Skinfaxi - 01.02.1927, Blaðsíða 12

12
SKINFAXI
vel, að með því sneru þær á þá leið, sem liggur fram
af ætternisstapa.
En það er ekki hætt við að til þess komi. Og ástæð-
an er ofur einföld. Engin stórþjóð gefur nokkuru sinni
annari stórþjóð þau forréttindi, sem alheimsmáli fylgja,
J>vi það er sama og að fá henni heimsráðin í hendur.
Og þetta eitt væri alveg nóg til þess að útiloka sérhvern
möguleika til þess, að nokkur þjóðtunga verði nokk-
urntima gerð að alheimsmáli.
Auðvitað væri það miklu hættuminna, að gera tungu
einhverrar smáþjóðar að alheimsmáli. En j>jóðernis-
liroki stórþjóðanna yrði þar ófær þröskuldur. Við skul-
um tiugsa okkur hvað Englendingar myndu segja, ef
farið væri fram á það við þá í fullri alvöru, að þeir
létu kenna íslensku i öllum skólum sínum, þvi að liún
ætti nú að verða alheimsmál. Reynið þið bara að hugsa
ykkur sviji þeirra og svör.
pað kemur líka til athugunar, að engin þjóðtunga er
þeim mun léttari og snjallari en aðrar, að lnin sé fyrir
þá siik sjálfkjörin. Eitt er að þessari, annað að hinni.
Og því verður ekki neitað, að það kostar geysimikla
áreynslu og langvint starf að tæra erlent mál, og er
þó varla ha\gt að gera það að fullu. En alheimsmál,
sem á að ná til allra þjóða, verður að vera auðlært
með afbrigðum.
Enn má færa hér fram eina ástæðu gegn því, að
nokkur þjóðtunga geti orðið alheimsmál. Og hún er
sú, að það myndi vera særandi fyrir tilfinningar fjölda
fólks. Sá maður, sem erlendis talar mál þarlendra
manna, finnur ósjálfrátt til þess, að hann er eigi jafn-
rétthár þeim, sem hann á tal við, heldur stendur eins
og skör lægra og hefir að öllu leyti lakari aðstöðu.
J?essi tilfinning gerir ekki vart við sig þegar listgert
mál er talað, því að enginn getur eignað sér það öðr-
urn fremur.
J?að má vet vera, að einhverjum J?yki þessi ástæða