Morgunblaðið - 11.05.2008, Qupperneq 47

Morgunblaðið - 11.05.2008, Qupperneq 47
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. MAÍ 2008 47 alltaf órjúfanlegur hluti af þér og maður sá á öllu sem hann gerði fyrir þig hve mikla ást og aðdáun hann bar til þín, þar sannast að ást getur enst að eilífu. Elsku amma, við kveðjum en þú ert svo sannarlega ekki farin úr okkar lífi, við þurfum bara að loka augunum til að sjá þig og leggja við hlustir til að heyra í þér. Elsku afi, þú og börn þín stóðu vakt ykkar yf- ir ömmu af stórkostlegri ást og umhyggju, lögðuð ykkur af öllu afli fram við að láta henni líða eins vel og hægt var fram á lokastundu, hugur okkar og ást er hjá ykkur. Halldóra Reykdal og Hafsteinn Reykdal. Elsku amma, þetta er allt svo óraunverulegt og sárt en samt er svo gott að vita að nú þjáist þú ekki lengur. Við eigum svo margar góð- ar minningar um þig, þú varst allt í öllu hjá okkur, þú og afi, amma Lóa og afi Búnni. Þú varst alltaf til staðar, svo hlý og yndisleg. Þú hafðir svo mikinn áhuga á öllu sem við vorum að gera í lífinu, hvort sem það var skólinn eða félagslífið, þú fylgdist svo vel með okkur. Við eigum eftir að sakna þess að borða ekki aftur með þér helgar- steikina, eyða ekki áramótunum með þér eins og við höfum gert í svo mörg ár. Það er svo skrítið að sjá stólinn „þinn“ auðan. Það er erfitt að hugsa til þess að afi hafi þig ekki lengur hjá sér, þið voruð svo samrýnd, kærleikurinn á milli ykkar var ólýsanlegur. Við lofum þér að hugsa vel um afa á þessum erfiðu tímum, hvíl þú í friði. Við fögnum skafrenningi og klæðum okkur í bæjarstjórafötin þér til heiðurs elsku amma. Elsku amma þú ert hetjan okk- ar, við elskum þig alltaf. Elsa Jóna og Hafsteinn Hrannar. Elsku amma mín. Hinn 1. maí síðastliðinn kvaddir þú okkur á þessum fallega og friðsæla degi. Eftir alla þá baráttu við veikindi sem þú hefur gengið í gegnum veit ég að nú líður þér betur. Söknuður- inn og sorgin er mikil og það hefur ekki verið létt að kveðja, en nú hvílir þú í friði. Elsku amma, þú vafðir mig um- hyggju, ást og gleði og ég er þakk- lát fyrir það og allt sem þú hefur gefið mér. Allar þær mörgu minn- ingar sem ég á um þig eru ynd- islegar. Þegar ég lít til baka er það sem helst kemur upp í hugann þeg- ar við horfðum á gamlar upptökur af Hemma Gunn saman; þegar við spiluðum Ólsen Ólsen og kepptum um það hvor ynni fleiri spil. Svona gæti ég endalaust haldið áfram. En það eru jólin sem lifa allra helst í minningunni. Jólin eru ekki eins án ömmu og afa sagði ég eitt sinn við mömmu þegar þið fóruð til sólar- landa ein jólin. Jólin eru og verða aldrei eins án þín elsku amma en minningin lifir að eilífu og ég veit að þú munt ætíð vera með okkur. Ég á ekkert nema góðar minn- ingar um þig og þær munu verða mér eitt það dýrmætasta sem ég á. Elsku amma, að leiðarlokum þakka ég þér fyrir allt sem þú hefur gefið mér og ég bið Guð að blessa þig og varðveita að eilífu. