Morgunblaðið - 10.02.2008, Blaðsíða 58

58 SUNNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Það er ótrúlegt að
hún móðir mín sé farin
yfir móðuna miklu.
Hún sem var svo
hress og kát um jólin og bara allt síð-
asta ár. Sumarið hafði verið svo ynd-
islegt og hún hafði notið þess að sitja
á svölunum og fylgjast með fólkinu
og ekki síður að fara með Daníel
bróður og fjölskyldu til Spánar sl.
haust.
En svona gerist þetta bara. Hún
fær kransæðakast og þá kom í ljós að
skrokkurinn var bara búinn, nýrun
hættu að starfa og svo mætti áfram
telja.
Það er ekki skrýtið þó að hún hafi
verið orðin svolítið lúin. Hún eign-
aðist 9 börn en eitt dó aðeins nokk-
urra mánaða.
Hún var alin upp í Reykjavík og
átti eina hálfsystur er lifir hana en
faðir hennar dó er hún var á fjórða
ári og amma giftist aftur yndislegum
manni sem alltaf reyndist mömmu
vel.
Lífið í Reykjavík og svo í sveitinni
hjá föðurafa hennar norður á Sauð-
árkróki var ósköp venjulegt og ró-
legt ef frá er talið að alltaf var gesta-
gangur mikill á heimili ömmu.
En þetta átti eftir að breytast.
Hún giftist og fór að hrúga niður
börnum og lífið snerist um okkur og
pabba það sem hún átti eftir ólifað.
Það var ekki alltaf auðvelt að vera
með þennan stóra hóp og sjá okkur
farborða. Ég man þegar mamma fór
✝ Þorbjörg Daní-elsdóttir fæddist
í Reykjavík 5. októ-
ber 1923. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut í
Reykjavík 13. jan-
úar síðastliðinn.
Útför Þorbjargar
var gerð í kyrrþey.
að vinna í sjoppu í
Hafnarfirði í smátíma
nokkur kvöld í viku til
að drýgja tekjurnar að
það var svolítið skrítið
að hafa hana ekki
heima. Það gat verið
að ég þyrfti að tala við
hana! Það gat verið að
mig vantaði eitthvað!
Að vísu bjó móður-
amma okkar hjá okkur
þá og auðvitað stjan-
aði hún við okkur út í
eitt.
Pabbi var lærður
ljósmyndari en eftir að börnunum
fjölgaði dugði sú vinna skammt svo
hann fór út í ýmislegt eins og bíla-
sölu, útgerð, sveitarstjórn og fl.
Við áttum heima á Kvisthaga í
vesturbæ Reykjavíkur fyrstu árin en
fluttum svo í Garðabæinn, þá Grund-
arfjörð og sum okkar, sem ekki voru
farin að heiman, fluttu með á Suð-
urnesin, fyrst í Grindavík, þá í Hafn-
ir en að síðustu í Keflavík.
Mamma stóð með pabba í öllu
saman og sá meðal annars um mötu-
neyti fyrir hann er hann var með
fiskvinnslu og verbúðir í Grindavík
og í Höfnum. Einnig vann mamma í
nokkur ár uppi á velli í hreingern-
ingum. Mamma og pabbi voru mjög
gestrisin og tóku vel á móti öllum og
gat mamma galdrað fram ótrúleg-
ustu kræsingar þó stundum hefði
tíminn verið naumur til undirbún-
ings.
Mamma var gagnfræðingur að
mennt, vel gefin og átti ekki í vand-
ræðum með að tjá sig á ensku og
dönsku, svo var hún best í félagsvist-
inni og naut sín vel í alls konar spil-
um, eins og scrabble, og vann hún
ósjaldan. Hún naut þess að fylgjast
með íþróttum og voru „strákarnir
okkar“ í handboltanum og golfið eitt
af því.
Þótt oft hafi verið basl og þröng á
þingi áttum við systkinin góða for-
eldra sem ólu okkur upp með það að
leiðarljósi að allir væru jafnir fyrir
guði og mönnum og sannaðist það á
þeim aragrúa af fólki sem „droppaði“
inn til þeirra, háir sem lágir.
Síðustu 14 ár, eða fljótlega eftir að
pabbi dó, hefur mamma búið í fé-
lagsíbúð fyrir aldraða og þar í húsinu
var Dagvistun aldraða einnig til
húsa. Þetta var henni ómetanlegt og
talaði hún alltaf um hversu gott var
að vera þar og allt starfsfólk til fyr-
irmyndar.
Erum við systkinin innilega þakk-
lát fyrir þá góðu umönnun og þjón-
ustu sem hún fékk þar.
En nú er komið að leiðarlokum og
var mamma oft búin að segja að
þetta væri komið nóg og því veit ég
að hún er sátt og sæl í faðmi pabba
núna.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Þín dóttir
Jóhanna.
