Morgunblaðið - 06.09.2008, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. SEPTEMBER 2008 29
✝ Kristín HelgaSveinsdóttir
fæddist í Ólafsvík
10. janúar 1911.
Hún lést á Hraun-
búðum í Vest-
mannaeyjum 28.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sveinn Skúla-
son bóndi í Króki í
Eyrarsveit, f. í
Fremri-Hrafna-
björgum í Dalasýslu
7. júní 1871, d. í
Ólafsvík 27. des.
1947 og Ingibjörg Hannesdóttir, f.
í Höfðakoti í Eyrarsveit 17. júní
1868, d. í Rimabæ í Eyrarsveit 29.
maí 1918. Þau eignuðust 9 börn.
Systkini Kristínar eru Skúli, f. 19.
nóv. 1895, d. 26. maí 1978, Guð-
ríður, f. 28. okt. 1897, d. 19. júlí
1963, Hannes, f. 10. sept. 1900, d.
10. jan. 1981, Guðmundína, f. 22.
ágúst 1903, d. 31. des. 1996, Sig-
Guðmundsson, f. 17. júní 1951, þau
eiga þrjú börn og eitt barnabarn.
Pálmi átti son fyrir og á hann tvo
syni. Sigurður Ingi, kjörsonur
Lúðvíks, f. 10. mars 1944, maki
Ástfríður Árnadóttir, þau skildu,
þau eiga tvö börn og fjögur barna-
börn. Sonur Kristínar og Helga
Magnúsar Sigurjónssonar, f. í
Hafnarfirði 10. september 1906, d.
3. ágúst 1960, er Hafsteinn Reynir
Magnússon, f. 21. september 1936,
maki Margrét Þórey Gunnlaugs-
dóttir, f. 19. apríl 1944. Þau eiga
þrjú börn og sjö barnabörn og
þrjú barnabarnabörn.
Kristín vann við ýmis störf sem
til féllu til bæjar og sveita. Hún
flytur til Vestmannaeyja 1951 og
býr þar til ársins 1973 er þau flytja
til Reykjavíkur. Hún dvaldi síð-
ustu árinn á Dvalarheimilinu
Hraunbúðum.
Útför Kristínar verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
urást Anna, f. 19. júlí
1906, d. 18. okt. 1989,
Guðmundur, f. 6. okt.
1907, d. 26. júní 1987,
Ingibjörg, f. 9. ágúst
1909, d. 22. apríl
1948, og Kristján Júl-
íus, f. 10. júlí 1912, d.
12. maí 1984. Árið
1918 missir Kristín
móður sína og systk-
inahópurinn tvíst-
rast. Hún er tekin í
fóstur til Hafliða Jó-
hannssonar og Helgu
Jónsdóttir sem
bjuggu á Búðum í Eyrarsveit, Hún
kemur til Reykjavíkur 1924 og fer
þá til Skúla bróður síns og konu
hans Hallfríðar sem reyndust
henni alla tíð vel.
Kristín giftist 30. ágúst 1951
Lúðvík Reimarssyni, f. í Vest-
mannaeyjum 31. ágúst 1920. Börn
þeirra eru: Anna Ingibjörg, f. 5.
júlí 1953, maki Þorvaldur Pálmi
Nú er mér ljóst, hvað átt ég hefi bezt,
hver unni mér og hjálpaði mér mest,
sem stríddi, svo ég fengi ró og frið
og fúsast veitti mér í þrautum lið.
Það var enginn, enginn nema þú,
elsku móðir – glöggt ég sé það nú.
Nú sé ég fyrst, að vinafár ég er,
því enginn móðurelsku til mín ber.
Þér þakka ég, móðir, fyrri trú og tryggð;
á traustum grunni var þín hugsun byggð.
Þú stríddir vel, unz stríðið endað var,
og starf þitt vott um mannkærleika bar.
Hvíl þig, móðir, hvíl þig, þú varst þreytt;
þinni hvíld ei raskar framar neitt.
Á þína gröf um mörg ókomin ár,
ótal munu falla þakkartár.
(Jóhann M. Bjarnason.)