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér og það er svo margs að minnast svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir) Elsku amma, ég mun ætíð elska þig. Þín Jenný Þórunn. Nafni minn og afi minn Hjalti Þórarins- son var merkur maður og afrekaði margt sem flestir láta sig ekki einu sinni dreyma um. Amma mín hún Alma og börn þeirra eru þó það sem stendur hæst upp úr gæfuríkri ævi hans afa míns. Hann eignaðist stóra og fallega fjölskyldu og var heilsu- hraustur lengstan hluta af sinni ævi. Ég hef lesið og heyrt margt um það góða starf sem hann afi minn vann sem læknir, sem félagsmaður í Lionsklúbbnum Ægir og sem íþróttamaður. Dugnaður er það orð sem ég myndi lýsa hans starfi og verkum. Ég man þegar hann sagði mér frá vinnu sinni, sem ungur mað- ur við skurðgröft í kringum seinni heimsstyrjöldina og frá því þegar engar bækur fengust sendar til landsins og hlé þurfti að gera á námi hans í læknisfræði, ásamt öllum verðlaunagripum hans úr golfíþrótt- inni, hvað ég bar mikla virðingu fyrir honum. Ég man líka hversu stoltur ég var þegar ég komst að því að stórt málverk af honum afa mínum hékk upp á vegg á Landspítalanum. Ég var ekki fæddur eða mjög ungur á þeim tíma sem afi minn vann flest sín afrek og kunna margir mikið betur að segja frá þeim afrekum og áföng- um. Ég get aftur á móti sagt frá því hversu mikill vinur og félagi minn hann afi minn var. Hann og amma studdu mig í öllu sem ég tók mér fyr- ir hendur og kenndu mér margt, bæði með leiðsögn og fordæmi. Alltaf fylgdist afi með hvernig mér gengi og hvað ég væri að fást við. Alveg frá mínum fyrstu bernskuárum þegar hann lék við mig og kenndi mér mannganginn í tafli og spilaði við mig, til námsára minna í mennta- Hjalti Þórarinsson ✝ Hjalti Þórarins-son fæddist á Hjaltabakka, Torfa- lækjarhreppi, Aust- ur-Húnavatnssýslu 23. mars 1920. Hann lést á Hjúkrunar- heimilinu Sóltúni 23. apríl síðastlið- inn. Hjalti var jarð- sunginn frá Lang- holtskirkju 5. maí sl. skóla og háskóla. Hann meira að segja samdi fyrir mig kvæði í tilefni fermingar minnar. Afi var oft mjög veikur seinustu árin, en samt sem áður vissi hann hvernig mér og mínu liði gekk í körfuknattleik og spurði hann í hvert skipti sem ég heim- sótti hann hvernig mér gengi í mínu námi. Það er því að leiðarlokum sem ég finn enn fyrir þeirri miklu virðingu sem ég fann sem ungur strákur og mikill er sökn- uður minn í hjarta. Ég sakna ekki bara afa míns, heldur einnig vinar míns og félaga. Ávallt mun ég minn- ast hans fyrir þann merka mann sem hann var, en einnig fyrir manngæsku og heilindi í minn garð. Söknuður minn líkt og allra í fjöl- skyldunni er mikill og voru seinustu ár ævi hans honum afar erfið vegna veikinda, samt sem áður skrifaði hann og samdi ferskeytlur og kvæði. Eitt kvæði sem hann orti kallaði hann „Ofurlitla hugleiðingu um lífið“, þar sem hann lýsir lífinu eftir árstíð- um og hugsar til baka til gamalla daga og talar til konu sinnar, hennar Ölmu. Það er því líklegast engin til- viljun að hann afi minn ákvað að kveðja þennan heim og okkur á síð- asta vetrardegi í ljósi þess sem hann hafði ort. Tel ég það táknrænt og trúi að hann hvíli í friði. Við sátum úti í garðinum marga sólskinsdaga, sólin skein, fuglarnir sungu. Unaðsdagarnir taldir að sinni. Það haustaði, þá vetur. langur vetur. Núna vonandi langt vor í vændum. Þinn vinur, Hjalti Kristinsson. Það koma margar ánægjulegar minningar upp í hugann við fráfall afa. Að sjálfsögðu eru afreksverk of- arlega í huga, en að sama skapi eru það hinir litlu