Skinfaxi - 01.04.1938, Qupperneq 11

SKINFAXl
11
þess að hafa persónulega mannkosti og glæsimennsku
til að bera.
Hverjir eiga nú að taka að sér þetta kröfufreka,
ábyrgðarmikla, ólaunaða — en jafnframt skemmti-
lega, þakkláta og þýðingarmikla — leiðtogahlutverk
meðal æskulvðsins?
Þar getur auðvitað verið um að ræða fólk úr mörg-
um stéttum manna, því að víða eru lil mannkosta-
menn. En ein stétt manna hefir öðrum fremur þá
þekkingu og reynslu og þau lífrænu sambönd við
unga æsku, sem til þessa þarf: Iíennarastéttin.
En það er ekki einasta, að sérþekkng kennara og
starfsreynsla mæli með þeim til vandans, heldur
hlýtur og hverjum áhugasömum kennara að vera hið
mesta gleðiefni, að fá það tækifæri lil stóraukins
árangurs i starfi sínu og vikkaðs starfssviðs, sem hér
býðst. Með því að starfa að félagsmálum með æsku-
lýð héraðs sins eða bæjar, fær hann lækifæri til að
kynnast nemöndum sínuni og verka á uppeldi þeirra
á sviðum, sem liann hefir lílið af að segja sem kenn-
ari aðeins. Og hann getur haldið í hönd með þeim,
eftir að þeir liafa yfirgefið skólann, stutt að þroska
þeirra yfir hættulegasta skeið æskuáranna, kyn-
þroskaskeiðið, og unnið með þcim að áhugamálum
þeirra fram á þroskaár. Þetta er glæsilegt tækifæri
til að vinna að auknum þroska framtíðarkynslóðar
þjóðarinnar, svo að þess er að vænta, að kennarar
almennt sinni þvi, þó að það kosli þá allverulegar
persónulegar fórnir í tima og erfiðismunum.
Og þá er komið að því, að athuga, livaða félags-
form, hvaða tegund æskulýðsfélagsskapar á að velja
til að starfa með að uppeldi hinnar ungu kynslóf
ar þjóðarinnar.
Þetta er vafalaust dálitið viðkvæm spurning og
vandi að svara henni, og ef til vill ekki sizt vandi
fyrir mig, sem er formaður í umfangsmesta æsku-