Morgunblaðið - 28.03.2008, Side 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. MARS 2008 29
MINNINGAR
Elsku langafi. Það var alltaf
svo gaman að koma í heim-
sókn til þín. Þú varst svo góð-
ur við okkur og varst alltaf
svo ánægður að fá okkur í
heimsókn. Við eigum eftir að
sakna þess að heimsækja þig í
Gullsmárann um helgar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Þínar langafastelpur,
Selma og Tinna Rún.
HINSTA KVEÐJA
✝ Valgeir Norð-fjörð Guð-
mundsson fæddist í
Vestmannaeyjum 6.
maí 1930. Hann lést
á heimili sínu 17.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Jónasson, fæddur á
Breiðabólstað,
Hún., 30.7. 1865,
látinn 22.2. 1935, og
Þórunn Gyðríður
Reimarsdóttir Óla-
son, fædd í Vest-
mannaeyjum 24.7. 1912, látin 2.1.
1977. Fósturforeldrar hans voru
Sigurður Ísleifsson og Guðrún
Jónsdóttir. Hálfsystkin hans voru
Ottó Laugdal Ólafsson, Ásgeir
Kristján Guðmundsson, María
Guðmundsdóttir, Jón Bergmann
Guðmundsson, Snorri Norðfjörð
Guðmundsson, Guðný Helga Guð-
mundsdóttir, Jónas Guðmunds-
son, Valgeir Júlíus Guðmundsson
og Júlíana Ingibjörg Guðmunds-
dóttir. Fóstursystkin Valgeirs
voru Áslaug Marta, Rósa, Kristín
og Ingi.
Valgeir kvæntist 10.4. 1954
Bryndísi Jónsdóttur hótelstýru, f.
á Seyðisfirði 19.11. 1926, d.
23.11. 1999, dóttur Jóns B.
Sveinssonar, útgerðarmanns á
Seyðisfirði, og Torfhildar Sigurð-
ardóttur. Valgeir og Bryndís
eignuðust fjórar dætur. Þær eru:
1) Jónhildur, kennari og listmál-
ari, f. 4.8. 1954. 2) Sigrún, social
og sundheds assistent, f. 5.2.
1956, eiginmaður Halldór Braga-
son húsasmíðameistari. Börn
þeirra eru: Valgeir,
f. 18.12. 1974, d.
24.12. 1974; Óskar,
f. 10.8. 1976, kvænt-
ur Önnu Freyju
Finnbogadóttur,
sonur þeirra er Atli
Dagur, f. 2007; Val-
geir, f. 22.11. 1977,
í sambúð með Krist-
ínu Erlu Sveins-
dóttur, dætur
þeirra eru Selma, f.
2003, og Tinna Rún,
f. 2006; og Snorri,
f., 12.12. 1980, í
sambúð með Arnbjörgu Jóhanns-
dóttur, sonur þeirra er Ævar
Freyr, f. 2005. 3) Unnur Marta, f.
26.3. 1960, sjúkraliði og þroska-
þjálfi, í sambúð með Arne Lar-
sen. Stjúpsonur hennar er And-
ers Jon, f. 15.6. 1991. 4) Svanhvít
Jóhanna förðunarmeistari, f. 2.4.
1963, gift Peter Rittweger, synir
þeirra eru Daníel, f. 6.12. 1993,
og Róbert, f. 19.12. 2000.
Valgeir lauk bifvélavirkjaprófi
frá Iðnskólanum í Reykjavík og
starfaði á verkstæði um skeið. Á
árunum 1963-1972 bjó hann
ásamt fjölskyldu á Gufuskálum
og starfaði þar sem vélgæslu-
maður á Loranstöðinni. Þar á
eftir starfaði hann um nokkurra
ára skeið sem vélvirki við
Sigölduvirkjun. Árið 1977 hóf
Valgeir störf á teiknistofu Raf-
magnsveitu Reykjavíkur og
starfaði þar til starfsloka eða til
ársins 2000.
Útför Valgeirs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elskulegur faðir minn er farinn
héðan frá okkur. Það er mikill missir
að honum fyrir okkur öll.
