Morgunblaðið - 08.08.2008, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. ÁGÚST 2008 31
ekki tilbúin að fara strax, frá börnum
og barnabörnum sem hún elskaði af
öllu hjarta og var sú ást svo sann-
arlega endurgoldin. Ég er ósköp
sorgmædd og leið því við vorum góð-
ar vinkonur og gátum rætt hvor við
aðra um hluti sem við ræddum ekki
við aðra og mér þótti svo undurvænt
um Fríðu.
Ég held að allir sem kynntust
Fríðu hafi fundið hve góð manneskja
hún var, hún fann til með öllum sem
eitthvað áttu bágt, sama hvort hún
þekkti þá eða ekki. Hún var ósköp til-
finningarík og greind kona, talaði
vandað mál eins og hún átti kyn til og
vildi að við hin gerðum það líka.
Fríða vann síðustu árin á sambýli
fyrir fatlaða og hef ég oft sagt að þar
hafi ekki hjartahlýrri og betri mann-
eskja unnið og stend ég við það. Hún
sagði stundum við mig að hún hugs-
aði um skjólstæðinga sína eins og
hún ætti þá. Fríða hugsaði alltaf fyrst
um aðra en svo um sjálfa sig.
Líf Fríðu síðustu ár snerist fyrst
og fremst um börnin hennar fjögur
og barnabörnin.
Mín ósk er að Fríðu líði vel og von-
andi eigum við eftir að hittast að
nýju.
Elsku Heba, Heiða, Siggi, Addi og
tengdabörnin og að sjálfsögðu gim-
steinarnir hennar, barnabörnin stór
og smá, ég bið góðan Guð að gefa
ykkur styrk í þessari miklu sorg.
Við munum aldrei gleyma Fríðu en
verðum að læra að lifa án hennar en
erfitt og sárt verður það.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð blessi Fríðu mína.
Herdís Halldórsdóttir.
Það er með miklum söknuði, hlýju
og virðingu sem við minnumst henn-
ar Fríðu okkar. Fríða var einstaklega
góður samstarfsmaður og mikill fé-
lagi íbúanna í Þórunnarstræti 114, en
þar hafði hún starfað síðan 1999.
Fríða var ákaflega natin og um-
hyggjusöm gagnvart íbúunum og það
eru ófáar minningarnar sem við eig-
um um Fríðu, bæði í starfi og leik.
Alltaf var hægt að treysta á Fríðu ef
eitthvað bjátaði á og hún var okkur
öllum góður og kær vinur.
Hennar verður sárt saknað.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um réttan veg
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt því þú ert hjá mér.
Sproti þinn og stafur huggar mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyrð höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi drottins bý ég langa ævi.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Sálmur 23:1–6.
Við vottum aðstandendum hennar
okkar dýpstu samúð.
Kveðja frá starfsfólki, íbúum og
aðstandendum Þórunnarstrætis 114,
Akureyri.
Arnar Eyfjörð.
Mig langar að kveðja yndislega,
góða og fallega konu með örfáum
orðum. Fríða barðist við þennan
hræðilega sjúkdóm sem að tók hana
allt of fljótt frá okkur. Ég var svo
heppin að fá að kynnast þessari ynd-
islegu konu, þegar Addi sonur henn-
ar fór að vera með Lindu dóttur
minni árið 1992. En ég vildi óska þess
að ég hefði kynnst henni miklu betur.
Það var alltaf jafnyndislegt að hitta
Fríðu, alltaf var húnvin jafnblíð, fal-
leg og brosandi, þó sérstaklega í
veislum hjá Adda og Lindu, sjá hana
þar með litlu stelpurnar sínar hún
hafði alltaf nógan tíma fyrir þær og
talaði alltaf svo blíðlega og fallega við
þær.
Ég hitti Fríðu síðast 2. júlí í afmæli
hjá Karen Ósk. Hún leit svo vel út og
ég hefði aldrei trúað því að hún hefði
þá átt bara 22 daga eftir. Hún kom til
mín, kvaddi mig, faðmaði mig og
þakkaði mér fyrir, sagðist nú vita það
að ég ætti eitthvað í þessari veislu.
Ég hugsa um þetta faðmlag á hverj-
um degi og finn hvað mér þótti rosa-
lega vænt um Fríðu.
Elsku Fríða mín, takk fyrir allt.
Ég veit að þú átt eftir að fylgjast vel
með öllum þínum og gefa þeim styrk.