Móðir mín Þorbjörg Daníelsdóttir
lést 13. janúar síðastliðinn og langar
mig að minnast hennar í nokkrum
orðum.
Eftir að ég fór sjálf að búa sótti ég
mikið heim til mömmu og pabba.
Þangað var alltaf gott að koma.
Mamma og pabbi voru einstaklega
gestrisin og þangað komu margir,
ekki bara vinir og ættingjar, heldur
alls konar fólk sem átti leið um og
sjálfsagt þótti að bjóða inn í kaffi og
annað góðgæti. Það urðu því miklar
breytingar í lífi mömmu árið 1994
þegar faðir minn Þórarinn Stefán
Sigurðsson lést mjög snögglega. Þá
má eiginlega segja að ég hafi kynnst
mömmu upp á nýtt. Í stað þess að við
færum til þeirra fór mamma að koma
meira til okkar. Þá gaf hún sér tíma
til að spjalla og segja sögur frá því
hún var ung í Vesturbænum og frá
árunum á Króknum. Þá voru ófáar
sögurnar af árunum með pabba og
sumar hverjar ansi ævintýralegar,
enda engin lognmolla að búa og
starfa með pabba sem vílaði ekki fyr-
ir sér að taka sig upp með fjölskyld-
una og róa á ný mið. Það var alltaf
mikið spilað heima og farið í leiki í
öllum jólaboðum, afmælum og ferm-
ingarveislum. Þannig er það enn
þegar við systkinin hittumst.
Mömmu var mjög annt um barna-
börnin og barnabarnabörnin sín og
voru synir mínir þar engin undan-
tekning. Þeir áttu sérlega gott sam-
band við ömmu sína sem þeir minn-
ast nú með hlýhug.
Elsku mamma, ég kveð þig nú
með þessum sálmi og þakka fyrir all-
ar góðu stundirnar.
Hátt ég kalla, hæðir fjalla,
hrópið með til Drottins halla.
Mínum rómi, ljóssins ljómi,
lyft þú upp að herrans dómi.
Eg vil kvaka, eg vil vaka,
allt til þess þú vilt mig taka.
Til þín hljóður, Guð minn góður,
græt ég eins og barn til móður.
(Matthías Jochumsson.)
Þín dóttir
Hrönn.
Þorbjörg
Daníelsdóttir
Bridsdeild FEB í Reykjavík
Tvímenningskeppni spiluð í Ás-
garði, Stangarhyl, mánud. 4.2.
Spilað var á 11 borðum. Meðal-
skor 216 stig.
Árangur N-S
Björn E. Pétursson – Gísli Hafliðason 251
Bragi Björnsson – Albert Þorsteinsson 251
Tómas Sigurjónss. – Björn Svavarss. 248
Árangur A-V
Ragnar Björnsson – Guðjón Kristjánss. 255
Þröstur Sveinsson – Bjarni Ásmunds 253
Jón Hallgrímsson – Helgi Hallgrímsson
237
Karl Alfreðsson og Eiríkur
Jónsson unnu Vesturlands-
mótið í tvímenningi
Vesturlandsmót í tvímenningi var
haldið í Logalandi sunnudaginn 3.
febrúar. Þátttaka var undir vænt-
ingum en aðeins 12 pör mættu til
keppni. Sveinn Rúnar Eiríksson var
keppnisstjóri og átti rólegan dag og
ég minnist þess ekki að hann hafi
verið kallaður að nokkru borði í
krafti embættis síns. Skagamenn-
irnir Karl Alfreðsson og Eiríkur
Jónsson áttu góðan dag. Þeir tóku
snemma forystu í mótinu og þó þeir
hafi heldur gefið eftir í lokin var
sigur þeirra aldrei í hættu.
Úrslit urðu annars sem hér segir:
Karl Alfreðsson – Eiríkur Jónsson 44
Jón Eyjólfsson - Baldur Björnsson 30
Guðm. Ólafss. – Hallgrímur Rögnvaldss. 26
Garðar Garðarss. – Þorgeir V. Halldórss. 4
Bridsdeild
Breiðfirðingafélagsins.
Sunnudaginn 3/2 var annað spila-
kvöld af þremur í hraðsveitarkeppni
hjá deildinni. Staða efstu sveita
breyttist lítið.
Magnús Sverrisson, Halldór Þor-
valdsson, Sigþór Haraldsson, Axel
Rudólfsson 993
Þorleifur Þórarinsson, Haraldur
Sverrisson, Skúli Sigurðsson, Ragn-
ar Jónsson 958
Sturlaugur Eyjólfsson, Birna
Lárusdóttir, Gísli Gunnlaugsson,
Friðrik Jónsson 922
Karólína Sveinsdóttir, Sigurjóna
Björgvinsdóttir, Sveinn Sveinsson,
Gunnar Guðmundsson 920
Spilað er í Breiðfirðingabúð,
Faxafeni 14, á sunnudögum kl. 19.
