Fréttablaðið - 18.04.2009, Qupperneq 28

28 18. apríl 2009 LAUGARDAGUR
Þ
etta byrjaði svo vel.
Í góðu veðri á Þing-
völlum.
Koss.
Svo hvessti og enn
sannaðist að ástin er
fallvölt.
Eftir kosningarnar í maí 2007
höfðu stjórnarflokkarnir, Sjálf-
stæðisflokkur og Framsóknar-
flokkur, aðeins eins manns
þingmeirihluta. Það sögðu sjálf-
stæðismenn of naumt og að lokn-
um málamyndaviðræðum var tólf
ára samstarfi slitið með handa-
bandi flokksformannanna, Geirs
H. Haarde og Jóns Sigurðssonar,
í Stjórnarráðshúsinu við Lækjar-
torg. Þetta var fimmtudaginn 17.
maí, á uppstigningardegi, fimm
dögum eftir kosningar. Geir hafði
varla sleppt hönd Jóns þegar hann
var kominn í Alþingishúsið á fund
Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur.
Formlegar viðræður Sjálfstæðis-
flokks og Samfylkingarinnar voru
hafnar.
Formlegar segi ég, en mál manna
var að grunnurinn að samstarfinu
hefði þá þegar verið lagður.
Viðræðurnar gengu enda hratt
og vel fyrir sig og eftir fimm fundi
var ný stjórn orðin til.
Stöðugleikinn, já
Í stjórnarsáttmála ríkisstjórnar
Sjálfstæðisflokks og Samfylking-
ar var víða borið niður en í ljósi
þess sem síðar gerðist stendur ein
málsgrein upp úr. „Eitt brýnasta
verkefni nýrrar ríkisstjórnar er
að tryggja stöðugleika í efnahags-
lífinu í þágu heimila og atvinnu-
lífs. Markmið hagstjórnarinn-
ar er að tryggja lága verðbólgu,
lágt vaxtastig, betra jafnvægi í
utanríkisviðskiptum, jafnan og
öflugan hagvöxt og áframhald-
andi trausta stöðu ríkissjóðs.“
Þetta mistókst gjörsamlega.
Aldrei nokkurn tíma á kjörtíma-
bilinu varð vart við stöðugleika,
lága verðbólgu, lágt vaxtastig,
jafnvægi í utanríkisviðskiptum
og jafnan og öflugan hagvöxt. Og
eftir hrunið í haust er staða ríkis-
sjóðs einfaldlega hræðileg.
En enginn sá hrunið fyrir. Að
minnsta kosti enginn ráðherra.
Gerðu næstum því allt
Þegar ríkisstjórnin hafði starf-
að í eitt ár voru oddvitar hennar,
Geir og Ingibjörg Sólrún, býsna
hróðug með sig. „Ríkisstjórnin
setti sér metnaðarfull markmið
í stefnuyfirlýsingunni og ég sé
ekki betur en að um áttatíu pró-
sent mála sem þar eru tiltekin
séu annað hvort frá eða í vinnslu,“
sagði Geir í Fréttablaðinu á tíma-
mótunum. Og Ingibjörg bætti um
betur. „Mér sýnist að nálægt níu-
tíu prósent af þeim verkefnum sem
er að finna í stjórnarsáttmálanum
séu þegar komin til framkvæmda
eða á góðan rekspöl í ráðuneytun-
um,“ sagði hún á sama vettvangi.
Svo virtist sem árin þrjú sem
þá voru eftir af kjörtímabilinu
yrðu ríkisstjórninni náðug. Efna-
hagsmálin voru reyndar í ólagi en
stjórnin kvaðst svo sem lítið geta
gert í því; ytri aðstæðum væri um
að kenna.
Afsakið
En þetta gekk ekki andskotalaust.
Skammt var liðið á kjörtímabilið
þegar sjávarútvegsráðherra skar
niður þorskafla um rúm 60 þúsund
tonn. „Það kemur ekkert í staðinn
fyrir 60 þúsund tonn af þorski,“
sagði hann og hélt að svartara yrði
það ekki.
Og svo var það Grímseyjarferju-
málið. Man einhver eftir því? Sam-
félagið skalf. Ný Grímseyjarferja
kostaði tugum ef ekki hundruð-
um milljóna meira en lagt var upp
með. Ábyrgðin var ekki stjórn-
málamanna heldur einhvers ráð-
gjafa Vegagerðarinnar, að mati
samgönguráðherra sem svo bað
ráðgjafann afsökunar. Það var
eina afsökunarbeiðni stjórnmála-
manns á kjörtímabilinu.
Ástin
Við upphaf ríkisstjórnarsamstarfs-
ins benti ekkert til annars en að
Pólitíkin 2007-2009 in memoriam
Tíðindamiklu og sögulegu kjörtímabili er að ljúka. Það var hlegið og grátið og allt þar á milli. Staðfest var að pólitísk ást er fall-
völt eins og önnur ást. Björn Þór Sigbjörnsson rifjar upp hið stutta en átakasama kjörtímabil 2007-2009 og biður um auðmýkt.
GENGIÐ TIL ÞINGS Geir H. Haarde fór fyrir ráðherrum sínum þegar þingheimur gekk frá Dómkirkjunni til Alþingishússins við þing-
setninguna vorið 2007. Ríkisstjórnin var þá nýmynduð og virtist hafa heiminn í höndum sér. FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON