Morgunblaðið - 30.04.2008, Side 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. APRÍL 2008 29
heimsóknirnar. Aðrir kunna betri
skil á ýmsum öðrum störfum Þórð-
ar en hann var greinilega eftirsótt-
ur og ósérhlífinn í hinum ýmsu fé-
lagsstörfum sem á hann hlóðust.
Það var eðlilegt þar sem þar fór
traustur og áhugasamur maður
sem lét sér annt um samfélagsmálin
- ekki síst íþróttahreyfinguna í
landinu. Pólitík og íþróttir - þar var
allt á hreinu. Hann var Valsari og
hann var sjálfstæðismaður. Því
fékk enginn hreyft við. Hann hélt
sínu striki og lét ekki æsa sig um of
þótt oft hafi hann mætt andstæðum
skoðunum og stundum blési á móti.
Við munum sakna þess Oddaverj-
ar að eiga ekki von á Þórði í fleiri
heimsóknir. Genginn er mætur
maður en að leiðarlokum viljum við
þakka af alhug einstaklega gott
samstarf, sem var fyrirtækinu og
starfsmönnum þess mikils virði.
Aðstandendum Þórðar vottum
við okkar dýpstu samúð.
Þorgeir Baldursson.
Kveðja frá Íslenskri getspá
Eins og hendi væri veifað, ein-
mitt þegar vorboðinn ljúfi hefur
minnt á sig, barst mér sú harma-
fregn að vinur minn og góður félagi
Þórður Þorkelsson væri látinn. Þó
að Þórður væri kominn á efri ár
bjóst ég einhvern veginn ekki við að
hans tími væri kominn. Glaðværð
og hlýja, hreinleiki og kraftur og
mikið heilbrigði einkenndu þennan
góða mann og því fannst mér að
hans hlyti að njóta lengur við á lífs-
ins vegi. En eigi má sköpum renna.
Þórður Þorkelsson var félags-
málamaður í besta skilningi þess
orðs. Hann var heiðarlegur, fram-
sýnn og réttsýnn. Hann horfði á
heildarhagsmuni og leiddi mál til
lykta á þann veg að allir voru sáttir
með niðurstöðuna. Það þarf sterkan
leiðtoga til slíkra verka. Þórði var
treyst til forystu í íþróttahreyfing-
unni, var t.d. formaður Vals og
gjaldkeri ÍSÍ til margra ára. Á
þessum vettvangi vann Þórður
gríðarlega mikilvæg störf í þágu ís-
lensks samfélags. Þórður var heið-
ursfélagi bæði í Val og hjá ÍSÍ.
Það kom því ekki á óvart að Þórð-
ur skyldi fenginn til að setjast í
fyrstu stjórn Íslenskrar getspár
1986 og sat hann þar sem stjórn-
arformaður fyrstu tvö árin og leiddi
hann ásamt félögum sínum félagið
af festu fyrstu skrefin. Þar voru
mörkuð mörg gæfusporin. Þórður
sat í stjórn Íslenskrar getspár til
ársins 1993. Undirritaður kynntist
Þórði árið 1988 á vettvangi
íþróttanna og úr varð vinskapur
sem stóð alla tíð. Þórður var heið-
ursmaður í orði og verki og það var
sannur heiður að fá að starfa með
honum.
Íslensk getspá hefur misst góðan
félaga. Hans verður sárt saknað.
Stjórn og starfsfólk Íslenskrar get-
spár sendir Svanhildi, Guðrúnu og
öðrum fjölskyldumeðlimum samúð-
aróskir. Megi minningin um góðan
dreng lifa.
Stefán
Konráðsson.
Fallinn er frá traustur liðsmaður
íþróttahreyfingarinnar.
Þórður Þorkelsson var heiðurs-
félagi ÍSÍ en slíka heiðursnafnbót
hljóta þeir sem starfað hafa ötul-
lega og óeigingjarnt innan vébanda
íþróttahreyfingarinnar um langt
árabil.
