Morgunblaðið - 28.03.2008, Qupperneq 32

32 FÖSTUDAGUR 28. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðný Ingi-björg Bjarna-
dóttir fæddist á
Skeiðflöt í Sand-
gerði 21. apríl 1927.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 17. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jónína Guðmunds-
dóttir, f. 1886, d.
1959 og Bjarni
Jónsson, f. 1886, d.
1963. Systkini Ingi-
bjargar eru Þóra
Sigríður, f. 1921, Guðlaug Guð-
munda, f. 1922, d. 1976, Sigrún, f.
1924, Helga Guðríður, f. 1927, d.
1991 og Sigursveinn Guðmann, f.
1928. Hálfsystir sammæðra er
Þórunn Ólafía Benediksdóttir, f.
1912, d. 1964.
Ingibjörg giftist 26. nóvember
1949 Ásmundi Björnssyni, f. á
Eskifirði 27. júlí 1924, d. 10. októ-
ber 2007. Foreldrar hans voru
Kristín Elsabet Ásmundsdóttir, f.
1898, d. 1973 og Björn Ingimar
Tómas Jónasson, f. 1901, d. 1971.
Börn Ingibjargar og Ásmundar
eru: 1) Jón, f. 1950, búsettur í
Sandgerði, kvæntur
Helgu Karlsdóttur,
börn þeirra eru a)
Anna Björg, gift
Guðmundi Vali
Oddssyni, dætur
þeirra Helga Val-
borg og Vala Katrín
og b) Ásmundur,
sambýliskona Ingi-
björg Davíðsdóttir,
sonur hennar er
Davíð Þór. 2) Krist-
ín, f. 1956, búsett í
Vestmannaeyjum,
gift Jóni Árna
Ólafssyni, börn þeirra eru a) Ingi-
björg Guðlaug, gift Jóni Garðari
Steingrímssyni, b) Ingibjörn Þór-
arinn og c) Kristín Rannveig, 3)
Ragnheiður Einarína, f. 1967, bú-
sett í Hafnarfirði, gift Magnúsi
Árnasyni, börn þeirra eru Lilja
Björg, Arnar Helgi, Ásdís Inga
og Magnús Fannar.
Ingibjörg og Ásmundur
byggðu sér heimili að Vallargötu
7 í Sandgerði, þar sem þau
bjuggu allan sinn búskap. Ingi-
björg verður jarðsungin frá Safn-
aðarheimilinu í Sandgerði í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Í dag verður tengdamóðir mín
Ingibjörg Bjarnadóttir, eða Imba
eins og hún var alltaf kölluð, jarð-
sungin einungis um 5 mánuðum á
eftir Ása, tengdaföður mínum. Ég
skrifaði fáein minningarorð þegar
tengdafaðir minn lést og svo sam-
rýnd voru þau hjón að það liggur við
að hægt væri að nota þá grein um
Imbu líka enda oftar en ekki bæði
nefnd á nafn í einu.
Það er margs að minnast þegar
þeirra heiðurshjóna er minnst, en
upp úr standa sennilega allar heim-
sóknirnar á Vallargötuna í Sand-
gerði og er ótrúlegt til þess að vita
að eiga ekki eftir að setjast með
þeim við eldhúsborðið. Alltaf var
tekið á móti manni með kostum og
kynjum og þó það væri verið að
mæta í hádegismat á síðustu stundu
var ekki annað tekið í mál en fá sér
kaffisopa fyrst og helst eitthvað
meðlæti með.
Það sem helst einkenndi tengda-
móður mína var umhyggjan fyrir
öðrum og þó að heilsan væri farin að
gefa sig síðustu árin bar hún sig
ávallt vel og vildi frekar vita hvernig
aðrir hefðu það. Þá var hún ávallt
skapgóð með afbrigðum og man ég
ekki eftir að hún hafi nokkru sinni
skipt skapi, helst þá þegar verið var
að vinna í garðinum, sem var hennar
ær og kýr, að hún lét í ljós smáóþol-
inmæði ef verkið gekk fullhægt fyrir
sig.