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Þín dóttir
Anna Björg.
Elsku amma, um þig á ég margar
góðar minningar sem munu lifa með
mér alla ævi. Ég man sérstaklega eft-
ir því þegar ég kom að heimsækja
ykkur afa í Maríubakkann, því þar
voru móttökurnar alltaf góðar. Þér
leiddist ekki að stjana í kringum mig
og var alltaf eitthvað gott á boðstóln-
um þegar ég kom í heimsókn til þín,
sérstaklega man ég eftir lummunum
góðu sem þú bakaðir svo oft. Það var
alltaf eintóm gleði í kring um þig og
jákvætt andrúmsloft, því neikvæðni
var eitthvað sem ekki var til í þínu
fari. Þú vildir ávallt hjálpa og gleðja
fólkið í kring um þig, því fyrir þig
skipti mestu máli að öllum liði vel. Við
hlustuðum oft á tónlist saman því þú
hafðir mikla unun af því að hlusta á
góða músík og var útvarpsstöðin
Bylgjan þar í miklu uppáhaldi.
Ég gæti rifjað upp svo margar góð-
ar minningar sem ég á um þig því þær
eru ótæmandi, en fyrst og fremst er
ég þakklát fyrir að hafa kynnst þér og
vil ég þakka þér fyrir allt sem þú
kenndir mér. Ég bið góðan guð að
geyma þig og vil ég kveðja þig með
bæninni sem þú kenndir mér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Jónína Kristín Þorvaldsdóttir.
Kristín Helga Sveinsdóttir
✝ Marinó Jónssonfæddist á
Bakka í Bakkafirði
6. nóvember 1961.
Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 24.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Aðal-
björg Jónasdóttir
frá Brúarlandi
Þistilfirði f. 24.10.
1941, d. 16.11. 1990
og Jón Höjgaard
Marinósson frá
Bakka í Bakkafirði f. 27.9. 1934,
d. 18.1. 1981. Systkini Marinós
eru: Anna Guðrún f. 19.7 1959
og Hafliði f. 23.9 1960. Marinó
kvæntist 26.12 1984 eftirlifandi
eiginkonu sinni Ólöfu Kristínu
Arnmundsdóttur f. 6.8 1959. For-
eldrar hennar eru Arnmundur
Jónasson f. 16.8. 1928 og María
og bjó þar til dauðadags. Hann
gekk í barnaskóla á Skeggjastöð-
um, í Vopnafjarðarskóla og lauk
grunnskólaprófi frá Laugaskóla.
Tvítugur keypti hann sína fyrstu
trillu og stundaði útgerð upp frá
því. Árið 1996 stofnuðu þau
hjónin fyrirtækið Marinó Jónsson
ehf. Fyrir nokkrum árum hófu
þau að framleiða harðfisk, í
fyrstu aðeins í tilraunaskyni en
síðustu árin hefur harðfisk-
framleiðslan verið fastur hluti í
rekstri fyrirtækisins auk trilluút-
gerðar. Marinó var virkur þátt-
takandi í flestu því er fram fór í
byggðarlaginu. Hann var í sveit-
arstjórn Skeggjastaðahrepps og
síðar Langanesbyggðar og í
stjórn Landssambands smábáta-
eigenda. Hann hafði mikinn
áhuga á ýmsu sporti s.s. skot- og
stangveiði. Árið 1992 veiddi Mar-
inó stærsta lax sem veiðst hefur
á stöng á Íslandi í Bakkaá í landi
Bakka.
Útför Marinós verður gerð frá
Skeggjastaðakirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14.
Guðmundsdóttir f.
12.5 1930, d. 29.1
1982. Börn þeirra
eru: 1) Jón Höjga-
ard f. 16.4. 1983,
maki Bjarnheiður
Jónsdóttir f. 22.2.
1982. Synir þeirra
eru: Ingimar Darri
f. 14.11. 2004 og
Marinó f. 18.4. 2008.
2) Sigurður f. 12.1.
1993. 3) Aðalbjörg
María f. 30.10 1994.
4) Arnmundur f.
