Morgunblaðið - 03.09.2008, Side 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. SEPTEMBER 2008 31
Það er sumar. Sólin
hefur staldrað lengur
við en hún er vön. Ég
geng inn úr sólinni.
Banka létt á dyrnar á stofunni þinni.
Þú liggur með augun létt lokuð. Svo
friðsæl. En ég þekki þig varla. Svo
horuð ertu orðin.
Um leið og þú verður mín vör,
sestu upp og brosir, opnar faðminn.
Ég fyllist af hlýjunni sem þú sendir
frá þér og sest í stól við rúmið. Þú
spyrð frétta af mér eins og það sé
eitthvað merkilegra en það sem þú
ert að ganga í gegnum. Ég svara, en
get ekki hætt að horfa á allar slöng-
urnar sem tengdar eru við þig. Líf-
línur. Þú brosir aftur og skyndilega
sé ég þig fyrir mér eins og þú varst.
Litla systir hennar mömmu. Ung
kona með stríðnislegt bros sem
saumaði handa okkur Diddu kan-
ínupúða með nöfnunum okkar.
Tveggja stráka móðir á Selfossi með
óræða drauma. Fráskilin í námi og
vinnu í Reykjavík. Ástfangin á ný.
Þið Valdimar flutt í Kópavog. Ólétt
og skyndilega komin með skáeygða
stelpudúllu í fangið. Árin líða. Börn-
in vaxa úr grasi. Eignast sínar eigin
fjölskyldur. Þú verður amma. Við
hittumst sjaldnar, oftast í jólaboðum
og veislum. Þú alltaf jafn notaleg og
ljúf við mig. Ég frétti af þér í gegn-
um mömmu. Heyri að það gengur
ekki alltaf vel. Svo kemur reiðars-
lagið. Valdimar deyr. Þú flytur á
Selfoss. Vildir vera nær Írisi þinni.
Lendir í bílslysi á leið í bæinn. Vinn-
ur þig út úr því. Lítur óvenju veiklu-
lega út í vor í fermingu hjá son-
arsyninum. Mamma hringir viku
seinna og segir að þú hafir greinst
með krabbamein.
Líflínur, orðið sveimar um í höfð-
inu á mér. Líflínur í lófa sem segja
að okkur séu ráðin örlög fyrirfram.
Líflínur sem við leggjum út frá okk-
ur í börnin okkar. Líflínur sem við
höldum okkur dauðahaldi í. Ég sé
líflínurnar þínar. Bæði þær sýnilegu
og þær ósýnilegu. Þú berð þig vel.
Talar eins og þú sért hér í stuttum
stansi. Ert með fyrirætlanir. Ég
smitast af bjartsýni þinni. Finn samt
fyrir óútskýrðum trega. Þegar ég
fer, faðma ég þig lengi að mér, kyssi
Pála Þrúður
Jakobsdóttir
✝ Pála Þrúður Jak-obsdóttir fæddist
á Hunkubökkum í V-
Skaftafellssýslu 25.
apríl 1948. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 25.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar fram
frá Selfosskirkju 29.
ágúst.
föla kinnina þína og
hvísla: „Bless, elsku
frænka mín. Þú veist
hvað mér þykir inni-
lega vænt um þig – er
það ekki?“ Þú strýkur
mér um vangann,
brosir stríðnislega en
ég sé samt tárin glitra
í augunum þínum.
Þrýstir mér að þér,
fast og heldur mér.
Líflína. Svona man ég
þig, hugrakka, hlýja
og hógværa. Hafðir
samt skap og það gat
hvinið í þér þegar þannig stóð á.
Hefðir ekki viljað að ég hefði þetta
væmið. Ætla að virða það. Elsku
Skúli, Kiddi, Íris og fjölskyldur,
hugur minn og hjarta er hjá ykkur.
Anna Þóra.
Þú, mikli Guð, ert með oss á jörðu,
miskunn þín nær en geisli á kinn.
Eins og vér finnum andvara morguns,
eins skynjar hjartað kærleik þinn.
Í dagsins iðu, götunnar glaumi,
greinum vér þig með ljós þitt og frið.
Hvar sem ein bæn er beðin í hljóði,
Beygir þú kné við mannsins hlið.
Hvar sem er unnið, hugur þinn starfar,
hús vor og tæki eru þín verk.