Á kveðjustund vil ég þakka Imbu
fyrir allt það sem hún gerði fyrir
mig og mína fjölskyldu og þá sér-
staklega umhyggju hennar gagn-
vart barnabörnunum. Alltaf voru
þau ofarlega í hennar huga og helst
vildi hún fá fréttir strax ef eitthvað
var um að vera í þeirra lífi, s.s. próf
eða kappleikir, og alveg var sama
hvernig gekk, hún sá alltaf það já-
kvæða og var óspör að hrósa þeim.
Hún var ekki sú amma sem sífellt
var að gauka sætindum að barna-
börnunum, afi sá meira um þá hlið,
en passaði frekar upp á þau borðuðu
matinn sinn og var aldrei ánægðari
en þegar búið var að klára af disk-
inum. Og þá sá hún oftar en ekki um
að þau ættu húfur og vettlinga enda
prjónaði hún mikið sjálf á árum áð-
ur.
Nú hefur hann Ási tengdafaðir
minn aftur endurheimt hana Imbu
sína eftir skamman aðskilnað og
hefur örugglega tekið vel á móti
henni. En eftir sitjum við hin og ylj-
um okkur við allar góðu minning-
arnar um heiðurshjónin Imbu og
Ása. Imba, tengdamóðir mín, var
trúuð kona og því við hæfi að segja
að lokum;
Guð blessi minningu Imbu og
Ása.
Magnús Árnason.
Mig langar að minnast ömmu
minnar í Sandgerði með nokkrum
orðum. Ég fyllist þakklæti þegar ég
lít til baka og rifja upp minningar
tengdar ömmu. Ég hef ávallt verið
stolt að bera nafnið hennar ömmu
því að ekki er leiðum að líkjast. Hún
amma mín var ein besta manneskja
sem ég hef hitt. Manngæskan og
hlýjan streymdi frá henni.
Það var alltaf svo gott að koma á
Vallargötuna til hennar og afa. Mín-
ar dýrmætustu minningar tengdar
ömmu og afa eru þegar ég sat hjá
þeim í eldhúsinu og amma eldaði
handa mér kakósúpu, sem var besta
kakósúpa sem hægt var að fá og afi
muldi tvíböku út á fyrir mig. Þetta
er ein af mörgum dýrmætum minn-
ingum sem ég mun ávallt varðveita.
Amma var alltaf svo stolt af okkur
barnabörnunum og hrósaði okkur
ávallt fyrir allt sem við gerðum. Það
voru mikil forréttindi að eiga hana
sem ömmu. Það er erfitt að hugsa til
þess að ég hitti ekki ömmu aftur og
fái að faðma hana.
En ég veit að hún er núna með afa
sem hún þráði svo að hitta aftur. Og
þau munu fylgjast með okkur áfram
í lífinu eins og þau hafa alltaf gert.
Ég vil kveðja ömmu með bæninni
sem hún kenndi mér þegar ég var
lítil.
Vertu, guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Guð og lukkan veri með þér
amma mín.
Þín nafna og ömmustelpa,
Ingibjörg Guðlaug.
Elsku amma mín er nú búin að
kveðja þennan heim. Amma í Sand-
gerði var frábær kona sem vildi öll-
um vel. Alltaf þegar við komum til
ömmu og afa áttu þau eitthvað gott-
erí og voru þau ófá skiptin sem mað-
ur kom til þeirra og fékk heitar
pönnukökur sem amma var best í að
gera. Þegar ég var lítil kenndi hún
mér faðirvorið og aðrar góðar bænir
og var hún svo þolinmóð enda hafði
hún alltaf tíma fyrir okkur barna-
börnin.
Síðasta sem amma sagði alltaf við
mann þegar maður fór frá henni eða
talaði við hana í símann voru þessi
fallegu orð ,,Guð og lukkan veri með
þér“ og verða þau í huga mér alla
ævi. Núna er hún amma mín komin
á betri stað til hans afa.
Vertu, guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Guð blessi þig, elsku amma mín.
Þín ömmustelpa,
Kristín Rannveig.
