Skinfaxi - 01.02.1927, Blaðsíða 31

SKINFAXI
31
a'ð vinna að meira eða minna leyti með höndum sín-
um. Og sárfáir eru þeir, sem ekki eru einhverntíma
svo settir, að þeir kjósi að geta unnið eitt eða annað
sér til fyrirgreiðslu, þægirida eða ánægju. Margan rek-
ur nauðsynin harðri hendi til að vinna það sem hann
vart kann eða er maður til, stundum vegna þess að
menn hafa þá ekki hirt um að temja sér þau vinnu-
brögð í tima, er þeim kom vel að kunna og vissu svo
lílil skil á, er á þurfti að lialda. — Hin þekta og alvar
lega setning leiðtogans alkunna (sem einnig var hand-
iðjumaður): „Sá sem ekki vill vinna á ekki heldur skilið
mat að fá,“ stendur enn í fullu gildi.
petta er alment um vinnuna sagt, en liér var ætlun-
in að koma nokkuð nær sérstakri tegund handavinn-
unnar, heimilisiðnaðinum — heimaiðjunni — eins og
eg vil mega kalla það.
)?að er alkunnugt, að hér á laridi, eins. og reyndar i
öðrum nálægum löndum, hafði fólk til forna mikla
heimaiðju,væna og nothæfa að þeirrar tíðar hætti,svoað
vart þurfti út af heimili að leita til þeirra daglegu þarfa
og tilfæririga, er alment útlleimtust. Sögurriar hera víða
með sér áð í fornöld var hér á landi svo mikil heittia-
iðja og göð, að flutt vár til útlanda allmikið auk þess,
sem landsmenn sjálfir notuðu og höfðu þörf fyrir.
pannig voru t. d. voðir ýmiskoriar, fataefni (og föt)
seld og útflutt fnjög almérit.
pessi mikla heimiðja hélst til allrar hamingjii og
blessunar lengi frarn eftir öldum og eflaust liefir það
riiiklu ráðið og hjálpað til lífsviðurhalds þessarar þjóð-
ar, á þeim verstu tírrium, hve sjálfbjarga fólkið var
bæði til klæðnaðar og álialda allskonar.
Á seinni tímum tók þetta þó mjög miklum breyting-
rim, aðallega með greiðari samgongum við útlörid og
auknum viðskiftum. Mcnn fengu of mikla tröllatrú á
allri vélaiðju nútímans, eins og hefðu þeir himininn
í höndum sér, svo framar þyrftu þeir sjálfir ekkert að