Þú vilt vér teljum vort það, sem gefur
viskan þín rík og höndin sterk.
Þessi fallegu sálmavers eftir Sig-
urbjörn Einarsson biskup syngjum
við gjarnan í helgistundum í Fé-
lagsmiðstöðinni Árskógum 4. Við
ótímabært fráfall Pálu Jakobsdótt-
ur, deildarstjóra félagslegrar heima-
þjónustu, er mikill harmur að okkur
kveðinn, samstarfsfólki hennar hér í
Árskógum. Með henni er genginn
frábær vinnufélagi, traustur vinur
og trúr og dyggur starfsmaður.
Ég kynntist Pálu er ég kom til
starfa sem forstöðumaður félags- og
þjónustumiðstöðvarinnar um mitt
sumar 2001. Hún var mér mikil stoð
og stytta, er ég var að setja mig inn í
nýtt starf á nýjum starfsvettvangi.
Fyrir það fæ ég henni seint full-
þakkað. Ég fann fljótt að við áttum
skap saman og höfðum líka sýn á
hlutina. Það er unun að starfa með
fólki sem er samhent og vílar ekki
fyrir sér að ganga í hvað sem er.
Þannig hefur andinn verið á okkar
vinnustað og sannarlega átti Pála
sinn stóra þátt í því.
Pála var sjúkraliði að mennt og
var stolt af sínu fagi. Hún hafði auk
þess aflað sér framhaldsmenntunar
á sviði geðsjúkdóma. Það þurfa
margir góðir eiginleikar að fara
saman til að vera farsæll stjórnandi í
félagslegri heimaþjónustu. Þeim
eiginleikum var Pála gædd í ríkum
mæli. Mikilvægast var þó að hún var
góð og umhyggjusöm manneskja
með jákvætt viðhorf til lífsins og til-
verunnar. Lagin, ákveðin og kurteis
í samskiptum við notendur þjónust-
unnar og samstarfsfólk. Ég minnist
með ánægju og söknuði margra
ferða sem við Pála fórum saman út á
land vegna starfa okkar. Erindi okk-
ar var oftast að taka viðtöl og kanna
hagi hjá væntanlegum stuðningsfjöl-
skyldum fyrir börn. Pála var ávallt
vel undirbúin og skipulögð í þessum
heimsóknum og skemmtilegur
ferðafélagi. Við ræddum það reynd-
ar stundum líka hvað við ættum gott
með að þegja saman. Það fannst
okkur báðum nokkuð mikilvægt.
Nú þegar Pála er gengin á vit
feðra sinna er skarð fyrir skildi hjá
okkur sem störfum í félagsþjónustu
í Breiðholti. Ég vil að leiðarlokum,
fyrir hönd samstarfsfólks á Þjón-
ustumiðstöð Breiðholts og Fé-
lagsmiðstöðinni Árskógum 4, votta
aðstandendum Pálu innilega samúð
á þessari sorgarstundu. Megi guð
blessa minningu Pálu Jakobsdóttur.
Kristján Sigurmundsson.
Með því að sameinast
í starfi, visku
og kærleika, kveikjum
við elda gleði og ljóss.
Með þessum orðum viljum við
minnast Pálu Jakobsdóttur sam-
starfsfélaga okkar til margra ára, en
störf hennar hafa alltaf einkennst af
visku og kærleika.
Pála var traustur og góður vinnu-
félagi, sem gott var að leita til. Hún
var skapgóð, en gat verið ákveðin og
fylgin sér.
Við finnum fyrir miklum tómleika
og sjáum hana enn fyrir okkur
mætta fyrsta af öllum og taka bros-
andi á móti okkur við skrifborðið
sitt, hún var ósérhlífin og vann störf
sín af samviskusemi og alúð.
Pála gat verið hrókur alls fagn-
aðar og þegar við gerðum okkur
glaðan dag þá var þá stutt í stríðnina
og húmorinn.
Það var okkur öllum mikið áfall
þegar hún veiktist og héldum við í
þá von að þessi veikindi myndi hún
sigra eins og önnur áföll undanfarin
ár.
