Skinfaxi - 01.04.1938, Qupperneq 65

SKINFAXl
65
Hún ætlaði að fá að tala við frúna. Stúlkan hvarf úr dyr-
unum og skildi þær eftir opnar. Iíata gamla sá inn í upp-
Ijómað eldhúsið og ilm af allskonar réttum og hita lagði á
móti henni. Þá fann hún sárt til kulda og svengdar, — sár-
ar en áður. Frúin kom fram. Hún heilsaði Iíötu gömlu vin-
gjarnlega, og Kata var ekki byrjuð á erindinu, þegar frúin
mælti bliðlega: „Ertu farin að þarfnast auranna, Kata mín?
Ég hefi alltaf ætlað að senda þér þá, en það hefir farizt fyrir.
En því miður hefi ég enga aura við hendina núna; ég skal
senda þér þá, þegar Jóhann kemur heim að borða.“ Ivata
gamla leit þakklátum augum til hennar og tautaði eittlivað,
sem átli að vera þakklæli, en það heyrðist varla. Hún bjóst
til þess að fara. „Komdu innfyrir að fá þér kaffisopa, Kata
mín,“ mælti frúin. — Kaffisopa! Ánægjusvipur færðist yfir
andlit Kötu gömlu við tilhugsunina um kaffið.
Frúin leit á fæturna á gömlu konunni. Það var ekki geðs-
legt, að fá á nýþvegið gólfið þessa bleytu, sem virtist leyn-
ast í frosnum skónum hennar. Kata gamla skildi víst, livað
frúin hugsaði, því að hún tók skóna af fótum sér, áður en
hún fór inn. Hressandi kaffi, góðar kökur og þýtt viðmót
frúarinnar, hafði góð áhrif á Kötu gömlu, og hún var létt
í spori heimleiðis í gamla kofann sinn, — þar sem aðeins
kuldinn beið hennar, og ekkert til að borða. En bráðum átti
jólamaturinn að koma, þegar aurarnir væru komnir, alveg
svona rétt á undan jólunum. Og Kata gamla heið vongóð.
Aðfangadagurinn var að liða. Á hveri mínútu vonaðist Kata
gamla eftir aurunum sinum, en ekki komu þeir. Bráðum var
úti sá tími, sem búðirnar voru opnar, og alltaf vonaði hún
að frúin myndi sendi sér aurana, en tíminn leið. Kata gamla
var farin að verða óróleg, og þegar síðustu minúturnar liðu
af þeim tíma, sem búðirnar voru opnar, sannfærðist hún um,
að frúin hefði gleymt sér. Ný von vaknaði i brjósti lienn-
ar. Kannske frúin ællaði bara að senda henni eitthvað til
jólanna, í staðinn fyrir aurana. Þetta var að vísu veik von,
en Kata gamla lifði þó á henni um stund.
En þessi síðasta von hcnnar dó út, þegar ómur kirkju-
klukknanna barst úr fjarska. — Hátíðin var komin, ekki til
Kötu gömlu, heldur allra annarra. Til hennar komu engin
jól. Það virtust allir hafa gleymt henni. — Þegar kirkjuklukk-
urnar hringdu og prúðbúið fólk hópaðist til kirkjunnar, til
þess að hlusta á fagnaðarhóðskapinn, sat Kata gamla á rúm-
fletinu sínu og starði fram undan sér. Tárin runnu ótt nið-
ur eftir hrukkóttum kinnum liennar, og þungar ekkastunur
5