hlutir sem aldrei voru ræddir – sem á kveðjustund skipta jafnvel meira máli en nokkur afrek. Sunnudagsheimsóknir til ömmu og afa á Laugarásveginum voru ávallt fastur punktur hjá fjölskyldunni. Það var alltaf hægt að finna sér eitthvað að gera hjá ömmu og afa, hvort sem það sneri að billiard- eða borðtenn- isleik í kjallaranum, eða hlusta á gamlar sögur og spjalla um þjóðlífið. Afi var áhugasamur um nám okk- ar, enda mikill námshestur sjálfur. Var mjög gaman að heyra sögur af læknanáminu hjá þeim ömmu, þá sérstaklega sögur frá Bandaríkjun- um. Afi hvatti okkur því til að fara út í nám og fá reynslu á framandi slóð- um, en það ákváðum við bæði að gera. Hvatti afi jafnframt nafna sinn til að setjast að erlendis, sem hann hefur gert. Að vera búsettur erlendis fjarri fjölskyldu er erfitt, en það er ótrúlegt hvaða styrk afi hefur veitt mér í gegnum árin með reglubundum sím- tölum og hvatningarorðum. Afi gekk í gegnum mikið tilfinningalegt rót sjálfur að læra erlendis fjarri fjöl- skyldu og börnum – í þá daga var ekki fært að flytja alla út. Sögur hans og hvatningarorð gerðu baráttuna auðveldari og fjarlægðina til Íslands minni. Að heyra sögur hans af báts- ferðum til Bandaríkjanna og skilnað frá börnum, gerði hversdagsleikann auðveldari. Á sama tíma var líka gott að heyra um mikilvægi þess að koma aftur til Íslands með reynslu sem myndi nýtast þjóðfélaginu til upp- byggingar. Það gerði afi, svo mikið er víst. Þar sem afi hafði gaman af því að yrkja langaði okkur að kveðja hann með litlu ljóði. Á síðasta vetrardegi, blundar bláum bárum, fannhvítur svanur á vatnsbólinu fríða. Flýgur frjáls í morgunsólu sumars. Fyrirheitna landið, fegurst blóm þar prýða, tindrandi fossinn, himnahöll úr tárum. Hvíl nú í friði, eftir langferð blíða. (FVÞ.) Hjalti og Freyja Vilborg. Með Hjalta Þórarinssyni er geng- inn einn þeirra skurðlækna sem einna mestan svip settu á Landspít- alann og þróun hans á seinni hluta liðinnar aldar. Hann stundaði sér- nám í brjóstholsskurðlækningum í Bandaríkjunum og var fyrsti yfir- læknir nýrrar brjóstholsaðgerða- deildar á Landspítalanum. Hann var frumkvöðull í fagi sínu og veitti því mikið brautargengi og hefur vöxtur þess hérlendis verið linnulaus síðan. Hann varð svo prófessor í handlækn- ingum og forstöðulæknir handlækn- ingadeildar spítalans, og gegndi því starfi í 18 ár, eða allt til þess að hann hætti störfum vegna aldurs 1990. Þar nutum við læknanemar kennslu hans og leiðsagnar. Hjalti var líka æsku- vinur föður míns, Guðmundar Ingva Sigurðssonar, og þannig kynntist ég honum í raun. Þeir voru samstúdent- ar frá Menntaskólanum á Akureyri ásamt fleira merku fólki árið 1941, þ. á m. Ölmu Thorarensen sem ekki löngu síðar varð eiginkona Hjalta. Þau hjón voru ásamt fleirum fjöl- skylduvinir. Hjalti var líka heimilis- læknir fjölskyldunnar, og ein af mín- um fyrstu bernskuminningum er sú að Hjalti ýtti fingrum í mig lítinn, og velti vöngum með alvörusvip yfir ein- hverjum barnakvilla. Þeir félagar, Hjalti og faðir minn, voru miklir golfleikarar, og slógu bolta bæði sumar og vetur. Þeir voru fjórir saman, með þeim tveimur voru Magnús Torfason heitinn prófessor og hæstaréttardómari og Guðjón Eyjólfsson endurskoðandi. Sóttu þeir golfið