Ég skal lofa þér því að ég mun
hugsa vel um Adda og fjölskyldu.
Elsku Addi minn, Linda mín, Kar-
en Ósk, Aldís Eva, Heiða, Heba,
Siggi og fjölskyldur. Guð styrki ykk-
ur í þessari miklu sorg.
Kveðja,
Regína Siguróladóttir.
„Hin gömlu kynni gleymast ei.“
Þótt liðin séu 50 ár frá fyrstu kynnum
okkar Fríðu er eins og það hafi gerst í
gær. Vorið 1958 kom Fríða til Pat-
reksfjarðar, heimabæjar míns, frá
Akureyri til sumardvalar hjá systur
sinni. Frá fyrstu kynnum okkar
Fríðu urðum við vinkonur og áttum
saman yndislegt sumar við leik og
störf. Við vorum ungar og deildum
okkar innstu hugsunum, vonum og
þrám og hlógum svo dátt að öllum
draumunum. Þetta sumar hitti hún
Tedda, ást þeirra skaut þar rótum og
blómstraði, þótt ung væru að árum.
Fljótlega byrjuðu þau að búa saman
og eignuðust tvær dætur, sem þau
umvöfðu ást og kærleika. Seinna
skildu leiðir þeirra og Fríða fann sér
annan mann og eignaðist með honum
tvo syni, sem hún unni ekki síður en
dætrunum. Öll börnin hennar syrgja
nú frábæra móður, sem allt vildi fyrir
þau gera.
Já, hún Fríða mín var einstök, svo
trygg og trú öllum sem hún ann. Hún
hafði einstakt lag á að mæta mótbyr
lífsins með bjartsýni og bros á vör,
eiginleiki sem ekki er öllum gefinn.
Fríða hafði einstaklega dillandi og
smitandi hlátur og gerði óspart grín
að óförum sínum en aldrei annarra,
enda með afbrigðum fróm kona.
Eftir að sumardvölinni eftirminni-
legu lauk fór hún aftur norður og
stofnaði þar heimili með Tedda.
Fyrst á eftir vorum við duglegar að
skrifast á og héldum góðu sambandi.
En eins og oft vill verða þegar vík er
milli vina heyrðumst við sjaldnar, eft-
ir því sem árin liðu, en vinátta okkar
og væntumþykja hélst óbreytt alla
tíð.Við heimsóttum hvor aðra öðru
hvoru og alltaf var jafn yndislegt að
hittast og rifja upp liðna daga. Mér er
minnisstæð heimsókn til hennar vor-
ið 1962, þar sem ég fékk höfðinglegar
móttökur, rjúkandi kaffi og rúnn-
stykki að ógleymdu öllu spjallinu.
Þegar ég var að fara dró Fríða fram
stóran hvítan dúk og bað mig um að
kvitta fyrir kaffið á hann, sem ég og
gerði. Þessi dúkur var gestabókin
hennar Fríðu og ætlun hennar var að
sauma út nöfn allra gestanna sem rit-
uðu á hann. Hvort það tókst veit ég
ekki, en dúkurinn er svo sannarlega
verðug minning hennar og allra
þeirra gesta og gangandi sem á hann
rituðu. Síðast heyrði ég í Fríðu þegar
hún hringdi í mig á sextugsafmæli
mínu og svei mér þá ef samtalið stóð
ekki yfir í á þriðja tímann. Þá, eins og
endur fyrir löngu þurftum við að
deila gleði og sorgum undanfarandi
áratuga og hlæja líka saman, rétt
eins og áður fyrr. Nú er lífshlaupi
Fríðu hér á jörðu lokið, en eftir
standa minningar um yndislegar
samverustundir og trygga vináttu,
hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Ég kveð mína gömlu góðu vinkonu
með sorg í hjarta og bið börnum
hennar og öðrum aðstandendum
Guðs blessunar.
Sigríður Friðriksdóttir (Sísí).
Elsku afi.Við sjáum
þig fyrir okkur inni í
eldhúsi að leggja kap-
al, með spænsku tón-
listina þína í græjunum og vind-
ilinn í munnvikinu. Það er erfitt að
sleppa en við vitum að núna líður
þér vel. Þú varst góður afi og þykir
okkur óendanlega vænt um þig.