Þegar Valgeir, sonur minn,
hringdi í mig sl. mánudag til Kaup-
mannahafnar með þessar sorglegu
fréttir að pabbi væri dáinn fylltist
hjarta mitt miklu tómarúmi og sökn-
uði. Þær minningar um pabba sem
standa efst í huga mér eru hversu já-
kvæður og ljúfur maður hann var;
aldrei heyrði ég hann segja neikvæð
orð um annað fólk, hann gat alltaf
séð jákvæðu hliðina á öllu og öllum.
Pabbi var glaðvær en mjög hógvær,
tróð sér aldrei fram fyrir aðra, hafði
mikla kímnigáfu og gat meira að
segja hlegið að alþingisumræðum.
Pabbi var mest fyrir fjölskylduna
sína og var ekki mikið út á við nema
þá á listauppákomum, en listin var á
meðal hans helstu áhugamála auk
þess að ferðast og lesa bækur. Hann
hafði óbilandi áhuga á ættfræði og
allskyns fræðibókum og eins og
sannur gamall Íslendingur las hann
mikið gamlar frásagnir. Hann drakk
einnig í sig fróðleik um heiminn,
menningu, listir og lífshætti í öðrum
löndum. Það gerði mamma líka og
svo fræddu þau okkur stelpurnar um
heiminn í kringum okkur. Kannski
hefur það verið kveikjan að því þeg-
ar ég dró Dóra og strákana til Dan-
merkur. Að vísu kom Óskar ekki
með okkur til að búa þar enda með
önnur áform með Önnu sinni. Auð-
vitað leið mér ekkert vel með að Ósk-
ar yrði eftir þó að hann væri orðinn
21 árs, en það hjálpaði mér mikið að
mamma og pabbi voru hér og þeirra
heimili var alltaf opið fyrir strákun-
um eins og okkur systrum. Pabbi og
mamma elskuðu strákana og sáu
ekki sólina fyrir þeim. Þegar Valgeir
og Snorri fluttu síðan til Íslands
þremur árum seinna var mamma dá-
in, en þeir bjuggu fyrst um sinn hjá
pabba og veit ég að það var mikill
stuðningur fyrir pabba að þeir voru
hjá honum og einnig fyrir strákana
að vera hjá pabba. Á ég pabba mikið
að þakka fyrir hversu góður afi hann
var strákunum. Hann varð svo lán-
samur að kynnast fjórum langafa-
börnum. Hann hringdi alltaf í mig til
Kaupmannahafnar til þess að gefa
mér skýrslu þegar hann hafði hitt
þau og sagði mér þá eitt og annað um
elsku litlu kerlingarnar þær Selmu
og Tinnu, eða elsku litlu karlana Æv-
ar og Atla. Æskuárin hjá mömmu og
pabba voru góð og örugg. Pabbi var
sá maður sem vildi gera öllum til
hæfis og heyrði ég hann aldrei segja
nei er ég bað hann um að gera mér
greiða. Hann var líka ótrúlega minn-
ugur og við kölluðum hann alfræði-
orðabókina. Ef mann vantaði svar
við einhverju þurfti einungis að lyfta
upp símtólinu og hringja í Valla
Gúmm eins og við Dóri og strákarnir
kölluðum hann stundum. Það er mik-
ill missir fyrir okkur öll að þú ert far-
inn héðan, elsku pabbi, en við vitum
öll að þú trúðir mjög sterkt á líf eftir
dauðann og varst sáttur við lífið.
Góða ferð til mömmu, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Sigrún.
Elsku pabbi minn. Nú líður þér
vel. Þú ert kominn til hennar
mömmu. Síðastliðinn fimmtudag
hringdi ég í þig og við töluðum sam-
an í klukkutíma. Ekki grunaði mig
að það væri í síðasta skiptið sem við
töluðum saman. Það er mikill missir
og tómleiki að hafa þig ekki lengur á
meðal okkar. Ég á svo margar ynd-
islegar minningar um þig og undan-
farna daga hafa þær komið upp í
huga mér eins og kvikmynd á tjaldi.
Og þú, pabbi, varst aðalleikarinn í
myndinni. Hávaxinn, hnarreistur og
umvafinn fimm stúlkum á öllum
aldri. Þú bjóst á fallegum stað á
Gufuskálum á Snæfellsnesi sem þá
var mjög sérstakt samfélag. Þarna
var allt iðandi af lífi. Börn á öllum
aldri hlupu um og léku sér í sólinni.
