Morgunblaðið - 28.03.2008, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 28. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Auður Krist-jánsdóttir fædd-
ist í Ytra-Skóg-
arnesi í
Miklaholtshreppi á
Snæfellsnesi 19.
maí 1926. Hún and-
aðist fimmtudaginn
á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
13. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sigríður Karitas
Gísladóttir hús-
móðir og bóndi, f. 1891, d. 1988,
og Kristján Ágúst Kristjánsson
bóndi í Ytra-Skógarnesi og
skjalavörður Alþingis, f. 1890, d.
1934. Foreldrar Sigríðar voru Jó-
hanna Ólafsdóttir frá Sviðnum á
Breiðafirði og Gísli Kristjánsson
bóndi og smiður í Ytra-Skóg-
arnesi. Foreldrar Kristjáns voru
Ágústína Halldóra Gísladóttir og
Kristján Kristjánsson bóndi á
Rauðkollsstöðum. Systkini Auðar
eru: Hanna, f. 1922, d. 1979,
Baldur, f. 1923, d. 1994, Jens, f.
1925, Unnur, f. 1926, d. 2005,
ir að skila sínu, stúlkur jafnt sem
drengir.
Sigríður, móðir Auðar, stóð
fyrir búi í Ytra-Skógarnesi fram
á árið 1948 en flutti þá til Reykja-
víkur með þau börn sín sem þá
voru enn heima. Auður hafði
hleypt heimdraganum eftir nám-
ið á Laugalandi 1946 og bjó eftir
það í Reykjavík.
Unga konan var m.a. ráðskona
hjá vegavinnumönnum nokkur
sumur og naut þar náms síns á
Laugalandi. Á þessum árum var
einungis unnið að vegagerð á
sumrin og bjuggu vinnuflokkar,
þar með taldar ráðskonur, í tjöld-
um. Auður gerði saumaskap að
ævistarfi sínu, enda lék allt slíkt í
höndum hennar. Hún starfaði um
hríð á prjónastofu, síðan hjá
Andrési, þeirra tíma þekktum
klæðskera, en lengst af starfaði
Auður í fataverksmiðjunni Gefj-
un. Á vordögum 1989 stóð Auður
upp frá saumavélinni og starfaði
frá þeim tíma á Hrafnistu í
Reykjavík við aðhlynningu aldr-
aðra, þar til hún fór á eftirlaun í
árslok 1993.
Útför Auðar fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Auður verður lögð til hinstu
hvílu við hlið móður sinnar.
Arndís, f. 1929, d.
2007, Einar Haukur,
f. 1930, Jóhanna, f.
1932, d. 2007, og
Kristjana Ágústa, f.
1934.
Skólaganga Auðar
var að þeirrar tíðar
hætti hjá börnum í
sveit. Grunnskóli
Auðar var 4ra vetra
nám í farskóla, sam-
tals u.þ.b. 2 mánuðir
hvern vetur, þá er
hún var á aldrinum
10-13 ára. Þær syst-
ur, Auður og Unnur, fylgdust að í
skólagöngu sem öðru og fóru
báðar í það framhaldsnám sem
kostur var á, sem var Héraðs-
skólinn á Reykjum veturinn 1944-
1945 og síðan Húsmæðraskólinn
á Laugalandi veturinn 1945-1946.
Auður missti föður sinn 1934,
en hann lést þá afar óvænt eftir
skurðaðgerð á sjúkrahúsi. Móðir
hennar stóð þá eftir með 9 börn,
það elsta 12 ára en hið yngsta að-
eins 4ra mánaða. Auður og systk-
ini hennar tóku því fljótt þátt í
verkum fullorðinna, þar urðu all-
Í Ytra-Skógarnesi í Miklaholts-
hreppi, á sunnanverðu Snæfellsnesi,
hófu níu systkini vegferð sína á ár-
unum 1922-1934, þeirra á meðal þær
tvær konur sem lengst hafa fylgt
mér gegnum lífið, móðir mín Jó-
hanna og sú systra hennar sem við
kveðjum í dag, Auður Kristjánsdótt-
ir. Mitt fyrsta heimili var heimili
stórfjölskyldunnar, þar sem amma
Sigríður stóð í stafni og hélt heimili
fyrir nokkur barna sinna, þeirra á
meðal móður mína og Auði. Frá
fyrstu tíð var Auður mér sem önnur
móðir og hef ég búið við þau forrétt-
indi í lífinu að eiga í raun tvær mæð-
ur, ef svo mætti segja, sem ég elskaði
báðar. Þær hafa nú báðar kvatt jarð-
vistina, en minningin er ljúf og góð.