Elsku amma mín, það er ótrúlegt
að hugsa um það að þú skulir vera
farin og komir ekki aftur. Það virð-
ist vera svo stutt síðan þú og afi
komuð til okkar í Hafnarfjörðinn
með fullt að góðgæti úr bakaríinu.
Ég kem til með að sakna þín mikið
en veit að ég get alltaf hugsað um
allar þær góðu stundir sem ég átti
með þér. Þú beiðst alltaf spennt eft-
ir að vita hvernig okkur systkinun-
um hefði gengið í prófum og vildir
alltaf vita hvernig okkur gengi í
skólanum. Þegar við komum í heim-
sókn á Vallargötuna og þú varst að
baka pönnukökur eða elda læri
handa okkur. Mest fannst mér samt
gaman þegar þú varst að reyna að
kenna mér að prjóna og sauma. Ég
veit að þú ert ánægð núna af því að
þú ert með afa sem þú hefur saknað
mikið. Það sem þú hefur gefið okkur
gleymist aldrei og þú munt aldrei
fara úr hjörtum okkar. Þín
Lilja Björg.
Ekki eru nema fimm mánuðir síð-
an við kvöddum Ásmund mág minn
og í dag fylgjum við Ingibjörgu
ekkju hans til grafar. Leiðir okkar
lágu saman í tæpa fjóra áratugi frá
því að ég kom í fyrstu heimsóknina
á Vallargötuna með Olgu yngstu
systur Ása. Ekkert hefur skyggt á
samband okkar síðan, það ein-
kenndist af sannri vináttu.
Þau Imba og Ási voru í sjálfu sér
ekkert sérstaklega líkar persónur
þó þau féllu svo vel saman sem hjón,
að nafn annars kemur ekki upp í
huga manns án þess að hitt fylgi
með. Allir sem komu á heimili þeirra
fengu að njóta gestrisni þeirra og
oft fannst manni ótrúlegt hvað hægt
var að koma miklum veitingum á
eldhúsborðið hennar Imbu þó að
gesti hafi borið óvænt að garði. Að
sjálfsögðu varð maður að þiggja
kaffi og með því ef maður kom í
heimsókn og húsráðendum fannst
nú eiginlega ekki nógu gott ef mað-
ur þurfti að fara áður en maður
borðaði kvöldmatinn með þeim.
Stundum fannst manni Ási mágur
minn vera nokkuð tilætlunarsamur
við Imbu sína þegar hún var að taka
til kaffi; þá kom kannski allt í einu
athugasemd frá honum, hvað er
þetta Imba, áttu ekki til pönnukök-
ur? Ekki liðu þá margar mínútur
þangað til nýbakaðar pönnukökur
voru framreiddar.
Ekki get ég neitað því að oft hafði
maður lúmskt gaman af þessum
samskiptum þeirra hjóna, hvað Ása
gat dottið í hug og Imba uppfyllti
óskir hans og fannst það alveg eðli-
legt. Maður gerði sér líka grein fyrir
því að í þessu kom samband þeirra
fram í hnotskurn, samband hjóna
sem einkenndist af virðingu og
væntumþykju. Samband þeirra var
svo sterkt að maður gerði sér grein
fyrir því að það yrði mjög erfitt fyrir
það þeirra sem eftir lifði þegar hitt
hyrfi á braut. Það kemur manni því
ekki á óvart að ekki skyldu líða
nema nokkrir mánuðir á milli and-
láta þeirra hjóna.
Mér hefur orðið tíðrætt um
hversu gott var að heimsækja þau
Imbu og Ása, en ekki var síðra að fá
þau í heimsókn. Við Olga urðum
þeirra ánægju aðnjótandi, sérstak-
lega meðan við bjuggum austur í
Vík að fá reglulega heimsóknir
þeirra hjóna. Þau voru alltaf aufúsu-
gestir og ekki síst hjá krökkunum
okkar því aðrar eins barnagælur var
erfitt að finna eins og þau Imba og
Ási voru. Frá þeim fundu allir góð-
mennskuna og umhyggjuna
streyma og ekki þá síst smáfólkið
sem dáði þetta frændfólk sitt.