Og þarna varst þú, pabbi, í vinnu-
fötum lyktandi af olíu að gera við bíla
og tæki. Þegar við komum við hjá
þér í vinnunni heyrði ég þig segja
„Nei, eruð þið komnar?“
Heimilið þitt var myndarlegt og
þú áttir fallega, kraftmikla konu sem
saumaði, bakaði og hugsaði um dæt-
urnar fjórar auk þess sem hún var í
pólitík og barnastúkunni á Hellis-
sandi.
Ég sé líka fyrir mér alla göngu-
túrana um hraunið, berjatínsluna og
ferðalögin.
Jólin á Gufuskálum voru ævin-
týraleg og skemmtileg og þú varst
sannkallaður jólapabbi, bjóst til filt-
teppi undir tréð, smíðaðir jólagjafir
handa okkur, dúkkuhús, sleða og
dúkkuvagn.
Þegar ég var 10 ára urðu kafla-
skipti í lífi okkar. Mamma og við
systurnar fórum til Reykjavíkur. Þú
varst eftir og notaðir allan þinn frí-
tíma í að heimsækja okkur. Á þeim
tíma saknaði ég þín óskaplega mikið.
Ég man þegar við vorum saman, þá
máluðum við myndir eða fórum á
þjóðminjasafnið. Þú varst byrjaður
að mála landslagsmyndir og stofan
var orðin galleríi, full af málara-
trönum og penslum.
Á unglingsárum mínum varst þú
alltaf til staðar fyrir mig og það var á
þeim árum sem við byrjuðum að tala
saman um andleg málefni og skóla-
göngu. Mér fannst þetta með skóla-
gönguna hálfþreytandi að hlusta á.
En ég gerði að lokum eins og þú
sagðir og lauk þremur prófum. Þeg-
ar ég flutti til Danmerkur komuð þið
sama ár í heimsókn og það fylgdu
mörg ferðalög í kjölfarið. Ég kynnt-
ist ykkur báðum upp á nýtt. Þú elsk-
aðir að sitja lengi yfir rúnnstykkjum
og kaffi og spjalla. Við fórum í mörg
skemmtileg ferðalög, þú kenndir
mér að horfa með forvitnum augum
á heiminn og sjá það spaugilega.
Rétt áður en mamma veiktist var ég
að því komin að flytjast heim og
hjálpa ykkur en allar systurnar voru
fluttar frá Íslandi. Ég gleymi því
aldrei hvað þú sagðir þá: „Unnur
mín. Þú átt að vera þar sem þér líður
best.“ Já, hann var ekki sjálfselskur
hann pabbi.
Fimm mánuðum eftir að mamma
dó fékkst þú blóðtappa en komst á
fætur aftur á þrjóskunni einni sam-
an. Þessi síðustu átta ár með þér
hafa verið yndisleg. Þú hefur komið
sex sinnum í heimsókn til okkar,
fengið að kynnast Arne og Anders
Joni og heima hefur þú verið um-
kringdur fimm barnabörnum og
fjórum langafabörnum. Róbert,
yngsta barnabarnið þitt, sem er 7
ára bað mig að skrifa að hann myndi
að þegar hann hitti þig sagðir þú allt-
af: „Jæja, elsku kallinn minn.“ Hon-
um þótti vænt um það.
Unnur Marta.
Elsku pabbi.
Smákveðjur frá fjölskyldunni á
Sólvallagötu.
Það er með trega í hjarta sem við
kveðjum þig.
Eftir þrettán ár í útlöndum var
svo gott að flytja til Íslands og fá að
hitta þig hvenær sem tækifæri gafst,
sérstaklega þar sem strákarnir mín-
ir höfðu ekki haft tækifæri til að hafa
afa nálægt sér á þessum árum nema
í fríum sem við áttum saman en sem
hefur samt gefið þeim tækifæri til að
eyða dásamlegum stundum með þér.
Ég er mjög þakklát fyrir síðastliðið
hálft ár sem við áttum saman og þá
sérstaklega eru í minningunni síð-
astliðin jól og áramót sem við áttum
saman sem ég held að við höfum öll
notið til hins ýtrasta og var mikið tal-
að um á heimilinu hvað það var gam-
an að hafa afa Valla með. Ég var í fríi
erlendis þegar þú lést og er ég mjög
þakklát fyrir daginn sem við áttum
saman tvö áður en ég fór og ein-
hverra hluta vegna fórum við rúnt
um bæinn og skoðuðum gömlu heim-
kynnin í Drekavoginum og Álfheim-
unum og fórum síðan á veitingastað-
inn Laugaás, en þangað fór ég oft í
fortíðinni með ykkur mömmu og var
þessi staður á ykkar efri árum alltaf
uppáhaldsstaðurinn ykkar.