Þó Auður hafi hvorki gifst né eign-
ast börn var hún þó ekki barnlaus, í
þeim skilningi að systkinabörn henn-
ar áttu stóran sess í hjarta hennar og
gátu ætíð leitað til hennar með öll sín
mál. Sjálfur naut ég ríkulega ástríkis
Auðar og til hennar leitaði ég með
mörg mín hjartans mál. Ég kynnti
Ásdísi, sem síðar varð eiginkona mín,
fyrst fyrir mömmu en strax eftir þá
kynningu líka fyrir Auði, sem tók Ás-
dísi með þeirri elsku sem henni var
svo eðlileg að þær urðu miklar og
nánar vinkonur frá þeim degi og alla
tíð. Ásdís eignaðist þannig tvær
tengdamæður og hefur aldrei kvart-
að yfir því hlutskipti.
Ég leitaði til Auðar þegar élin voru
dimm, en ekki síður á gleðistundum.
Það tók mikið á Auði þegar við Ásdís
misstum stelpurnar okkar, Helenu
og Auði Björk. Hún gladdist því mik-
ið þegar við vorum svo lánsöm að
geta ættleitt barn og tók Róbert
Rafni með mikilli ást og umhyggju.
Einkennandi fyrir persónuleika
Auðar var nægjusemi, sjálfstæði og
þakklæti. Hún þekkti tímana tvenna
og sagði oft að gamalt fólk hefði aldr-
ei haft það betra en nú. Hún tók höfð-
inglega á móti gestum og var rausn-
arleg, þegar það átti við. Væri lítið
viðvik fyrir hana gert var hún afar
þakklát og tók slíku aldrei sem sjálf-
sögðum hlut.
Þær tvíburasystur, Auður og Unn-
ur, voru afar nánar alla tíð og ekki á
allra færi að þekkja þær sundur,
hvorki í útliti eða hugsun. Ömmu-
börn Unnar, þær Karen Lilja og Eva
Björk, voru á vissan hátt líka
„ömmubörn“ Auðar. Auður missti af-
ar mikið þegar Unnur féll frá 30. maí
2005.
Auður hélt heimili með móður sinni
í mörg ár, framan af ásamt fleiri
systkinum sínum sem eitt af öðru
stofnuðu eigin heimili, þannig að Auð-
ur var sú sem hvað lengst var stoð og
stytta móður sinnar. Amma Sigríður
dvaldi síðustu æviárin á Elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund, þar sem
Auður vitjaði hennar nánast daglega.
Það er því vel við hæfi að Auður mun
nú fá hinstu hvílu við hlið móður sinn-
ar í Fossvogskirkjugarði.
Sjálf naut Auður frábærrar
umönnunar síðustu mánuðina í lífi
sínu á Grund og var afar þakklát og
ánægð með dvöl sína þar, þó illvígt
krabbamein sem hrjáði hana síðasta
rúma árið sem hún lifði, gerði það að
verkum að hún naut ekki sem skyldi
alls þess góða sem gert er á Grund.
Mér er það bæði ljúft og skylt að
þakka öllu því góða fólki sem kom að
umönnun Auðar á Grund, þar eru
margir mannlegir gimsteinar við
störf.
Birgir Sigmundsson.
Mín fyrstu kynni af Auði voru þeg-
ar ég kom fyrst á Hrísateiginn vorið
1972. Þá var nýlega búið að kynna
mig fyrir Jóhönnu, systur Auðar og
tengdamömmunni tilvonandi, Rabba
og þeirra börnum. Ég var svolítið
feimin og stressuð, aðeins 18 ára
stelpan, nýlega búin að kynnast Birgi.
Ég þurfti svolítið að safna kjarki til að
koma mér út úr bílnum og inn í hús,
að hitta þessa frænku sem greinilega
gegndi stóru hlutverki í lífi Birgis. En
Auður var ekkert að bíða eftir stelp-
unni, hún kom einfaldlega út að bíl og
sótti mig, heilsaði mér innilega og lét
eins og við hefðum alltaf þekkst.
Strax þarna á fyrsta degi sýndi hún
mér þá einlægu væntumþykju sem
átti eftir að einkenna öll okkar sam-
skipti um ókomin ár.
Það var bara ekki hægt annað en að
þykja vænt um Auði, hún var svo ein-
staklega hlýr persónuleiki, hógvær,
nægjusöm og þakklát, hvað lítið sem
fyrir hana var gert. Hún var ekkert
fyrir að láta bera á sér og sínum
skoðunum, þó hún hefði þær vissu-
lega og ansi ákveðnar oft á tíðum.
