,
félagsskap áhugafólks um dalíu-
ræktun, stofnaður 1967, fyrir til-
stuðlan Kristins Helgasonar, sem
deild innan Garðyrkjufélags Íslands.
Var Áslaug einn af stofnendum og
virkur félagi alla tíð.
Ári eftir að ég gekk í klúbbinn fór
hann í sína aðra utanlandsferð, til
Skotlands og Englands. Tilgangur-
inn var að skoða grasagarða, og
ræktunarstöðvar dalíuhnýða og end-
að á árlegri dalíusýningu í London.
Þetta var mín fyrsta utanlands-
ferð og var hún alveg dásamleg.
Þarna kynntumst við hjónin þeim
Áslaugu og eiginmanni hennar, Jóni
Hauki, en þau voru með Pétur, ung-
an son sinn, og foreldra Áslaugar í
för. Þau spjölluðu oft við okkur í
ferðinni, hlý og notaleg eins og æv-
inlega við nýliða í hópnum.
Nokkrum árum seinna var hún
kosin formaður klúbbsins og ég lenti
í stjórn. Samskiptin jukust til muna
vegna stjórnarfunda á heimilum
okkar og er ég kom fyrst á Þinghóls-
brautina sá ég ekki einungis afar
smekklegt heimili með garðskála,
sem þá var nýlunda, heldur líka einn
fegursta garð á höfuðborgarsvæð-
inu, margverðlaunaðan, og einhvern
veginn úr framandi veruleika.
Garðinn skipulögðu þau sjálf, sáðu
fræjum, komu til græðlingum og
voru alltaf að prófa eitthvað nýtt.
Dalíurnar fengu eigið gróðurhús, öll
tré á þeirra og næstu lóð voru úr eig-
in ræktun og þar byggðu Pétur og
kona hans sér síðar hús í fallegu
skógarrjóði og barnabörnin fengu
greiðan aðgang að afa og ömmu.
Starfsemi klúbbsins hefur verið
fjölbreytt og skemmtileg, árlegar
dalíusýningar, margs konar fræðslu-
fundir um garðyrkjutengd málefni,
ótal skoðunarferðir til garðáhuga-
fólks, skipst á fræjum, fróðleik
o.m.fl.
Ógleymanlegt er mér þegar okkar
litla klúbbi bauðst að sýna dalíur á
mikilli garðyrkjusýningu í tilefni 40
ára afmælis Garðyrkjuskóla ríkisins.
Mikil var litadýrðin og dæmalaust
vorum við stolt, hvött áfram af eld-
móði Áslaugar og dugnaði Jóns
Hauks, sem ávallt voru sem einn
maður í hverju verki.
Árið 1983 fengum við spildu í
Heiðmörkinni, þar hefur verið gróð-
ursett dyggilega og útbúin aðstaða
til hressingar og næðis.
Áslaug var drifkraftur hugmynda
og framkvæmda, hún mundi eftir
stórafmælum klúbbfélaga og gætti
þess að þakka öllum sem greiddu
götu klúbbsins. Á þessum tímamót-
um þakkar Dalíuklúbburinn fórnfúst
starf hennar og sendir Jóni Hauki og
fjölskyldu hugheilar samúðarkveðj-
ur.
Áslaug og Jón Haukur höfðu yndi
af ferðalögum og nutum við Ragnar
fylgdar þessara heimsborgara. Auk
garðaskoðunarferða erlendis fórum
við saman til Eystrasaltslandanna,
Póllands og víðar, bátsferð um Eng-
land og síðast en ekki síst upplifðum
við ævintýraveröld Kínaveldis með
Unni Guðjónsdóttur. Nú hefur þú
lagt upp í nýja ferð, Áslaug mín, án
okkar, ert væntanlega stödd á
blómskrýddu engi þar sem hvorki
skaða þurrkar né næturfrost, að
gera nýjar ferðaáætlanir með aðstoð
genginna félaga úr hópnum.
Kærar þakkir fyrir vináttu þína
öll þessi ár. Við Ragnar, Fríða og
Hreiðar sendum Jóni Hauki, Pétri,
Ástu og börnunum innilegar kveðjur
og biðjum þeim blessunar.
Erla Þórðardóttir.
Áslaug Pétursdóttir trygginga í samræmi við áhættu. Fé-lögin fóru þá að taka þátt í
samningum erlendis frá til að dreifa
áhættu og bæta afkomuna. Þetta
reyndist afdrifaríkt. Tapið var mikið
og reyndi mjög á nánast öll félögin.
Er Sigurður kom til starfa beið hans
það erfiða verkefni að rétta við fjár-
hag félagsins.
Sigurður tók verkefnið að sér af
mikilli einurð. Hann ávann sér strax
virðingu starfsfólksins fyrir velvilja
og heiðarleika. Hann var talnaglögg-
ur með afbrigðum og kom fljótt auga
á aðalatriðin. Sjóvá fór í gegnum fjár-
hagslega endurskipulagningu næstu
árin, nánast endurnýjun lífdaga.