Við vottum börnum hennar, fjöl-
skyldum þeirra og öðrum aðstand-
endum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Minningin um góða konu og sam-
starfsfélaga lifir.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
F.h. vinnufélaganna í Félagsmið-
stöðinni Árskógum 4,
Elísabet E. Jónsdóttir.
Pálu Jakobsdóttur sjúkraliða
kynntist ég fyrst eftir að hún var
kosin til starfa í stjórn Sjúkraliða-
félags Íslands árið 1988. Hún fékk
strax það hlutverk að sinna störfum
ritara fyrir félagið. Hlutverkið tók
hún alvarlega og innti það starf af
hendi af miklum myndarskap.
Áreiðanlega verður hún að öllum
öðrum ólöstuðum með fallegustu
rithöndina í þeim bókum, en Pála
hafði sérstaklega fallega rithönd.
Strax í upphafi nýrrar stjórnar
var rætt um þá framtíðarsýn að fé-
lagið þyrfti að taka til sín samnings-
réttinn og stofna stéttarfélag, enda
var félagið eingöngu fagfélag á
þessum tíma, án alls réttar til þess
að fara með málefni stéttarinnar.
Pála studdi þá tillögu af fullum
þunga og vann ötullega að því að
safna stuðningsaðilum meðal
sjúkraliða með undirskriftum
þeirra. Þessara erinda lögðu stjórn-
arkonur land undir fót að heimilum
sjúkraliða, bönkuðu upp á og út-
skýrðu tillöguna.
Oft var glatt á hjalla meðal
stjórnarkvenna á þessum tíma, enda
hefði það stóra verkefni sem staðið
var frammi fyrir eins og stofnun
heils stéttarfélags ekki tekist nema
glaðværðin og trúin á það sem verið
var að vinna að væri með í för.
Fundað var utan vinnutíma og stóðu
því fundir oft langt fram á kvöld.
Pála gegndi stöðu aðaltrúnaðar-
manns á Borgarspítala á árunum
1987-1991. Var formaður laganefnd-
ar Sjúkraliðafélags Íslands 1990-
1995 og í ritnefnd félagsins á ár-
unum 1990-1995.
Eftir að Pála hætti stjórnarstörf-
um var hún boðin og búin að taka að
sér ritarastörf á aðalfundum félags-
ins. Í mörg ár tók hún einnig virkan
þátt í störfum fyrir félagið í formi
vinnuhópa og annars er til hennar
var leitað með. Hún ruddi brautina
fyrir viðurkenningu á störfum
sjúkraliða sem störfuðu sem deild-
arstjórar á félagsmálasviðið
Reykjavíkurborgar en þar vann
Pála til margra ára. Pála var góður
félagi, glaðvær og alltaf hress,
hvernig sem á stóð. Sama var að
segja um það hvernig hún tókst á
við veikindi sín. Kjarkurinn var það
sem ég tók sérstaklega eftir að ein-
kenndi hana í því samtali er við átt-
um saman á sjúkrasæng hennar fyr-
ir nokkrum dögum síðan. Einnig
kom fram hve vel börnin hennar
hugsuðu um hana og var hún óum-
ræðilega stolt af þeim.
Ég bið góðan guð að gefa börnum
hennar, tengdabörnum og barna-
börnum styrk í sorginni.
Pálu þakka ég allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman og þá
góðu samvinnu og vináttu sem ein-
kenndi samskipti okkar. Einnig vil
ég koma á framfæri þökkum
Sjúkraliðafélagsins fyrir þá óeigin-
gjörnu vinnu sem hún innti af hendi
í þágu félagsins.
Kristín Á. Guðmundsdóttir.
Ég man Snorrabraut 75 – grænu
kojurnar þeirra Skúla og Kidda með
köflóttu dýnunum. Ég, Skúli og
Kiddi í minigolfi við Hallgríms-
kirkju, þá var Skúli Valsari en Kiddi
Framari. Síðan gerðist eitthvað og
ég erfði alla ÍK-keppnisgalla frá ár-
unum 1979-1983 ásamt öllum öðrum
fötum sem þeir bræður slitu ekki í
gegn. Í bíl með mömmu á leið í
Furugrund og útvarpið syngur und-
ir „ég er á leiðinni“ og Valdimar
spilar fótbolta niðri í Fossvogsdal.