Þórður sat í framkvæmdastjórn
ÍSÍ árin 1978-1986. Hann var for-
maður bygginganefndar vegna ný-
bygginga Íþróttamiðstöðvarinnar í
Laugardal og var fulltrúi ÍSÍ í
fyrstu stjórn Íslenskrar getspár við
stofnun fyrirtækisins 1986, þar af
stjórnarformaður fyrstu tvö árin.
Eftir standa minningar um glað-
væran félaga, mikinn félagsmála-
mann sem átti auðvelt með að um-
gangast fólk. Hans verður sárt
saknað.
Íþróttahreyfingin kveður góðan
liðsmann og vin og sendir fjöl-
skyldu Þórðar dýpstu samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu hans.
Íþrótta- og
ólympíusamband Íslands.
✝ BjarnheiðurDavíðsdóttir
fæddist á Kóng-
sengi í Rauða-
sandshreppi 13.
ágúst 1919. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 20. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Davíð Jóhannes
Jónsson, f. 17. des-
ember 1884, d. 10.
janúar 1930 og
Andrea Andr-
ésdóttir, f. 20.
október1887, d. 3. maí 1968.
d. 26.8. 1987, er Davíð, f. 11.3.
1943. Börn hans og Guðrúnar
Sifjar Jónsdóttur, f. 23.9. 1944,
eru Andrés Jón, f. 24.3. 1968 og
Guðrún Bríet, f. 10.10. 1973.
Davíð og Guðrún Sif skildu.
Eiginkona Davíðs er Ingunn A.
Ingólfsdóttir. Hún á tvo syni
með Sigfúsi Bjarnasyni, þau
skildu, Þeir eru: Ingólfur
Bjarni, f. 1975 og Ásgeir, f.
1977.
Bjarnheiður giftist Andrési
Hermannssyni, f. 22.5. 1924, d.
5.2. 1994. Þau skildu. Dóttir
þeirra er Hrönn, f. 11.3. 1950,
gift Vilmundi Jónssyni, f.
2.10.1949. Þau eiga þrjú börn:
Bjarnheiði, f. 16.1. 1971, Sig-
urgeir, f. 8.7. 1972 og Andreu, f.
14.6. 1985.
Útför Bjarnheiðar fer fram
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Systkini Bjarnheið-
ar eru Hörður raf-
virkjameistari, f.
19.10. 1917 og Sig-
ríður, f. 13.8.1919,
og látin eru þau
Leifur, f . 5.12.
1924, d. 1947, Andr-
és, f. 14.9.1921, d.
1998, Sigurjón, f.
14.9. 1921, d. 1996
og Vikar, f. 1.9.
1923, d. 2005.
Bjarnheiður eign-
aðist tvö börn: Son-
ur hennar og Guð-
mundar Árnasonar, f 11.8. 1920,
Elsku mamma mín.
Þá er þinni þrautagöngu lokið eftir
löng og erfið veikindi síðustu áratugi.
Loksins kom svefninn langi sem þú
varst farin að þrá svo mikið og er ég
viss um að amma Andrea tekur vel á
móti þér.
Það verður tómlegt hér þar sem
þú varst svo stór partur af mínu lífi.
Lífið var þér ekki alltaf auðvelt þar
sem þú þjáðist mestalla þína ævi af
slæmri liðagigt sem lék þig illa, en
lengi framan af reyndir þú að létta
þér lífið og gera það sem þú hafðir
gaman af, þar var söngurinn efst á
blaði. Þú söngst í mörg ár í Fílharm-
óníukórnum og í Dómkirkjunni og
það gaf þér mikla ánægju.
Þú lærðir ung að sauma og á með-
an heilsan leyfði urðu til margar
flottar flíkur sem ég naut góðs af.
Mér hefur oft verið hugsað til þess
hverju þú fékkst áorkað, oftast
meira af vilja en mætti en þar kom
þrjóskan, á henni komstu býsna
langt, þú skyldir ekki láta fjandans
gigtina stoppa þig.
Síðustu tvö ár hefur þú dvalið á
Hrafnistu í Reykjavík við frábæra
umönnun yndislegs starfsfólks og
hafðir þú á orði hvað þær væru þér
góðar og nærgætnar og ég dáist að
því mamma mín hvað þú varst sátt
og það gerði hlutina svo miklu auð-
veldari, en þú varst orðin þreytt og
þráðir hvíldina.