Gestrisin var hún og leið ekki vel,
nema hún hefði svolítið fyrir sínum
gestum. Ófáar pönnukökurnar var
hún búin að baka ofan í okkur, í gegn-
um árin. Það var alltaf nóg um að
spjalla þegar komið var í heimsókn,
það þurfti að segja nýjustu fréttir af
Róbert og fjölskyldum okkar, for-
eldrum, systkinum og öllum þeirra
börnum. Hún fylgdist afar vel með
öllu sem var að gerast, innanlands
sem utan, svo oft voru helstu atburð-
ir fréttanna ræddir í þaula. Það var
gaman að spjalla við Auði, hún hafði
mjög skemmtilegan húmor og sá oft
hinar spaugilegustu hliðar á dægur-
málunum.
Auði þótti slæmt að geta ekki stað-
ið í bakstri og annarri fyrirhöfn, eftir
að veikindi hennar ágerðust, en við
þær aðstæður kom glöggt fram sá
sterki karakter og dugnaður sem
hún bjó yfir. Þegar hún loks fékk
rétta greiningu, var það í raun aðeins
til að staðfesta það sem hún vissi all-
an tímann sjálf, þó það tæki tímann
sinn að fá rétta niðurstöðu og viðeig-
andi læknishjálp. Eftir að hún var
loks greind með krabbamein, á miðju
síðasta ári, varð tíminn með okkur
því miður afar stuttur, en hún tókst á
við veikindi sín af því æðruleysi og
skynsemi sem einkenndi hana alla
tíð.
Ég er óendanlega þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast Auði og
þekkja hana í nærri 36 ár. Hafðu
þökk fyrir, ljúfan mín.
Ásdís.
Nú er hún farin, kletturinn í mínu
lífi, sú sem ég gat alltaf leitað til og
trúað fyrir öllum mínum málum, vit-
andi að það sem Auði var sagt í trún-
aði, það fór ekki lengra.
Ég var alin upp frá þriggja mán-
aða aldri hjá ömmu minni Sigríði,
sem mér varð strax eðlilegt að kalla
mömmu, sem ég geri enn í dag þegar
ég minnist hennar. Um leið varð það
mér líka eðlilegt að kalla þau systur
mínar og bræður, þau sem í raun
Auður Kristjánsdóttir
✝ Guðrún Kvaranfæddist í
Reykjavík 15. mars
1921. Hún lést á
bráðadeild Land-
spítalans 15. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
reykvísku hjónin
Ólafía Gísladóttir,
húsfreyja, f. 13.12.
1897, d. 24.8. 1970
og Vilhjálmur Þor-
steinsson, stýri-
maður, f. 26.2.
1895, d. 11.2. 1940.
Eiginmaður Guðrúnar var
Böðvar Kvaran, f. 17.3. 1919, d.
16.9. 2002, sonur hjónanna El-
ínborgar Kvaran frá Akranesi, f.
9.4. 1895, d. 3.2. 1974 og Einars
E. Kvaran, aðalbókara Útvegs-
banka Íslands, f. 9.8. 1892, d.
24.8. 1960. Þau Guðrún og Böðv-
ar giftu sig 21.11. 1942. Þau
eignuðust sjö börn og eru sex
þeirra á lífi: 1) Guðrún, prófessor
og sérfræðingur við Háskóla Ís-
lands, f. 21.7. 1943, gift Jakobi
Yngvasyni, prófessor í Vín-
arborg, f. 23.11. 1945. Börn
þeirra eru Böðvar Yngvi, f. 12. 2.
1977, og Steinunn Helga, f. 26.4.
1981. 2) Elínborg Valdís, f. 5.12.
1944, d. í ágúst 1945. 3)Vil-
hjálmur, dreifingarstjóri hjá Öl-
gerð Egils Skallagrímssonar, f.
bella, maki 2, Anna Kristín Ólafs-
dóttir, aðstoðarkona umhverf-
isráðherra, börn hennar Lísa
Margrét, f. 3.7. 1987, Eysteinn, f.
14.12. 1990, og Bjarki f. 13.1.
1997. 7) Gísli, múrarameistari, f.
9.12. 1952, kvæntur Önnu Al-
freðsdóttur, aðstoðarkonu tann-
læknis, f. 26.3. 1951, Börn þeirra:
a) Hallgrímur f. 15. 12. 1969,
kona hans Margrét Jóna Sigurð-
ardóttir, d. 10. 8. 2006, og b) Val-
dís f. 18.11. 1975, maki Alfreð
Freyr Karlsson. Barnabarnabörn
Guðrúnar og Böðvars eru 21.