Síðustu árin var aldurinn farinn
að setja mark sitt á heilsufar þeirra
Imbu og Ása. Nú eru þau bæði farin
frá okkur, það er gangur lífsins og
ekkert við því að segja. Við sem eft-
ir erum kveðjum nú elskulega konu,
Ingibjörgu Bjarnadóttur, sem gaf
öllum sem nálægt henni voru mikla
hlýju og umhyggju. Vonandi hefur
Imba nú hitt Ása sinn aftur og sam-
Guðný Ingibjörg
Bjarnadóttir
✝ Ása GuðrúnKristjánsdóttir
fæddist á Innra-Ósi í
Strandasýslu 17.
júní 1917. Hún lést á
Elliheimilinu Grund
14. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Krist-
ján Hinrik Þórð-
arson, f. 1874, d.
1920 og Sigurlína
Kolbeinsdóttir, f.
1880, d. 1970. Systk-
ini Ásu voru: Guð-
mundína Þórunn, f.
1903, d. 1983, Sigvaldi, f. 1909, d.
1996, og Hinrika Kristjana, f.
1920.
Ása giftist 27. maí 1944 Haraldi
Þórðarsyni, frá Efri-Brunná í
Dalasýslu, f. 2. nóv. 1916. Þau
eignuðust 3 börn, þau eru: 1)
Kristján Þór, f. 1943, maki Mar-
grét Ólöf Björnsdóttir, f. 1945, þau
eiga 3 börn, Ásu Guðrúnu, f. 1970,
sonur hennar er Ólafur Cesarsson,
f. 2000, Ólöfu Birnu,
f. 1975, maki Marius
Midtvik, f. 1970,
dóttir þeirra er Lína
Margrét, f. 2005, og
Matthías, f. 1977,
maki Snæfríður
Ingadóttir, f. 1973 ,
dóttir, f. 20. mars
2008. 3) Sigurbjörg
Sjöfn, f. 1944, maki
Jón Hannes Helga-
son, f. 1942. 3) Þór-
laug, f. 1950, maki
Michael Hübl, f.
1955, sonur þeirra
er Frederik, f. 1994.
Ása missti föður sinn mjög ung
og á unglingsárum dvaldi hún á
Hrófá í Strandasýslu hjá hjón-
unum Þorgeiri Þorgeirssyni og
Stefaníu Jónsdóttur. Ása og Har-
aldur bjuggu allan sinn búskap í
Reykjavík.
Ása verður jarðsungin frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Ása var móðir og hún var meira en
það: Hún var fjölskyldumóðir – í lík-
ingu við fjölskylduföður, pater fa-
milias, eins og Rómverjar kölluðu
það. Hún var fjölskyldumóðir, sem
hugsar ekki einungis um sig og sitt
barn, í öllum sínum áformum og mál-
um, heldur tekur tillit til allrar fjöl-
skyldunnar í heild – þannig hugsaði
Ása um sína fjölskyldu. Að allt gengi
vel og væri í bestu skorðum, var
sterk og lifandi þörf hjá Ásu. Þessi
þörf var ekki eingöngu helguð nán-
asta fjölskylduhópnum. Þörfin að
halda fjölskyldunni saman var alla
tíð hennar ósk og hyggja. Heimili
Ásu og Haraldar var skjólið, sem all-
ir gátu komið í. Enginn gestur fór úr
því húsi án þess að njóta gestrisni
hennar. En það var ekki eingöngu
heimilið, það var Ása sjálf sem per-
sóna, sem myndaði miðpunkt fjöl-
skyldunnar, fyrir alla þá, sem henni
voru skyldir og nánir og henni þótti
vænt um og hennar hugur var hjá.
Þessi umhyggja fyrir öðrum breytt-
ist ekki, þrátt fyrir mikil veikindi síð-
ustu árin. Liðin tíð var jafn nær Ásu
og framtíðin: Hún geymdi minningar
um vini og ættingja frá heimaslóðum
og henni var annt um að fá fréttir af
barna- og barnabörn, sem sum hver
eru búsett erlendis. Hún óskaði þess,
að allt sem snerti hennar fjölskyldu
væri í öruggum farvegi. Um þetta
snerust flestar hennar hugsanir.