Hann gat því litið stoltur um veg er
hann lét af störfum í árslok 1983, sjö-
tugur að aldri, eftir tólf ára starf.
Það kom í hlut undirritaðs að taka
við starfi Sigurðar. Þar var tekið við
góðu búi. Sjóvá var á þeim tíma-
punkti albúið að fara í mikla mark-
aðssókn sem og var gert. Á nokkrum
árum skilaði það félaginu góðum ár-
angri og gerði það að öflugasta vá-
tryggingafélagi landsins eftir sam-
eininguna í Sjóvá-Almennar
tryggingar árið 1989.
Enda þótt Sigurður hafi látið af
störfum þá var áhugi hans á rekstri
félagsins óbilandi öll þau 25 ár sem
hann lifði frá starfslokum. Ég hafði
ómælda ánægju af að koma til hans
með uppgjör Sjóvár-Almennra og
fara yfir tölurnar sem voru honum
svo kunnuglegar að ekki þurfti að
eyða mörgum orðum þar um.
Síðast hitti ég Sigurð fyrir örfáum
mánuðum vel andlega ernan en fann
að hann var orðinn móður og beið
hvíldarinnar.
Gyðu, eiginkonu Sigurðar, og son-
unum Valtý og Jóhanni Ágústi ásamt
fjölskyldum þeirra vottum við Birna
samúð okkar. Guð blessi minningu
Sigurðar Jónssonar.
Einar Sveinsson.
Í miðju veraldar voru tvær litlar
tvíburasystur. Í kringum þessar
stúlkur snerist heimurinn. Einn
pabbi og ein mamma mynduðu him-
inhvolf yfir heiminn og himinhvolfinu
var haldið uppi af tveim öfum og
tveimur ömmum. Fyrir stúlkunum
þjónuðu afarnir og ömmurnar engu
öðru hlutverki í tilverunni en að vera
afar og ömmur. Jú, að vera horn-
steinar í veröld þeirra, stöðugir og
óhagganlegir. Sama hvaða breyting-
ar áttu sér stað í heiminum eða inni í
stúlkunum, sama hvernig vindarnir
blésu eða hversu langt eða lengi þær
höfðu flakkað um ókunnugar slóðir,
þá gátu þær gengið að því vísu að það
væri amma í austri með kleinur og
pönnukökur, amma í vestri með gul-
rótasafa, afi í norðri sem tefldi skák
og gat andað eins og vindurinn og afi
í suðri sem spilaði ólsen og sagði: „hví
gerið þið mér þennan óleik“ þegar
hann þurfti að draga.
Stúlkurnar uxu jafnt og þétt og
fóru brátt að ná upp í himinhvolfið.
Þá sáu þær að alheimurinn var mun
stærri en þær hafði órað fyrir og út
um allan geim voru aðrar veraldir og
heimar mismunandi í sniðum með
mismunandi form. Smám saman fór
að þrengja að stúlkunum og slepptu
þær því taki hvor af annarri og fóru
sín í hvora áttina en himinhvolfið og
hornsteinarnir margfölduðu sig og
fylgdu þeim báðum. Áfram uxu þær
sín í hvoru lagi og eru enn að vaxa.
Einn daginn dó skák afi og ólsen
afi hætti að spila ólsen. Þessar breyt-
ingar skóku veröldina en stúlkurnar
voru fljótar að aðlagast breyttri
heimsmynd. Í stað ólsens tóku við
samræður um flakkið, námið, fjár-
haginn og veðrið í þeim heimshlutum
sem ég hafði verið að heimsækja. Ól-
sen afi varð veikari og veikari en
hann tók hlutverk sitt alvarlega og
þrátt fyrir að hann væri næstum
hættur að sjá mig hélt hann áfram að
standa vörð um líf mitt. Því nær sem
dró kveðjustundinni urðu faðmlögin
og kossarnir innilegri og í síðustu
heimsóknunum héldumst við í hend-
ur og þá skyndilega skildi ég að
veðratalinu fylgdi eitthvað miklu
meir, að gulrótasafinn var ekki bara
gulrótasafi, að kleinurnar höfðu mun
stærri merkingu. Elsku afi, takk fyr-
ir allan styrkinn og stuðninginn og
fyrir að hafa haldið svona vel um
heiminn minn. Þú ert enn hluti af
þessum heimi og munt fylgja veröld
minni þegar ég verð að himinhvolfi
og síðar meir hornsteinn annarra
veralda.
Að eilífu þín
Gyða.
Þegar við nú kveðjum Sigurð
Jónsson, eiginmann Gyðu móður-
systur okkar, leitar hugurinn til
Siglufjarðar. Á uppvaxtarárum okk-
ar á Siglufirði var Sigurður forstjóri
Síldarverksmiðja ríkisins og Bæjar-
útgerðar Siglufjarðar. Þetta var á
blómaskeiði bæjarins þegar síldar-
bærinn var stærsta verstöð landsins
og leiðir margra lágu þangað í at-
vinnu- og ævintýraleit.