Guðrún ólst upp í hjarta borg-
arinnar og æskuheimili hennar
var á Laugavegi 38 b. Hún lauk
prófi frá Verslunarskóla Íslands
1948, starfaði um skeið í Útvegs-
banka Íslands þar sem leiðir
þeirra Böðvar lágu saman. Guð-
rún og Böðvar bjuggu alla sína
hjúskapartíð á Sóleyjargötu 9 og
þar voru börn þeirra fædd. Söfn-
un var sameiginlegt áhugamál
þeirra Guðrúnar og Böðvars og á
heimili þeirra getur að líta
margt fágætra muna frá ferðum
þeirra erlendis. Saman söfnuðu
þau hjón bókum, blöðum og tíma-
ritum sem þau umgengust af
mikilli virðingu. Bókband var
einnig sameiginlegt áhugamál
þeirra og blaða- og tímaritasafn
þeirra var talið eitt hið stærsta í
eigu einstaklinga hér á landi,
jafnvel miðað við opinber söfn.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
18.6. 1946, kvæntur
Helgu Pálu Elías-
dóttur, fulltrúa, f.
24.5. 1948. Börn
þeirra eru: a) Vil-
hjálmur f. 8.1. 1971,
maki Gerður Pálm-
arsdóttir, b) El-
ínborg Valdís f.
16.7. 1975, sambýlis-
maður Leifur Arnar
Kristjánsson, og c)
Guðrún, f. 17.1.
1985. 4) Einar,
verslunarmaður, f.
9.11. 1947, kona
hans Kristín S. Kvaran, versl-
unarmaður, f. 5.1. 1946, d. 28.10.
2007. Börn þeirra: a) Bertha
Guðrún f. 21.7. 1964, sambýlis-
maður Jón Þ. Ólafsson, b) Ragna
Elíza, f. 29.1. 1974, sambýlis-
maður Egill Erlendsson, og c)
Thelma Kristín, f. 19.9. 1984,
sambýlismaður Ingvar B. Jóns-
son. 5) Böðvar, húsgagnasmíða-
meistari, f. 27.11. 1949, kvæntur
Ástu Árnadóttur, deildarstjóra, f.
16.10. 1949. Börn þeirra: a) Árni,
f. 30.8. 1970, maki Arndís Lilja
Guðmundsdóttir, og b) Guðrún, f.
21.2. 1974, sambýlismaður Örvar
Sær Gíslason. 6) Hjörleifur, for-
stjóri Orkuveitu Reykjavíkur, f.
3. 3. 1951, maki 1, Kolbrún
Sveinsdóttir, þýðandi, f. 14. 9.
1951, dóttir þeirra Hjördís Ísa-
Elsku mamma,
við viljum þakka þér fyrir alla þær
ánægjustundir sem við höfum átt
saman. Þú hafðir einstaklega góða
nærveru, sýndir öllum sem í kringum
þig voru mikla umhyggju og virðingu.
Þú varst stórglæsileg kona, ávallt svo
fín og vel til höfð – svo eftir var tekið.
Það voru ófáar ferðirnar sem við fór-
um saman til Flórída, en þar leið okk-
ur öllum svo vel. Þín verður sárt
saknað.
Elsku mamma og tengdamamma,
takk fyrir allt sem þú varst okkur og
börnum okkar. Minning þín mun lifa
með okkur um ókomin ár.
Ég veit, að þú ert þar og hér,
hjá þjóðum himins, fast hjá mér,
ég veit þitt ómar ástarmál
og innst í minni veiku sál.
(E.H. Kvaran.)
Hvíl þú í friði,
Böðvar og Ásta.
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja, tengdamóður mína Guðrúnu
Kvaran (Lillu), sem á 87. afmælisdag-
inn sinn hinn 15. marz sl., fallegum og
sólríkum degi, með vorangan í lofti,
kvaddi þennan heim. Ekki óraði okk-
ur svilkonurnar og syni hennar, sem
ætluðum að heimsækja hana á Land-
spítalann á afmælisdaginn, en þar
hafði hún, eftir að hafa kennt sér
meins aðfaranótt laugardags, verið
lögð inn til rannsóknar, en hún dvaldi
á Hjúkrunarheimilinu Eir, að örlögin
myndu grípa svo snöggt í taumana.
Hún hafði hlakkað svo til að koma í af-
mælisveisluna sína á laugardeginum,
sem hafði verið undirbúin, og ferm-
ingu langömmubarns á sunnudag, en
tengdamóður minni hafði verið ætlað
öllu lengra ferðalag en það sem und-
irbúið hafði verið.