Ég get ekki útskýrt hvað rak okk-
ur til að fara þangað en þegar ég lít
til baka skil ég líka betur samræð-
urnar sem við áttum þennan dag, þar
sem við rifjuðum upp minningar frá
fjölskyldunni og einnig áttum við
langar samræður um lífið og dauð-
ann og sérstaklega um kenningar dr.
Helga Pjeturs um líf eftir dauðann
sem þú trúðir statt og stöðugt á.
Einnig deildir þú með mér þennan
dag hvað þú hlakkaðir til að hitta
mömmu aftur.
Þú varst alltaf að grúska í hinu og
þessu, bókmenntum, ættfræði og
listum, þú varst sú jákvæðasta
manneskja sem ég hef kynnst og hef
ég alltaf haft lúmskt gaman af því
hvernig þú leist á lífið og tilveruna,
t.d. þegar ég hringdi í þig frá Japan
og spurði hvernig þér liði og hafði
dauðans áhyggjur af þér, að þá var
sama hvað gekk á, þú sagðir alltaf,
elskan mín, það er allt í lagi, mér líð-
ur bara vel og hefur þetta orðið
svona orðatiltæki sem ég hef að vísu
alltaf sagt að sé týpískt íslenskt.
Sama hvað gengur á þá er á end-
anum bara allt í lagi. Og alltaf man
ég þegar ég kom heim til ykkar
mömmu með kærastann og tilkynnti
ykkur að ég væri trúlofuð, ófrísk og á
leiðinni út í heim, hvað þið tókuð því
vel og fannst það ekkert mál, ykkur
fannst það bara spennandi, þvílíkur
lukkunnar pamfíll sem ég var, marg-
ir foreldrar hefðu ekki getað horfst í
augu við það.
Ég vil þakka þér fyrir að hafa
kennt mér að horfa jákvæðum aug-
um á lífið sem og ég kenni strákun-
um mínum og einnig fyrir stundirnar
sem þú áttir með mér þegar ég var
lítil stelpa á Gufuskálum, þar sem við
áttum heima og þú sast og málaðir
dásamleg málverk af Snæfellsnesi
og þú leyfðir mér að krota og krassa
á striga og lést mér finnast ég vera
stórkostlegur listamaður sem síðar
hafði mjög mikil áhrif á það sem ég
gerði.
Þú varst yndislegur listamaður,
pabbi og afi, takk fyrir að hafa verið
pabbi minn.
Svanhvít Valgeirsdóttir,
Peter Rittweger,
Daníel og Róbert.
Þegar ég hugsa í dag um afa Val-
geir fyllist hjarta mitt söknuði og
sorg en um leið miklu þakklæti.
Fyrstu minningar mínar um afa
eru úr Geitlandi þar sem hann bjó
með ömmu Bryndísi lengstan hluta
barnæsku minnar. Þar voru þau hjón
búin að koma sér upp fallegu og
notalegu heimili þar sem allir voru
hjartanlega velkomnir og þá sér-
staklega dætur, tengdasynir og
dætrasynir. Heimili þeirra var mið-
stöð fjölskyldunnar og þar var safn-
ast saman við hversdagsleg og hátíð-
leg tilefni til þess að borða góðan mat
og ræða málin. Þegar við bræðurnir
komum í heimsókn mætti okkur yf-
irleitt ilmurinn úr eldhúsinu hjá
ömmu Bryndísi. Á meðan við sátum
inni í eldhúsi hjá ömmu að gæða okk-
ur á kaffimat var Valgeir afi að und-
irbúa leiksvæði fyrir okkur.
Skemmtilegast þótti okkur að vera í
vinnuherbergi afa. Þar fengum við
að mála myndir á trönum, föndra og
smíða á meðan hann sat hjá okkur og
málaði fallegu myndirnar sínar. Þeg-
ar kvölda tók átti afi það til að taka
upp ævintýrabók og lesa fyrir okkur.
