Skinfaxi - 01.02.1927, Blaðsíða 9

SKINFAXI
9
Eitt dæmi þess er það, að við verðum altaf að nota er-
iend tungumál i þessum skiftum. Viðskiftamennirnir
erlendu leggja það ekki á sig að læra íslensku, til þess
að eiga hægra með að skifta við okkur. Nei, það erum
við, sem eigum að læra þeirra mál. Fámennið á líka
nokkurn þátt í þvi, að þetta er þannig.
Kaupsýslumönnum okkar er ekki talið nægja eitt er-
lent mál. pað er Jíka rétt. Og þeim er fyrst kend danska.
Svo kemur enska. par næst þýslca. ]?á er franska. Og
spánska rekur loks lestina. Sumir láta sér þó nægja eitt
eða fleiri af þessum málum. En það nægir varla. Kaup-
sýslumenn stóru þjóðanna, — t. d. Englendingar, pjóð-
verjar og Frakkar — skirrast í lengstu lög við að nota
aðra tungu en sína eigin. þeir telja þjóðernismetnaði
sinum misJjoðið með því. ]?ó rekur nauðsynin þá iðu-
lega til að nota erlend mál. En þeir gera það ekki
óneyddir. Og við viljum livorki né getum neytt þá til
að nota íslensku.
Afarmikill tími eyðist í að læra öll þessi tungumál.
]7að mun ekld ofmælt, að það nám lengi skólavist
margra um eitt ár eða tvö. þetta er ekld lítils virði, þeg-
ar „timinn er peningar“ frekar en nokkuru sinni fyr,
og verkefnin hiða alstaðar. ]?að er liart að þurfa að eyða
Jöngum tíma til óþarfa, óþarfa, sem þó er ekki hægt
að losna við eins og nú standa sakir.
Við íslendingar erum ekki eina þjóðin, sem eigum
við þessi ókjör að búa. Síður en svo. Allar þjóðir hafa
svipaða sögu að segja. Og stórþjóðirnar eru ekki alveg
lausar við erfiði málanámsins. J?ó gætir þess miklu
minna hjá þeim. ]?ær standa nær því að vera sjálfum
sér nógar, einnig í þessu.
það er elvki lil nema eilt úrræði, sem vinnur bót á
þessum vandkvæðum. Og það er a 1 h e i m s m á 1. Með
þvi er átt við mál, sem allar þjóðir nota, altaf og alstað-
ar, þegar útlendingar eig'a lilut að máli. ]?etta mál er
svo kent í öllum skólum um gervallan heim — nema