Skinfaxi - 01.12.1942, Blaðsíða 6

54
SKINFAXI
keniur })ó aldrei lil þess, að óttast þurfi sprengjubrot
inn uin gluggana. Þarna inni í vinnustofu Einars er
ákaflega viðkunnanlegt. Þegar ég sezl í körfustólinn á
móti honum við borðið og heyri ganila kluldai tifa
slilll og rólega, finnst mér ég vera kominn í íslenzka
sveitabaðstofu. Andriunsloflið er svipað. Það ntá citt-
livað ganga á i henni veröld, lil þess að þau öfl, sem
Itér ríkja, fari úr jafnvægi.
Ymir og Auðkuntla.
Nú berst talið að erindinu. Það fyrsta, sem ég inni
Iistamanninn eflir, cr það, hvað helzt liafi orðið til að
móta lífsskoðanir hans.
Hann hugsar sig um og svarar með hægð: „Eg var
sncinma ákaflega trúhneigður. og samfara trúartilfinn-
ingunni var sterk hrifning yfir sjóndeildarhring mín-
um, fegurð landsins og fegurð náttúrunnar. Náttúran
var svo yndisleg í mínum augum, að ég gat ekki þagað,
ég mátti til að „syngja með“. Ég get ekki lýst þessari