Sveit Sparisjóðs Norðlendinga
enn efst í Akureyrarmóti.
Akureyrarmótið í sveitakeppni
stendur nú sem hæst hjá Brids-
félagi Akureyrar. Að loknum þrem-
ur kvöldum af fimm er staðan þessi:
Sveit Sparisj. Norðlendinga 171
Sveit Gylfa Pálssonar 163
Sveit Gissurar Jónassonar 138
Sveit Unu Sveinsdóttur 135
Sunnudagsbrids hefst aftur hjá
BA 3. febrúar eftir nokkurt hlé.
Spilaður verður léttur eins kvölds
tvímenningur, allir bridsspilarar
velkomnir. Spilamennska hefst kl.
19.30 og spilastaður okkar er
Lionssalurinn Áin, Skipagötu 14, 4.
hæð. Heitt á könnunni og góð
stemning.
BRIDS
Umsjón Arnór G.
Ragnarsson| norir@mbl.is
Ég kallaði hana
gjarnan Siggu vinkonu
og þá vissu allir hverja
var átt við. Hún bless-
unin kvaddi þennan heim svo snögg-
lega en þó átti maður orðið von á
þessu. Því miður var ég ekki á land-
inu þegar hún var jarðsungin, það
þótti mér mjög leitt. Við hjónin vor-
um hjá henni á sjúkrahúsinu kvöldið
áður en við fórum í flug. Við vinkon-
urnar töluðum saman og okkar sam-
tal endaði á því að hún bað okkur að
skála fyrir sér, og það fyrsta sem ég
gerði þegar ég kæmi til landsins aft-
ur væri að hringja í sig. Ég náttúr-
lega lofaði því. En því miður gat ég
ekki efnt seinna loforðið. Hún sofnaði
sínum langa svefni áður.
Sem ung kona með tvö börn átti ég
heima í næsta húsi við hana í Kefla-
vík. Við vorum rúmlega tvítugar. Við
urðum strax vinkonur, og heimsótt-
um hvor aðra með börnin okkar.
En einn daginn stóð ég ein uppi
með drengina mína, og þá var þessi
elsku vinkona mín mér betri en eng-
inn. Ég fór út á land að vinna, sem
ráðskona á sveitabæ. Þá skrifuðumst
við á. Hún vissi hvað ég var mikið
fyrir tyggigúmmí. Hún sendi mér
stundum nokkrar plötur í bréfunum.
Þá hugsaði ég hlýtt til hennar að
detta þetta í hug. Og hennar mikla
hlýja var sérstök, og ef það væri eitt-
hvað sem hún gæti gert þá var hún
alltaf reiðubúin. Hún gekk svo langt
einu sinni að hún tók af matarpen-
ingum sínum til þess að borga fyrir
mig reikning svo að ég missti ekki
íbúðina mína. Og hafði hún ekki mik-
ið á milli handanna. Hún var með
stórt hjarta og breitt faðmlag. Á
þessum tíma fór ég með bænirnar
mínar, og bað Guð um að ég gæti
launað henni greiðann á einhvern
hátt. Seinna gerðist það að ég bauð
henni til Englands. Þar heimsóttum
við fólkið mitt, og hafði hún gaman
af. Var mikið hlegið að því síðar að í
Sigríður Björnsdóttir
✝ Sigríður Björns-dóttir fæddist í
Seli í Grímsnesi 8.
september 1940.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 21. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Keflavík-
urkirkju 28. janúar.
þessari ferð keypti
hún dragt til að vera í á
fermingardaginn hans
Bjössa. En þá kom upp
eldur í byggingunni
þar sem hún keypti
hana. Hún var því allt-
af kölluð brunadragt-
in, og mikið var hlegið.
Já við Sigga höfum
oft hlegið og grátið
saman. Hún var svo
mikill hluti af mínu lífi
og barnanna minna.
Hilmir var hjá henni
um tíma, þegar ég fór í
burtu. Ég var einu sinni með börnin
hennar þegar hún fór utan. Í tæp 40
ár bjó ég á Hömrum. Þá var oft
hringt á milli Keflavíkur og Hamra.
Oft kom fjölskyldan úr Keflavík í
sveitina. Það voru alltaf gleðistundir.
Þegar Suðurlandsskjálftinn 17.
júní 2000 kom, þá var hún hjá mér.
Við hlupum út í bíl, sátum þar í um
þrjá tíma þangað til við þorðum inn.
Þá pakkaði hún saman í hvelli og
kvaddi og ætlaði ekki að vera í þessu
jarðskjálftabæli. Það kom sér vel að
hún var ekki þegar seinni skjálftinn
kom.