Ég kynntist Lillu fyrir hartnær 40
árum, er ég ung og feimin stúlka, kom
með eiginmanni mínum, Vilhjálmi á
æskuheimilið hans Sóleyjargötu 9
(,,Sóló“), þar tók á móti mér, grann-
vaxin og fíngerð kona, með glettnis-
legt bros og djúpu spékoppana sína,
og bauð mig svo hjartanlega vel-
komna, að mér hvarf strax öll feimni.
Hún afsakaði sig og sagðist vera að
,,breyta“. Lilla naut þess að fegra í
kringum sig, af einskærri næmi og
smekkvísi gerði hún hinar ótrúleg-
ustu breytingar á ,,Sóló“. Hún var ein-
staklega handlagin og hafði næmt
auga fyrir listmunum og handverki,
eins og þeirra fallega heimili ber vitni
um. ,,Sóló“ var mikið menningarheim-
ili, og oft voru þar heimsmálin krufin
til mergjar, þau hjónin nutu mjög
góðra samvista og tókst að skapa fá-
gætan fjölskylduanda og voru sam-
hent með afbrigðum. Oft var glatt á
hjalla á ,,Sóló“ í jólaboðunum á jóla-
dag þar sem stórfjölskyldan hittist,
enda ættboginn stór, sem kominn var
af þeim hjónum, en bæði voru þau
Lilla og Böðvar einbirni. Börnin voru
7, þar af sex á lífi, barnabörnin 13 og
langömmubörnin 21. Amma Lilla hélt
vel utan um hópinn sinn, og fylgdist
vel með ferli þeirra af umhyggju og
ástúð, ,,Sóló“ var alla tíð miðstöð fjöl-
skyldunnar og þangað var alltaf gott
að koma.
Elsku Lilla mín, það er margs að
minnast á kveðjustund, vil ég þakka
þér fyrir allar okkar góðu samveru-
stundir gegnum árin og skemmtilegu
haustferðirnar til Flórída, þar sem
þér og Böðvari leið alltaf svo vel. Þín
verður sárt saknað, en ljúf minning
þín mun lifa um ókomin ár.
Þín tengdadóttir,
Helga Pála Elíasdóttir.
Guðrún tengdamóðir mín fékk frið-
sælt andlát á áttugasta og sjöunda af-
mælisdag sinn 15. mars síðastliðinn.
Hún hafði þá dvalist á sjúkrastofnun-
um til endurhæfingar eftir beinbrot
frá því í nóvember á síðastliðnu ári.
Stóðu vonir til að hún mundi senn
geta farið aftur á heimili sitt á Sól-
eyjargötunni sem hún saknaði þrátt
fyrir frábæra umönnun hjúkrunar-
fólksins á Eir. Við Guðrún dóttir
hennar vorum á ferðalagi í Kína þegar
andlátsfregnin barst okkur en Guð-
rún eldri hafði mjög hvatt okkur til
ferðarinnar og hlakkað til at heyra
ferðasöguna og skoða myndir þaðan.
Hún hafði sjálf yndi af utanlandsferð-
um og fóru þau Böðvar tengdafaðir
minn í margar slíkar meðan hans naut
við, bæði ein og með börnum sínum,
en samband þeirra við börn sín og
tengdabörn var einstaklega gott.
Við Guðrún yngri eigum margar
góðar minningar um heimsóknir
þeirra þegar við bjuggum í Þýska-
landi og ekki síður frá Vín og sameig-
inlegum ferðum um Austurríki. Eftir
fráfall Böðvars fyrir tæpum sex árum
kom Guðrún reglulega til Vínarborg-
ar og fór auk þess á hverju hausti með
sonum sínum til Flórída. Sérlega
minnisstæð er heimsókn hennar til
Vínar á aðventu fyrir fjórum árum
ásamt Guðrúnu yngri, sonum og
tengdadætrum. Hún var þá á áttug-
asta og þriðja aldursári en lét sig ekki
muna um að fylgja okkur yngra fólk-
inu um borgina klukkutímum saman
og var hrókur alls fagnaðar.
Guðrún var glaðlynd kona og örlát
og hafði á ferðum sínum yndi af því að
finna eitthvað fallegt handa hinum
mörgu afkomendum sínum. Var þá
jafnvel farið að heiman með sérstaka
tóma ferðatösku til að hafa nóg rúm
fyrir gjafir.
Nú eru liðin rétt fjörutíu ár síðan ég
kynntist Guðrúnu sem verðandi
tengasonur en við dóttir hennar og
nafna giftumst haustið 1969. Allan
þann tíma sem kynni okkar stóðu bar
aldrei skugga á. Við bjuggum í sama
húsinu áratugum saman og við svo
langa sambúð hefði mátt ætla að ein-
Guðrún Kvaran