Angurvær Björgvin Halldórsson og
ABBA í hvítum samfestingum
syngja í sjónvarpinu og það eru
brúnar flísar á gólfinu, veggjunum
og loftinu á baðinu. Allt eru þetta
samhengislausar minningar úr for-
tíðinni sem tilviljanakennt koma í
huga mér þegar ég hugsa til þín,
Palla mín.
Ég man þó best eftir Digranes-
veginum. Kjötsúpa og kótelettur í
raspi. Gamlárskvöld, allir að skála
úti á svölum og brennt í arninum.
Þar fæddist Íris sem ég man ekki
eftir öðruvísi en brosandi.
En hvar ert þú í þessari minn-
ingasúpu annað en óbein vísun á
annað? Það eru ekki atriðin sem ég
sé þig fyrir mér í heldur skilur þú
eftir í mér tilfinninguna um þig.
Þegar ég loka aftur augunum og
reyni að sjá eitthvað fyrir mér þá
kemur eitthvað á þessa leið: Ég er
lítill, þú brosir með öllu andlitinu,
horfir í augun á mér, breiðir út
faðminn, beygir þig í hnjánum og
kemur til mín og segir: „Alli minn,
ertu kominn til frænku?“ svo er ég
faðmaður og kysstur.
Mér þykir líka sérstaklega vænt
um stundirnar þegar þú bakaðir
kleinur. Sennilega er það vegna
þess að þú gerðir það fyrir mig.
Þegar ég staldra aðeins við þar
heyri ég: „Alli minn, á frænka að
baka kleinur?“. Það koma fram tár í
augun.
Ykkur mömmu lánaðist að um-
bera alltaf hvor aðra, sama hvað á
gekk. Aldrei misstuð þið samband.
Þið voruð nefnilega alltaf góðar vin-
konur sem er nokkuð vel af sér vikið
á 60 árum og ég held að það hversu
hlý, léttlynd og lítið dómhörð þú
varst hafi átt stóran þátt í því og hve
gott var að umgangast þig. Enda
mun minningin um það hver/hvern-
ig þú varst lifa í mínu brjósti en ekki
hvað þú sagðir.
Eftir að Palla greindist með
krabbann skutu ýmsar hugsanir
upp kollinum. Ein var sú að ef þessi
veikindi yrðu Pöllu banamein væru
að henni genginni tvær af stærstu
manneskjum úr minni æsku farnar,
þú – frænka mín og Valdimar. Þessi
þáttaskil verða mögnuð þegar ég
hugsa til baka og set mig í spor
barnsins, ég sé ömmu og afa – þau
eru gömul en þið mamma og Maggi
eruð unga fólkið og eruð ódauðleg
meðan við börnin bíðum eftir að
verða fullorðin. Svo líður tíminn og
áður en ég veit af er ég fullorðinn og
þú, frænka mín, dáin. En ég á alltaf
til augnablik barnsins, þar ert þú og
Valdimar brosandi og full af fjöri.
Ég vil að lokum þakka kærlega fyrir
mig, elsku Palla mín. Þú og Valdi-
mar gerðuð mig að betri manni.
Mér vonandi auðnast að halda í það.
Aron N. Þorfinnsson.
barnabörnunum því þér líkaði það
ekki að vera kölluð langamma. Eftir
því sem árin liðu festist „amma
gamla“ í sessi og vorum við öll, yngri
sem eldri, farin að kalla þig það enda
átti það mjög vel við þig, sjálfan ætt-
arhöfðingjann. Þú varst alla tíð stolt
og ákveðin kona og áttir þar af leið-
andi ekki auðvelt með að sætta þig
við að geta ekki lengur séð alveg um
þig sjálf.
Síðustu dagana fyrir andlátið
hafðir þú dvalið í hvíldarinnlögn í
Hlíð en fékkst að fara heim nokkrum
dögum fyrr en áætlað var. Tveimur
dögum síðar varstu búin að yfirgefa
okkur en fékkst þá ósk þína uppfyllta
að eiga síðustu stundirnar heima í
Víðilundinum.