Mikill samgangur var á milli
heimila þeirra systra og er margs að
minnast frá þessum árum. Í okkar
augum hvíldi ævintýraljómi yfir Sig-
urði. Kom það einkum til af því að
honum fylgdu bæði bílar og mikil
ferðalög. Sigurður hafði bíl til um-
ráða og þurfti oft að fara til höf-
uðborgarinnar í starfserindum og
jafnvel til útlanda, en það var ekki
algengur lífsstíll á Siglufirði í þá
daga. Við bræður vorum heima-
gangar á heimili Sigurðar og Gyðu
og fylgdumst vel með því sem kom
upp úr töskunum hjá Sigurði þegar
hann kom heim úr ferðalögum. Eitt
af því sem þannig bar fyrir sjónir
voru skrýtnir hlutir sem okkur var
tjáð að hétu bananar. Við fengum
einn, stúfuðum hann með hýðinu og
þótti frekar lítið til koma. Fyrsta
plata Bítlanna barst til Siglufjarðar í
ferðatösku Sigurðar. Hann hafði þá
verið í London og keypt plötuna þar,
en bítlaæðið var þá að hefjast í Bret-
landi. Þetta var fyrsta bítlaplatan
sem til Siglufjarðar kom og þeir sem
hana höfðu undir höndum komust í
yfirburðastöðu meðal félaganna. Jó-
hann, sonur Sigurðar, og Friðbjörn,
unglingar þess tíma, áttu góða daga
með bítlaplötuna að vopni nokkuð
lengi eftir þessa Lundúnaför Sig-
urðar. Sigurður var tónelskur og
hafði áhuga bæði á sígildri tónlist og
popptónlist. Hann var góður söng-
maður, söng meðal annars með
Karlakórnum Vísi og var liðtækur
gítarleikari.
Sigurður tók okkur guttana oft í
bíltúr og var þá gjarnan ekið fram á
fjörð, einkum á sunnudögum. Síðar
urðu ferðirnar lengri og fórum við
þá með honum alla leið til Reykja-
víkur. Það var Ingi sem oftast fór
með honum í Reykjavíkurferðirnar
og eftir að Sigurður og Gyða voru
flutt suður dvaldi hann oft hjá þeim í
Reykjavík í góðu yfirlæti. Sigurður
og Ingi töldu bílana sem þeir tóku
fram úr á ferðum sínum og sögðu
hróðugir frá. Eitt sinn tók þó Guð-
rún Thorarensen, sem flestir Sigl-
firðingar þekktu, fram úr þeim í
miðju Siglufjarðarskarði. Þeir
kumpánar sögðu nú ekki frá því, en
það fréttist síðar. Bílferð á milli
Siglufjarðar og Reykjavíkur var á
þessum árum heilmikið ferðalag, tók
um ellefu klukkustundir og oft
þurfti að gista einhvers staðar á leið-
inni. Ferðir þessar eru eftirminni-
legar því Sigurður var með eindæm-
um skemmtilegur, hafði frá mörgu
að segja og uppfræddi ungviðið. Það
sem okkur fannst einkenna sam-
skiptin við hann þá var að hann tal-
aði við okkur, börnin og unglingana,
af sömu virðingu og við fullorðið
fólk.
Heimili Sigurðar og Gyðu var
ávallt glæsilegt, á Siglufirði og ekki
síður í Reykjavík, eftir að þau fluttu
þangað. Þau hjón voru gestrisin og
eru jólaboðin sem þau héldu fyrir
stórfjölskylduna minnisstæð.
Sigurður var vandaður maður og
farsæll í starfi. Hann var ungur að
árum ráðinn forstjóri SR, eins öfl-
ugasta fyrirtækis á Íslandi á þeim
tíma og stýrði því í aldarfjórðung.
Að því starfi loknu tók hann við for-
stjórastarfi hjá Sjóvá og stjórnaði
því félagi farsællega í tólf ár, eða þar
til hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir.
Sigurður reyndist okkur bræðr-
um alla tíð afar vel. Við nutum mik-
illar velvildar og hjálpsemi af hans
hálfu sem við nú þökkum fyrir.
Blessuð sé minning Sigurðar
Jónssonar.
Friðbjörn, Ingi og Ásbjörn.


  


 



 
    
       
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ANNA HELGA SIGURÐARDÓTTIR,
Naustahlein 12,
210 Garðabæ,
lést þann 11. nóvember sl. á Landspítalanum.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við fráfall hennar.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild B4 í Fossvogi.
Sigurður Jónsson,
Elín Jónsdóttir,
Unnur G. Jónsdóttir, Brynjar Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.