26.3. 1997. 5) Inga
Lóa f. 3.9. 2001. Fyrir átti Mar-
inó soninn Kristófer f. 1.9 1977,
maki Bjargey Einarsdóttir f. 10.6
1971. Börn þeirra eru: Víkingur
Ragnar f. 4.6. 1997 og Margrét
Anna f. 30.10 2001. Móðir Krist-
ófers er Sigurveig Jenný Ragn-
arsdóttir f. 30.12.1960.
Marinó ólst upp á Bakkafirði
Það er stórt skarð höggvið í hina
fámennu byggð við Bakkaflóann
þegar Marínó Jónsson, útgerðar-
maður á Bakkafirði, fellur frá langt
fyrir aldur fram, svo ekki sé nú talað
um áfallið þegar sex barna faðir og
afi fellur frá í blóma lífsins. Þau eru
mörg skörðin sem maðurinn með
ljáinn hefur á undanförnum árum og
nú með þessu höggvið í fjölskyldu-
hópinn frá Brúarlandi. Eins gott að
sú fjölskylda er stór og samheldin
þegar á reynir.
Ég man Marínó lítinn og fjörlegan
strákhnokka með föður sínum á slát-
urhúsinu á Þórshöfn fyrir margt
löngu og í fjölskylduboðum á Brú-
arlandi. Hann bar það snemma með
sér að hann yrði atorkusamur eins
og hann sannarlega reyndist, kom-
inn til fullorðinsára. Hann kaus sér
búsetu í sinni heimabyggð, stofnaði
fjölskyldu og útgerð og varð einn af
máttarstólpum samfélagsins á
Bakkafirði og á Langanesströnd.
Árin liðu og ég staldra þar næst
við að sendinefnd kom til fundar við
samgönguráðherra þegar þeir
Bakkfirðingar höfðu orðið fyrir
áfalli og miklu bátatjóni í óveðri
enda barist við að gera út við því
sem næst hafnleysu frá Bakkafirði á
þeim árum. Í hópnum var Marínó og
hitti frænda fyrir þar sem var und-
irritaður. Ég hygg að Bakkfirðingar
hafi farið heldur hýrari af þeim
fundi en þeir komu til hans enda var
þá stefnan tekin á að gera nú gang-
skör að því að koma upp lífvænlegri
og öruggri smábátahöfn undir bökk-
unum sunnan við kauptúnið og slá á
frest í bili hugmyndum um höfn sem
gæti þjónað stærri skipum. Þetta
gekk eftir og þaðan hafa Bakkfirð-
ingar síðan gert út af dugnaði og
atorkusemi og ekki við þá að sakast
að skilyrði smábátaútgerðar og
staða minni sjávarplássa hefur verið
jafn erfið og raun ber vitni. Þar bera
aðrir og þó einkum stjórnvöld mesta
ábyrgð.
Marínó og samheldin fjölskylda
hans stóðu myndarlega að sinni út-
gerð og byggðu auk þess upp fisk-
verkun í snotru fyrirtæki sem gam-
an hefur verið að fylgjast með og ég
var svo heppinn að heimsækja nú
fyrir skömmu meðan Marínó var
enn við þokkalega heilsu og á staðn-
um til að stjórna verkunum.
En nú berst okkur þessi ótíma-
bæri haustboði með vindinum að
Marínó sé allur, á besta aldri. Hann
mátti ekki við ofurefli hins illvíga
sjúkdóms. Er því ekki annað að gera
en að heiðra minninguna um góðan
dreng og votta aðstandendum, konu
hans, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og stórfjölskyldu allri
samúð og vona að guð og góðar
vættir styrki þau á þessum erfiðu
stundum.
Steingrímur J. Sigfússon.
Mikil sorg og söknuður sækir á.
Marinó systursonur minn er fallinn
frá eftir hetjulega baráttu við
krabbamein. Við höfum verið sam-
ferða alla tíð og er ein af mínum
fyrstu minningum um hann; Dúa
systir er að þvo eldhúsgólfið á Brú-
arlandi og Marinó sem er í pössun
hjá okkur hleypur fram og til baka
yfir blautt gólfið. Dúa tekur hann
upp og setur upp á skáp þar sem
hann getur sig hvergi hreyft. Ekki
var hann nú ánægður með þetta.