Mamma mín, þín verður ávallt
minnst og saknað. Hvíl þú í friði.
Dauðinn og ástin eru vængirnir
sem bera góða konu til himins.
Hinir dánu eru ekki horfnir að
fullu, þeir eru aðeins komnir á und-
an.
Þín dóttir,
Hrönn.
Bjarnheiður Davíðsdóttir, tengda-
móðir mín, er látin. Hún var orðin
södd lífdaga og fegin svefninum
langa.
Lífið tekur iðulega á sig undarleg-
ar myndir. Við Davíð, sonur hennar,
kynntumst 9 ára gömul í Melaskól-
anum. Hann sagðist hafa séð svolítið
skondna stelpu sem vakti athygli
hans.
Á unglingsárunum vorum við í
sömu „klíkunni“ sem var álitin dálítið
baldin.
Á þessum árum kynntist ég Bjarn-
heiði, frúnni sísyngjandi. Hún var á
þönum á milli kirkna og kóra. Söng-
urinn var hennar yndi og þær tví-
burasysturnar, Sigríður, áttu söng-
inn sameiginlegan.
Þá fengum við táningarnir stund-
um að passa litlu systur, Hrönn, sem
í dag er góð vinkona mín.
En leiðir skildu. Við Davíð geng-
um sinn æviveginn hvort og ég missti
sjónar á Bjarnheiði þótt ég hefði allt-
af fylgst með fjölskyldunni úr fjar-
lægð. Enginn veit sína ævina...
Hin síðari ár, eftir endurnýjuð
kynni, kynntist ég Bjarnheiði og
systkinum hennar, Sigríði, Herði og
Vikari, sem nú er látinn.
Ég var hálfkvíðin að hitta Bjarn-
heiði aftur því ég vissi sem var að
frúin gat vissulega haft munninn fyr-
ir neðan nefið þegar sá gállinn var á
henni. En hún tók mér opnum örm-
um eins og henni þætti ekkert eðli-
legra en að ég væri komin aftur inn í
líf hennar.
Við áttum góðar stundir, við Dav-
íð, tvíburasysturnar og fjölskyldur
okkar á heimili okkar á Klappar-
stígnum yfir góðum mat og sérrítári.
Þá var margt sagt og mikið hlegið.
Systurnar voru sjór af fróðleik,
höfðu skoðanir á einu og öllu og vissu
með sanni hvar þær stóðu í pólitík.
Synir mínir, Ingólfur Bjarni og Ás-
geir tóku miklu ástfóstri við þær og
tjáskiptin voru ærleg. Nú er dagur
að kvöldi kominn.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum hönd-
um um Bjarnheiði, það vita þeir sem
til þekkja. En hún tók því með reisn.
Ég þakka henni fyrir væntum-
þykjuna og virðinguna sem hún
sýndi mér.
Mér þótti vænt um það.
Ingunn Anna Ingólfsdóttir.
Í dag kveðjum við elskulega ömmu
okkar með miklum söknuði. Amma
var stórglæsileg kona sem barðist
við veikindi allt sitt líf en lét þau aldr-
ei buga sig. Hennar ástríða var tón-
list sem hún tók með sér inn í fjöl-
skylduna og það voru ekki jól án
tónlistar og söngs. Hún hélt tónlist-
inni lifandi með söng og á áttræð-
isaldri söng hún eins og áður. Amma
hafði mikinn áhuga og ákveðnar,
sterkar skoðanir á þjóðfélagsmálum
og oft áttum við skemmtilegar rök-
ræður við hana um þau mál sem voru
efst í þjóðfélagsumræðunni hverju
sinni. Það var fátt sem gladdi ömmu
meira en góður handboltaleikur og
hafði hún brennandi áhuga á öllum
íþróttaviðburðum og beinar útsend-
ingar frá handboltaviðburðum voru
hennar jólastund. Fyrir utan þessi
áhugamál elskaði hún ljóð, leikrit,
óperur, heimsbókmenntir og allt
sem tengdist listum og menningu.