Það er erfitt að trúa því að þú sért
farinn til himna. Við vitum að þér
hefur verið fagnað af góðra vina
hópi, og situr núna að segja brand-
ara og spila brids með gömlu félög-
unum.Við eigum margar góðar
minningar með þér og erum þakk-
lát fyrir öll árin og allan tímann
sem við höfum fengið með þér. All-
ar ferðirnar í sveitina sitja ofarlega
í huga. Oft fengum við að hjálpa til
í kartöflugarðinum og ósjaldan
sagðir þú söguna af Lindu og öm-
mukartöflunum. Í sveitinni kenndir
þú okkur líka að spila. Þar eyddum
við mörgum kvöldum í að spila
knock-out eða poker, og þeim
kvöldum fylgdu oftast rúsínuát,
fíflalæti og hlátrasköll. Mikið þótti
okkur líka vænt um hestana. Hest-
húsið var draumastaður og voru
stuttu reiðtúrarnir og gangan í
gerðinu skemmtilegust. Meiri
prakkara en þér höfum við ekki
kynnst, afi. Þú varst duglegur við
að stríða okkur og þótti okkur það
alls ekki leiðinlegt. Þú baðst Sig-
urjón t.d. eitt sinn um að hækka í
táknmálsfréttunum í sjónvarpinu,
sem og hann gerði, og getum við
hlegið að því enn í dag. Þú varst
alltaf svo fyndinn og hlógum við oft
saman, það var alltaf gaman að
vera með ykkur ömmu. Þú varst
alltaf stoltur af okkur krökkunum
og Örnu Karen þótti vænt um að
þú sagðir „að allt sem hún tæki sér
fyrir hendur gerði hún vel“.
Gnoðarvogurinn á stóran þátt í
okkar lífi, og oft mátti líkja honum
við umferðarmiðstöð, allt fullt út úr
dyrum. Alltaf þegar við komum
heilsaðir þú með prumpukossi. Þeg-
ar við urðum eldri kom upp sá tími
að prumpukossarnir þóttu barna-
legir, en um leið og þeir hættu var
þeirra sárt saknað. Þú hugsaðir allt-
af vel um okkur, aldrei mátti okkur
skorta neitt. Þú sást alltaf til þess
að við værum vel haldin þegar við
komum í Gnoðarvoginn. Beikon og
egg, gúmmelaðikökur, kavíar og
ritzkex, það var þinn réttur. Gnoð-
arvogurinn og jólin hafa ætíð verið
okkur mikilvæg og verður mjög
skrítið að hafa ekki aðal-sprelligos-
ann hjá okkur næstu jól.
Elsku rúsínuafi, þín er sárt sakn-
að.
Þín barnabörn,
Elva Björg, Sigurjón, Linda
Björk og Arna Karen.
Hann Hilmar afi var einn merk-
asti maður sem ég hef kynnst og ég
er afar þakklátur að hafa átt hann
fyrir afa. Það er skrýtið að hann sé
farinn. En ég er svo þakklátur Guði
að hafa fengið góðan tíma með hon-
um í sumar og náð að kveðja hann
og segja allt við hann sem ég þurfti
og langaði að segja. Samband okkar
afa hefur alltaf verið mjög sterkt
enda var hann eins og faðir minn.
Þetta eru kannski stór orð en það
er nú sannleikurinn. Ég hef alltaf
getað leitað til hans með allt og allt-
af voru til lausnir á öllum hlutum
hjá honum.
Afi og ég áttum margar góðar
stundir saman, fórum oft í sum-
arbústaðinn hans, veiðiferðir, hesta-
ferðir og nokkrum sinnum saman til
✝ Hilmar Brynj-ólfur Guðmunds-
son, fæddist í
Reykjavík, 31. októ-
ber 1930. Hann lést á
líknardeild Landa-
kots 22. júlí síðastlið-
inn. Útför Hilmars
fór fram frá Lang-
holtskirkju 31. júlí
síðastliðinn.
útlanda. Það má
segja að ég hafi lært
margt af honum karl-
inum. Hann kenndi
mér að keyra, elda og
allt sem ég þurfti að
vita um hesta-
mennsku, enda var
hann mikill hesta-
maður. En best var
bara að vera með
honum og spjalla við
hann og það gátum
við gert tímunum
saman. Maður hafði
aldrei roð við honum
því að hann náði alltaf að snúa sam-
ræðunum þannig að það endaði með
að maður hló að sjálfum sér. Mikill
húmoristi.
En þessir tímar voru bara ynd-
islegir og bridsinn, ekki má gleyma
honum enda var hann einu sinni
landsliðinu i brids. Hann var alltaf
að leggja kapal heima og alltaf með
London Docks-vindil. Það er ekki
annað hægt en að dást að svona
manni eins og Hilmari afa mínum.