Hlýjan í augnaráði hennar sagði
okkur, hversu mikil vinsemd og ein-
lægni bjó í hennar hjarta.
Það er okkur ógleymanlegt.
Michael Hübl.
Með söknuði og þakklæti í huga
kveð ég föðurömmu mína sem gaf
mér svo margt. Minning hennar lifir.
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt í hjarta geymi.
Sú ljúfa minning – létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi …
(Halla Eyjólfsdóttir.)
Ólöf Birna Kristjánsdóttir.
Ég vil minnast ömmu minnar og
alnöfnu með nokkrum orðum. Sem
barn var ég mikið hjá ömmu. Þau afi
voru á þeim tíma nýflutt í Eikjuvog-
inn, hús sem afi byggði. Amma sinnti
húsmóðurhlutverkinu af alúð og tók
alltaf vel á móti gestum, bæði litlum
og stórum. Hún hafði gaman af að
dekka borð og skreyta fallega með
blómum úr garðinum. Við áttum
margar góðar stundir saman og
amma gaf sér alltaf tíma til að tala
við mig. Ég lærði margt af ömmu og
ég verð alltaf þakklát fyrir þá hlýju
og ást sem hún gaf mér.
Í sál minni ógleymd á ég
að eilífu brosin þín.
Þau grafast ei, þó ég gráti,
– geisli þar yfir skín.
(Hulda)
Ása Guðrún Kristjánsdóttir.
Kveðja senn ár
og ókomnir dagar
að mér víkja,
er ekkert betra
en eiga vini
sem aldrei svíkja.
(Höf. ók.)
Þessar ljóðlínur koma í huga mér,
er ég kveð mína kæru vinu, Ásu Guð-
rúnu Kristjánsdóttur, sem nú hefur
lagt í sína hinztu för. Það er gæfa
mín og gleði að hafa átt vináttu henn-
ar, fagra og fölskvalausa alla mína
tíð.
Minningarnar eru ófáar, samveru-
stundirnar svo ótal margar, stundum
af litlu tilefni, stundum stóru, stund-
um engu. Allar eru þær umluktar
heiðríkju, gleði og sannri vináttu.
Móttökurnar ætíð höfðinglegar,
faðmlagið hlýtt og handtakið þétt.
Dillandi hlátur hennar umlykur allt,
svo jafnvel blómin brosa. Öll hennar
verk unnin af einstakri vandvirkni,
hógværð og alúð. Stolt af sínu og sín-
um og mátti svo sannarlega vera
það. Fyrirmynd í svo mörgu, sem
mér þótti óendanlega vænt um.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast og margt að þakka. Ég þakka
henni gjafmildi og góðmennsku mér
og mínum til handa. Ég þakka heil-
ræðin öll, hvatninguna, hrósið, já
hamingjudagana alla í þá góðu hálfu
öld sem við áttum samleið.
Elsku Haraldi, börnum þeirra,
Kristjáni, Sigurbjörgu og Þórlaugu,
svo og ástvinum öllum votta ég mína
dýpstu samúð. Góður Guð blessi
minningu elsku Ásu.
Henni, sem alltaf var svo falleg,
fáguð og fín óska ég góðrar heim-
ferðar og góðrar heimkomu, hana á
hún vísa.
Hjartans, hjartans þakkir, voru
ávallt orðin hennar þegar við kvödd-
umst. Þau vil ég gera að mínum nú
þegar ég kveð hana í hinzta sinn.
Hjartans, hjartans þakkir.
Ásthildur.
Ása Guðrún
Kristjánsdóttir
Þegar ég hugsa um ömmu
Ásu, hugsa ég ekki um hana
sem veikburða konu á hjúkr-
unarheimilinu. Ég hugsa um
hana sem glaða og hressa
ömmu Ásu eins og hún var
alltaf heima hjá sér. En eitt
var alltaf óbreytt: gjafmildi
hennar og ástúð í garð ann-
arra.
Frederik Hübl.
HINSTA KVEÐJA