Ósjaldan heimsótti ég afa í vinn-
una á teiknistofu Rafmagnsveitu
Reykjavíkur og fylgdist áhugasamur
með honum þar sem hann sat við
teikniborðið og teiknaði kort af borg-
inni, húsgrunnum og rafmagnslögn-
um. Í vinnunni hjá afa var marga
spennandi hluti að sjá, tölvur og tæki
sem ég hafði aldrei áður séð. Fyrir
tilstuðlan afa störfuðum við bræð-
urnir sem unglingar á sumrin hjá
garðyrkjudeild Rafmagnsveitu
Reykjavíkur. Þessi sumur voru ein-
staklega skemmtileg og eftirminni-
leg og þjöppuðu okkur bræðrum enn
frekar saman sem vinum. Að loknu
stúdentsprófi haustið 1997 gerðist
ég að auki svo lánsamur að fá að
starfa með afa einn vetur á teikni-
stofu Rafmagnsveitunnar. Þau tæki-
færi og sú starfsreynsla sem ég fékk
þar reyndist vera upphafið að því
sem ég lærði og fæst við í dag. Mér
er sérstaklega minnisstætt hversu
hlýtt öllum, sem störfuðu með hon-
um og þekktu, var til hans. Afi var
mikill sælkeri og ósjaldan stökk
hann út í bakarí og keypti vínar-
brauð og snúða handa okkur starfs-
félögum sínum með kaffinu. Síðan
var safnast saman við ljósaborðið og
málin rædd yfir kaffi og sætabrauði.
Hann hafði gaman af að segja starfs-
félögum sínum sögur og þá sérstak-
lega af fjölskyldunni, eiginkonunni,
dætrunum og barnabörnunum sem
voru ávallt í fyrsta sæti hjá honum.
Um það leyti sem afi lét af störfum
vegna aldurs veiktist Bryndís amma
og lést hún skömmu síðar. Hann
gekk í gegnum þann mikla missi með
jákvæðum huga eins og honum ein-
um var lagið eftir að hafa staðið þétt
við hlið hennar.
Þrátt fyrir það að vera orðinn ekk-
ill og eftirlaunaþegi hafði afi í nógu
að snúast og naut lífsins. Hann fór
reglulega í lengri og styttri ferðir til
Danmerkur og Þýskalands til þess
að heimsækja dætur sínar. Hann leit
reglulega í heimsókn á gamla vinnu-
staðinn, þræddi listasöfnin, kaffihús-
in og fór reglulega í líkamsrækt en
eins og hann sagði svo oft sjálfur þá
hafði hann nægan tíma. Afa mun ég
ævinlega vera þakklátur.
Óskar Halldórsson.
Ég hitti Valgeir fyrst fyrir rúmum
tólf árum þegar ég kynntist Óskari.
Afi hans og amma skipuðu sérstakan
sess í lífi hans og ég var því fljótlega
kynnt fyrir þeim.
Valgeir var einstaklega rólyndur
og þolinmóður maður og aldrei
heyrði ég hann hallmæla neinum eða
mæla styggðaryrði. Hann var grúsk-
ari og hafði mikinn áhuga á ættfræði
og var fróður um uppruna manna.
Hann var líka sérlega minnugur og
hafði gaman af að rifja upp sögur af
atburðum gamalla tíma sem stóðu
honum ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum. Hann var laginn listmálari
og málaði ófáar myndir af Snæfells-
nesi þaðan sem hann átti margar
minningar.
Valgeir var ekki gamall maður í
árum talið og hann var enn yngri í
anda. Hann fylgdist vel með og hafði
áhuga á öllu sem afkomendur hans
tóku sér fyrir hendur og höfðu áhuga
á. Valgeir fylgdi þó ekki hraða nú-
tímans heldur hafði hann nægan
tíma fyrir fjölskylduna. Hann hafði
gaman af mannfögnuðum og gaf sér
alltaf tíma til að fagna tímamótum og
öðrum gleðiefnum með sínum nán-
ustu.
Valgeir kvaddi fyrirvaralaust, í
fullu fjöri, eins og sagt er, og er nú
kominn til Bryndísar sinnar. Ég
votta Jónhildi, Sigrúnu, Unni, Svan-
hvíti og öðrum aðstandendum samúð
mína.
Anna Freyja Finnbogadóttir.
Valgeir Norðfjörð
Guðmundsson
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is