fast. Einhvern tíma birtist mynd af þeim félögum í dagblaði þar sem þeir stóðu hríðskjálfandi í norð- angarra og snjómuggu á nýjársdag með kylfur og rauðar kúlur albúnir til leiks. Myndin var titluð „Harðjaxl- arnir“, hvorki skyldi hríð né hragl- andi trufla þessa göfgu íþrótt. Hjalti og faðir minn léku líka badminton tvisvar í viku alla vetur. Var þar með þeim sem fyrr Magnús en jafnframt Jóhannes L.L. Helgason hæstarétt- arlögmaður sem lést löngu fyrir ald- ur fram. Þarna var stundum hart barist, og þótti mönnum, ekki síst Hjalta, tap illur kostur. Hjalti var mikill og einarður keppnismaður og sótti fast í leik og starfi, maður mikl- um hæfileikum gæddur og komst enda í fremstu röð. Með þakklæti fyrir læknis- og kennslustörf hans og ekki síður fyrir langa vináttu við fjöl- skylduna er Hjalti kvaddur að lok- inni merkri ævi. Sigurður Guðmundsson. Svo leikinn með hnífinn, af langflestum bar læknaði þjáða marga. Unglæknum kenndi hve yndislegt var annarra lífi að bjarga. Þorvaldur Óskarsson. Elsku amma mín. Við burtför þína er sorgin sár af söknuði hjörtun blæða. En horft skal í gegnum tregatár í tilbeiðslu á Drottin hæða og fela honum um ævi og ár undina dýpstu að græða. (Guðrún Jóhannsdóttir) Þín Bára Bergmann. Hugsjóna- og baráttukonan og eð- alkratinn Bára Pálsdóttir er látin södd lífdaga enda orðin níutíu og tveggja ára. Hugsun hennar var skýr og hún gerði að gamni sínu fram undir það síðasta en fannst greinilega vera komið nóg af þessari lífsins vegferð. Undirritaður kynnt- ist Báru fyrst þegar ég var ungling- ur á fermingaraldri og félagi sonar hennar Benedikts. Dvaldi ég oftsinn- is á hennar fallega heimili og kynnt- ist henni og fjölskyldu nokkuð vel og dáðist að því hve dugleg þau voru og ekki hvað síst hún. Það kom berlega í ljós þegar eiginmaður hennar, Val- týr Bergmann Benediktsson, fellur Bára Valdís Pálsdóttir ✝ Bára ValdísPálsdóttir fædd- ist á Grettisgötu 33, Reykjavík, 27. mars 1916, hún lést á Dvalarheimilinu Höfða, Akranesi, 27. apríl síðastlið- inn. Útför Báru var gerð 6. maí sl. frá 9. febrúar 1961, þá aðeins fimmtíu og eins árs að aldri. Bára var þá fjörutíu og fimm ára og fimm barna móðir og orðin ekkja. Tvö barna hennar, þau Benedikt og Kristrún, voru þá enn á skóla- aldri. Bára gafst ekki upp, það var ekki hennar eðli, hún beit á jaxlinn og barðist eins og ljón fyrir sín börn og heimili. Hún tók alla þá vinnu sem unnt var að fá, annað kom ekki til mála í hennar huga. Þannig var Bára og þannig þekktum við hana. Síðar átti ég eftir að kynnast per- sónuleika Báru betur þegar ég var orðinn virkur félagi í Alþýðuflokkn- um. Þar var Bára fyrir dyggur fé- lagi, hafði fylgt þeim Sveinbirni Oddssyni, Hálfdáni Sveinssyni og Guðmundi Sveinbjörnssyni vel eftir sem ötull félagi meðan þeirra naut við og allar götur síðan ávallt virk í Alþýðuflokksfélagi Akraness. Hún Bára lá ekki á liði sínu og hafði skýra skoðun á flestum málum og lá ekki á þeim sem voru undantekningarlítið í samræmi við hugsjónir jafnaðar- stefnunnar. Bára gat verið hvöss á stundum og beit gjarnan saman tönnunum þegar henni var mikið niðri fyrir og lét okkur sem yngri vorum oft ,,heyra það“. ,,Þið verðið að standa ykkur, strákar!