Við barnabörnin þín munum mis-
munandi tíma með þér. Svavar og
Þórhalla byrjuðu sinn búskap á neðri
hæðinni í Heiðarlundinum, í íbúð
sem afi var svo til búinn að fullklára
en hann náði ekki að flytja þangað
með þér. Þetta var yndislegur tími
og fyrsta barnabarnabarnið fæddist
þá. Þú varst alæta á tónlist og tók
Svabbi upp heilmikið efni handa þér
sem þú hlustaðir jafnan á á efri hæð-
inni. Minnist hann þess þegar hann
og tveir félagar fengu leyfi til að
setja upp stærðar talstöðvarloftnet á
þakið og heyrðist þá allt í einu þessi
fína regga-tónlist. „Hvaðan kemur
þessi tónlist?“ spurðu félagarnir.
„Þetta er amma,“ var svarið. „Amma
þín! Vá, sú er svöl, maður.“
Ekki er heldur hægt að gleyma því
þegar þú varst að vinna í mötuneyt-
inu í MA. Það var allt á kafi í snjó svo
að ófært var öllum nema vel útbún-
um tryllitækjum. Þú varst sjálf ekk-
ert allt of vel búin til að ösla skaflana
svo það varð úr að Svabbi bauðst til
að ná í þig á Rússajeppanum sínum.
Hann þjösnaðist alveg upp að dyrum
á mötuneytinu og lagði svo af stað til
baka og sagði: Sjáðu, amma, þarna
er stór skafl, sjáðu hvað Rússinn
kemst. Hann renndi í skaflinn og sat
svo gjörsamlega pikkfastur að það
þurfti að fara út að moka. Þá sagðir
þú amma: „Svavar minn, ég held ég
sé bara fljótari að ganga þetta“ og
með það sat ansi sár Rússajeppaeig-
andi eftir og horfði á eftir ömmu
sinni hverfa út í sortann.
Við hin sem yngri erum munum
sérstaklega eftir því þegar þið afi
bjugguð í Gilinu og þótti okkur alltaf
spennandi að fá að standa á svölun-
um og horfa yfir salinn í Smjörlík-
isgerðinni. Þú varst mjög myndarleg
í eldhúsinu og naust þess að stjana
við fólkið þitt. Það sást best á því að
alltaf kom öll fjölskyldan saman á af-
mælisdegi afa sem var á annan í jól-
um en þá framreiddir þú dýrindis
kræsingar eins og ekkert væri ein-
faldara. Fast situr í minningunni ilm-
urinn af svínakarbonaðisneiðum í
raspi með brúnuðum kartöflum og
öllu því meðlæti sem hugsast getur.
Eftir því sem árin liðu stækkaði fjöl-
skyldan en alltaf var haldið í hefðina
á annan jóladag og verður eflaust
áfram um ókomna tíð.
Elsku „amma gamla“, þú hefur nú
fengið hvíldina og erum við þess full-
viss að afi hafi tekið á móti þér opn-
um örmum. Þú varst yndisleg amma
sem munt ávallt lifa í minningu okk-
ar allra. Þín ömmubörn,
Svavar, Þórey, Ottó Karl,
Hlynur og fjölskyldur.
Elsku amma.
Þótt enga vængi Guð þér gefið hafi
og gert þér hafi ekki flugið kleift,
í hjarta þínu átt þú andans vængi
og öllu skiptir þá að geta hreyft.
Þú getur með þeim hafið þig til himins,
til hæða látið stíga þína sál,
með augum fuglsins nýjar víddir numið
og náð að lesa hjartans tungumál.
(Svavar A. Jónsson.)
Það er skrítið að hugsa til þess að
þú hafir kvatt þennan heim. Að ferð-
irnar til þín í Víðilundinn verði ekki
fleiri og að póstkortin með þínu nafni
verði ekki rituð lengur á ferðalögum
mínum.
Þegar eitthvað tekur enda hefst
nýtt upphaf. Nýr kafli í lífi okkar
byrjar og nú eru kaflaskipti – bæði
hjá mér og þér.
Ótal minningar fljúga um hugann,
hver á eftir annarri. Allar svo góðar
og hlýjar. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og öllum
þínum skondnu hliðum og að geta lit-
ið til baka með bros á vör.
Tárin læðast niður vanga okkar og
við kveðjum með trega. En ég veit að
þú ert nú á góðum stað og bið góðan
Guð að gæta þín vel.
Hjartkær amma, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf ók.)
Elsku amma gamla, þú ert, varst
og verður alltaf besta langamma í öll-
um heiminum.
Valborg Rut.