Mikill samgangur var á milli heimila
okkar og var farið eins oft á milli og
tækifæri gáfust til á þeim tíma. Við
saman unglingarnir að skemmta
okkur; ég, Anna, Hafliði, Marinó og
Jói bróðir jafnvel að keyra okkur á
bláu bjöllunni. Marinó var einn af
þessum dugnaðarmönnum sem aldr-
ei féll verk úr hendi.
Strax ungur að árum þurfti hann
að horfast í augu við þennan skelfi-
lega sjúkdóm þar sem báðir foreldr-
ar hans létust úr honum langt fyrir
aldur fram. Ekki kom til greina að
vera með neina uppgjöf. Marinó
keypti sér ungur bát og fór að gera
út frá Bakkafirði. Um svipað leyti
tekur hann saman við Distu sína og
stofna þau heimili sitt á staðnum.
Þau eignast fimm efnileg börn og
fyrir átti hann Kristófer sem Marinó
hélt alltaf góðu sambandi við. Með
miklum dugnaði og áræði hafði hann
komið ár sinni vel fyrir borð. Á
seinni árum stofnaði hann líka harð-
fiskvinnsluna sem rekin hefur verið
af miklum myndarskap.
Marinó var mikil félagsvera og
hafði gaman af því að hafa fólk í
kringum sig. Hann mætti alltaf með
sitt lið á fjölskyldumótin okkar á
Kátum dögum og öll ættarmótin.
Hann var alltaf svolítið á undan okk-
ur hinum. Einhverju sinni þegar all-
ir voru enn í venjulegum tjöldum
mætti hann með svo stórt hústjald
að það þurfti hálfa fjölskylduna til
að hjálpa honum að koma þessu upp.
Þegar við hin fórum að kaupa stærri
tjöld var hann kominn með fellihýsi
og síðar hjólhýsi. Marinó naut sín
vel á svona stundum og það er gam-
an að sjá hann fyrir sér kátan og
glaðan á kafi við að grilla ofan í allt
sitt lið. Núna í vor þegar hann var að
vinna við skúrbygginguna heima á
Brúarlandi ásamt fleiri körlum í
ættinni hafði hann endilega viljað að
gert yrði ráð fyrir því að hægt væri
að tengja heitan pott í ættarreitn-
um. Framsýnn fram á síðustu
stundu. Hver veit nema fjölskyldan
eigi eftir að njóta þess.
Elsku Dista, Anna, Hafliði og allir
afkomendur, guð veiti ykkur styrk á
þessum erfiða tíma.
Sigrún Lilja.
Okkur systkinin langar til að
minnast Marinós frænda okkar í ör-
fáum orðum. Ótímabært fráfall hans
skilur eftir söknuð í hjarta okkar, og
eftir standa minningar um skemmti-
legar samverustundir. Marinó ólst
upp og bjó á Bakkafirði og var trúr
þorpinu sínu, snemma kom í ljós að
hann var sjómaður í húð og hár, reri
á bátnum sínum af miklum dugnaði
og myndarskap þegar veður gaf.
Sennilega hefur hann oft horft til
hafs, tekið veðrið og hugsað hvar
væri best að leggja netin. Margar
góðar stundir áttum við frændsystk-
inin saman því stutt var í hláturinn
hjá honum, og minnumst við þess,
þegar ættin kom saman, hversu
mikið var hlegið og kátt á hjalla. En
eftir bjartan daginn kemur nótt seg-
ir í textanum og lýsir vel tilfinning-
um okkar þegar við fréttum að Mar-
inó hefði veikst af illvígum sjúkdómi,
en af æðruleysi sigldi hann fleyi sínu
í gegnum veikindin, þótt oft hafi gef-
ið á bátinn.Við þökkum fyrir sam-
verustundirnar og vottum fjölskyldu
Marinós innilega samúð.
Kristjana og Jónas
(Kidda og Jonni).