“ heyrðist ósjaldan. Ákefð Báru kom ekki síst fram á knattspyrnuvellinum eða þegar ÍA bar á góma. Stuðningur hennar við ÍA var fölskvalaus og það heyrðist ósjaldan. Hún var mjög áhugsöm um alla íþróttir, einkum knattspyrnu og sund. Þrátt fyrir þennan mikla ákafa og baráttuvilja var stutt í brosið, hlýjuna og húmorinn. Hún hafði nefnilega mjög gaman af því að tak- ast á við aðra í orðum en síðan var það búið þegar þeirri snerru lauk. Eitt verð ég að nefna í lokin sem mér fannst merkilegt við vinkonu mína hana Báru en það var hvað hún var létt í dansi, einkum og sér í lagi í valsi. Þrátt fyrir að hún væri komin upp undir áttrætt og brak og brestir heyrðust frá liðamótum hennar leið hún létt um gólfið eins og hún hafi aldrei gert annað um ævina. Ég vil þakka fyrir að hafa fengið að kynn- ast Báru og njóta leiðsagnar hennar og einnig sem félaga. Megi minning hennar lifa. Ingvar Ingvarsson. Með örfáum orðum viljum við und- irrituð kveðja hana Báru Páls, og þakka þau góðu kynni sem við höfð- um af sómakonu sem ávallt var söm og jöfn á hverju sem gekk í lífinu. Bára kynntist erfiðleikum og amstri alþýðufólksins í landinu og öllu sem því fylgdi. Atvinnuleysistímum, ör- yggisleysi og uppeldi stórrar fjöl- skyldu. Fyrstu kynni mín af Báru urðu þegar við unnum saman í síldarsölt- un á eyrinni hjá HB&Co undir stjórn Sigurðar Gíslasonar og fleiri góðra manna. Það var líf og fjör í söltuninni og vart hafðist við að setja síld í kassana fyrir söltunarkonurnar, þar var kall- að „Tóma tunnu, taka tunnu og salt.“ Það var haustið 1957, undirritaður var á bílpalli og hafði það hlutverk að leggja síldartunnur á hliðina og skammta í síldarkassana fyrir kon- urnar, mátti þakka fyrir að lenda ekki ofan í kössunum vegna þess að tunnan var nálægt 100 kg og ég stubburinn léttur. Sumar konurnar fengu aldrei nóg, slíkur var hama- gangurinn. Með mér á bílnum og stjórnandi verksins var Stefán stundum nefndur „gufukarl“ vegna þess að hann vann þannig að af hon- um streymdi svitinn og lagði gufu af í frostinu. Hann sagði við mig: ,,Láttu vel í hjá henni Báru, hún þarf að hafa nóg.“ Þá vissi ég fyrst hver Bára var, kona sem hafði misst mann sinn í blóma lífsins og vann af dugnaði og hörku til að framfleyta sér og börn- unum 5 með mikilli útsjónarsemi. Það var ekki fyrr en árið 1984 sem leiðir okkar lágu aftur saman fyrir utan það að ég kynntist Báru sem vann í Bjarnalaug eftir kynni okkar í síldinni. Okkar leiðir lágu saman í okkar góða Alþýðuflokki. Bára var einörð jafnaðarmanneskja og trú þeirri hugsjón til hinsta dags, mikið misst- um við bæði og margir aðrir þegar starfsemi Alþýðuflokksins var af- lögð. Við Benedikt Valtýsson, ÍA- bakvörður í sigursælu knattspyrnu- liði, sonur Báru, urðum síðan vinnu- félagar og góðir vinir hjá Sementsverksmiðju ríkisins og höf- um haldið tengslum alla tíð síðan. Með þessum orðum viljum við hjónin þakka fyrir góð samferðarár og votta fjölskyldunni samúð okkar. Kvenskörungur, dæmigerð alþýðu- kona er lögð upp í sína hinstu ferð, þær munu taka á móti henni vinkon- urnar sem farnar eru á undan. Ég gæti ímyndað mér að það verði bæði sungið og dansað þegar þær hittast. Kærar þakkir fyrir allt. Gísli S. Einarsson og Edda Guðmundsdóttir.
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.