Skinfaxi - 01.02.1927, Blaðsíða 3

SKINFAXI
3
sig ölvaða á almannafæri. pjóðin hafði Bakkus ekki
lengur í heiðri. ]?að þótti hinn mesti ljóður á ráði ungra
manna ef þeir sáust drukknir, enda drógu þeir sig í
felur ef þeir vildu neyta víns, ástandið var líkt og hér
gerðist á fyrstu árum kristninnar, er hin fornu goð voru
blótuð á laun.
þ>að kvað jafnvel svo ramt að, að gamlir drykkju-
menn fundu að bindindishreyfingin stefndi í rétta átt.
peir sögðu við unglingana: „Drekk þú aldrei drengur
minn þó ég geri það. Vínið hefir orðið stærsta böl
margra. Hefðu bindindisfélög verið til -á æskuárum
mínum, liefði farið betur fyrir mér.“ ]?að er því óhætt
að segja að bindindishreyfingin hafði um nokkurt skeið
stórbreytt og bætt hugsunarhátt þjóðarinnar.
Bindindismenn töldu sig liafa náð fullkonmum sigri
þegar áfengið var rekið úr landi með bannlögunum.
Enda voru lög þau samin samkvæmt vilja mikils meiri
hluta þjóðarinnar, munu margir liafa litið svo á, að
aldrei hafi verið afgreidd þarfari lög hér á landi og
óhætt mun að fullyrða, að engin islensk lagasmíð hafi
orðið frægari meðal erlendra þjóða. Allur hinn mentaði
hcimur leit til íslendinga með lotningu og aðdáun fyrir
að eiga siðgæðisþrótt, sem fær var um að reka áfengið
af höndum sér, enda gengu ýmsar þjóðir í spor þcirra
um þetta mál.
Ekki verður því neitað, að nokkuð seitlaði undir
stíflu þá, er lilaðin var undir áfengiselfuna, enda mun
það opinbert leyndarmál, að ýmsir valdhafar gæltu
laganna slælega.
pó varð svo mikið gagn að bannlögunum að varla
gat heitið að hér sæist ölvaður maður meðan þau vora
í fullu gildi, hjá því er verið hefir bæði fyr og síðar.
En skamma stund báru íslendingar gæfu til að forð-
ast Bakkus. Mcðal þjóðarinnar höfðu altaf lifað all-
margir, sem voru símöglandi yfir því að áfenginu skildi
ekki vera leyft að kúga þá. pessir menn ginu yfir hverju