Látinn er Bakkfirðingurinn Mar-
inó Jónsson.
Marinó var einn af hornsteinum
atvinnulífs í sínu byggðarlagi, með
dugnaði og krafti dreif hann aðra
með sér. Maður sem hinum dreifðu
byggðum sem í vök eiga að verjast
er nauðsynlegur.
Marinó og Ólöf áttu og gerðu út
smábátinn Digranes með miklum
ágætum. Marinó var fiskinn með af-
brigðum, það var sama hvar borið
var niður, færa-, línu- eða netaveið-
ar, hann var jafnvígur á þær allar.
Fengsæld hans var viðbrugðið og
hún ekki bundin við sjóinn, því seint
verður veiddur stærri lax en hann
fékk í Bakkaánni 26. júní 1992.
Ég kynntist Marinó gegnum
starf mitt sem framkvæmdastjóri
Landssambands smábátaeigenda.
Nokkra fundina hafði ég setið hjá
Fonti áður en ég sá Marinó. Hann
birtist mér sem hlédrægur maður,
staðfastur og við fyrstu kynni orð-
fár.
Að nokkrum fundum liðnum
breyttist þetta og áður en varði var
Marinó búinn að taka að sér trún-
aðarstörf fyrir trillukarla á fé-
lagsvæði Fonts, Kópasker – Vopna-
fjörður. Marinó var kosinn
formaður Fonts 23. september 2003
og gegndi því til 2006 er hann var
kjörinn sem fulltrúi félagsins í
stjórn landssambandsins. Í stjórn
LS var hann þar til yfir lauk. Þessi
störf rækti Marinó af mikilli ábyrgð
þar sem hagur svæðisins var hafður
að leiðarljósi.
Símtöl urðu tíð milli okkar og var
Marinó óspar á fréttir af miðunum
og gangi mála. Oft rataði efni þess-
ara símtala inn á stjórnarfundi hjá
Fonti og í ályktanir sem félagið
sendi frá sér og eða sem fréttir á
heimasíðu LS. Þá skal þess minnst
hversu gott var að leita til hans um
verkefni sem þurfti að vinna.
Greiðasamur með afbrigðum þar
sem ekkert spurðist til um gang
mála fyrr en verkefninu var lokið.
Það var kraftur í Marinó. Auk
þess að stunda róðra, þar sem nú
hin síðari ár var veitt með land-
beittri línu, setti hann á stofn harð-
fiskframleiðslu. Harðfiskinn seldi
hann meðal annars í fiskbúðir hér í
Reykjavík þar sem ég næli mér
gjarnan í poka. Greinilegt var á
gæðum fisksins að vandað var til
allrar framleiðslunnar, úrvals fisk-
ur.
Auk þessa alls sem hér er upp tal-
ið sat Marinó í hreppsnefnd Langa-
nesbyggðar samfara fleiri trúnaðar-
störfum í sinni heimabyggð.
Það er þyngra en tárum taki þeg-
ar eiginmaður og faðir sex barna
greinist með krabbamein. Þau hjón-
in komu hér á skrifstofuna í júní í
fyrra og greindu okkur frá þessum
óvægna gesti sem glíma þyrfti við.
Hófst nú barátta sem stóð óslitið.
Marinó bar sig vel þegar ég heyrði
frá honum þó ég hafi vitað að bar-
áttan var hörð. Hann kvartaði ekki
og sinnti störfum sínum allt fram til
þess síðasta. Réttri viku fyrir lokin
sótti hann fisk til Þórshafnar sem
hann hafði keypt á markaðnum til
flökunar fyrir fiskverkunina hjá
sér.
Fyrir hönd Landssambands smá-
bátaeigenda þakka ég Marinó fyrir
hans framlag í réttindabaráttu
trillukarla. Fjölskyldu hans og að-
standendum votta ég samúð og að
minningin um traustan og góðan
mann megi styrkja þau um alla
framtíð.
Örn Pálsson.
Marinó Jónsson
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför
GERHARDS ROLANDS ZELLER,
Grettisgötu 76,
Reykjavík.
Sunnefa Gerhardsdóttir og fjölskylda.