Líf hennar hefur ekki alltaf verið
dans á rósum. Margir henni tengdir
farnir allt of snemma á vit englanna.
Blessuð sé minnig þeirra. Miklar
sorgir og erfiðleikar, en þess á milli
bjartir og gleðitímar. Hún var alltaf
mikil mamma og börnin voru henni
allt. Svo þegar barnabörnin komu, þá
voru þau gimsteinarnir hennar, og
nú er komið eitt langömmubarn.
Ekkert nema gleði af þessum mynd-
arlega hópi.
Síðustu árin áttu hún og Árni vin-
ur hennar gott samband. Ég var
mjög glöð yfir því hvað þau voru
samhent í að ferðast um landið og
gleðjast saman, helgi eftir helgi. Ég
spurði Siggu oft hvort hún væri ekki
þreytt á svona miklum ferðalögum.
Hún hélt nú ekki. Var mjög sátt við
þetta.
Nú er komið að leiðarlokum að
sinni. Við Gunnar biðjum alla guðs
engla að umleika þig og vernda.
Þakka þér fyrir allt og allt. Minning
þín mun lifa. Við biðjum góðan guð að
styrkja börn þín, tengdabörn og af-
komendur nú á erfiðum tímum, og
um alla framtíð.
Þín vinkona
Kristín, Hömrum.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upp-
lýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein.
Minningargreinar
„Vinir berast burt
með tímans straumi
og blómin fölna á einni
hélunótt.“ Nú berast vinir og sam-
ferðamenn með ógnarhraða með
tímans straumi. Við sem komin er-
um á efri ár sjáum einn eftir annan
hverfa á braut, þeir hafa lokið sínu
hlutverki hér á þessu tilverustigi. Að
lifa, blómstra, fölna og deyja.
Nú þegar Stjana vinkona mín til
margra ára hefur kvatt þetta líf er
mér bæði ljút og skylt að þakka
trygga vináttu og hjálpsemi við for-
eldra mína á sínum tíma, sem bæði
hún og Manni eiginmaður hennar
veittu þeim. Það voru sannarlega
gleðidagar þegar gesti bar að garði í
Hjarðarholti á árum áður. Þar var
oft gestkvæmt og undu foreldrar
mínir því vel. Stjana og Manni komu
oft og Manni þó oftar, liðu sjaldan
margir dagar svo Manni liti ekki
inn, með sitt blíða bros og mildu
hljómþýðu rödd. Hann var sannur
heimilisvinur, ef svo má að orði kom-
ast.
Vinátta okkar Stjönu hefur hald-
ist öll árin eftir að Manni og for-
eldrar mínir féllu frá. Þegar hún
kom hér suður yfir heiðar áttum við
einkar ánægjulegar stundir saman,
og það sama var um að segja þegar
✝ Kristjana EmilíaVigfúsdóttir
fæddist á Þorvalds-
stöðum í Suður-
Þingeyjarsýslu 23.
desember 1919. Hún
lést á heimili sínu á
Húsavík, 15. janúar
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Húsavíkurkirkju 26.
janúar.
ég kom norður, þá var
heimsókn til Stjönu
ævinlega sjálfsögð.
Það var gott að koma
á Tungötuna á meðan
þau bjuggu þar, og
eins eftir að komið var
í Hvamm. Einstaklega
hlýlegar móttökur,
fagurt heimili, þar
sem handverk hús-
móðurinnar prýddi
borð og bekki, gólf og
veggi. Þau voru sam-
hent hjónin, að gera
heimilið hreint og fág-
að. Ég held það megi með sanni
segja að Stjana hafi átt fáa sína líka
hvað viðkom handavinnu. Ég undr-
aðist oft hvað hún var lagin að lesa
út flóknustu mynstur, því hún sagði
mér eitt sinn að hún ætti ekki gott
með að lesa á bók. En nú er lífsstarf-
inu lokið, heklunálin og prjónarnir
lagðir til hliðar.
Mér skildist þegar ég talaði við
hana síðast, að hún færi nú að verða
hvíldinni fegin, hún fór heldur ekki
varhluta af mótlæti og sorg í lífinu,
heilsubilun í áraraðir og missir ást-
vina, hún tók því með æðruleysi, og
trúði því, eins og segir á einum stað,
að það standi vinir í varpa þegar von
er á gesti. Og ekki efa ég, ef við vilj-
um trúa því, að eitthvað sé fram-
undan, sem er betra, fegurra og full-
komnara en okkar jarðneska líf, að
Manni standi í varpa með sitt ylhýra
bros og útbreiddan faðm, að taka á
móti Stjönu sinni.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina og
glaða og góða daga. Hvíl í friði.
Mína samúð votta ég aðstandend-
um.
Guðrún K. Jóhannsdóttir
frá Hjarðarholti.
Kristjana Emilía
Vigfúsdóttir