Elsku amma, margt leitar á hug-
ann að leiðarlokum og við munum
ávallt minnast þín með kærleik í
huga og að lokum kveðjum við þig
með ljóði Valdimars Briem:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Bjarnheiður, Sigurgeir
og Andrea.
Bjarnheiður
Davíðsdóttir
✝ Einar WernerIpsen fæddist í
Danmörku 25. nóv-
ember 1938. Hann
lést á Landspít-
alanum Fossvogi
hinn 18. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Carl
Christian August
Ipsen f. 7. 11. 1922,
d. í Reykjavík 1969
og Ida Katinka
Carla Ipsen, f. 31.8.
1920, d. í Kaup-
mannahöfn 1990.
Hálfsystur hans eru Inger Bjarna
Ipsen, f. 5.8. 1944, Winny Jacob-
sen, f. 30.8. 1945 og Anna Ipsen, f.
20.2. 1948.
Einar Werner flutti til Íslands
alkominn árið 1963. Hann giftist
hinn 2. október 1965 Guðfinnu Ír-
isi Þórarinsdóttur,
f. 27.1. 1943. Börn
þeirra eru: 1) Jón
Rúnar Ipsen, f. 15.2.
1965, d. 16.5. 1967,
2) Guðrún Jóna Ip-
sen, f. 21.8. 1967, d.
23.2. 1999, gift Víði
Valgeirssyni, þau
áttu tvö börn, 3) Jón
Rúnar Ipsen, f.
3.9.1969, 4) Karl
Ágúst Ipsen, f.
13.11. 1978 og Hall-
dór Bjarki Ipsen, f.
12.12. 1979.
Einar Werner gegndi ýmsum
störfum til sjós og lands en var
lengst af sjómaður á Vigra RE-71.
Útför Einars Werners fer fram
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Þau voru þung sporin sem fjöl-
skyldan þurfti að taka daginn sem
þú kvaddir þennan heim. Þau voru
orðin ófá skiptin sem þú þurftir að
dvelja á spítala vegna veikinda
þinna. Þú komst þó alltaf aftur
heim, okkur og þér til ánægju. Þeg-
ar við heimsóttum þig síðasta dag-
inn þinn á spítala varstu hress og
bjartsýnn, þér leið vel. Stuttu
seinna varstu kominn á gjörgæslu
og atburðarásin var hröð því að því
er virtist nokkrum andartökum
seinna hafðir þú kvatt okkur.
Nú þegar dag er tekið að lengja
eru mér minnisstæð öll þau skipti
sem þú talaðir um veiðiferðirnar
sem við ætluðum saman í; ferðina
vestur og Danmerkurferðina sem
við ætluðum að fara í til að fagna
sjötugsafmæli þínu. Það verður
ekkert úr þeim ferðum en ég trúi
því að þú munir fara, þó við kom-
umst ekki með.
Kæri pabbi, nú ertu kominn á
betri stað og laus við verki. Megi
Guð geyma þig og vernda og veita
mömmu og bræðrum mínum styrk.
Jón Rúnar Ipsen.
Það var skrýtin tilfinningin sem
fór um okkur þar sem við stóðum á
spítalaganginum. Þú varst dáinn.
Ég gat vart trúað því, þú varst svo
hress þegar þú fórst á spítalann að-
eins tveimur dögum fyrr. Auðvitað
vissum við að bak við grímuna
varstu veikur en þú hafðir yfirstigið
erfiðari hindranir og þú hafðir bar-
ist við fleiri og sterkari andstæð-
inga og unnið.
Þegar við komum heim fannst
mér sem þú biðir eftir okkur eins
og þú gerðir oft þegar þú varst
heima en þegar við opnuðum dyrn-
ar og við blasti tóm íbúðin var það
augljóst að þú varst ekki heima, þú
varst kominn á betri stað, laus við
alla verki og sjúkdóma. Raunveru-
leikinn skall á manni eins og flóð-
bylgja. Þegar mesta áfallið var yf-
irstaðið komu allar minningar uppí
hugann: hvernig þú kenndir mér að
veiða og allar þær veiðiferðir sem
við fórum saman í, þegar við fórum
á landsleik og KR leiki og allur sá
fróðleikur sem þú miðlaðir enda
hafðir þú upplifað margt.