Þegar við vorum að spjalla um lífið
og tilveruna og þennan sjúkdóm
sem hann glímdi við, krabbameinið,
þá sagði hann: „Ekki hafa áhyggjur
af mér Gaui minn, það á margt fólk
miklu verra heldur en ég.“ Þetta
lýsir honum vel og sýnir hans fal-
lega hjartalag. Við afi vissum báðir
hvert stefndi og óhræddur lagði
hann af stað í þetta ferðalag. Hann
var alveg sáttur við að líf sitt hér á
jörðinni væri að verða búið, samt
var hann skemmtilegur og notaði
síðustu kraftana sína til þess að
hlæja og gera að gamni sínu. Hann
gat ekki talað í síðasta skiptið sem
ég var hjá honum en þá benti hann
á mig og gaf mér til kynna að ég
þyrfti að fara að raka mig með því
að koma við andlit sitt.
Hann var svo mikill snillingur. Á
sinn hátt gerði hann mér grein fyrir
að nú væri eðlilegt að hann fengi að
fara. Mikið hefði ég viljað hafa
hann afa lengur hjá okkur, hann
var svo sterkur bæði andlega og
líkamlega og síðustu dagar hans
voru gott dæmi um það. Ég elskaði
afa minn svo mikið og geri enn.
Minning hans mun lifa um alla
tíð.
Guð er góður Guð og ég veit að
afi er á betri stað.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guðjón Gestsson.
Elsku afi, að kveðja einhvern í
hinsta sinn er alltaf sárt. En að
kveðja þig er eina leiðin til þess að
geta minnst þín á ný með brosi á
vör og hlátur í huga. Að kveðja er
að lýsa upp skugga sorgarinnar
með lifandi minningum.
Því kveð ég þig, sem heilsaði mér
ávallt með purri á kinn og hlýlegu
brosi. Ég kveð afa sem skeggræddi
við mig, ungu konuna, um pólitík,
heimsmálin og hugsjónir.
Faðir minn Jón kveður fóstra,
sem tók honum ungum opnum örm-
um og gekk honum í föðurstað. Fað-
ir minn Jón kveður fóstra sem var
einn af hans styrkustu stoðum í
gegnum lífið.
Systir mín Marta, „litli“ stríðn-
ispúkinn, kveður afa, „stóra“ stríðn-
ispúkann.
Dóttir mín Gígja, rjómabollan þín,
kveður langafa með eftirfarandi
óbundnu ljóðakveðju: „Afi minn
Hilmar nú stríðinn þú varst og vin-
gjarnlegur svo. Ég saknaði þín fljótt
þegar þú hvarfst. Afi minn himna
Hilmar stríðir nú honum Lykla-
Pétri og englunum í staðinn.“
Karen María Jónsdóttir,
Jón Karel Leósson,
Marta Kristín Jónsdóttir
og Gígja Kjartansdóttir.
Ég er svo þakklát að hafa fengið
að kynnast Hilmari sl. 2 ár. Hann
var allt sem afi gat verið. Og ég
fékk þarna að eiga smá afa sjálf í
þennan tíma.
Það sem vakti athygli mína við
Hilmar var áhugi hans á fólki, mér
fannst það svo gaman við hann. Við
hjónin höfum búið í Svíþjóð und-
anfarið ár og var Guðjón maðurinn
minn í miklu og góðu sambandi við
afa sinn og alltaf hafði hann áhuga á
því sem að við vorum að gera, hvort
sem það var að kaupa bíl eða ég að
framkalla myndir. Hann var ein-
stakur.
Það er mikill missir fyrir fjöl-
skylduna að hann sé farinn en jafn-
framt var svo gott að hann þurfti
ekki að þjást meira.
Ég bið Jesú að vera með ykkur
og ég veit að Hilmar er á miklu
betri stað.
Og hann mun þerra hvert tár af augum
þeirra.
Og dauðinn mun ekki framar til vera,
hvorki harmur né vein né kvöl er framar til.
Hið fyrra er farið.
(Opinberunarbókin 21:4)
Guðfinna Oddsdóttir.
Hilmar B.
Guðmundsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Minningargreinar
✝
Þökkum sýnda samúð og vináttu við andlát,
SIGURÐAR SIGURÐSSONAR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Jón Gunnar Sigurðsson,
Ásgeir Sigurðsson
og fjölskyldur.