Þú hafðir ekki oft til margs að
hlakka en nú horfði öðruvísi við. Við
höfðum ákveðið að fara í veiðiferð
til kunningja þíns á Rauðasandi
sem þú hafðir kynnst á Grensás-
deildinni. Það var gaman að sjá
hvernig það birti yfir þér þegar þú
talaðir um þessar áætlanir og ekki
hlakkaðir þú síður til að hitta kunn-
ingja þinn aftur. Þú ferð eflaust í
þennan veiðitúr en við komumst
ekki með þér.
Í vetur beið þín ekki minni at-
burður, þú ætlaðir að halda uppá
sjötugsafmæli þitt í heimalandi
þínu. Þú varst svo spenntur að
halda upp á þennan áfanga þar í
faðmi fjölskyldunnar.
Nú ertu farinn en við höfum
minningarnar og þær mun ég
geyma alla mína tíð. Takk fyrir allt.
Halldór Bjarki Ipsen.
Í dag skein sól á sundin blá
og seiddi þá,
er sæinn þrá
og skipið lagði landi frá.
Hvað mundi fremur farmann gleðja?
Það syrtir að, er sumir kveðja.
(Davíð Stefánsson.)
Sjórinn á alltaf hjarta sjómanns-
ins. Pabbi var sjómaður alla sína
tíð, allt þar til hann slasaðist á sjó.
Þá gat hann ekki siglt meir en
hjarta hans var ávallt á sjó og hann
talaði oft um hve mjög hann þráði
sæinn. Hann átti alltaf erfitt með að
sætta sig við að geta ekki unnið,
hann þoldi ekki að sitja aðgerð-
arlaus á meðan aðrir unnu. En
hann vann nóg fyrir mörg líf og
þegar slysið hafði gert hann óvinnu-
færan var eins og líkaminn gæfist
upp, hann átti ekki meira inni.
Mínar bernskuminningar um
pabba snúa flestar að sjósókninni.
Pabbi að fara eða pabbi að koma.
Stundum fengum við fjölskyldan að
fara með í siglingar til útlanda. Það
voru góðir tímar og gott að rifja
upp þær stundir nú.
Pabbi var sjúklingur upp frá því
að hann slasaðist. Eitt og annað
bjátaði á og oft var okkur sagt að
nú skyldum við fara að gera okkur
klár fyrir endalokin. Í eitt skiptið
var hringt frá spítalanum og sagt
að hann ætti nokkrar mínútur eftir,
við skyldum flýta okkur sem mest
við mættum. Hjarta hans hafði
fengið
nóg, nýrun og lungun voru einnig
að gefast upp. En hið ótrúlega
gerðist, hann vaknaði og var hinn
hressasti. Þetta var ekki eina skipt-
ið og því kom það manni einhvern
veginn á óvart þegar allt var um
garð gengið, við máttum búast við
þessu en við gerðum það ekki. Hví
skyldi þetta vera öðruvísi nú en áð-
ur?
Pabbi fæddist í Danmörku og var
Dani í húð og hár. Hann kom barn
að aldri til Íslands en sneri svo aft-
ur til Danmerkur með föður sínum.
Pabbi kom aftur hingað ungur mað-
ur og bjó hér upp frá því. Þó að
hann hafi verið mikill Dani í hjarta
sér, var hann líka Íslendingur. Hon-
um fannst fátt betra en þorramatur
og kæst skata, honum þótti allur ís-
lenskur matur herramannsmatur
og hann hélt fast í íslenskar hefðir
um jól og páska. Hann hugsaði
samt alltaf heim og hugði á ferð í
heimahagana í tilefni sjötugsafmæl-
is síns.
Lífið tók pabba engum vettlinga-
tökum, hann missti tvö börn sín og
var veikur síðustu árin. En hann
kveinkaði sér ekki, tók því sem lífið
gaf honum og barðist áfram. Pabba
líður betur núna, hann hefur fengið
friðinn. Ég þakka stundirnar sem
við áttum saman, þær hefðu átt að
vera fleiri.
Karl Ágúst Ipsen.
Einar Werner Ipsen